Απολύτως θεμιτή και θεατρικά συγκινητική η σκηνοθετική πρόθεση, απέδωσε ένα ενδιαφέρον, στέρεο, σεμνό παραστασιακό αποτέλεσμα, στο οποίο γόνιμα συνέβαλαν οι: Νίκος Σαριδάκης (σκηνικό - κοστούμια), Μανώλης Μανουσάκης (μουσική) και Εφη Καρακώστα (χορογραφίες). Μια τέτοια μνημοσυνιακή, επομένως μελαγχολική, σκηνοθετική κατεύθυνση φυσικό ήταν να «φρενάρει» τις κωμικές κλιμακώσεις της πλοκής και των προσώπων και να «διχοτομεί» την ερμηνεία των ηθοποιών και προπάντων του Γιώργου Παρτσαλάκη, ο οποίος, χάρη στο ταλέντο και την εμπειρία του, παρότι κινήθηκε στο μεταίχμιο του τρισυπόστατου ρόλου του, ήταν ο κύριος και αποτελεσματικότερος φορέας και του κωμικού στοιχείου. Αξιόλογες ερμηνείες κατέθεσαν, επίσης, οι: Πένυ Παπουτσή, Γιάννης Κρανιάς, Κατερίνα Μανουσοπούλου, Κατερίνα Παπουτσάκη, Βασίλης Χαλακατεβάκης, Φώτης Σπύρου.
Προσαρμοσμένη σ' αυτή την ιδέα, η ελεύθερη απόδοση της Εφης Γιαννοπούλου και του Θοδωρή Γκόνη (ο οποίος έγραψε και τους στίχους των τραγουδιών), υπηρέτησε την τολμηρά εκσυγχρονιστική, ευφρόσυνα ευρηματική (βέβαια, λίγο υπέρ το δέον), περιπαικτική και αμφίσημα χιουμοριστική σκηνοθετική άποψη. Αποψη, που στήριξαν - λειτουργώντας παράλληλα ως σχόλιο - το «κοσμοπολίτικα» σύγχρονο σκηνικό και τα υπερμοντέρνα κοστούμια της Μαγιού Τρικεριώτη και κυρίως τα κωμικής και παίζουσας διάθεσης τραγούδια του Σταμάτη Κραουνάκη, καθώς και η συνθετική και τραγουδοποιητική δουλιά του Χρίστου Θεοδώρου από τη «Σπείρα -Σπείρα».
Το τόλμημα του Ν. Μαστοράκη, για να στερεωθεί και να λειτουργήσει θεατρικά, απαιτούσε, αλλά και απέσπασε, και την υποκριτική τόλμη των ηθοποιών. Ο ταλαντούχος, μεταμορφώσιμος, αλλά και εξαιρετικά καλλίφωνος, όπως αποδείχτηκε, με τα τραγούδια του Κραουνάκη, Ταξιάρχης Χάνος, με αμεσότητα, απλότητα, λαϊκότητα και χιούμορ έπλασε ένα σημερινό «διαβολεμένο» Φίγκαρο. Η Δήμητρα Ματσούκα, με δυνατή αίσθηση του χιούμορ, σκηνικό νεύρο, σουμπρετίστικη χάρη και θηλυκή σπιρτάδα ερμήνευσε την Ροζίνα. Ο Αρης Λεμπεσόπουλος μας ξάφνιασε ευχάριστα, καθώς «λύθηκε», απελευθέρωσε τα εκφραστικά του μέσα και απέδειξε μια ευφρόσυνη υποκριτική «τρέλα». Απολαυστικός, με δυνατή αίσθηση του κωμικού, ήταν ο νέος ηθοποιός Τάσος Κορόζης. Πολύ καλές ερμηνείες κατέθεσαν και οι Δημήτρης Κολοβός, Γιάννης Παπαθανάσης και Παναγιώτης Παναγόπουλος
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά είχε η ενδιαφέρουσα, ελκυστική, αλλά και εντυπωσιοθηρική στην όψη παράστασή του με το σαιξπηρικό «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας», σε χυμώδη μετάφραση του Ερρίκου Μπελιέ. Μια ονειρική, αλλά και σκοτεινή ερωτική κωμωδία, κράμα λυρισμού, ρεαλισμού και υπερρεαλισμού, με γήινα πρόσωπα, αλλά και με υπερφυσικά πλάσματα. Ο σκηνοθέτης, ευφυώς κατά τη γνώμη μας, συνέθεσε εις σάρκα μία τον γήινο Θησέα με τον υπερβατικό Ομπερον και την Ιππολύτη με την Τιτάνια, υπογραμμίζοντας εμμέσως το «δαίμονα», που έχει μέσα του ο άνθρωπος και το ερωτικό του πάθος. Τη «σκοτεινή» και μεταφυσική πλευρά του έργου υπογράμμισαν το «ονειρικό» σκηνικό και τα εντυπωσιακά κοστούμια του Γιώργου Γαβαλά, οι σκιεροί φωτισμοί του Παναγιώτη Μανούση, η υποβλητική μουσική που επέλεξε ο Ιάκωβος Δρόσος, και η εκφραστική χορογραφία της Αντιγόνης Γύρα.
Από τις συνολικά αρμόζουσες στη σκηνοθετική «ανάγνωση» ερμηνείες των ηθοποιών ξεχώρισαν με τις ιδιαίτερες υποκριτικές ικανότητες και για τις καλύτερες επιδόσεις οι: Αννα Μάσχα, Αρης Σερβετάλης, Αγγελική Δημητρακοπούλου, Λεωνίδας Κακούρης, Ιφιγένεια Αστεριάδη. Καλό ήταν το υποκριτικό επίπεδο των Κωνσταντίνου Γιαννακόπουλου και κωμικά αποτελεσματικοί οι: Γιάννης Στεφόπουλος, Ευθύμιος Παπαδημητρίου, Γρηγόρης Ποιμενίδης.