Η περιοδεία Τζορτζ Ου. Μπους στην ευρεία Μέση Ανατολή, που ολοκληρώθηκε στην Αίγυπτο την περασμένη Τετάρτη, παρότι κατά πολλούς «αναλυτές» εμφανίζεται ότι είχε «φτωχά αποτελέσματα», ήταν μια πολύ σημαντική κίνηση, μέρος ενός σχεδίου που βρίσκεται σε εξέλιξη για τον έλεγχο συνολικά της περιοχής της ευρύτερης Μέσης Ανατολής (που περιλαμβάνει και το Ιράκ, το Ιράν, το Αφγανιστάν και το Πακιστάν), με παράλληλο στόχο την τρομοκράτηση των λαών που αντιστέκονται στα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η επίσκεψη Μπους στο Ισραήλ συνάντησε τις δυναμικές αντιδράσεις του φιλειρηνικού κινήματος με μπροστάρη το ΚΚ Ισραήλ. Το ίδιο συνέβη στα παλαιστινιακά εδάφη από πλήθος οργανώσεων, όπως και στην Αίγυπτο.

Η στρατηγική στοχοποίησης και περικύκλωσης του Ιράν από τις ΗΠΑ, που γίνεται με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο με αυτήν που ακολουθήθηκε για το Ιράκ, εκδηλώθηκε για άλλη μια φορά, κάτι που συμβαίνει τουλάχιστον εδώ και ένα χρόνο. Προανάκρουσμα της περιοδείας ήταν το υποτιθέμενο θερμό επεισόδιο μεταξύ του ιρανικού και αμερικανικού ναυτικού στα στενά του Ορμούζ. Επεισόδιο που αμέσως παραλληλίστηκε με το επεισόδιο στον κόλπο του Τόνκιν που αποτέλεσε την αφορμή για την άμεση ανάμειξη των ΗΠΑ στις διαμάχες στην Ινδοκίνα και τον πόλεμο του Βιετνάμ. Επεισόδιο που ελάχιστα «έπεισε» όσον αφορά στην επικινδυνότητά του, για να αποκαλυφθεί τελικά πολύ σύντομα ότι επρόκειτο για κατασκευή των ΗΠΑ. Αποκαλύψεις που φανέρωσαν συνάμα ότι οι εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ της πολιτικής εξουσίας και των Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ εξακολουθούν να μαίνονται.

Το επεισόδιο υποτίθεται ότι έλαβε χώρα στις 6 του Γενάρη, τρία 24ωρα πριν καταφτάσει ο Πρόεδρος Μπους στον πρώτο σταθμό της περιοδείας του, το Ισραήλ, κρατώντας ανά χείρας το σχέδιο της Ανάπολης, σχέδιο που, παρότι ο Λευκός Οίκος δεν το έχει παραδεχτεί επισήμως, είναι οι προτάσεις της έκθεσης της επιτροπής Μπέικερ - Χάμιλτον και αφορά όχι στην ισραηλο-παλαιστινιακή διένεξη αλλά στην εγκαθίδρυση της παντοδυναμίας των ΗΠΑ σε όλη την περιοχή. Βασικοί της άξονες είναι η διευθέτηση της διαμάχης Ισραηλινών - Παλαιστινίων, η αντιμετώπιση της «απειλής» του Ιράν, η «πρόοδος» στο Ιράκ και η «περιφερειακή ασφάλεια και συνεργασία» - υπό την καθοδήγηση των ΗΠΑ εννοείται. Εξ ου και οι σταθμοί της περιοδείας: Ισραήλ - Παλαιστίνη, Κουβέιτ, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος.

Μετά τις τρεις μέρες σε Ισραήλ και Παλαιστίνη, ο Μπους εμφανίστηκε «σίγουρος και αισιόδοξος» ότι μέχρι το τέλος του έτους η «ειρήνη θα έχει επιτευχθεί», στηρίζοντάς το σε ένα νέο ευχολόγιο ότι «θα έχουν επιλυθεί τα βασικά ζητήματα, των εποικισμών, του καθεστώτος της Ιερουσαλήμ και της δημιουργίας ενός παλαιστινιακού κράτους πλάι στο Ισραήλ και της αποκατάστασης της ειρήνης». Το αιματοκύλισμα των Παλαιστινίων στη Γάζα από τις ισραηλινές επιδρομές που ακολούθησαν μετά την αναχώρηση Μπους, η παραίτηση του Αβιγκντόρ Λίμπερμαν από την κυβέρνηση Ολμέρτ, που κατέδειξε πόσο «εύθραυστος» είναι ο κυβερνητικός συνασπισμός ενώπιον έστω και των ελαχίστων υποχωρήσεων, αλλά και οι ίδιες οι δηλώσεις του αργότερα, παρά τη μονότονη «αισιοδοξία» του, διέλυσαν τις όποιες ελπίδες για κάποια απτά αποτελέσματα προς όφελος των Παλαιστινίων.

Ο Αμερικανός Πρόεδρος και στους πρώτους σταθμούς του και μετά εξαπέλυσε νέες απειλές κατά του Ιράν επιδιώκοντας ενίσχυση της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής συμμαχίας από συγκεκριμένα αντιδημοκρατικά αραβικά καθεστώτα.

«Το Ιράν είναι σήμερα το κυριότερο κράτος στον κόσμο που υποθάλπει την τρομοκρατία», τόνισε ο Μπους κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Αμπού Ντάμπι, ομιλία που χαρακτηρίστηκε από Αμερικανούς αξιωματούχους «πολύ σημαντική όσον αφορά στις διεθνείς σχέσεις και την εξωτερική πολιτική». Μετά τη νέα βομβιστική επίθεση που έλαβε χώρα στο Λίβανο την Τρίτη με στόχο όχημα της αμερικανικής πρεσβείας, τα «αναγκαία» απειλητικά πυρά στράφηκαν και κατά της Συρίας.

Η εκστρατεία απομόνωσης και περικύκλωσης του Ιράν περιλάμβανε και την πώληση οπλικών συστημάτων προς τη Σαουδική Αραβία και τις χώρες του Κόλπου, ύψους 20 δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Στην αμερικανο-σαουδαραβική συμφωνία αγοραπωλησίας οπλικών συστημάτων περιλαμβάνονται βόμβες υψηλής τεχνολογίας που κατευθύνονται μέσω δορυφόρου. Η προοπτική αυτή ανησύχησε την ισραηλινή κυβέρνηση, αλλά οι ΗΠΑ έσπευσαν να την καθησυχάσουν, ανακοινώνοντας τον περασμένο χρόνο δεκαετές πρόγραμμα στρατιωτικής βοήθειας ύψους 30 δισεκατομμυρίων δολαρίων, αυξάνοντας σημαντικά το επίπεδο της μέχρι σήμερα στρατιωτικής βοήθειας προς το Ισραήλ.

Παρά τις «πωλήσεις» και τις τυμπανοκρουσίες η περιοδεία Μπους δεν εξελίχθηκε με τα αποτελέσματα που είχαν σχεδιαστεί. Δεν είναι μόνο ότι η Σαουδική Αραβία δεν ανταποκρίθηκε στα κελεύσματα του Μπους για την αύξηση της παραγωγής του πετρελαίου, αλλά καθώς φαίνεται εκτός των λαών της περιοχής που ξεσηκώθηκαν με την παρουσία του, ακόμη και τα συντηρητικά αραβικά καθεστώτα φάνηκαν μάλλον απρόθυμα να τον ακολουθήσουν, με εξαίρεση τον Αιγύπτιο Πρόεδρο, Χόσνι Μουμπάρακ, ο οποίος συναντήθηκε με τον Αμερικανό Πρόεδρο στο θέρετρο της Ερυθράς Θάλασσας Σαρμ Ελ Σέιχ, πολύ μακριά από διαδηλώσεις και καταγγελίες για παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων...

«Η δημοκρατία στη Μέση Ανατολή είναι πλέον μέρος της ιστορίας. Κανείς δεν πιστεύει τον Μπους πια. Μετέτρεψε τη Μέση Ανατολή σε ένα μεγάλο χάλι και δεν μπορείς να αναφέρεις δημοκρατία και αλλαγή εν μέσω αστάθειας», σύμφωνα με Λιβανέζο αρθρογράφο προσκείμενο στη φιλοαμερικανική κυβέρνηση του Φουάντ Σινιόρα, τον οποίο επικαλείται η «Γουόλ Στριτ Τζόρναλ».

«Το "μήνυμα ελευθερίας" που θέλησε να στείλει με το διάγγελμά του ο Μπους δεν πέρασε διότι οι χώρες του Κόλπου δε συμμερίζονται την εμμονή των ΗΠΑ κατά του Ιράν», υπογράμμισε στον απόηχο της περιοδείας η γερμανική εφημερίδα «Frakfurter Rundschau», για να συνεχίσει ότι «προφανώς η ριζοσπαστική σιιτική ηγεσία του Ιράν δεν είναι καθόλου προσφιλής στις σουνιτικές χώρες του Περσικού, αλλά αποφασιστικής σημασίας είναι ότι η Σαουδική Αραβία, ο μεγαλύτερος αντίπαλος του Ιράν για την ηγεσία στον αραβικό κόσμο, δε έχει στόχο τη σύγκρουση μαζί του, αλλά τη συνύπαρξη»... «Οι χώρες του Περσικού είναι συντηρητικές πολιτικά, αλλά προσπαθούν να "διορθώσουν" την πολιτική της μονοδιάστατης συμμαχίας με τις ΗΠΑ και γι' αυτό η ρωσική κυβέρνηση, αλλά και η Κίνα και η Ινδία βιώνουν τα τελευταία δύο - τρία χρόνια μια επίθεση φιλίας από τις χώρες αυτές. Στόχος των χωρών του Περσικού Κόλπου είναι να σχετικοποιήσουν την επιρροή της μιας και μόνης υπερδύναμης, χωρίς να χρειαστεί όμως να ασκήσουν κριτική στον ισχυρό και σημαντικότερο σύμμαχό τους». Η συγκεκριμένη τοποθέτηση φαίνεται να αντανακλά τον ανταγωνιστικό ρόλο που θέλει να παίξει ο γερμανικός ιμπεριαλισμός στην περιοχή.

«Η προσπάθεια του Μπους για τη δημιουργία μίας αραβικής συμμαχίας που θα απομόνωνε το Ιράν στον Κόλπο μοιάζει να αποτυγχάνει», αναφέρει σε άρθρο στην ηλεκτρονική του έκδοση το αμερικανικό περιοδικό «Τime». «Μόλις μερικές μέρες μετά την επίσκεψή του στο Κουβέιτ, που απελευθερώθηκε το 1991 από ένα συνασπισμό υπό την ηγεσία του πατέρα του Προέδρου, ο Κουβεϊτιανός υπουργός Εξωτερικών, Μοχάμεντ Σάμπαχ αλ Σάλεμ αλ Σαμπάχ, στεκόταν πλάι στον Ιρανό ομόλογό του, Μανουσέρ Μοτακί, στην Τεχεράνη, δηλώνοντας: "Η χώρα μου γνωρίζει ποιος είναι φίλος μας και ποιος είναι εχθρός μας, και το Ιράν είναι φίλος μας"».

Ισως η πιο αρνητική κριτική από όλες, προσθέτει το «Time», να ήταν αυτή που δημοσιεύτηκε σε κύριο άρθρο της «Saudi Gazette», και συνέκρινε τις επισκέψεις των δυτικών ηγετών στο Ριάντ την περασμένη βδομάδα: «Θα ήταν δύσκολο να υποστηριχτεί ότι η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου, Νικολά Σαρκοζί, δεν ήταν επιτυχής από κάθε άποψη», έγραψε, προσθέτοντας έναν αρνητικό υπαινιγμό για τον Μπους: «Είναι αναζωογονητικό να βλέπεις έναν δυτικό ηγέτη να έρχεται στο βασίλειο για να μιλήσει για την ειρήνη, αντί να κάνει απλώς απειλητικές προειδοποιήσεις για την κατάσταση στην περιφέρεια».

«Ενώ ο κόσμος είχε επικεντρωθεί στην πολυδιαφημισμένη περιοδεία του Μπους ο Γάλλος Πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, πέτυχε μία μεγάλη "τακτική νίκη" κατά του Ιράν, καθώς ο πολιτικός πόλεμος ανάμεσα στην Ισλαμική Δημοκρατία και τη Δύση αποκτά νέα διάσταση», σύμφωνα με τον Κλοντ Σαλανί, ο οποίος σε άρθρο του στους «Middle East Times» τονίζει ότι ο Σαρκοζί κατάφερε να υπογράψει συμφωνία με το πλούσιο Εμιράτο του Αμπού Ντάμπι, με την οποία η Γαλλία αποκτά στρατιωτική βάση στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα (ΗΑΕ) μόλις 150 μίλια από τις ακτές του Ιράν. Στη νέα προκεχωρημένη βάση θα στρατωνίζονται περίπου 400 έως 500 άνδρες από όλα τα σώματα των γαλλικών Ενόπλων Δυνάμεων. Η νέα βάση θα δώσει στο Παρίσι ένα πολύ σημαντικό πάτημα σε μία από τις πιο στρατηγικές περιοχές του κόσμου. Το άλλο μεγάλο στρατιωτικό φυλάκιο της Γαλλίας βρίσκεται στο Τζιμπουτί, στο Κέρας της Αφρικής, και έχει επίσης στρατηγική θέση μεταξύ Ερυθραίας και Σομαλίας και είναι απέναντι από τα Στενά Μπαμ αλ Μαντέμπ της Υεμένης, μέσω της οποίας ελέγχει την εξαιρετικά κρίσιμη πρόσβαση στην Ερυθρά Θάλασσα και άρα στη διώρυγα του Σουέζ. Η νέα βάση στα ΗΑΕ δίνει στις γαλλικές δυνάμεις έλεγχο στα επίσης στρατηγικά στενά του Ορμούζ, δηλαδή την πρόσβαση στον Κόλπο από όπου ρέει στον κόσμο το 1/5 του πετρελαίου που καταναλώνει.

Περιοδεία στις χώρες του Κόλπου, ακολουθώντας τα βήματα Μπους, έκανε την περασμένη βδομάδα ο Γάλλος Πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί, ξεκινώντας από τη Σαουδική Αραβία, συνεχίζοντας στο Κατάρ και καταλήγοντας στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, προκειμένου να υπογράψει συμφωνίες συνεργασίας στον ενεργειακό τομέα, οι οποίες θα εξασφαλίσουν δισεκατομμύρια δολάρια για τις γαλλικές επιχειρήσεις. Ο Γάλλος Πρόεδρος, ταυτόχρονα προσπάθησε να πλασάρει τη Γαλλία, ως τον ήπιο και «καλό ιμπεριαλιστή», που τείνει «χείρα βοηθείας» προς τον αραβικό κόσμο, σε αντίθεση με άλλους (βλέπε Αμερικανούς) που προσπαθούν να τους νουθετήσουν.

Κύριο προϊόν που προπαγάνδισε ο Γάλλος ηγέτης είναι η ανάπτυξη πυρηνικής ενέργειας για «ειρηνικούς σκοπούς», προσφέροντας τη γαλλική τεχνογνωσία σε τσουχτερές τιμές, δεδομένου ότι πριν τις χώρες του Κόλπου, προχώρησε σε ανάλογες συμφωνίες με τη Λιβύη και την Αλγερία. Επιχείρημα, η ραγδαία και συνεχής αύξηση των τιμών του πετρελαίου, που αναγκάζει στην αναζήτηση νέων πηγών ενέργειας και προσανατολίζει στη χρήση άλλων ενεργειακών προϊόντων.

Πρώτη στάση για το Ν. Σαρκοζί, η Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα μάλιστα με δηλώσεις του ίδιου του Προέδρου στα ΜΜΕ, όταν έφτασε στο Ριάντ, «σημαντικά συμβόλαια», άνω των 40 δισεκατομμυρίων ευρώ, πρόκειται να υπογραφούν μεταξύ της Σαουδικής Αραβίας και γαλλικών επιχειρήσεων, στο άμεσο μέλλον. Συμβόλαια που αφορούν τόσο το στρατιωτικό τομέα όσο και τον πολιτικό. Οπως επισήμανε ο Γάλλος Πρόεδρος, «τα πράγματα εξελίσσονται καλά στη Σαουδική Αραβία», ενώ ο ίδιος βρέθηκε εκεί για να θέσει τις βάσεις για μία «αποδοτική συνεργασία». Ο ίδιος υπέγραψε σειρά συμφωνιών για τους τομείς του πετρελαίου, του φυσικού αερίου, της πολιτικής συνεργασίας, των επενδύσεων και της Παιδείας, ανοίγοντας μία πύλη διείσδυσης και δεσμών, διόλου ευκαταφρόνητη...

Στο Κατάρ, η επίσκεψη επικεντρώθηκε κυρίως στους περίπου 2.000 Γάλλους που ζουν εκεί και στην προώθηση της γαλλικής Παιδείας, καθώς η εκπαίδευση αποτελεί ένα επίσης ιδιαίτερα προσοδοφόρο τομέα.

Οσον αφορά τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, παρά τη μικρή διάρκεια της παραμονής του Ν. Σαρκοζί, υπογράφτηκαν κολοσσιαίες συμφωνίες, που εξασφάλισαν - μεταξύ άλλων - στη Γαλλία και μία μόνιμη στρατιωτική βάση. Η συμφωνία που υπέγραψε ο Γάλλος Πρόεδρος στο Αμπού Ντάμπι, εξασφαλίζει τη μόνιμη και σταθερή παρουσία στη χώρα, περίπου 500 στρατιωτικών, ενώ βάσει των αραβικών μέσων ενημέρωσης, επικυρώθηκαν δύο ακόμα συμφωνίες για πυρηνική ενέργεια μη στρατιωτικών σκοπών και μία αμυντική συμφωνία. Συγκεκριμένα, όπως ανέφεραν πληροφορίες της γαλλικής «Le Monde», η αμυντική συμφωνία προβλέπει τη διάθεση των μόνιμων ναυτικών εγκαταστάσεων στο εμιράτο του Αμπού Ντάμπι, για το γαλλικό ναυτικό.

Παράλληλα στα συμφωνηθέντα για τη συνεργασία στον τομέα πυρηνικής ενέργειας, όπως ανακοίνωσαν και οι γαλλικές «Areva» - που δραστηριοποιείται στην πυρηνική ενέργεια - και «Suez» - ηλεκτρική ενέργεια και υπηρεσίες κοινής ωφέλειας - θα υπάρξει συνεργασία με την πετρελαϊκή «Total» προκειμένου να πουληθούν, μέσω αυτής, πυρηνικοί αντιδραστήρες στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα...

Ο Νικολά Σαρκοζί κατά την περιοδεία του, στα διαλείμματα των υπογραφών συμφωνιών δισεκατομμυρίων, προσπάθησε να παρουσιάσει τη Γαλλία, ως το «φίλο» των αραβικών κρατών στη Δύση, υποστηρίζοντας το δικαίωμά τους στην πυρηνική ενέργεια, για ειρηνικούς σκοπούς, σημειώνοντας ότι «ο μουσουλμανικός κόσμος δεν έχει λιγότερα δικαιώματα όσον αφορά τη χρήση της πυρηνικής ενέργειας, προκειμένου να καλύψει τις ενεργειακές του ανάγκες». Μία επίθεση φιλίας, που στοχεύει να αποσπάσει όσο το δυνατόν περισσότερα, στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό, που εξελίσσεται στην περιοχή.