Αποπροσανατολιστικό για τα λαϊκά συμφέροντα καυγά στήνουν μεταξύ τους ο ΣΥΡΙΖΑ με τη συγκυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ ασκεί κριτική στη συγκυβέρνηση ότι πάει στην ΕΕ όχι ως διαπραγματευτής αλλά ως «ικέτης» και ότι οδηγεί την Ελλάδα στη χρεοκοπία και στη δραχμή. Ανάλογη απάντηση, ότι δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει την επιστροφή στη δραχμή, έδωσε η κυβέρνηση με αφορμή παρεμβάσεις στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ για το θέμα της χρεοκοπίας και του ευρώ. Ο Π. Λαφαζάνης είπε ότι: «Η χρεοκοπία δεν είναι κάτι το καταστροφικό σε κάθε περίπτωση. Η χρεoκοπία είναι όπλο των αδύνατων όταν φτάνουν σε ένα σημείο που δεν μπορούν να αποπληρώσουν τα χρέη τους». Επίσης ο Δ. Στρατούλης, είπε πως «για εμάς δεν είναι φετίχ το νόμισμα, για εμάς φετίχ είναι η επιβίωση του ελληνικού λαού και η οικονομική ανάκαμψη και ανόρθωση της χώρας μας», και συμπλήρωσε ότι η χώρα έχει τη δυνατότητα «να κηρυχθεί σε κατάσταση έκτακτης δημοσιονομικής ανάγκης με βάση τις κανονιστικές ρυθμίσεις του ΟΗΕ, τη διεθνή εμπειρία και τι έχουν αποδεχθεί άλλες χώρες σύμφωνα με τη διεθνή νομολογία διεθνών δικαστηρίων». Είναι γεγονός ότι η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ εστιάζεται τελευταία στο ζήτημα ποιανού η πολιτική οδηγεί στην έξοδο από την Ευρωζώνη και στη δραχμή. Οπως και το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει διαφορετική πολιτική διαχείρισης της κρίσης χρέους και της διεξόδου απ' αυτήν στα πλαίσια της Ευρωζώνης (δεν αποδέχεται την καπιταλιστική οικονομική κρίση ως κρίση υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, αλλά τη θεωρεί «κρίση χρέους»), επιμένοντας σε επαναδιαπραγμάτευση για την αντιμετώπιση του χρέους, διαγραφή ενός μέρους του ώστε να δημιουργηθούν συνθήκες ανάπτυξης της οικονομίας με επενδύσεις, δηλαδή της καπιταλιστικής οικονομίας.

Να θυμίσουμε ότι αυτός είναι ο πυρήνας της στρατηγικής του με παραλλαγές βεβαίως ανάλογα με τις συνθήκες που διαμορφώνονται και αυτόν πρόβαλε και στην προεκλογική περίοδο. Από την εμφάνιση της κρίσης μιλούσε για χρηματοπιστωτική κρίση αρχικά και μη πληρωμή μέρους του χρέους, το παράνομο χρέος έλεγε τότε, δημιούργησε μάλιστα και επιτροπή που εξέταζε το συνολικό χρέος για να αποφανθεί το ύψος του «παράνομου». Ουσιαστικά μιλούσε για «κούρεμα» στο ύψος του παράνομου. Οταν έγινε το «κούρεμα», μίλησε για «στάση πληρωμής του χρέους» για μερικά χρόνια, ώστε να δημιουργηθούν προϋποθέσεις ανάπτυξης και να αποπληρωθεί το χρέος στη συνέχεια. Είπε για δημόσιο έλεγχο των τραπεζών ώστε να υπάρξει χρήμα για επενδύσεις της λεγόμενης υγιούς επιχειρηματικότητας. Πρόβαλε μάλιστα το παράδειγμα της Αργεντινής που έκανε στάση πληρωμής του χρέους, που είχε στη συνέχεια καπιταλιστική ανάπτυξη που έφτασε στο 8% του ΑΕΠ. Βεβαίως, η Αργεντινή επαναδιαπραγματεύθηκε για το πώς θα αποπληρώσει το χρέος της στη συνέχεια, αλλά η ανάπτυξη της οικονομίας της δεν έλυσε τα ζητήματα ανεργίας και φτώχειας, που αυξήθηκαν. Επομένως, οι παρεμβάσεις Λαφαζάνη - Στρατούλη είναι μέσα στη στρατηγική διαχείρισης που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, φέρνοντας παραδείγματα από τη διεθνή εμπειρία διαχείρισης της κρίσης. Βεβαίως η Αργεντινή δεν ήταν ενταγμένη σε καπιταλιστική ένωση, όπως η ΕΕ και μάλιστα με κοινό νόμισμα για διαφορετικά κράτη, όπως το ευρώ. Αρα και η «πείρα της διαχείρισης της Αργεντινής», μια μορφή διαχείρισης της κρίσης σε όφελος βεβαίως του κεφαλαίου, προσκρούει στην Ευρωζώνη, στο κοινό νόμισμα, στην ανισομετρία και στους οξύτατους ανταγωνισμούς ανάμεσα στα διαφορετικά κράτη του ευρώ για την πολιτική διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη και το ποιου κράτους τα μονοπώλια θα έχουν τις λιγότερες απώλειες από την καταστροφική δύναμη της κρίσης.

Η συζήτηση στην Ευρωζώνη για αποπομπή της Ελλάδας, που ξαναδυναμώνει, γίνεται αντικείμενο αντιπαράθεσης ανάμεσα στην κυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, εστιασμένη στο ποια πολιτική διαχείρισης οδηγεί στη χρεοκοπία και στη δραχμή. Γεγονός που βεβαίως δεν αποκλείεται, μπορεί και να συμβεί. Σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο η «πείρα της Αργεντινής» είναι χρήσιμη και αξιοποιήσιμη για μια πολιτική δύναμη όπως ο ΣΥΡΙΖΑ. Είναι επίσης σίγουρο πως ένα τμήμα του κεφαλαίου θα ωφεληθεί από την επιστροφή στη δραχμή, αφού μπορεί να επενδύσει με λιγότερα κεφάλαια και να βγάλει τεράστια και γρήγορα κέρδη με δεδομένες τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, δηλαδή τα μέτρα που τώρα εφαρμόζονται. Ετσι η εργατική τάξη τώρα με το ευρώ καταστρέφεται, αλλά και με τη δραχμή θα καταστρέφεται. Η όποια καπιταλιστική ανάπτυξη δε θα αυξήσει μισθούς και συντάξεις, δε θα αντιμετωπίσει την ανεργία, (εδώ η πείρα της Αργεντινής είναι επίσης διαφωτιστική), δε θα λύσει ζητήματα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών. Αλλωστε τα αντεργατικά μέτρα εφαρμόζονται για να καταργηθούν όλες οι εργατικές κατακτήσεις, να γίνουν πάμφθηνοι οι εργαζόμενοι, για να δημιουργηθούν ευνοϊκές συνθήκες για επενδύσεις. Βεβαίως, αυτή η αντιπαράθεση που επαναφέρει το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», είναι αποπροσανατολιστική για τα λαϊκά συμφέροντα, αφού είναι σε βάρος τους. Οπως και το πώς θα πληρωθεί το χρέος. Ο λαός δε χρωστά, του χρωστούν. Η μόνη διέξοδος σε όφελός του είναι η μονομερής διαγραφή του χρέους, η αποδέσμευση από την ΕΕ και πρέπει ο ίδιος να δημιουργήσει τις πολιτικές προϋποθέσεις για να τα πραγματοποιήσει παίρνοντας την οικονομία στα χέρια του, κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια.