Ακολουθούν δυο μικρού μήκους βραβευμένα ντοκιμαντέρ για γυναίκες καλλιτέχνιδες φτιαγμένα από γυναίκες - την Κλεώνη Φλέσσα και την Νορβηγίδα Ανε Σέρστι Μπγιορν - που προβάλλονται μαζί, με ενιαίο εισιτήριο για μια βδομάδα, στους χώρους της Ταινιοθήκης και τέλος παρόν και το Οσκαρικό γυναικείο βλέμμα - πάνω στο θέμα της βίας και της εκδίκησης - της Σουσάνε Μπίερ από τη Δανία, με την τελευταία της ταινία «Ισως, αύριο», φετινό Οσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας.
Αμερικάνικη η άλλη κωμωδία με τίτλο «Πρωινό Ξύπνημα», σε σκηνοθεσία Ρότζερ Μίτσελ. Η ιστορία λαμβάνει χώρα σε τηλεοπτικό εργασιακό περιβάλλον. Με την Νταϊάν Κίτον, τον Χάρισον Φορντ και την Ρέιτσελ Μακ Ανταμς στους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Τέλος, προβάλλονται και δύο ταινίες κινουμένων σχεδίων, η μια αμερικάνικη, μεταγλωττισμένη στα ελληνικά έχει τίτλο «Αρης καλεί Μαμά» σε σκηνοθεσία Σάιμον Γουέλς, ενώ η άλλη είναι σαφές δείγμα του σκανδιναβικού (δανέζικου εν προκειμένω) προβληματισμού, αλλά και ανώτερου πολιτισμού με ιεραπόστολους, ναρκωτικά, σεξ, πορνοστάρ κ.λπ. κ.λπ. «Princess» ο τίτλος και Αντερς Μόργκεντχάλερ ο δημιουργός.
Η «Συντροφικότητα» χαρακτηρίζεται ως μια από τις αριστοτεχνικότερες, από άποψη ρεαλιστικών σκηνικών, έξοχης φωτογραφίας και ντοκουμενταρίστικης αληθοφάνειας ταινίες, όπου πλήθη ερασιτεχνών ηθοποιών βρίσκονται πλάι - πλάι με το βασικό καστ των επαγγελματιών. Θεωρείται ακόμη ως μια από τις τελειότερες - του ομιλούντος κινηματογράφου - ως προς την τεχνική της απεικόνισης των σκοτεινών διαδρόμων στις γαλαρίες των ορυχείων που αποκαλύπτονται με περίφημα τράβελινγκ, αλλά και με τη σπουδαία συνδρομή περαιτέρω τεχνικών μέσων όπως το «μπλιμπ», η χρήση του οποίου αφήνει στην κάμερα απίστευτη ελευθερία κίνησης, άρα και έκφραση, μια που τώρα μπορεί να πλησιάζει πολύ κοντά στα αντικείμενα που την ενδιαφέρουν χωρίς το φόβο του θορύβου της.
Ο Παμπστ μέσα από τα μηνύματα για αδελφοσύνη κι εργατική αλληλεγγύη στέλνει ένα ηχηρό αντιπολεμικό μήνυμα, ο πόλεμος αντιπροσωπεύει ένα παιδιάστικο στάδιο της εξέλιξης του ανθρώπου, σαν τα δυο αγοράκια της αρχής, το ένα από τη Γαλλία, το άλλο από τη Γερμανία που παίζουν βώλους, μαλώνουν κι έρχονται στα χέρια ...
Στις 25, 26 και 27 Μάρτη στις 21.00, μεταξύ των δύο προβολών, στον κινηματογράφο «ΤΡΙΑΝΟΝ» θα λαμβάνει χώρα μουσική παράσταση με ενιαίο εισιτήριο. Για περισσότερες πληροφορίες τηλεφωνήστε στο 210-8215469 και 210-8222702.
Παίζουν: Ερνστ Μπους, Οσκαρ Χέκερ, Γκούσταβ Πίτσερ, Ελιζαμπέτ Βεντ, Αλεξάντερ Γκράναχ κ.ά.
Παραγωγή: Γερμανία, Γαλλία (1931).
Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας ισχυρίζεται η Μπίερ που επέλεξε να βουτήξει σε βαθιά νερά μέσα από προσέγγιση καθημερινότητας με πληθώρα κλισέ και βέβαια χάπι εντ. Μέσα από έναν αφηγηματικό τρόπο που συνιστά την απλούστερη και αναγνωρίσιμη οδό. Ο τρόπος που δείχνει τα «φορεία» να φθάνουν στο αφρικάνικο χειρουργείο παραπέμπει ευθέως στα αντίστοιχα πλάνα της τηλεοπτικής αμερικανικής σειράς «Στην εντατική». Η Μπίερ προσπαθεί να κρατά στην «τσίτα» τα συναισθήματα του θεατή σε αυτό συνδράμει και ο τρόπος που η πλοκή, τα τεκταινόμενα, ακολουθούν ένα παιχνίδι που εναλλάσσεται σε δύο μέτωπα. Η τακτική όμως αυτή οδηγεί στο να γλιστρά προς ήδη γνωστές διαπιστώσεις και συμπεράσματα αντί να ψάχνει για νέα. Δειγματοληπτικά αναφέρεται το αξιακό σύστημα που προβάλλουν οι δάσκαλοι του σχολείου, οι αστυνομικοί που διεξάγουν ανάκριση για τον ξυλοδαρμό μαθητή ή ο ευέξαπτος μηχανικός του συνεργείου αυτοκινήτων, ο άκρατος ατομικισμός και ο κατατεμαχισμένος άνθρωπος. Ο Σουηδός γιατρός έχει αδυναμία να συνθέσει την εικόνα μιας ενιαίας συμπεριφοράς ενός ακέραιου ανθρώπου: Συμπεριφέρεται ή ως γιατρός και μόνο, ή ως πατέρας και μόνο, ή ως πολίτης και μόνο. Η ουδετερότητά του διαπιστώνεται ότι είναι στοιχείο αρνητικό και πολύ μάλιστα. Η βίαια πράξη εκδίκησης που συνταράσσει τις οικογένειες και των δύο αγοριών γίνεται και η αιτία να επιλυθούν - μάλλον να κουκουλωθούν ακόμα μια φορά τα εσωτερικά τους προβλήματα. Παρά τις καλές ερμηνείες, την τεχνική αρτιότητα και τα πολλά κοντινά α λα Μπέργκμαν πλάνα όπου η Μπίερ φυλακίζει την ψυχή των ηθοποιών της, η ταινία είναι μια επιφανειακή και ρηχή αντιμετώπιση ενός τεράστιου θέματος.
Παίζουν: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Ούλρικ Τόμσεν, Τρίνε Ντίρχολμ, Καμίλα Γκότλιμπ, Σάτου Χελένα Μίκελίνεν, κ.ά.
Παραγωγή: Δανία, Σουηδία (2010)
Επί πρωθυπουργίας Χάρολντ Ουίλσον, κυβέρνησης των Εργατικών και υπουργού Εργασίας Μπάρμπαρα Καστλ, τον Ιούνιο του 1968, 183 εργάτριες, ράφτρες καλυμμάτων στις εγκαταστάσεις της αμερικανικής αυτοκινητοβιομηχανίας «Φορντ», στην εργατούπολη Dagenham κήρυξαν απεργία που διήρκεσε 3 ολόκληρες εβδομάδες. Την εποχή της απεργίας η «Φορντ» ήταν η μεγαλύτερη βιομηχανία στην Ευρώπη με 55.000 εργαζόμενους και παραγωγή 500.000 οχημάτων το χρόνο. Αίτημα των απεργών ραφτρών όχι μόνο η αύξηση μισθών σε επίπεδα ειδικευμένου προσωπικού, αλλά και ισοτιμία στη συμπεριφορά. Η ταινία ορθά - κοφτά δείχνει ότι ακόμη κι όταν κάποιος είναι μικρός κι αδύναμος, αν ο αγώνας δίνεται αταλάντευτα, με εργατική αλληλεγγύη και καθολική συμμετοχή, όχι απλά υπάρχουν πιθανότητες νίκης, αλλά η νίκη είναι βέβαιη!
Ταινία με πάμπολλες αναγνώσεις, αλλά και διευκρινίσεις: Το μεγάλο κεφάλαιο, τα αφεντικά και οι υπάλληλοί τους δεν είναι άκαρδοι και κακοί, είναι καπιταλιστές. Οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες δεν είναι άμυαλοι και σεξιστές, αλλά υπάλληλοι των καπιταλιστών. Το ίδιο και οι κυβερνητικές εξουσίες, ιδιαίτερα οι «φιλολαϊκές», που τα πλοκάμια τους συνδέονται ασφυκτικά με τη δράση των μεγαλοσυνδικαλιστών. Η αστή σύζυγος του στελέχους της «Φορντ» δε συντάσσεται με τα ταξικά αιτήματα της απεργίας, αλλά συνιστά στερεότυπο ψυχαναλυτικού φεμινισμού... κλπ., κλπ. Να την δείτε!
Παίζουν: Σάλι Χόκινς, Μπομπ Χόσκινς, Αντρέα Ράισμπόροου, Σάιαν Σκοτ κ.ά.
Παραγωγή: Βρετανία (2010).
Παραγωγή: Ελλάδα (2010)
Η πρεμιέρα σήμερα το βράδυ στις 20.00 στην Ταινιοθήκη, παρουσία των σκηνοθετριών, που θα συζητήσουν με το κοινό.
Παραγωγή: Νορβηγία (2000).