Διαύλους επικοινωνίας ακόμη και με τους, επί χρόνια, «μέγιστους εχθρούς», δηλαδή τους ισλαμιστές, μετριοπαθείς, έχει η Ουάσιγκτον

Ενώ το «κρυφτούλι» ανάμεσα, από τη μια, στον Καντάφι, την οικογένεια και τους συνεργάτες του και, από την άλλη, στους αντικαθεστωτικούς συνεχίζεται (τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές), θα ήταν χρήσιμο να θυμηθεί κανείς ορισμένα στοιχεία:

-- Πρώτον, η Λιβύη είναι, μέχρι στιγμής, η μοναδική περίπτωση που οι αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις (όσες έγιναν στα μέσα Φλεβάρη) δεν διήρκεσαν παρά μόνο δύο ή τρεις μέρες πριν η σύγκρουση λάβει ένοπλο χαρακτήρα, σε αντίθεση με το τι συνέβη σε Αίγυπτο και Τυνησία, αλλά ακόμη και σε Συρία και Υεμένη, όπου μπορεί η καταστολή των αντικαθεστωτικών διαδηλώσεων να ήταν σκληρή, αλλά οι διαδηλωτές δεν μετατράπηκαν, μέσα σε μια νύχτα, σε ενόπλους μαχητές.

-- Δεύτερον, είναι η μοναδική, μέχρι στιγμής και πάλι, περίπτωση, στην οποία οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις αναμίχθηκαν στρατιωτικά ανοιχτά, μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα.

Ολα αυτά είναι σίγουρα αποκαλυπτικά ως προς το ποιόν και τα κίνητρα μεγάλου τμήματος, τουλάχιστον, της αντικαθεστωτικής ηγεσίας, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι υπερασπίζεται κανείς το καθεστώς Καντάφι.

Οι χώρες της Βόρειας Αφρικής, της Μέσης Ανατολής και του Περσικού Κόλπου ελέγχουν περισσότερο από το 60% των ενεργειακών αποθεμάτων παγκοσμίως. Εδώ και χρόνια βρίσκεται σε εξέλιξη μια ολοένα κλιμακούμενη ενδο-ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση για τον έλεγχο αυτών των ενεργειακών πηγών και δρόμων, που οξύνεται περαιτέρω από την ανάδυση δυνάμεων που καταναλώνουν ενέργεια, π.χ. Κίνα, που ελέγχουν πηγές και δρόμους ενέργειας, π.χ. Ρωσία, και δυνάμεις που ενισχύουν τη θέση τους οικονομικά, π.χ. Ινδία, Βραζιλία.

Ουδείς, πλέον, πιστεύει ότι η ΝΑΤΟική κατοχή στο Αφγανιστάν ξεκίνησε «με στόχο να συλληφθεί ο Μπιν Λάντεν», ούτε ότι η επέμβαση και κατοχή στο Ιράκ έγινε «για να φύγει ο Σαντάμ Χουσεΐν ή να απενεργοποιηθούν τα όπλα μαζικής καταστροφής» που δεν αποδείχτηκε ποτέ ότι κατείχε. Και, τώρα, ουδείς πίστεψε ότι το πρόβλημα στη Λιβύη ήταν το ανελεύθερο καθεστώς Καντάφι, που ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, είχε αναδειχθεί σε καλό σύμμαχο και εταίρο, παρά το ότι, προφανώς, ο τρόπος διακυβέρνησής του ήταν και τότε εξίσου «αυταρχικός».

Εξαρχής, η Γαλλία έσπευσε να σταθεί στο πλευρό των αντικαθεστωτικών με κάθε τρόπο επιδιώκοντας να ενισχύσει τα συμφέροντά της επί του λιβυκού πλούτου

Επιπλέον, η Λιβύη συνορεύει με χώρες όπως η Αλγερία, η Τυνησία, η Αίγυπτος, ο Νίγηρας και το Τσαντ. Η αφρικανική ήπειρος, στο σύνολό της, αποτελεί ένα πρώτης τάξης πεδίο αντιπαράθεσης τόσο για το πλούσιο υπέδαφός της όσο και για τις μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις της, που αναδεικνύονται ολοένα και πιο κρίσιμης σημασίας, για την διασφάλιση τροφής παγκοσμίως. Η επίθεση κατά της Λιβύης είναι ένα πρώτο βήμα για ιμπεριαλιστικές και περιφερειακές δυνάμεις για να αρχίσουν να ξετυλίγουν το νήμα της ανατροπής της κατάστασης που σήμερα έχει διαμορφωθεί στην αφρικανική ήπειρο (χάραξη νέων συνόρων κ.λπ.).

Τόσο η βρετανική BP όσο και η γαλλική «Total» είχαν (η πρώτη το 2007 και η δεύτερη το 2009) εξασφαλίσει μακρόχρονα συμβόλαια εκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου της Λιβύης. Ανάλογα συμβόλαια είχαν επίσης η ιταλική ENI, η ισπανική Repsol, οι αμερικανικές Εxxon Mobil, Chevron, Occidental Petroleum, Hess, Conoco Phillips, η κινεζική China National Petroleum Corp (που απορροφά το 11% του λιβυκού πετρελαίου), η γερμανική RW DIA E. Επιπλέον, το καθεστώς Καντάφι είχε συνάψει συμφωνίες δισεκατομμυρίων με κινεζικές κατασκευαστικές εταιρείες και με ρωσικές στρατιωτικές.

Φαίνεται ότι η καλή αυτή «συμμαχία» κλυδωνίστηκε όταν το καθεστώς Καντάφι άρχισε να προσανατολίζεται και σε συνεργασία με ανερχόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, οι οποίες, παρεμπιπτόντως, συγκαταλέγονται μεταξύ αυτών που δεν μπλόκαραν, αλλά και δεν ψήφισαν την απόφαση 1973 του ΟΗΕ για τη Λιβύη που χρησιμοποιήθηκε ως «πλαίσιο» για την επέμβαση) και σε υιοθέτηση νομοθεσίας τέτοιας που θα του παρείχε διασφαλίσεις ότι δε θα χάσει τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου της χώρας απέναντι στα μεγάλα ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια. Κατόπιν αυτών των εξελίξεων, γίνεται εύκολα κατανοητό γιατί οι Γαλλο-Βρετανοί και Αμερικανοί ανέλαβαν άμεσα ηγετικό ρόλο στην «ανθρωπιστική επέμβαση». Η «στροφή» 180 μοιρών συγκεκριμένων ηγεσιών απέναντι στο καθεστώς Καντάφι αποτελεί, ίσως, την καλύτερη απόδειξη όχι μόνο του υποκριτικού ανθρωπιστικού τους ενδιαφέροντος, αλλά και της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων όσο περισσότερο εντείνεται η καπιταλιστική κρίση.

Υπό μεγαλύτερη πίεση φαίνεται ότι βρέθηκε το γαλλικό κεφάλαιο, το οποίο εκτός από την κρίση του εντός Γαλλίας, που σαφώς επιδιώκει να εξάγει, έχει δεχτεί τα περισσότερα «χαστούκια» τα τελευταία χρόνια: Εχει υποχρεωθεί να δεχτεί τους όρους του γερμανικού κεφαλαίου (και στο σχέδιό του για την Ενωση για τη Μεσόγειο), έχει διεισδύσει κάπως στις αραβικές χώρες του Κόλπου, αλλά δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, έχασε τα ερείσματά του στη Βόρεια Αφρική, πλην Λιβύης, και απειλείται από ανερχόμενες δυνάμεις, όπως οι Κίνα - Ινδία, στην υποσαχάρεια Αφρική, όπου επίσης βρίσκονται οι ΗΠΑ.

Σε ανάλογη θέση και το βρετανικό κεφάλαιο, με τον πρωθυπουργό Κάμερον να υπογράφει, λίγο μετά την εκλογή του, «στενή στρατιωτική συνεργασία» με τη Γαλλία, επαναφέροντας, έτσι, για πρώτη φορά μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, τη βρετανο-γαλλική συμμαχία στο προσκήνιο. Μια «συμμαχία» που είχε εμφανιστεί τελευταία φορά στην κρίση στο Σουέζ, για να υποχρεωθεί στη συνέχεια από τις ΗΠΑ σε υποχώρηση από την ευρύτερη Μέση Ανατολή.

Τέλος, κατά πολλούς, η, χαμηλών τόνων, τουλάχιστον σε διπλωματικό επίπεδο, στάση της Ουάσιγκτον είναι η πλέον αποκαλυπτική. Είναι βέβαιο ότι η Ουάσιγκτον εκτός από συμφέροντα, είχε - και πιθανώς ακόμη έχει - συνομιλητές και στο «στρατόπεδο Καντάφι». Ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν θα έμενε θεατής σε μια επέμβαση που μπορεί ν' ανοίξει τον «ασκό του Αιόλου» για τα συμφέροντά του στο σύνολο του αραβικού κόσμου και στην αφρικανική ήπειρο. Εξαρχής, οι ΗΠΑ, μεθοδικά, προσπάθησαν να τηρήσουν αποστάσεις ασφαλείας, έχοντας πικρή πείρα από Ιράκ και Αφγανιστάν, και γνωρίζοντας ότι αποτελούν, ούτως ή άλλως λόγω και Παλαιστινιακού, στόχο της οργής της αραβικής κοινής γνώμης. Ετσι, για να μην αφήσουν τα «ηνία» σε Γαλλία - Βρετανία, έθεσαν την όλη επέμβαση υπό την αιγίδα του ΝΑΤΟ και ενεργοποίησαν και περιφερειακές δυνάμεις, όπως η Τουρκία ή το Κατάρ και η Ιορδανία, που δεν θα έχαναν την ευκαιρία να ενισχύσουν τη θέση τους, να αποκομίσουν οφέλη ή απλώς να διασφαλίσουν την επιβίωσή τους. Μέσα από τέτοιες δυνάμεις, οι ΗΠΑ προώθησαν θέσεις χωρίς να φαίνονται.

Παρά την κατευθυνόμενη ενημέρωση και τη διπλωματική «μαγική εικόνα» περί «τέλους των βασάνων της Λιβύης», είναι ξεκάθαρο ότι τα «δύσκολα» μόλις άρχισαν. Δεν υπάρχει κανείς, ασχέτως των επισήμων δηλώσεων, που να πιστεύει ότι οι αντικαθεστωτικοί κατάφεραν μόνοι τους να φτάσουν στην Τρίπολη, και μάλιστα μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα, ενώ επί τέσσερις μήνες βρίσκονταν καθηλωμένοι από τις δυνάμεις Καντάφι στα ανατολικά.

Αυτό, εκτός από την άμεση συμμετοχή στις μάχες και ειδικών δυνάμεων άλλων χωρών - κάτι που επισήμως διαψεύδεται αλλά μετά και από τις τελευταίες διαρροές περί... επιμελητειακής βοήθειας θα πρέπει να θεωρείται βέβαιο - σημαίνει και κάτι άλλο: ότι δεν είναι σε θέση να ελέγξουν τη χώρα, να διασφαλίσουν τάξη και σταθερότητα. Πόσο μάλλον που θύλακες υποστήριξης του Καντάφι, σε φυλές και πόλεις υπάρχουν ακόμη.

Αυτό το από μόνο του εξαιρετικά ανησυχητικό δεδομένο (για τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, από την μια πλευρά, αλλά και για τον βασανισμένο λιβυκό λαό, από την άλλη) έρχεται να ενισχυθεί από την ολοένα και πιο συχνά ομολογούμενη, ακόμη και από τα ίδια τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, παραδοχή ότι το «αντικαθεστωτικό» μέτωπο δεν είναι αρραγές. Αποτελείται από ετερόκλητες, πολιτικά, φυλετικά και θρησκευτικά, δυνάμεις, με διαφορετικά κίνητρα και στόχους. Η CIA δεν υπαναχώρησε ποτέ από τις αρχικές της εκτιμήσεις ότι σημαντικό τμήμα των Λίβυων αντικαθεστωτικών πρόσκειται σε εξτρεμιστικές ισλαμιστικές δυνάμεις. Ακόμη, όμως, και οι πιο «ήπιες», όπως τουλάχιστον εμφανίζονται στην παρούσα φάση, ισλαμιστικές δυνάμεις τύπου «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», οι οποίοι έχουν δυναμικά κάνει την επανεμφάνισή τους σε Συρία, Τυνησία, Αίγυπτο και συμμετέχουν υπό διάφορες μορφές και στο λιβυκό αντικαθεστωτικό Συμβούλιο, αποτελούν πηγή ανησυχίας, καταρχήν για την Ουάσινγκτον αλλά και για τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις παρά το ότι δηλώνουν «πρόθυμοι για διάλογο». Αν σε αυτές τις δυνάμεις, που τώρα επεδίωξαν τις ΝΑΤΟικές πλάτες, αλλά κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πώς θα αντιδράσουν όταν έχουν εξουσία (και ενεργειακό πλούτο) στα χέρια τους, προσθέσει κανείς τα διαφόρων ειδών συμφέροντα, δεν είναι ν' απορεί κανείς για την εγρήγορση του αμερικανικού Πενταγώνου να εντοπίσει και να «ασφαλίσει» το οπλοστάσιο Καντάφι (συμβατικό και μη).

Διόλου τυχαία δεν είναι, λοιπόν, ούτε η «καλλιέργεια», εδώ και καιρό, της άποψης περί αναγκαιότητας ανάπτυξης κάποιου είδους «διεθνούς δύναμης» στη χώρα. Σε αυτήν, η Ουάσιγκτον έχει ξεκαθαρίσει ότι δε θα συμμετάσχει ενώ ιδιαίτερη διάθεση δε δείχνουν ούτε οι «πρόθυμες» Γαλλία - Βρετανία. Ετσι, ο κλήρος μοιάζει να πέφτει στους δορυφόρους και σε εκείνες τις περιφερειακές δυνάμεις που επιδιώκουν να θέσουν εαυτόν κάπως μέσα στο «παιχνίδι». Οι συζητήσεις με αραβικές και αφρικανικές ηγεσίες είναι πολλές και οι πιέσεις προς Αραβικό Σύνδεσμο και Αφρικανική Ενωση μεγάλες να αναλάβουν τον άχαρο ρόλο του τοποτηρητή.

Το ενδεχόμενο η Λιβύη να μετατραπεί, στην καλύτερη περίπτωση, σε νέο Ιράκ και στη χειρότερη σε Σομαλία παραμένει μεγάλο, απειλώντας τις προοπτικές εκμετάλλευσης του πλούτου και της γεωστρατηγικής θέσης της βορειοαφρικανικής χώρας. Μια παράταση της αστάθειας που θα καθυστερήσει την επανέναρξη της πετρελαϊκής εξόρυξης, σε πρώτη φάση, και όλων των υπόλοιπων «επενδύσεων» σε δεύτερη, θέτει ακόμη επιτακτικότερα και το ζήτημα της χρηματοδότησης των αντικαθεστωτικών, οι οποίοι έχουν, ήδη, «στοιχίσει ακριβά» στους ιμπεριαλιστές, που προσπαθούν εναγωνίως να αποδεσμεύσουν τους πόρους του καθεστώτος Καντάφι για να «καλύψουν» τις ολοένα αυξανόμενες απαιτήσεις των συνεργατών τους, που, ας μην ξεχνάμε, «μοιράζουν» υποσχέσεις συμβολαίων σε ένδειξη «ευγνωμοσύνης».

Ακόμη, πάντως, και αν επικρατήσει γρήγορα ηρεμία και μπει τελεία στο αιματοκύλισμα του λιβυκού λαού, τουλάχιστον υπό τη συγκεκριμένη μορφή, δεν θα πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη: Η Λιβύη μετατρέπεται σε προτεκτοράτο υπό τη σκέπη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, οι οποίες, μεταξύ τους, θα συνεχίζουν να αλληλοσπαράσσονται για το ποιος θα ελέγξει περισσότερο ποιον και τι, και για το ποιος θα κερδίσει περισσότερα, γεωστρατηγικά και από την καταλήστευση του ενεργειακού πλούτου της Λιβύης αλλά και της υπόλοιπης αφρικανικής ηπείρου, αξιοποιώντας τη βορειοαφρικανική χώρα ως κερκόπορτα. Μια τέτοια εξέλιξη προσθέτει στην, ούτως ή άλλως, εκρηκτική περιοχή της βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής μιαν ακόμη βραδυφλεγή βόμβα, αφού οι ενδο-ιμπεριαλιστικοί διαγκωνισμοί δε θα διστάσουν να μετατρέψουν τη Λιβύη σε πεδίο μαχών μεταξύ διαφορετικών «πιονιών» (βλ. Λίβανος) με συνέπειες εφιαλτικές για τους λαούς της περιοχής.

Με βαθιά υποκρισία και κυνισμό, που πηγάζει από την αποστολή της να διασφαλίσει και να επεκτείνει τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης στη Β. Αφρική, η ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει στην επιχείρηση προπαγάνδας που συνοδεύει το ιμπεριαλιστικό μακέλεμα του λαού της Λιβύης και την κατακρεούργηση του δικαιώματος που έχει, μόνον αυτός με την πάλη του να αλλάζει τους συσχετισμούς και να επιλέγει καθεστώς διακυβέρνησης και κοινωνικό - οικονομικό σύστημα.

Παραληρώντας υπέρ του ΝΑΤΟ και της ελληνικής συμμετοχής στο ιμπεριαλιστικό έγκλημα, ο ΥΠΕΞ Σταύρος Λαμπρινίδης προχώρησε την Τρίτη στην αναγνώριση του Εθνικού Μεταβατικού Συμβουλίου στη Λιβύη «ως νόμιμου φορέα που θα καθοδηγήσει το λιβυκό λαό στην κρίσιμη νέα φάση της μεταβατικής διαδικασίας, προς όφελος της Λιβύης και της ειρήνης και σταθερότητας στην ευρύτερη περιοχή». Η ελληνική κυβέρνηση έσπευσε να αναγνωρίσει την εξουσία των πρώην συνεργατών του Καντάφι, του συμμάχου των ιμπεριαλιστών, που, ακολουθώντας τη ΝΑΤΟική επέλαση, ολοκληρώνουν το λουτρό αίματος σε βάρος του λιβυκού λαού.

Μόλις την προηγούμενη βδομάδα, πριν την κορύφωση των εξελίξεων στη Λιβύη, ο υφυπουργός Εξωτερικών Δ. Δόλλης συναντήθηκε με τον βοηθό υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδιο για θέματα Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, Τζ. Φέλτμαν, με μοναδικό αντικείμενο συζήτησης τα γεγονότα στη Λιβύη.

Προκαλώντας το κοινό αίσθημα, ο Στ. Λαμπρινίδης ισχυρίστηκε ότι «η Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή που εκδηλώθηκε αυτή η κρίση, αγωνίστηκε για τον τερματισμό των εχθροπραξιών (...) Στηρίξαμε ενεργά τις επιχειρήσεις για την προστασία των αμάχων». Πρόκειται για κοροϊδία και πλήρη διαστροφή της πραγματικότητας. Η ελληνική συμμετοχή στόχο είχε να τελεσφορήσουν και όχι, βέβαια, να τερματιστούν οι στρατιωτικές επιδρομές στη Λιβύη, ή να προστατευτούν οι άμαχοι, τους οποίους κατά χιλιάδες ενταφίασαν τις προηγούμενες μέρες οι ΝΑΤΟικές βόμβες.

Η Ελλάδα ήταν από τις χώρες που πρώτες συντάχθηκαν με την ιμπεριαλιστική ομάδα κρούσης σε βάρος του λαού της Λιβύης. Από τις πρώτες ώρες των στρατιωτικών επιχειρήσεων, διέθεσε στις χώρες του ΝΑΤΟ τη βάση της Σούδας και τα αεροδρόμια του Ακτίου και της Ανδραβίδας, για τη «στάθμευση» πολεμικών αεροσκαφών που χρησιμοποιούνται στους βομβαρδισμούς. Επιπλέον, φρεγάτες του Πολεμικού Ναυτικού βρίσκονται σε μόνιμη βάση στη θαλάσσια περιοχή όπου εξελίσσονται οι πολεμικές επιχειρήσεις και εμπλέκονται άμεσα στον πολεμικό σχεδιασμό, καθώς τα οπλικά τους συστήματα ενεργοποιούνται στοχοποιώντας το λιβυκό έδαφος.

Επίσης, στο πλαίσιο της ελληνικής πολεμικής συνδρομής, διατέθηκε ένα αεροσκάφος εναέριας προειδοποίησης και ελέγχου (ιπτάμενο ραντάρ), το «Erieye EMB-145 AEW&C», ένα ελικόπτερο της Πολεμικής Αεροπορίας για την «επιβολή ζώνης απαγόρευσης πτήσεων» πάνω από τη Λιβύη και ελικόπτερα «Σούπερ Πούμα» για «έρευνα και διάσωση» επί του λιβυκού εδάφους και στο θαλάσσιο χώρο για την περισυλλογή πληρωμάτων μαχητικών αεροσκαφών που ενδεχομένως να καταρρίπτονταν από τη λιβυκή αεράμυνα.

Ολα τα παραπάνω, όπως και η αναγνώριση από την πλευρά των Αμερικάνων και των άλλων ΝΑΤΟικών της σημασίας που έχει η ελληνική συνδρομή και, κυρίως, η βάση της Σούδας στην εκτέλεση των αποστολών της λυκοσυμμαχίας καθιστούν κενό γράμμα και διπλά ψεύτικες τις δηλώσεις του Γ. Παπανδρέου στο Υπουργικό Συμβούλιο της περασμένης βδομάδας ότι «αγωνιστήκαμε από την αρχή για τον τερματισμό των εχθροπραξιών».

Ο ίδιος εμφάνισε την κυβέρνηση σαν υπέρμαχο όσων στη Λιβύη ζητούσαν «περισσότερη δημοκρατία, δικαιώματα, δικαιοσύνη», για να κρύψει την ενεργό ανάμειξη των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στα εσωτερικά της χώρας και τη μεθοδική υποστήριξη των λεγόμενων «αντικαθεστωτικών», που κορυφώθηκε με τη φονική στρατιωτική επιδρομή. Δε δίστασε, μάλιστα, να πει με θράσος ότι «η Ελλάδα θα συνεχίσει να στηρίζει αυτήν την προσπάθεια (σ.σ. «εκδημοκρατισμού» της Λιβύης), θυμίζοντας πάντα την ανάγκη σεβασμού της κυριαρχίας της Λιβύης και της βούλησης του λιβυκού λαού»!

Σε ό,τι αφορά την επόμενη μέρα, ο πρωθυπουργός διαφήμισε τη δυνατότητα της Ελλάδας «να παίξει ένα σημαντικό ρόλο στη δημοκρατική μετάβαση, μέσα από τη δική της εμπειρία και τεχνογνωσία και ως χώρα που έχει περάσει τις δικές της περιπέτειες, αλλά και ως ευρωπαϊκή χώρα. Αλλά και μέσω της εμπειρίας μας στα Βαλκάνια με τις "μεταβάσεις" σ' αυτόν τον χώρο». Διαβεβαίωσε, δηλαδή, ότι η στάση της κυβέρνησης θα είναι αντίστοιχη με αυτήν που κράτησε στο διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας και στο βομβαρδισμό του λαού της, για να μπορούν σήμερα οι ελληνικές μεγαλοεπιχειρήσεις να εξάγουν κεφάλαια και να κάνουν κερδοφόρες επενδύσεις στα Βαλκάνια.