Οσο φουντώνει ο ανταγωνισμός στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο που μαίνεται σε Συρία - Ιράκ, τόσο έρχονται στο προσκήνιο οι επικίνδυνες επιδιώξεις των αστικών τάξεων, που θεωρούν ότι είναι ευκαιρία για να κερδίσουν από τη γενικότερη αναμπουμπούλα και το ενδεχόμενο νέων αναδιατάξεων ή επανακαθορισμού συνόρων. Υπ' αυτό το πρίσμα πρέπει να δούμε και τις εξελίξεις που αφορούν και τη χώρα μας, που είναι ενταγμένη μέχρι τα μπούνια σε όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, παρότι η σημερινή συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ το παίζει «αθώα του αίματος» και «φάρος» σταθερότητας και ασφάλειας σε ένα περιβάλλον αστάθειας και αβεβαιότητας. Σε αυτό το πλαίσιο κλιμακώνεται η προκλητικότητα της Τουρκίας και του Προέδρου της, Ρ. Τ .Ερντογάν, με τα περιβόητα «σύνορα της καρδιάς μας», που δεν ταυτίζονται με τα σημερινά γεωγραφικά σύνορα της Τουρκίας, και τις παραβιάσεις στο Αιγαίο. Επίσης, οι δηλώσεις του Αλβανού πρωθυπουργού, Εντι Ράμα, που εμμέσως πλην σαφώς αμφισβητεί τη σημερινή κατάσταση, ανοίγουν το θέμα μιας συνολικής διαπραγμάτευσης. Την ίδια ώρα, το παζάρι συνεχίζεται στο Κυπριακό, που έχει ιδιαίτερη σημασία τόσο για τις μπίζνες των καπιταλιστών όσο και, από γεωστρατηγική σκοπιά, για το ρόλο που επιτελεί και μπορεί να επιτελέσει η Κύπρος στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ας δούμε, όμως, λίγο πιο αναλυτικά τις σοβαρές αυτές εξελίξεις:

• Ο Τούρκος Πρόεδρος Ερντογάν με τις συχνές αναφορές του στην Οθωμανική Αυτοκρατορία ήδη από 2010, μετά το φετινό αποτυχημένο πραξικόπημα εναντίον του στις 15 Ιούλη, για πρώτη φορά στις 29 Σεπτέμβρη αμφισβήτησε ανοιχτά τις Συνθήκες που σύναψε η αυτοκρατορία αυτή, που διαμελίστηκε στον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο ώστε να προκύψει το τουρκικό κράτος. Ειδικά, το ισχυρό εκείνο τμήμα της αστικής τάξης που στηρίζει τον Ερντογάν, αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λοζάνης του 1923, η οποία καθόρισε τα σημερινά σύνορα της χώρας. Η Συνθήκη αυτή αντικατέστησε τη Συνθήκη των Σεβρών που ήταν πολύ χειρότερη για τα τουρκικά συμφέροντα. Οταν, λοιπόν, ο Ερντογάν βγαίνει την Τρίτη και όχι μόνο αμφισβητεί αλλά δηλώνει ότι θα αλλάξει την κατάσταση, δηλαδή τη Συνθήκη, έως το 2023, τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά. Είπε εντελώς απροκάλυπτα για τη Συνθήκη αυτή: «Ακόμη επιχειρούν να μας εγκλωβίσουν στη Λοζάνη. Να μας συγχωρέσουν, ο λαός μας έχει δικαίωμα λόγου. Θα καταβάλουμε κάθε είδους προσπάθεια για να εξασφαλίσουμε τους στόχους το 2023 (...) Είμαστε αποφασισμένοι να οδηγήσουμε την Τουρκία πιο πέρα». Αυτό υπηρετείται με την όλο και μεγαλύτερη επέμβαση σε Συρία και Ιράκ, με το πρόσχημα της συμμετοχής στον «πόλεμο ενάντια στην τρομοκρατία» (παρόλο που διατηρεί σχέση με διάφορες ισλαμικές ομάδες) και για την αντιμετώπιση των Κούρδων και επιδίωξη την κατοχή εδαφών ειδικά σε στρατηγικής σημασίας περιοχές, όπως και η πετρελαιοφόρα Μοσούλη. Αυτό υπηρετείται με τις συνεχείς προκλήσεις στο Αιγαίο, με την ανοχή του ΝΑΤΟ.
• Ο Αλβανός πρωθυπουργός σε τηλεοπτική συνέντευξη στο «ΣΚΑΪ», που μεταδόθηκε την Τρίτη το βράδυ, με μειλίχιο ύφος απέδειξε ότι ο δικός του κοσμοπολιτισμός, του κεφαλαίου, είναι η άλλη όψη του εθνικισμού στο όνομα και πάλι των συμφερόντων του κεφαλαίου. Ο Ράμα, επί της ουσίας, είπε ότι η θέση της Αλβανίας στο ΝΑΤΟ (από το 2009) και την ΕΕ, με την οποία βρίσκεται σε διαδικασία σύνδεσης (στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», όπως είπε) λύνει και τις όποιες διαφορές υπάρχουν με κύριο στόχο το κοινό συμφέρον. Σε αυτό το πλαίσιο, έθεσε έμμεσα θέμα «Τσαμουριάς» και «ηλικιωμένων ανθρώπων που δεν μπορούν να πάνε στην Ελλάδα να δουν τα σπίτια τους». Είπε, επίσης, ότι πρέπει να καθοριστούν οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες των δύο χωρών ώστε να αναπτυχθούν οι μπίζνες και από τις δύο πλευρές. Ταυτόχρονα, για τις σχέσεις με την Τουρκία αναφέρθηκε σε «στρατηγική σχέση». Η όλη ρητορεία του Αλβανού αστού πολιτικού τροφοδοτείται από τη ρευστή κατάσταση που υπάρχει στην ευρύτερη περιοχή και όπου η αλβανική αστική τάξη βλέπει ευκαιρίες να επωφεληθεί.
• Στο Κυπριακό προωθείται σταθερά το νέο διχοτομικό σχέδιο των δύο «συνιστώντων κρατών», που εμφανίζεται ως η μόνη δυνατή «λύση». Γίνεται όλο και πιο φανερό ότι ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ και ΕΕ, και οι κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας - αξιοποιώντας την ιδιότητα των «εγγυητριών δυνάμεων» - επιχειρούν, με δεδομένο το σχέδιο που χωρίζει, γκετοποιεί και δεν ενώνει τον κυπριακό λαό, να αναβαθμίσουν το ρόλο του νησιού στα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην ευρύτερη περιοχή. Στο πλαίσιο αυτό γίνεται και η διαπάλη για το ποια μονοπώλια ποιων χωρών, ποιες «κολιγιές» καπιταλιστών θα κερδίζουν από την εκμετάλλευση ενεργειακών πόρων και δρόμων μεταφοράς τους. Αυτό που οι καπιταλιστές παρουσιάζουν ως νέες επιχειρηματικές ευκαιρίες είναι η βαθύτερη εμπλοκή των λαών στη φαγωμάρα τους. Δηλαδή, όπως δείχνουν και άλλα παραδείγματα χωρών (π.χ. Ουκρανία) το ...προσόν του ενεργειακού κόμβου θα εκθέσει την εργατική τάξη της Κύπρου (Ελληνοκύπριους, Τουρκοκύπριους, Αρμένιους, Λατίνους, Μαρωνίτες) σε νέους κινδύνους.

Τα σοβαρά ζητήματα που περιγράψαμε δείχνουν ότι οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα της χώρας μας και των γειτονικών χωρών, όσο εγκλωβίζονται στα προτάγματα των αστών, στον κοσμοπολιτισμό της δήθεν ασφάλειας που παρέχουν οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τους εθνικιστικούς αλυτρωτισμούς, θα βγαίνουν χαμένοι και θα κινδυνεύουν να μακελευτούν για άλλη μια φορά για τα συμφέροντα των εκμεταλλευτών τους. Το ταξικό αυτό κριτήριο, για το «διάβασμα» των εξελίξεων είναι και αυτό που δείχνει το δρόμο στους λαούς. Της πάλης σε κάθε χώρα και του συντονισμού της, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου.