Πολλά ακούγονται και γράφονται αυτές τις μέρες με αφορμή την υπαγωγή της «Μαρινόπουλος» σε καθεστώς προσωρινής προστασίας από τους πιστωτές, μέχρι την εκδίκαση της κύριας αίτησης για ένταξη στο άρθρο 99, που θα γίνει στα τέλη Σεπτέμβρη. Η είδηση που επαναλαμβάνουν όλα σχεδόν τα δημοσιεύματα, είναι ότι η απόφαση του δικαστηρίου διασφαλίζει τάχα τους εργαζόμενους και τα δικαιώματά τους, επειδή τους εξαιρεί από το καθεστώς προστασίας της εταιρείας από τους άλλους πιστωτές.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι σε περίπτωση μη καταβολής του μισθού, οι εργαζόμενοι θα μπορούν να προσφύγουν δικαστικά σε βάρος της εταιρείας και να διεκδικήσουν τα δεδουλευμένα. Σημειώνουμε ότι η δικαστική απόφαση δεν υποχρεώνει την εργοδοσία να καταβάλει κανονικά τους μισθούς, ούτε βέβαια να διατηρήσει όλες τις θέσεις εργασίας που έχει σήμερα. Δηλαδή, ο Μαρινόπουλος έχει το «δικαίωμα» να μην καταβάλει μισθούς και να απολύει, στο πλαίσιο του σχεδίου «εξυγίανσης» που καταρτίζει μαζί με τις τράπεζες.

Από την άλλη, οι εργαζόμενοι θα πρέπει να του πουν κι «ευχαριστώ», επειδή η απόφαση τους δίνει τη δυνατότητα να διεκδικήσουν δικαστικά τυχόν δεδουλευμένα! Είναι φανερό ότι μια τέτοια απόφαση, για την οποία μάλιστα πανηγυρίζει το επιχειρησιακό σωματείο, μαζί με την εργοδοσία, καμιά προστασία δεν τους παρέχει. Ακόμα κι αν σκεφτούν κάποιοι να προσφύγουν για τα δεδουλευμένα, οι πιέσεις που θα τους ασκηθούν θα είναι αφόρητες, στο όνομα τού να κάνουν λίγη ακόμα υπομονή, μέχρι να ξεκαθαρίσει η κατάσταση, να μη δημιουργήσουν άλλα προβλήματα, τώρα που η επιχείρηση πάει να «εξυγιανθεί» και άλλα παρόμοια.

Αλλά και σε περίπτωση που τελικά υπάρξει κάποια δικαστική προσφυγή, αυτή δεν πρόκειται να δικαστεί σύντομα και η εταιρεία έχει όλο το χρόνο να κάνει τα «κουμάντα» της. Επομένως, στο βαθμό που δεν διασφαλίζονται η μισθοδοσία και οι θέσεις εργασίας, η απόφαση του δικαστηρίου για την «Μαρινόπουλος» τίποτα καλό δεν περιέχει για τις 13.000 οικογένειες που βγάζουν το μεροκάματο, δουλεύοντας στα σούπερ μάρκετ της εταιρείας.

Το αντίθετο, μάλιστα, συμβαίνει: Η εργοδοσία κερδίζει χρόνο να προωθήσει τα σχέδια αναδιοργάνωσης, σε συνεννόηση με τις τράπεζες και τους πιθανούς αγοραστές, ώστε το νέο σχήμα να είναι «λειτουργικό» και «βιώσιμο». Ηδη, πλευρές αυτού του επιχειρησιακού σχεδίου περιέχονται στην αίτηση της «Μαρινόπουλος» για ένταξη στον πτωχευτικό κώδικα, αλλά και σε διαρροές στον Τύπο.

Για παράδειγμα, γράφεται ότι ανάμεσα στα μέτρα για την εξυγίανση, περιλαμβάνονται το κλείσιμο καταστημάτων, που σημαίνει απολύσεις. Πολύ περισσότερο που η αρχική συμφωνία με τη «Σκλαβενίτης», προέβλεπε τη συν-λειτουργία μόνο των 33 σούπερ μάρκετ της «Μαρινόπουλος», σε σύνολο 823 καταστημάτων που διατηρούσε η εταιρεία σε Ελλάδα, Κύπρο και ΝΑ Ευρώπη μέχρι και τον Μάρτη του 2016. Εκτοτε, βέβαια, με συγχωνεύσεις και λουκέτα, πολλά από αυτά έκλεισαν. Επίσης, η «Μαρινόπουλος» και οι ενδιαφερόμενοι αγοραστές ζητάνε «κούρεμα» των χρεών της εταιρείας προς τις τράπεζες και τους προμηθευτές. Είναι αστείο να πιστεύει κανείς ότι δε θα γίνει το ίδιο και με τους μισθούς των εργαζομένων που θα απομείνουν να δουλεύουν στην εταιρεία, αν δεν κλείσει οριστικά.

Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία ότι τα «κανόνια» σε εταιρείες όπως η «Μαρινόπουλος», η «Jet Oil», η «Ηλεκτρονική» και το «Athens Ledra», άλλα που προηγήθηκαν ή θα ακολουθήσουν, θα αξιοποιηθούν για νέες ανατροπές σε βάρος των εργαζομένων. Ηδη τέτοια παραδείγματα αξιοποιούνται εκβιαστικά από εργοδότες σε «υγιέστερες» οικονομικά επιχειρήσεις - τουλάχιστον για την ώρα - να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την απαιτητικότητά τους οι εργαζόμενοι, ενώ «προληπτικά» συζητιέται και το κατά πόσον η νομοθεσία για τις ομαδικές απολύσεις χρειάζεται να γίνει πιο ελαστική, για να μη φτάνουν στο όριο τέτοιες επιχειρήσεις.

Σε κάθε περίπτωση, βρισκόμαστε μπροστά σε έναν νέο γύρο ξεκαθαρίσματος στην αγορά, ως συνέχεια του «σκοτωμού» που γίνεται στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης, όπου κάποιες εταιρείες θα κλείσουν, άλλες θα συγχωνευτούν, άλλες θα γίνουν ακόμα πιο ισχυρές. Το συμφέρον των εργαζομένων δεν είναι να ταυτιστούν με τον εργοδότη τους, να συνδέσουν την τύχη τους με τη μάχη που δίνει ο ένας ή ο άλλος μεγαλοεπιχειρηματίας, για να περισώσει ή να επεκτείνει την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία του. Οποτε το έκαναν στο παρελθόν, οι εργαζόμενοι βγήκαν χαμένοι, τόσο οι ίδιοι, όσο και συνολικά η εργατική τάξη.

Ο δρόμος για την υπεράσπιση των δικών τους πραγματικών συμφερόντων βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση. Χρειάζεται οργάνωση και αντιπαράθεση με την εργοδοσία και το κράτος της, απεγκλωβισμό από τα ιδεολογήματα και από την επιρροή του εργοδοτικού κυβερνητικού συνδικαλισμού. Αυτό που τώρα επείγει για τους εργαζόμενους στην «Μαρινόπουλος», είναι η συσπείρωση στα κλαδικά συνδικάτα και στο πλαίσιο των αιτημάτων που προβάλλουν: Να καταβληθούν κανονικά οι μισθοί, να μη χαθεί καμιά θέση εργασίας, να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι προτεραιότητα έναντι όλων των πιστωτών σε περίπτωση πτώχευσης.