Κάτι σάπιο υπάρχει στο βασίλειο της Δανιμαρκίας ισχυρίζεται η Μπίερ που επέλεξε να βουτήξει σε βαθιά νερά μέσα από προσέγγιση καθημερινότητας με πληθώρα κλισέ και βέβαια χάπι εντ. Μέσα από έναν αφηγηματικό τρόπο που συνιστά την απλούστερη και αναγνωρίσιμη οδό. Ο τρόπος που δείχνει τα «φορεία» να φθάνουν στο αφρικάνικο χειρουργείο παραπέμπει ευθέως στα αντίστοιχα πλάνα της τηλεοπτικής αμερικανικής σειράς «Στην εντατική». Η Μπίερ προσπαθεί να κρατά στην «τσίτα» τα συναισθήματα του θεατή σε αυτό συνδράμει και ο τρόπος που η πλοκή, τα τεκταινόμενα, ακολουθούν ένα παιχνίδι που εναλλάσσεται σε δύο μέτωπα. Η τακτική όμως αυτή οδηγεί στο να γλιστρά προς ήδη γνωστές διαπιστώσεις και συμπεράσματα αντί να ψάχνει για νέα. Δειγματοληπτικά αναφέρεται το αξιακό σύστημα που προβάλλουν οι δάσκαλοι του σχολείου, οι αστυνομικοί που διεξάγουν ανάκριση για τον ξυλοδαρμό μαθητή ή ο ευέξαπτος μηχανικός του συνεργείου αυτοκινήτων, ο άκρατος ατομικισμός και ο κατατεμαχισμένος άνθρωπος. Ο Σουηδός γιατρός έχει αδυναμία να συνθέσει την εικόνα μιας ενιαίας συμπεριφοράς ενός ακέραιου ανθρώπου: Συμπεριφέρεται ή ως γιατρός και μόνο, ή ως πατέρας και μόνο, ή ως πολίτης και μόνο. Η ουδετερότητά του διαπιστώνεται ότι είναι στοιχείο αρνητικό και πολύ μάλιστα. Η βίαια πράξη εκδίκησης που συνταράσσει τις οικογένειες και των δύο αγοριών γίνεται και η αιτία να επιλυθούν - μάλλον να κουκουλωθούν ακόμα μια φορά τα εσωτερικά τους προβλήματα. Παρά τις καλές ερμηνείες, την τεχνική αρτιότητα και τα πολλά κοντινά α λα Μπέργκμαν πλάνα όπου η Μπίερ φυλακίζει την ψυχή των ηθοποιών της, η ταινία είναι μια επιφανειακή και ρηχή αντιμετώπιση ενός τεράστιου θέματος.

Παίζουν: Μίκαελ Πέρσμπραντ, Ούλρικ Τόμσεν, Τρίνε Ντίρχολμ, Καμίλα Γκότλιμπ, Σάτου Χελένα Μίκελίνεν, κ.ά.

Παραγωγή: Δανία, Σουηδία (2010)