Το κυρίαρχο πρόβλημα που βασανίζει αυτό το διάστημα τους βαμβακοπαραγωγούς της Θεσσαλίας, είναι πώς θα μπορέσουν να επιβιώσουν κάτω από τις συνθήκες αυτές. Οπως λένε στα χωριά, όσοι δε χρεοκόπησαν μέχρι τώρα θα χρεοκοπήσουν φέτος και πολλοί από αυτούς δύσκολα θα μπορέσουν να ξανακαλλιεργήσουν.

"Πώς να τα βγάλουμε πέρα;", αναρωτιέται ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Γοργοβιτών Καρδίτσας Θωμάς Κυρίτσης και συνεχίζει: "Παραγωγή δεν έχουμε, αλλά ούτε μεγάλη τιμή θα πάρουμε, για να μπορέσουμε να καλύψουμε τη ζημιά από το χαλάζι και τις βροχές. Καταλαβαίνεται ότι το πρόβλημά μας είναι τι εισόδημα θα πάρουμε τελικά". Και στην ερώτηση τι εισόδημα βλέπουν να παίρνουν, ο Βαγγέλης Τουλιόπουλος από το χωριό Γραμματικό Καρδίτσας απάντησε: "Από 33 στέμματα, μάζεψα όλα κι όλα 2.730 κιλά, από 9 - 10 τόνους που περίμενα. Το βαμβάκι αυτό είχε 14 υγρασία και το εκκοκκιστήριο το πήρε με 163 δραχμές το κιλό. Κάντε έναν πολλαπλασιασμό να δείτε τι εισόδημα βγαίνει".

Η ίδια περίπου κατάσταση επικρατεί και στους άλλους θεσσαλικούς νομούς. Στο χωριό Ζάρκο Τρικάλων ο πρόεδρος του Αγροτικού Συλλόγου Πέτρος Δόλγερας μάς είπε ότι αυτή η χρονιά είναι από τις χειρότερες και πως τα πρώτα χέρια στο βαμβάκι βγάζουν από 80 έως 200 κιλά το πολύ. Πάνω - κάτω ίδια είναι η εικόνα και για την περιοχή των Φαρσάλων και γενικότερα στη Λάρισα, όπως μας είπαν ο Δημήτρης Μπέης από το χωριό Αμπελιά και ο Μίμης Στεργιούλης από τη Χάλκη, αλλά και στον Αλμυρό του Βόλου, όπως είπε ο Κώστας Σιώμος."Πήγα και 'γω με τέσσερις καρότσες να μαζέψω τα βαμβάκια - μας είπε ο Μίμης Στεργιούλης που έδειχνε να μη χάνει το χιούμορ του - γέμισα με το ζόρι τη μία και στο γυρισμό οι άλλες χοροπήδαγαν στο δρόμο άδειες". Για να συμπληρώσει: "Καταραμένη φτώχεια".

Σε ένα καφενείο στο Ζάρκο των Τρικάλων, ο προβληματισμός και η ανησυχία ήταν ζωγραφισμένη στα πρόσωπα των βαμβακοπαραγωγών. "Καταστρεφόμαστε παλικάρι, γράψτο να τα καταλάβουν οι μεγάλοι εκεί κάτω", φώναξε ο Βασίλης Λιότσιος.Από το διπλανό τραπέζι ο Αχιλλέας Πάτσιος, πήρε το λόγο και είπε: "Με 150 - 200 κιλά παραγωγή το στρέμμα δε βγαίνουμε. Το κόστος παραγωγής έφτασε 40.000 - 45.000 και για όσους νοικιάζουν 70.000 - 75.000 το στρέμμα. Ολα ανεβαίνουν, πετρέλαια, λιπάσματα, σπόρια, συλλεκτικά, μόνο η τιμή στο βαμβάκι πέφτει. Ολοι εδώ εδώ στο χωριό είναι χρεωμένοι σε συνεταιρισμό και Αγροτική Τράπεζα και όπως δείχνουν τα πράγματα θα μας πάρουν τα χρέη από κάτω. Για να καταλάβετε την κατάστασή μας σας λέω ότι μετά τις 8.30 το βράδυ δε βλέπεις κανέναν στα καφενεία. Οπως πάνε θα μας ξεκληρίσουν όλους. Ηδη από το χωριό έφυγαν τα τελευταία χρόνια 90 οικογένειες και τα σπίτια τους ερημώνουν".

Τα ίδια λόγια ακούσαμε και στη Χάλκη της Λάρισας, από τον Χαράλαμπο Χατζούδη, ο οποίος είπε: "Το θέμα της ημέρας στο χωριό είναι πώς θα αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα. Και εδώ, όπως είναι τα πράγματα, αυτό που χρειάζεται να γίνει άμεσα, δεν είναι το πάγωμα των χρεών, αλλά να δοθούν εισοδηματικές ενισχύσεις. Γιατί, τι να κάνει το 40άρικο που λέει ότι θα μας δώσει τώρα η κυβέρνηση, για να μας το πάρει πίσω του χρόνου. Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αν δεν έχουν λεφτά οι αγρότες δεν μπορεί να κινηθεί η τοπική οικονομία. Τα μαγαζιά στο χωριό "φυτοζωούν" και μετά τις 8.30 βλέπεις έξω, ανθρώπους μετρημένους στα δάχτυλα".

Στα Φάρσαλα, έξω από το εκκοκκιστήριο της Ενωσης, ο 49χρονος Ευάγγελος Καραχάλιος από το χωριό Ζωοδόχος Πηγή ετοιμάζεται, όπως μας είπε να εγκαταλείψει τη βαμβακοκαλλιέργεια και να ξαναμπαρκάρει στα καράβια. "Δεν πάει άλλο - ήταν τα λόγια του - δεν μπορώ να θρέψω την οικογένεια, 183 δραχμές στο βαμβάκι δε βγαίνω πέρα. Ασε που φέτος με τη ζημιά που πάθαμε, ούτε με 300 δραχμές το κιλό δε βγαίνουμε. Εμένα, που με βλέπεις - συνέχισε - ξεμπάρκαρα το 1984 και έγινα αγρότης, αλλά πριν λίγες μέρες πήγα να αναθεωρήσω το ναυτικό φυλλάδιο για να ξαναπάω στα καράβια".

Δριμύ είναι το κατηγορώ των αγροτών κατά των κυβερνήσεων και της πολιτικής υποταγής που ακολούθησαν στα αντιαγροτικά μέτρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης.

Αναφερόμενος στα προβλήματα που δημιουργήθηκαν στους βαμβακοπαραγωγούς, ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Αγροτικών Συλλόγων Τρικάλων "Η ΑΝΟΙΞΗ" Σπύρος Τσιοτινός σημείωσε: "Εμείς είχαμε προειδοποιήσει από το Μάρτη του 1995 ότι ο νέος κοινοτικός κανονισμός για το βαμβάκι θα συρρικνώσει το εισόδημα των παραγωγών και θα βάλει ταφόπετρα και στην καλλιέργεια αυτή. Δε μας άκουσαν τότε, αλλά δεν ακούν ούτε τώρα τη φωνή αγωνίας των αγροτών. Στο χωριό μου, το Ζάρκο, που το βαμβάκι είναι μονοκαλλιέργεια, η κατάσταση έγινε απελπιστική, αλλά και σε ολόκληρη τη Θεσσαλία τα πράγματα δεν πάνε καλύτερα. Ενα παράδειγμα μόνο δείχνει τι συμβαίνει: Οι παραγωγοί του χωριού, σύμφωνα με πληροφορίες που έχω, θα μπουν μέσα, φέτος, στο συνεταιρισμό του Ζάρκου και την Αγροτική Τράπεζα περισσότερο από 1 δισ. δραχμές. Οι 500 συνεταίροι του χωριού βουλιάζουν στα χρέη, ενώ πριν δύο χρόνια δεν υπήρχε δραχμή χρέος στο συνεταιρισμό".

Στο χωριό Χάλκη της Λάρισας τα λόγια που ακούσαμε από τον Αριστείδη Βλαμούλη ήταν: "Δεν ντρέπονται να μας κοροϊδεύουν μπροστά στα μάτια μας; Η τιμή στο βαμβάκι είναι εξευτελιστική και από την άλλη ο ΕΛΓΑ δεν αποζημιώνει για τις ζημιές". Και συνέχισε: "Η κυβέρνηση χαντάκωσε το βαμβάκι, δεν το διαπραγματεύτηκαν καν στις Βρυξέλλες και τώρα έρχονται να μας πούνε ότι φταίνε τα διπλοζυγίσματα. Οπως το καταλαβαίνω εγώ, με το φτωχό μου το μυαλό, το ίδιο το κράτος επιτρέπει τα διπλοζυγίσματα με αυτά που κάνει. Γιατί να εμποδιστούν τα διπλοζυγίσματα με τα πληρεξούσια που τα πληρώνουμε 3.000 δραχμές και να συνοδεύει το βαμβάκι ο παραγωγός στα εκκοκκιστήρια, περιμένοντας 8 και 10 μέρες απ' έξω; Αλλού γίνονται οι κομπίνες και το ξέρουν αυτό οι αρμόδιοι".

Με τη σειρά του ο Βασίλης Σελλόπουλος,από το Ομορφοχώρι της Λάρισας, επισημαίνει: "Αυτοί που κυβερνούν τον τόπο θέλουν να βοηθήσουν την αγροτική τάξη. Οι αγρότες είναι η σπονδυλική στήλη της Ελλάδας και αν καταστραφούν αυτοί, θα καταστραφεί και η Ελλάδα. Δείτε όμως τι γίνεται τώρα με το βαμβάκι, κατάντησε ο κόσμος να περπατάει στο δρόμο και να παραμιλάει. Εφτασε πια σε σημείο ο αγρότης να μην ξέρει τι θα κάνει. Από το βαμβάκι μπαίνουμε μέσα, το στάρι έχει χαμηλή τιμή και στο καλαμπόκι που πέρσι έφτασε τις 60 δραχμές το κιλό και κάτι πήγε να γίνει, φέτος έγιναν εισαγωγές και η τιμή του έπεσε στις 47 δραχμές. Αντε να καλλιεργήσεις τώρα! Αυτά έπρεπε να τα προβλέψουν όταν μπήκαμε στην ΕΟΚ, γιατί το 1985 μας έδιναν επιδοτήσεις για να αγοράσουμε συλλεκτικές μηχανές με τον όρο να καλλιεργούμε βαμβάκι για πέντε χρόνια. Δώσανε δηλαδή τότε κίνητρα για να αναπτυχθεί η βαμβακοκαλλιέργεια και έρχονται μετά και αρχίζουν να μας περιορίζουν. Τι να φανταστεί κανείς με όλα αυτά;".

Στο ίδιο χωριό ο 35χρονος Γιώργος Λαδόπουλος άρχισε να θέτει μια σειρά σοβαρά ζητήματα για το παρόν και το μέλλον των αγροτών: "Πώς θα ζήσουμε τα παιδιά μας; Εφτασε ένα λίτρο πετρέλαιο ίσα με ένα κιλό βαμβάκι. Μόνο όμως που το πετρέλαιο ανέβηκε από το 1990 400% και η τιμή στο βαμβάκι έπεσε κατά 50%. Πού είναι λοιπόν τα φτηνά καύσιμα, το αγροτικό ρεύμα, τα αρδευτικά έργα, η μείωση του κοστολογίου και των συντελεστών του ΦΠΑ; Ολα αυτά βγαίνουν και τα υπόσχονται στα μπαλκόνια. Δε λένε όμως τι θα κάνουν 300.000 αγρότες που θα βγουν στην ανεργία, ούτε ότι φτηνά καύσιμα σημαίνει να παίρνουμε επιστροφή για το πετρέλαιο 3.800 δραχμές στο 1 εκατομμύριο τζίρο. Από την άλλη έρχονται τα καινούρια ασφαλιστικά προγράμματα και σου λένε 3,5% εισφορά για το ασφαλιστικό και 3,5% για τη συνταξιοδότηση".

Συνεχίζοντας ο Γιώργος Λαδόπουλος τόνισε: "Δεν μπορούν να καταλάβουν όμως αυτοί που κυβερνούν ότι όταν οι αγρότες της Καρδίτσας λένε πάγωμα των χρεών για 15 χρόνια, σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι τελειώνουν, πεθαίνουν. Ξέρετε τι είναι να παίρνεις 195 δραχμές το κιλό για το βαμβάκι και να βλέπεις ότι σου κρατάνε για συνυπευθυνότητα 131,5 δραχμές. Αυτό που χρειάζεται είναι να πάρει η κυβέρνηση μέτρα για να λυθούν τα προβλήματα των αγροτών και να αναπτυχθούν κι άλλες καλλιέργειες. Οχι να μας κοροϊδεύουν με τις 40 δραχμές εσωτερικό δάνειο, τις οποίες, από ό,τι υποπτεύομαι, θα τις δώσουν στο τέλος του Νοέμβρη αρχές Δεκέμβρη, όταν οι αγρότες θα κατέβουν με τα τρακτέρ στους δρόμους. Ακόμα - συμπλήρωσε ο ίδιος - πρέπει να αναπτυχθεί το συνεταιριστικό κίνημα και να δουλεύει σωστά και όχι να υπάρχουν αυτές οι τριτοβάθμιες οργανώσεις, που είναι μόνο για πολιτικές καρέκλες".