Οι τέσσερις νεκροί στα ΕΛΠΕ και οι δυο τραυματίες έπεσαν θύματα στο κυνήγι της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, με άμεση εμπλοκή των προηγούμενων και της σημερινής κυβέρνησης. Οχι μόνο επειδή το κράτος έχει μέρος της ιδιοκτησίας στα ΕΛΠΕ, όχι μόνο επειδή οι κυβερνήσεις διορίζουν τη διοίκηση στα ΕΛΠΕ, αλλά κυρίως επειδή ψηφίζουν και εφαρμόζουν νόμους που υπηρετούν την κερδοφορία των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, ανάμεσά τους και των ΕΛΠΕ. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο, ένα μήνα μετά το έγκλημα στο διυλιστήριο του Ασπρόπυργου, η κυβέρνηση συνεχίζει να προκαλεί, σφυρίζοντας αδιάφορα για τις πραγματικές αιτίες που διαμόρφωσαν τις συνθήκες να συμβεί το ατύχημα. Βεβαίως, οι τραυματίες εργάτες δεν «έσβησαν» την ίδια μέρα που έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Πέθαναν μέρες μετά το ατύχημα και αυτό έδωσε την ευκαιρία στην κυβέρνηση να εκτονώσει την οργή των εργαζομένων, λέγοντας όλο αυτό το διάστημα ότι «ψάχνει τις ευθύνες», όταν στην πραγματικότητα προσπαθεί να συγκαλύψει τις ευθύνες της και τις ευθύνες των ΕΛΠΕ για τις συνθήκες δουλειάς στα διυλιστήρια και στις εργασίες του «shut down».

Είναι κι αυτό ένα δείγμα της προπαγανδιστικής τακτικής που διαμορφώνει συνολικά η κυβέρνηση: Δεν υπάρχουν νεκροί την ώρα του δυστυχήματος, ευκολότερη η διαχείριση του εργοδοτικού εγκλήματος. Και ας ήρθαν αργότερα. Λίγα - λίγα τα μέτρα, ευκολότερο το πέρασμά τους στις πλάτες των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων... Μέσα σ' αυτό το κλίμα, βρίσκουν το θράσος τα στελέχη της κυβέρνησης και του ΣΥΡΙΖΑ να παρουσιάζονται σαν εγγυητές για τη βελτίωση των όρων εργασίας στα ΕΛΠΕ και γενικά στους χώρους δουλειάς, που, από την έλλειψη μέτρων ασφάλειας και την εντατικοποίηση της εργασίας, έχουν μετατραπεί στην κυριολεξία σε παγίδες θανάτου για τους εργαζόμενους. Για παράδειγμα, όταν χάθηκε ο τρίτος από τους τέσσερις εργάτες, ο αρμόδιος υπουργός, Π. Λαφαζάνης, δήλωσε ότι «η νέα τραγική εξέλιξη υπογραμμίζει την ανάγκη να υπάρξει σε βάθος και χωρίς κανένα συμβιβασμό και συγκάλυψη η διαλεύκανση των αιτιών του τραγικού δυστυχήματος και να αποδοθεί με παραδειγματικό τρόπο και χωρίς εξισορροπήσεις, άμεσες ή έμμεσες, η τιμωρία όσων έχουν την ευθύνη για την τραγωδία». Οταν τα έλεγε αυτά, είχε ήδη στα χέρια του πόρισμα της διορισμένης από τον ίδιο διοίκησης των ΕΛΠΕ, που νομιμοποιούσε τα δωδεκάωρα της δουλειάς στο «shut down», έβγαζε λάδι τον εαυτό της και απέδιδε τις ευθύνες για το έγκλημα σε εργαζόμενους της επιχείρησης.

Ιδιας κοπής είναι και η προσπάθεια που κάνει ο Θ. Κώτσιας, και η «Αυγή» που φιλοξενεί άρθρο του, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην συνδικαλιστής στα ΕΛΠΕ, ο οποίος εξαπολύει μύδρους για τις εργασιακές ανατροπές στην επιχείρηση, που αποτέλεσαν «θερμοκήπιο» για ατυχήματα όπως αυτό στις 8 Μάη. Τι δεν λέει; Οτι η παράταξή του στο σωματείο των ΕΛΠΕ και ο ίδιος ως μέλος της διοίκησης έχουν μεγάλες ευθύνες γι' αυτές τις ανατροπές. Τελευταίο παράδειγμα είναι η στήριξη στη συμφωνία που έκανε το 2014 το σωματείο και η διοίκηση, η οποία προβλέπει μειώσεις σε παροχές από 6% έως και 20%, ιδιαίτερα για τους νεότερους εργαζόμενους, σύνδεση του χρονοεπιδόματος με τα δημοσιευμένα κέρδη και άλλα παρόμοια. Η ίδια πλειοψηφία στο ΔΣ αρνήθηκε κάθε συζήτηση για αντικατάσταση του έμπειρου προσωπικού που αποχωρούσε από τα ΕΛΠΕ, με το επιχείρημα ότι το οργανόγραμμα είναι «διευθυντικό δικαίωμα». Μόνο οι ταξικές δυνάμεις κατήγγειλαν τότε: «Για εμάς το οργανόγραμμα είναι θέμα ασφάλειας των εργαζομένων και των εγκαταστάσεων. Αν δεν πέφτει λόγος στους εργαζόμενους, για το οργανόγραμμα, τότε σε ποιον πέφτει;». Πολύ γρήγορα, η ζωή απέδειξε ποιος μίλαγε και τότε εξ ονόματος των πραγματικών συμφερόντων των εργαζομένων και ποιος εξ ονόματος του συμφέροντος της εργοδοσίας...