Η εργατική τάξη της χώρας μας, μετά από μια ολόκληρη δεκαπενταετία καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης, χαρακτηρίζεται σήμερα από μια καθολική εργασιακή ανασφάλεια. Η πραγματικότητα που βιώνει καθημερινά είναι σκληρή: Παρατεταμένη εισοδηματική λιτότητα, παραλυτική μακρόχρονη ανεργία, καθολική κυριαρχία του διευθυντικού δικαιώματος και του κεφαλαίου, απροκάλυπτη στέρηση των συνδικαλιστικών ελευθεριών.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ στέκεται ανίκανη να προχωρήσει σε οποιαδήποτε μορφή αγωνιστικής - απεργιακής κινητοποίησης. Αδυνατεί να κινητοποιήσει τους εργαζόμενους και έτσι είναι ανίκανη να αντιμετωπίσει τις νεοφιλελεύθερες αναδιαρθρώσεις στην καπιταλιστική παραγωγή. Ο φιλοεργοδοτικός και φιλοκυβερνητικός προσανατολισμός της, αποτυπώνονται στην όλη στάση της και πρακτική της: Μια στάση και πρακτική συμβιβασμού και προσαρμογής.

Η ηγεσία της ΓΣΕΕ, συνειδητά -το υπογραμμίζω- διαμορφώνει τους όρους για την καλύτερη προσαρμογή της μισθωτής εργασίας στην επιχειρηματική ασυδοσία. Συνειδητά προωθεί την «εργασιακή ειρήνη» με το ΣΕΒ, στηρίζει τις κυβερνητικές επιλογές, με αποκορύφωμα το τεράστιο θέμα της Κοινωνικής Ασφάλισης, αποδέχεται στην πράξη την κατάργηση του 8ωρου στην ιδιωτική οικονομία, συμφωνεί και στηρίζει την «αναπτυξιακή» πολιτική επιλογή του ελληνικού κεφαλαίου στην ΟΝΕ.

Στην ίδια τακτική λειτουργούν και πολλές Ομοσπονδίες. Η ΟΤΟΕ, υπήρξε η Ομοσπονδία που «βοήθησε» στην εξουδετέρωση των απεργιακών κινητοποιήσεων των εργαζομένων για τη ματαίωση της ιδιωτικοποίησης της Ιονικής Τράπεζας. Η ΟΜΕ - ΟΤΕ, η ΓΕΝΟΠ - ΔΕΗ, ήσαν και συνεχίζουν να είναι οι Ομοσπονδίες που με τη στάση τους και την τακτική τους συνεργούν στη μετοχοποίηση και προώθηση της ιδιωτικοποίησης των μεγαλύτερων κοινωφελών επιχειρήσεων κ.ά.

Αυτή η ΓΣΕΕ, λοιπόν, έρχεται σήμερα να προτείνει «τροποποιήσεις» του καταστατικού της. Θεωρεί ότι οι «τροποποιήσεις», που προτείνει, έχουν κατεπείγουσα προτεραιότητα για την ανάπτυξη του συνδικαλιστικού κινήματος. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που θέλει, αυτό που προωθεί, είναι μια σχετική αναδιάρθρωση του «μηχανισμού της» για την αποτελεσματικότερη χειραγώγηση του εργατικού κινήματος. Οι προτάσεις της μένουν και αφορούν το...«γραφειοκρατικό» επίπεδο.

Για μένα, νευραλγικής σημασίας αναγκαιότητα σήμερα είναι ο προσανατολισμός των συνδικάτων και το περιεχόμενο της δράσης τους.

Αναγκαιότητα είναι, ν' αναδειχτεί ένας αγωνιστικός προσανατολισμός και μια στροφή των συνδικάτων στην πραγματική κατάσταση της εργατικής τάξης, ιδιαίτερα στην ιδιωτική οικονομία και να προχωρήσει η χειραφέτησή τους από την εργοδοτική ηγεμονία.

Με άλλα λόγια, όρος ζωής για το σημερινό συνδικαλιστικό κίνημα είναι ο αγωνιστικός προσανατολισμός του και ο διαχωρισμός του από κάθε μορφή εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Μέσα από αυτή την πάλη και κατεύθυνση, το συνδικαλιστικό κίνημα θα μπορέσει να διατυπώσει και τις αναγκαίες οργανωτικές αλλαγές που πρέπει να γίνουν για την εξυπηρέτηση των στόχων του. Αλλαγές οπωσδήποτε πρέπει να γίνουν και πολλές. Στη σημερινή συγκυρία, το μεγαλύτερο κομμάτι της εργατικής τάξης βρίσκεται έξω από τα συνδικάτα, χωρίς συνδικαλιστική εκπροσώπηση. Ολόκληροι κλάδοι παραγωγής έχουν καταστραφεί και άλλοι έχουν δημιουργηθεί. Νέες ειδικότητες, νέες μορφές εργασίας κτλ. απαιτούν και νέες προσαρμογές. Η μελέτη, λοιπόν, και η γνώση της πραγματικότητας «από τα μέσα» θα μας δώσει και τις απαντήσεις. Αλλαγές πρέπει να υπάρξουν, αλλά αυτές δεν μπορεί να τις επιβάλει, εν ονόματι της εργατικής τάξης, μια «εργατική αριστοκρατία» για το δικό της και μόνο συμφέρον.

Σαν ΠΑΜΕ, θα συνεχίσουμε να προωθούμε τον ταξικό αγωνιστικό προσανατολισμό στα συνδικάτα. Θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να «γνωρίσουμε» την πραγματική κατάσταση της σημερινής εργατικής τάξης -άλλωστε μέσα σ' αυτή ζούμε και κινούμαστε- και να διατυπώσουμε τις προτάσεις που έχει ανάγκη.

Μέχρι σήμερα, οι προτάσεις που έχουμε διατυπώσει, είναι πολλές και ενδιαφέρουσες. Η εργατική τάξη τις γνωρίζει, γιατί οι απόψεις μας, εκφράζονται άμεσα μέσα από την καθημερινή μας δράση.

Η κατάσταση του Συνδικαλιστικού Κινήματος στη χώρα μας - ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια - μπορεί να χαρακτηριστεί αβίαστα απαράδεκτη και κακή. Ευθύνη γι' αυτό έχουν αναμφισβήτητα οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών παρατάξεων, οι ηγεσίες των συνδικάτων και ιδιαίτερα οι ανώτατες εκφράσεις του συνδικαλιστικού κινήματος, δηλαδή ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ.

Η κυρίαρχη ευθύνη χρεώνεται στις ηγετικές πλειοψηφίες των ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ που με την πολιτική της συναίνεσης, του συμβιβασμού, της ανοχής και της υποτέλειας στη νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης, οδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα σε αναξιοπιστία, απομαζικοποίηση, παθητικότητα και τους εργαζόμενους σε αποπροσανατολισμό και απόγνωση.

Το οργανωτικό - καταστατικό συνέδριο της ΓΣΕΕ, που πραγματοποιείται στις 23 και 24 του Νοέμβρη, αποτελεί μια ευκαιρία για αλλαγή πορείας.

Βέβαια, τα καταστατικά όργανα, οι θεσμικές και οργανωτικές πρωτοβουλίες και διαδικασίες, δε λύνουν από μόνες τους τα προβλήματα, μπορούν όμως να συμβάλλουν στον αναπροσανατολισμό του Σ.Κ., στη μαζικοποίηση των συνδικάτων, στη διαφάνεια, στη δημοκρατική λειτουργία, στην αγωνιστική και ταξική προοπτική του Σ.Κ.

Είναι μια ευκαιρία, μέσα από το Καταστατικό, να κατοχυρωθεί ο ταξικός διεκδικητικός αγωνιστικός χαρακτήρας του Σ.Κ., να δρομολογηθεί πορεία ενοποίησης των συνδικαλιστικών οργανώσεων, να ξεπεραστεί η πολυδιάσπαση, να προβλεφτούν ισότιμα δικαιώματα συμμετοχής στα όργανα της ΓΣΕΕ και των άλλων οργανώσεων και στη δράση του Σ.Κ., των ανέργων, των συνταξιούχων, των οικονομικών μεταναστών κλπ.

Θα πρέπει να μπει επιτακτικά το ζήτημα της επιλογής της γραμμής του Σ.Κ., θα είναι δηλαδή με τη γραμμή της ταξικής συνεργασίας ή της ταξικής πάλης;

Οι ταξικές - αγωνιστικές δυνάμεις θα δώσουν τη μάχη και από αυτό το συνέδριο, για ν' αλλάξει πορεία το Σ.Κ. Να γίνει ταξικό - αγωνιστικό - διεκδικητικό, γιατί από τη φύση του το συνδικαλιστικό κίνημα είναι Ταξικός Κοινωνικός Θεσμός και όχι παράρτημα της κρατικής μηχανής και των εκάστοτε κυβερνητικών εξουσιών, όπως το κατάντησαν σήμερα.