- Τρέχουσα
- Προηγούμενη
- Επόμενη
- Μόνο κείμενο
- Σύνθετη αναζήτηση
- Πολιτική
- Κόσμος
- Οικονομία
- Εργαζόμενοι
- Κοινωνία
- Νεολαία
- Πολιτισμός
- Αθλητισμός
- Η άποψή μας
- Από μέρα σε μέρα
- Σαν σήμερα
- Αρθρα
- Σχόλια
- Τετρασέλιδα
- Ολες οι στήλες
- Σκίτσα
- Ιστορική διαδρομή
- Ενθετα ιστορίας
- Ειδικές εκδόσεις
- International
- Νέα του site
- Επικοινωνία
Feeds- Οδηγίες
- Υπεραστικοί Αριθμ.
- Διαφορές ώρας
Από τη χτεσινή περιοδεία του Γ. Δελή στην ΕΛΒΟ |
Στο πλαίσιο αυτό, χτες, περιόδευσε στο εργοστάσιο ο βουλευτής του ΚΚΕ Γιάννης Δελής, ενώ προηγουμένως μοιράστηκε πλατιά στους εργαζόμενους η ανακοίνωση που εξέδωσε η ΤΕ για τις εξελίξεις στην ΕΛΒΟ.
Οι 337 εναπομείναντες εργαζόμενοι εκβιάζονται να επιλέξουν ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη, στην ιδιωτικοποίηση ή στο κλείσιμο. Το 86% των μετοχών της ΕΛΒΟ, τα τελευταία χρόνια, έχει επανέλθει στο κράτος και το 2014 τέθηκε σε καθεστώς ειδικής εκκαθάρισης. Την προηγούμενη βδομάδα, δημοσιεύθηκε η πρόσκληση ενδιαφέροντος για την πώληση, με κατώτατη τιμή προσφοράς τα 10 εκατ. ευρώ. Το πωλητήριο περιλαμβάνει το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων της εταιρείας, που αποκτήθηκαν από το μόχθο και τον ιδρώτα της εργατικής τάξης της χώρας μας, από τις οικοπεδικές εκτάσεις στη ΒΙΠΕ Σίνδου και τις κτιριακές εγκαταστάσεις, μέχρι το εμπορικό σήμα της ΕΛΒΟ, σχέδια, άδειες και πατέντες που έχει κατοχυρώσει η εταιρεία. Η ιδιωτικοποίηση αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στον Ιούνη.
Η Τομεακή Επιτροπή Βιομηχανίας Κεντρικής Μακεδονίας του ΚΚΕ σημειώνει ότι η πολιτική ιδιωτικοποίησης της ΕΛΒΟ είναι αποτέλεσμα των αποφάσεων της ΕΕ για την Ευρωπαϊκή Αμυντική Βιομηχανία, στην οποία έχουν δεσμευθεί οι ελληνικές κυβερνήσεις και τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, υπηρετεί τις ανάγκες της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του ντόπιου και ξένου κεφαλαίου και οδηγεί σε συρρίκνωση ή και κλείσιμο επιχειρήσεις όπως η ΕΛΒΟ και συνολικά την πολεμική βιομηχανία στην Ελλάδα.
Αυτό έχει αποτέλεσμα ο ελληνικός λαός να χρυσοπληρώνει εισαγωγές πανάκριβου αμυντικού υλικού, σημειώνει η ΤΕ, που υπογραμμίζει ότι το υλικό αυτό είναι συχνά ακατάλληλο για τη γεωγραφία του ελλαδικού χώρου και τις αμυντικές ανάγκες, αφού έχει ως κριτήριο αγοράς όχι τη θωράκιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων του λαού, αλλά τις ανάγκες της αστικής τάξης της χώρας, τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΝΑΤΟ), τις ανάγκες της κερδοφορίας εγχώριων και πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων.
Η ΤΕ Βιομηχανίας καλεί τους εργαζόμενους να αξιοποιήσουν την πείρα τους και σημειώνει: «Ούτε η επιστροφή στο κρατικό καπιταλιστικό μονοπώλιο ούτε η ιδιωτικοποίηση υπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες! Οι εργαζόμενοι στην ΕΛΒΟ και στην Πολεμική Βιομηχανία, μαζί με όλο τον ελληνικό λαό, πρέπει να αντιπαλέψουν τα σχέδια κλεισίματος και απόλυσης του προσωπικού τους, να μην παγιδευτούν σε σενάρια ιδιωτικοποιήσεων που οδηγούν σε σοβαρές επιπτώσεις για την ίδια την αμυντική ικανότητα της χώρας. Να μην παλέψουν για ξένα συμφέροντα. Να αντιπαλέψουν και το εμπόδιο του παλιού και νέου εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΜΕΤΑ που έχει αποδεχτεί την ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ, άρα και τα όσα αυτή θα επιφέρει στους εργαζόμενους αλλά και συνολικά στη χώρα».
Ξεκαθαρίζει ότι για να υπηρετήσει ο σχεδιασμός της αμυντικής βιομηχανίας τη λαϊκή ευημερία πρέπει να απαλλαγεί απ' τους νόμους της αγοράς, τους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους.
«Μόνο τότε και σε πλήρη αντιδιαστολή με τον σημερινό ρόλο του υπεργολάβου, του υποκατασκευαστή μονοπωλιακών ομίλων, η εγχώρια πολεμική βιομηχανία θα έβαζε σε κίνηση και θα αξιοποιούσε πολλαπλά τις σημαντικές παραγωγικές δυνατότητες που διαθέτει.
Η ΕΛΒΟ τότε θα μπορούσε να δουλεύει με χιλιάδες εργαζόμενους, με πλήρη μισθολογικά, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, με ουσιαστικά μέτρα υγιεινής - ασφάλειας, μιας και υπάρχουν τεράστιες (εκφρασμένες άλλωστε και από σημερινά κυβερνητικά στελέχη) ανάγκες σε μεταφορικά μέσα, σε πολιτικά, στρατιωτικά και οχήματα ασφαλείας, που σήμερα ετοιμάζονται να τα προσφέρουν στα εγχώρια και διεθνή μονοπώλια για τα κέρδη τους.
(...) Απαιτείται να κοινωνικοποιηθούν τα εργοστάσια, να καταργηθεί η σκλαβιά της μισθωτής εργασίας, να υπάρξει επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής και διανομής. Πάνω σ' αυτό το έδαφος του νέου τρόπου παραγωγής μπορεί να υπάρξει ένας ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας Πολεμικής Βιομηχανίας, με την ΕΛΒΟ ενταγμένη σε αυτόν, ως εργαλείο της εργατικής εξουσίας, που θα μπορεί να επεξεργάζεται την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών σε οχήματα του πολιτικού, του στρατιωτικού και του τομέα ασφάλειας. Αυτήν τη λύση τεκμηριώνει το Πρόγραμμα του ΚΚΕ».
Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να παλέψουν για:
- Να σταματήσει άμεσα η ιδιωτικοποίηση της ΕΛΒΟ, να επανέλθει στον πλήρη δημόσιο έλεγχο, χωρίς συμμετοχή κανενός ιδιώτη, και να εξασφαλιστεί η αναγκαία χρηματοδότησή της! Καμία απόλυση! Διασφάλιση των θέσεων εργασίας όλων των εργαζομένων, με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματά τους καθώς και τη διασφάλιση των αντίστοιχων δικαιωμάτων των συνταξιούχων της εταιρείας.
- Αμεσα να ανατεθούν στην ΕΛΒΟ παραγγελίες στρατιωτικών και πολιτικών οχημάτων. Ανατροπή της ευρωενωσιακής πολιτικής για την απελευθέρωση της Πολεμικής Βιομηχανίας, κατάργηση του νομοθετικού πλαισίου που υλοποιεί τις σχετικές ευρωπαϊκές οδηγίες.
- Αναπροσαρμογή των σχεδιαζόμενων αμυντικών δαπανών. Δραστική μείωση των εισαγωγών και κατάργηση των πολεμικών δαπανών για σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Ανάπτυξη της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας με γνώμονα τις ανάγκες άμυνας του ελληνικού λαού, τη γεωγραφία του ελλαδικού χώρου.
- Κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δραστηριότητας στον τομέα της Αμυνας. Προώθηση της επιστημονικής έρευνας και της συνεργασίας με πανεπιστήμια και σχετικά ινστιτούτα για το σχεδιασμό αμυντικού εξοπλισμού.
Τα λεγόμενα αντίμετρα επιστρατεύει ξανά η κυβέρνηση, μετά το κλείσιμο της νέας αντιλαϊκής συμφωνίας, ως μια από τις αιχμές στην προπαγάνδα της, για να αποσπάσει την ανοχή του λαού στα σχέδια στήριξης του κεφαλαίου, αποπροσανατολίζοντας ταυτόχρονα από το ταξικό - αντιλαϊκό περιεχόμενο των όσων συμφώνησε με Ευρωζώνη και ΔΝΤ.
Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι τα λεγόμενα αντίμετρα αποτελούν «αντίβαρο» στα νέα μέτρα που φορτώνει σε εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους και ότι αποδεικνύουν τάχα πως τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής ανάκαμψης μπορούν να «κατανεμηθούν» με «κοινωνικά δίκαιους» όρους, σε «ολόκληρη την κοινωνία» και ειδικά στους πιο αδύναμους.
Η πραγματικότητα βέβαια είναι τελείως διαφορετική για το λαό. Τα μέτρα αυτά, στο βασικό τους κορμό, αποτελούν την άλλη όψη των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων και παρεμβάσεων που συμφώνησαν κυβέρνηση και κουαρτέτο, με στόχο τη στήριξη της κερδοφορίας των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων.
Δεν είναι τυχαίο ότι βασικά στοιχεία των «αντίμετρων» αποτελούν πάγια αιτήματα του Συνδέσμου Βιομηχάνων και των υπόλοιπων Ενώσεων των καπιταλιστών, των ίδιων δηλαδή που χειροκρότησαν τη συμφωνία, με χαρακτηριστικότερο ίσως το ζήτημα της μείωσης της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων, την ώρα που στο έτερο σκέλος, εκείνο των μέτρων, περιλαμβάνεται το νέο πετσόκομμα στο αφορολόγητο για τα λαϊκά νοικοκυριά. Η περιβόητη «αναδιανομή», αλλά και τα «αναπτυξιακά» μέτρα που διακηρύσσει η κυβέρνηση, είναι καθαρά υπέρ του κεφαλαίου.
Οπως και άλλες παρεμβάσεις που περιέχονται στα «αντίμετρα», ανάμεσα στις οποίες το «Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων» 250 εκατ. ευρώ, που θα πάει στους επιχειρηματικούς ομίλους ανοίγοντας νέα πεδία κερδοφορίας σε κλάδους και τομείς που ιεραρχεί ψηλά η αστική τάξη, η επιδότηση των 250 εκατ. ευρώ για «στήριξη προγραμμάτων εργασίας», όπως ονομάζεται το τζάμπα και ευέλικτο εργατικό δυναμικό, που αποτελεί άλλωστε βασική προϋπόθεση για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ακόμα και όσα υπόσχεται η κυβέρνηση για τη λαϊκή στέγη, το φάρμακο, τα σχολικά γεύματα, είναι παραπάνω από βέβαιο πως θα ενισχύσουν άμεσα και έμμεσα μεγάλες επιχειρήσεις που δραστηριοποιούνται στους κλάδους αυτούς, όπως εξάλλου έχει αποδειχτεί και σε παρόμοιες κρατικές παρεμβάσεις στο παρελθόν.
Δηλαδή, κάθε άλλο παρά ισχύει η κυβερνητική προπαγάνδα ότι «τα μέτρα είναι για τους δανειστές» και «τα αντίμετρα για το λαό». Μέτρα και «αντίμετρα» είναι για το κεφάλαιο, για την ανάκαμψή του, τη στήριξη και θωράκιση της κερδοφορίας του, που για τους εργαζόμενους σηματοδοτεί ένταση της εκμετάλλευσης, μονιμοποίηση της αντιλαϊκής επίθεσης.
Ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων αυτών κάθε άλλο παρά ανατρέπεται ή «ισοσκελίζεται» από τις ανακοινώσεις - γενικόλογες υποσχέσεις της κυβέρνησης, για προγράμματα σχολικών γευμάτων, επιδότησης ενοικίου και φαρμάκων, πρόσβασης σε βρεφονηπιακούς σταθμούς κ.ο.κ. Τα μέτρα αυτά, αν και όσα τελικά παρθούν, θα είναι κάτι λιγότερο από «σταγόνα στον ωκεανό» για τις εργατικές - λαϊκές οικογένειες, που όχι μόνο θα εξακολουθούν να βρίσκονται αντιμέτωπες με όλο το αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει οι αστικές κυβερνήσεις τα προηγούμενα χρόνια και διατηρείται άθικτο, αλλά πλέον θα «βουλιάζουν» ακόμα βαθύτερα στη φτώχεια, μετά και τη νέα αντιλαϊκή συμφωνία.
Αυτά τα μέτρα, όπως και άλλα παρόμοια που θέσπισε στο παρελθόν η κυβέρνηση, δεν μπορούν να ανακουφίσουν ουσιαστικά τους εργαζόμενους. Ουσιαστικά, αξιοποιούνται ως μηχανισμός μοιράσματος της φτώχειας ανάμεσα στους λιγότερο και περισσότερο φτωχούς. Ετσι προσπαθούν να ξεγελάσουν τους εργαζόμενους, να κάτσουν στα αυγά τους, να εγκαταλείψουν κάθε σκέψη για ανάκτηση απωλειών, να ζουν με μειωμένες απαιτήσεις, πολύ πίσω από τις πραγματικές ανάγκες και τις δυνατότητες ικανοποίησής τους. Με αυτόν τον τρόπο επιδιώκουν να διαχειριστούν τη δυσαρέσκεια που αντικειμενικά θα μεγαλώνει όσο γίνονται μακροχρόνια ορατές οι επιπτώσεις των παλιών και νέων κυμάτων της αντιλαϊκής επίθεσης.
Η κυβερνητική προσπάθεια καλλιέργειας κάλπικων προσδοκιών ποντάρει πολλά στην απογοήτευση, στη λογική του «μονόδρομου» και του «μικρότερου κακού», που καλλιεργείται συστηματικά και μεθοδικά στο έδαφος της υποχώρησης του κινήματος, της αντιλαϊκής επίθεσης χωρίς τέλος και της προσπάθειας κατοχύρωσης των συμφερόντων της αστικής τάξης ως κοινών, «εθνικών» συμφερόντων με την εργατική τάξη και το λαό.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα όχι μόνο δεν πρέπει να περιμένουν τα δεδομένα αντιλαϊκά αποτελέσματα για να κρίνουν τη νέα συμφωνία, όπως έγραφε χτες η «Αυγή», όχι μόνο δεν πρέπει να ξεγελαστούν για μια ακόμα φορά από τις παγίδες που στήνονται, αλλά χωρίς καμία αναμονή χρειάζεται να οργανώσουν τον αγώνα τους με κριτήριο τα δικά τους συμφέροντα: Διεκδικώντας την ανάκτηση των τεράστιων απωλειών, που θα μεγαλώνουν ολοένα και, πολύ περισσότερο, παλεύοντας για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους σε σύγκρουση με το κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και την εξουσία του.
