Εργο εξαιρετικά μεταφρασμένο (Χριστίνα Μπάμπου - Παγκουρέλη), με αφαιρετικά λειτουργικό σκηνικό και απλά κοστούμια (Μαρία Κονομή και Κλερ Μπρέισγουελ, αντίστοιχα), με ανησυχαστική μουσική (Πλάτων Ανδριτσάκης) και αρμόζοντες φωτισμούς (Ηλίας Κωνσταντακόπουλος), με βίντεο που υπηρετεί τη δραματουργική δομή του έργου (Γιώργος Κτενίδης), σκηνοθέτησε με ρεαλιστική καθαρότητα και ακρίβεια, με αισθαντική, καίρια και λεπτομερή δουλιά στο ψυχογράφημα των προσώπων η Ασπα Τομπούλη. Στην ποιότητα της παράστασης συμβάλλουν τα μέγιστα τέσσερις εξαιρετικές ερμηνείες. Η Κερασία Σαματά, με υπέροχη απλότητα, σπάνια φυσικότητα, εσωτερικότητα και οργισμένο ψυχισμό δεν παριστάνει, «είναι» η μεγαλύτερη κόρη. Η Μαρία Ζορμπά, με λεπτότητα και αλήθεια υποδύεται την ψυχολογικά πιο εύθραυστη μικρότερη κόρη. Εξαιρετικό δίπολο αποτελούν οι ερμηνείες της Κάτιας Γέρου και του Γιώργου Κέντρου. Η πρώτη υπεραισθαντικά πλάθει την πονεμένη, ανήμπορη, απλοϊκή, υπομονετική και με τη βία του άντρα της, μάνα. Και ο δεύτερος μορφοποιεί τον βιωματικό εθισμό, τον παραλογισμό, τη σκληρότητα, τη θυτοποίηση του θύματος.
Λίγο - πολύ στη «λογική» αυτού του εξωραϊσμού κινείται το έργο του «σημαντικότερου εκπροσώπου της σύγχρονης σκοτσέζικης δραματουργίας» και διεθνώς εξαγώγιμου Ντέιβιντ Χάροουερ «Το μαυροπούλι», που παρουσιάζεται στο «Απλό Θέατρο», σε μετάφραση Λευτέρη Γιοβανίδη, σκηνοθεσία Βίκης Γεωργιάδη, εύστοχο σκηνικό και κοστούμια της Μαγιού Τρικεριώτη, μουσική Κώστα Ανδρέου, φωτισμούς Μελίνας Μάσχα.
Ο συγγραφέας δεν επαινεί αλλά ούτε καταδικάζει τη σεξουαλική κακοποίηση, ούτε θέλει να δει τα βαθύτερα κοινωνικά αίτιά της και πονηρούτσικα ισομοιράζει την ευθύνη μεταξύ των δύο προσώπων του έργου του. Του θύτη και του θύματος. Του Ρέι, ο οποίος στα 42 χρόνια του βίασε σεξουαλικά ένα 12χρονο κορίτσι που - σύμφωνα με τον αλλοεξομολογητικό διάλογο που συνθέτει ο συγγραφέας - φορτικά παρενοχλούσε σεξουαλικά τον Ρέι, ο οποίος, αφού «χόρτασε» τη μικρή εξαφανίστηκε. Δεκαπέντε χρόνια μετά, το 27χρονο πια θύμα του τον εντοπίζει και μέσα από μια κρίση μίσους και στρεβλωμένου ερωτισμού τον κατηγορεί αλλά και τον διεκδικεί. Κατά τον συγγραφέα, την «παιδοφιλική» πράξη του Ρέι, πριν δεκαπέντε χρόνια προκάλεσε η 12χρονη τότε Ούνα με τις φορτικές ερωτικές παρενοχλήσεις της, όπως και η άλλη μικρή που εισβάλει την ώρα της σύγκρουσής του με το παλιό του θύμα. Χωρίς ίχνος κοινωνιολογικής αναφοράς και ψυχολογικά ρηχό, το έργο σώζεται - όσο σώζεται - μόνο χάρη στην ερμηνευτική προσπάθεια του Δημήτρη Καταλειφού, που εμφανέστατα παλεύει για να του δώσει τουλάχιστον κάποιο ψυχολογικό βάθος και στην αισθαντική Μαρία Καλλιμάνη.