«Σταθερή κραυγή μου ήταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημά μας είναι οι σύμμαχοί μας - οι σύμμαχοί μας στην περιοχή ήταν το μεγαλύτερο πρόβλημά μας στη Συρία. Οι Τούρκοι ήταν πολύ καλοί φίλοι και έχω την καλύτερη σχέση με τον Ερντογάν - που πρόσφατα πέρασα πολύ χρόνο μαζί του - τους Σαουδάραβες, τους ηγέτες των Εμιράτων. Τι έκαναν; Ηταν τόσο αποφασισμένοι να ρίξουν τον Ασαντ και ουσιαστικά έχουν φτάσει σε ένα σουνιτο-σιιτικό πόλεμο. Τι έκαναν; Διοχέτευσαν εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια και δεκάδες χιλιάδες τόνους όπλων σε όποιον πολεμούσε κατά του Ασαντ, χωρίς καμία εξαίρεση και τροφοδοτούνταν και η "Αλ Νούσρα" και η "Αλ Κάιντα" και τα εξτρεμιστικά στοιχεία της, τζιχαντιστές, που προέρχονται από άλλα μέρη του κόσμου. Τώρα νομίζετε ότι υπερβάλλω; Ρίξτε μια ματιά. Πού πηγαίνει όλο αυτό; Τι συμβαίνει; Ξαφνικά όλοι έχουν ξυπνήσει γιατί αυτή η απειλή που ονομάζεται "Ισλαμικό Κράτος", η οποία ήταν η "Αλ Κάιντα" στο Ιράκ, που όταν την πέταξαν έξω από το Ιράκ βρήκε ανοιχτό δρόμο στην ανατολική Συρία δούλεψε με την "Αλ Νούσρα", που ανακηρύξαμε ως τρομοκρατική οργάνωση και δεν μπορούμε να πείσουμε τους εταίρους μας να σταματήσουν να τους τροφοδοτούν».

Ποιος είναι αυτός που «είδε το φως το αληθινό»; Ο πολύς αντιπρόεδρος των ΗΠΑ, Τζο Μπάιντεν, μιλώντας στις 2/10 σε φοιτητές στο Ινστιτούτο «Τζ. Φιτζ. Κένεντι» του Ινστιτούτου Πολιτικής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ είπε τις παραπάνω «μισές αλήθειες». Στη συνέχεια βέβαια μετά την γκρίνια της Τουρκίας, και των συμμάχων πετρελαιομοναρχιών του Περσικού Κόλπου που θίχτηκαν, ο Μπάιντεν ζήτησε συγνώμη και είπε ότι «δεν τα εννοούσε» τα όσα είπε. Από τα «άπλυτα που βγάζουν στη φόρα» και τα αλληλοκαρφώματα μεταξύ ιμπεριαλιστών συμμάχων, «δεν ανακαλύφθηκε η Αμερική». Ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ ...που μετά μετάνιωσε, «ξέχασε» ότι είναι αυτός που όπως και ο Ομπάμα συναντιόταν με τους «αρχηγούς της αντιπολίτευσης» (τζιχαντιστές και άλλους) για να οργανωθεί η ανατροπή της συριακής κυβέρνησης. Αρχές Αυγούστου 2012 ο Ομπάμα υπέγραψε διάταγμα για μεγάλη στήριξη στους ενόπλους της λεγόμενης «αντιπολίτευσης» στη Συρία, στο οποίο σημειωνόταν απροκάλυπτα και με τον πιο επίσημο τρόπο η ανάμειξη της CIA στη χώρα, στα πρότυπα της Λιβύης. Στόχος, η καλύτερη «οργάνωση» των ενόπλων, ο έλεγχος των ομάδων των αντικαθεστωτικών και ο συντονισμός της δράσης τους, επίσης ανακοίνωσαν την αύξηση της χρηματοδότησης που είχε ήδη ξεκινήσει στους αντικαθεστωτικούς. CIA και μυστικές υπηρεσίες άλλων ιμπεριαλιστικών κρατών από κοινού θέριεψαν το φαινόμενο «τζιχαντιστές». Συνέβαλαν με τη λεγόμενη «αραβική άνοιξη», την επέμβαση στη Λιβύη και την ανατροπή του πρώην συμμάχου τους Μ. Καντάφι (όταν αυτός έβλεπε και προς Ρωσία και Κίνα και άνοιγε δουλειές με τα αντίστοιχα μονοπώλια) ώστε να μεταφερθούν ένοπλοι ισλαμιστές, τεχνογνωσία και μεγάλες ποσότητες οπλισμού τόσο στην Αφρική όσο και στη Μέση Ανατολή με κύριο μέτωπο αυτό της Συρίας. Θυμίζουμε άλλωστε ότι η «τρομοκρατία» ήταν το καλύτερο πρόσχημα για να εξαπολυθούν σειρά επεμβάσεων ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τους μονοπωλιακούς ομίλους στο «ξαναμοίρασμα της πίτας» στην Ενέργεια, στους δρόμους μεταφοράς της, στις σφαίρες γεωστρατηγικής επιρροής.

Πλέον, πρέπει κανείς να είναι είτε χαμηλής νοημοσύνης είτε βέβαια σκόπιμα να προσπαθεί να κρύψει τη στοίχισή του με τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα, για να μη διακρίνει το ξεκάθαρο κίνητρο και της σημερινής δήθεν «ανθρωπιστικής παρέμβασης» για να τερματιστεί η εγκληματική δράση των «τζιχαντιστών». Η πραγματικότητα είναι ότι η περιοχή της Μέσης Ανατολής, οι άξονες και αντιάξονες είναι υπό πλήρη διαμόρφωση. Το γεγονός ότι στη Συρία και το Ιράκ, μέσω φυσικά των γειτονικών χωρών, έχουν συρρεύσει χιλιάδες «μαχητές» από πολλές χώρες καθώς και το γεγονός ότι για μήνες οι ένοπλοι ανενόχλητοι επελαύνουν στο Ιράκ και τη Συρία είναι τουλάχιστον αφελές να πιστεύει κανείς ότι γίνονται τυχαία. Τα σχέδια που όχι μόνο το τελευταίο διάστημα έχουν βγάλει διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία και «δεξαμενές σκέψης» κάνουν λόγο για επαναχάραξη συνόρων. Μιλάνε για τριχοτόμηση του Ιράκ, για διαμελισμό της Συρίας, όπως και για τη δημιουργία αυτόνομου κουρδικού κράτους, που μπορεί να περιλαμβάνει τμήματα της Συρίας, της Τουρκίας, του Ιράκ, ακόμα και του Ιράν.

Είναι δηλαδή φανερό ότι στην περιοχή η διαπάλη ανάμεσα σε αστικές τάξεις είναι ιδιαίτερα έντονη, το «κουβάρι» των αντιθέσεων είναι εξαιρετικά μπλεγμένο (εκεί περιλαμβάνεται και ο ρόλος που διαδραματίζει η ισραηλινή αστική τάξη, που στήριξε από την αρχή την ανατροπή της κυβέρνησης Ασαντ στη Συρία, ενώ δεν είδε με καλό μάτι τις διαπραγματεύσεις των «δυτικών συμμάχων» με το Ιράν για το πυρηνικό του πρόγραμμα). Δεν πρέπει επίσης να αποκλειστεί το ενδεχόμενο εξαγωγής της πολεμικής αντιπαράθεσης και προς την κατεύθυνση της Τουρκίας. Θυμίζουμε επίσης ότι η ίδια περιοχή αποτελεί τμήμα των λεγόμενων «δρόμων του μεταξιού», τη διαμόρφωση υποδομών που να εξασφαλίζουν την ταχεία χερσαία μεταφορά κινεζικών εμπορευμάτων στην Ευρώπη. Το βέβαιο είναι ότι αυτή η παρατεταμένη κατάσταση αποσταθεροποίησης μιας ευρείας περιοχής δίνει τη δυνατότητα στους διαφόρων εθνικοτήτων και θρησκειών κεφαλαιοκράτες να ανταγωνίζονται, να συμμαχούν και να πολεμούν για το μοίρασμα εδαφών, αγορών, ενεργειακών πηγών. Πάντα χαμένοι από αυτά τα σχέδια είναι οι λαοί της περιοχής. Και ο δικός μας λαός, οι εργαζόμενοι, τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα δεν πρέπει να πιστέψουν τα παραμύθια των αστών. Αυτό που παρουσιάζεται ως «γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας» (συμμετοχή στη συμμαχία των προθύμων, με αποστολή πολεμοφοδίων στους Κούρδους του Ιράκ και κάθε λογής διευκόλυνση) είναι η διάθεση της ελληνικής αστικής τάξης να συμβάλλει για να προσδοκά μερίδιο από το μακέλεμα των λαών.