ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Πέμπτη 9 Οχτώβρη 2008
Σελ. /32
Είμαι η Κούβα: Να μη λείψει κανείς!

Σοσιαλιστικός ρεαλισμός με τα όλα του. «Είμαι η Κούβα» (1964), του Μιχαήλ Καλατόζοφ. Κινηματογραφικά μαθήματα για την ιστορία της Κούβας, για την επανάσταση του Φιντέλ. Μοναδική διαλεκτική σκέψη από ένα μεγάλο δημιουργό («Οταν Περνούν οι Γερανοί», «Το Γράμμα που δεν Εστάλη ποτέ», «Κοντά στον Κόκκινο Ηλιο», κ.ά.). Οποιος δε δει την ταινία θα αδικήσει πρώτα τον εαυτό του, μετά τον καλό Σοβιετικό κινηματογράφο και, βεβαίως, την ίδια την Κούβα. Η ταινία απ' όπου και να την κοιτάξεις, με όποια μάτια και αν τη δεις, σε αποζημιώνει!

Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας ...ατύχησαν. Επεσαν πάνω σε ογκόλιθο («Είμαι η Κούβα»). Ακόμα και ο πολύς Γούντι Αλεν με την τελευταία του - και πολύ αδύνατη - ταινία του, σηκώνει τα χέρια. Οι συγκρίσεις είναι καταλυτικές και γι' αυτόν. «Vicky, Cristina Barcelona». Καλά τώρα!.. Πάντως, αν επιμένετε σε ανάλαφρο Γούντι Αλεν, καλύτερα ρίξτε μια ματιά στο αφιέρωμά του στον κινηματογράφο «Αφαία». Το «Μανχάταν», για παράδειγμα, ανήκει στα έργα τέχνης. Παίζονται, επίσης, «Οι Μπανάνες», που κακότροπα προσπαθούν να σατιρίσουν τον Φιντέλ Κάστρο, το «σεξουαλικό» «Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ», και ο γνωστός και εμπορικά πετυχημένος «Νευρικός Εραστής».

Ενδιαφέρουσα, αλλά τίποτα περισσότερο, είναι η ταινία του Νορβηγού Μπεντ Χάμερ, «Η Καινούρια Ζωή του κ. Χόρτεν». Μια τρυφερή ιστορία για την τρίτη ηλικία. Καλός (φορμαλιστικός) κινηματογράφος. Μετά τις νορβηγικές ...τρυφερότητες περνάμε στην αμερικάνικη σκληρή «δόση» της βδομάδας! «Η Μούμια, Η Αυτοκρατορία του Δράκου». Ανεκδιήγητη ταινία - σαλάτα. Κινέζοι αυτοκράτορες ζωντανεύουν για να ξαναπεθάνουν (σκοτωθούν) από Δυτικούς πράκτορες!

Αφήσαμε τελευταίο το καρτούν «Star Wars, Ο Πόλεμος των Κλώνων», του Μάτι Λάντερ. Για παιδιά δεν κάνει, γιατί έχει βία και φασαρία. Για μεγάλους δεν κάνει, γιατί έχει φασαρία και ξεκουφαίνει (πόλεμος, ξιφομαχίες, ηλεκτρονικοί ήχοι). Σε ποιον απευθύνεται, άραγε;

ΜΙΧΑΗΛ ΚΑΛΑΤΟΖΟΦ
Είμαι η Κούβα

Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Να αρχίσω από τις αναμνήσεις; Τότε που η ταινία παίχτηκε για πρώτη φορά στην Ελλάδα και οι αστυνομικοί σημείωναν τους θεατές που έμπαιναν στον κινηματογράφο (αρχές τις δεκαετίας του '60); Να αρχίσω από τον σοβιετικό κινηματογράφο, ο οποίος άλλαξε τα μέχρι τότε παγκόσμια «δεδομένα», φέρνοντας στο προσκήνιο τον άνθρωπο (θετικό ήρωα); Να αρχίσω από τον διδακτικό ρόλο της τέχνης; Από την καταπληκτική ασπρόμαυρη φωτογραφία; Από τα γεμάτα ουσία πλάνα, -πίνακες ζωγραφικής; Να αρχίσω από τον συκοφαντημένο σοσιαλιστικό ρεαλισμό; Από το θαυμάσιο διαλεκτικό και ποιητικό σενάριο του Ενρίκε Πινέδα Μπάρνετ και του ποιητή Γεβγένι Γεβτουσένκο;

Ειλικρινά δεν ξέρω από πού να αρχίσω! Εχω καιρό, χρόνια σωστότερα, να νιώσω τέτοια έξαψη από κινηματογραφική ταινία. Και δεν έχει να κάνει μόνο με το περιεχόμενο. Με την Κούβα. Με τα συναισθήματά μου για το Νησί της Επανάστασης. Με έχει κυριέψει η διαλεκτική σκέψη της ταινίας. Η ανάλυσή της ότι, τελικά, η επανάσταση είναι νομοτέλεια! Η λογική της ότι τίποτα δεν κερδίζεται χωρίς να χυθούν ποτάμια ανθρώπινου αίματος. Οτι, τελικά, και οι διστακτικοί θα αναγκαστούν από τα πράγματα να βγούνε στο βουνό!

Ας ηρεμήσουμε, όμως, για να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά! Είχαν περάσει μόλις τρία χρόνια από το 1959 που η ανθρωπότητα έτριβε τα μάτια της, όταν είδε πως μια χούφτα άνθρωποι ανέτρεψαν τις προκαταλήψεις και την ηττοπάθεια και οργάνωσαν και έφεραν σε πέρας μια σοσιαλιστική επανάσταση, λίγα μόλις ναυτικά μίλια από το διαρκώς ανοιγμένο και αγριεμένο στόμα του λύκου, τις ΗΠΑ. Το επίτευγμα των Κουβανών επαναστατών έφερε ελπίδες και αναστάτωση σε ολόκληρη την αγωνιζόμενη ανθρωπότητα. Ενέπνευσε αγώνες και κινήματα. Ενέπνευσε και την τέχνη και τους καλλιτέχνες!

Ενας από τους πρώτους καλλιτέχνες που η κουβανέζικη επανάσταση τον αναστάτωσε ήταν, το δίχως άλλο, ο φρεσκο-βραβευμένος με τον «Χρυσό Φοίνικα» του φεστιβάλ των Καννών για την εξαιρετική ταινία του «Οταν Περνούν οι Γερανοί» (1958), Σοβιετικός σκηνοθέτης Μιχαήλ Καλατόζοφ. Κοντά του έτρεξε και ο επίσης θαυμάσιος (στην πρώτη περίοδό του) Σοβιετικός ποιητής Γεβγένι Γεβτουσένκο. Οι δυο τους, ακουμπώντας στην αλληλεγγύη του σοβιετικού κράτους στην κουβανέζικη επανάσταση, αποφάσισαν να καταγράψουν το μοναδικό αυτό λαϊκό ξεσήκωμα σε κινηματογραφικό έργο. Στη διάρκεια που βρίσκονταν στα σκαριά για τη δημιουργία της ταινίας δήλωσαν συμμετοχή (σαν παραγωγοί) δυο μεγάλοι - νεαροί τότε - αμερικανοί κινηματογραφιστές, ο Φράνσις Φορντ Κόπολα και ο Μάρτιν Σκορτσέζε. Ο Φράνσις Φορντ Κόπολα «δανείστηκε» μέρος της αισθητικής της ταινίας για τη δική του εξαιρετική, επίσης, ταινία «Αποκάλυψη Τώρα».

Εχουν σημασία όλα τα παραπάνω, γιατί αποδεικνύουν την απήχηση που είχε η κουβανέζικη επανάσταση στις ανθρώπινες συνειδήσεις. Μια απήχηση που συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας. Ο Μιχαήλ Καλατόζοφ στάθηκε (στον τομέα του) ισάξιος των ιστορικών περιστάσεων. Αφησε παρακαταθήκη στην ανθρωπότητα ένα μεγάλο κινηματογραφικό έργο. Ενα καλλιτεχνικό έργο μεγάλης πνοής!

Το φιλμ «Είμαι η Κούβα» περιγράφει, μέσα από τέσσερις «προσωπικές» ιστορίες, με μοναδικές καλαίσθητες και άκρως κατανοητές εικόνες, τα χρόνια πριν την επανάσταση και τα χρόνια της επανάστασης. Ο θεατής μέσα από αυτές τις τέσσερις ιστορίες θα μάθει για το νησί, για την ιστορία του, για τη σημερινή (τότε) πολιτικοοικονομική κατάσταση, για την καταπίεση, για το ξεσήκωμα και, τέλος, για τη νίκη του κουβανέζικου λαού απέναντι στους ντόπιους και ξένους καταπιεστές (καπιταλιστές).

Ο κινηματογράφος και άλλες φορές έχει ταχτεί στο πλευρό του λαού. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, όμως, φτάνει στην απόλυτη, σχεδόν, αρμονία. Οσο έκθαμβος μένει ο θεατής από το περιεχόμενο, ένας καταπιεσμένος λαός ξεσηκώνεται και νικάει, άλλο τόσο έκθαμβος μένει και από τη φόρμα της ταινίας. Η ομορφιά της σού φέρνει κόμπο στο λαιμό, σε ενεργοποιεί, σε ψηλώνει! Δεν είναι τυχαίο πως η ταινία, μαζί με άλλες σοβιετικές ταινίες εκείνης της εποχής, επηρέασαν σκηνοθέτες από όλα τα μέρη της Γης. Και εγώ προσωπικά με τον Νίκο Τζήμα συν-συνέγραψα το σενάριο «Ο Τάφος των Εραστών» (σκηνοθεσία - παραγωγή Νίκος Τζήμας) έχοντας στο μυαλό μας εικόνες και πλάνα του σοβιετικού κινηματογράφου.

Θα συστήσω στον θεατή, θα τον παρακαλέσω σωστότερα, να πάει στην ταινία, που πρέπει οπωσδήποτε να πάει φορώντας τα καλά του! Πρέπει να είναι καθαρός από τη μόλυνση που έχει εισχωρήσει στο νου του και στις φλέβες του. Πρέπει να είναι «αγνός», για να μπορέσει να ακουμπήσει την ομορφιά των εικόνων. Κάθε πλάνο της ταινίας δείχνει το σεβασμό του δημιουργού απέναντι στο θεατή του. Τίποτα δεν έγινε τυχαία. Η θέση της μηχανής, η κλήση αριστερά ή δεξιά του κάδρου, το ύψος της μηχανής σε σχέση με τους ανθρώπους και τα αντικείμενα, το περιεχόμενο του κάδρου, τα σύννεφα του ουρανού, τα τοπία και οι χώροι, οι ήχοι και οι μουσικές και πάνω απ' όλα τα πρόσωπα, αυτές οι μοναδικές κουβανέζικες «αγιογραφίες», όμοιες με αυτές του Ρουμπλιόφ, συνθέτουν μια μοναδική καλλιτεχνική εμπειρία. Ενα πράγμα θα σας πω, για να καταλήξω. Θα αδικήσετε τον εαυτό σας αν δε δείτε την ταινία. Οποιος δε δει την ταινία «Είμαι η Κούβα», τελικά, αυτοτιμωρείται!

Παίζουν: Λουθ Μαρία Κογιάθο, Χοσέ Γκαγιάρντο, Σέρτζιο Κοριέρι, Σαλβαντόρ Γουντ, Ραούλ Γκαρσία, κ.ά.

ΓΟΥΝΤΙ ΑΛΕΝ
Vicky, Cristina, Barcelona

Δεν είναι σώνει και καλά κακό αν κάποιος καλλιτέχνης έχει εμμονή σε κάποιο θέμα, σε κάποιον συγκεκριμένο κοινωνικό ή πολιτικό χώρο ή σε οτιδήποτε άλλο σχετικό. Οι εμμονές δεν είναι πάντα κακές. Φτάνει, βέβαια, να μην μένει κανείς στάσιμος ή, και το χειρότερο, να μη γυρίζει προς τα πίσω. Λυπάμαι που θα πω, γιατί έχω γελάσει στις ταινίες του, γιατί έχω προβληματιστεί με κάποιες από αυτές, πως ο Γούντι Αλεν, καιρό τώρα, μοιάζει να έχει στερέψει. Ερχεται και επανέρχεται στα θέματά του χωρίς να τα εξελίσσει, χωρίς να τα αναπτύσσει. Κάνει ατέρμονους κύκλους γύρω από τον εαυτό του.

Αλήθεια, τι προσφέρει η τελευταία του ταινία «Vicky, Cristina, Barcelona»; Τίποτα! Ούτε καν απλό και αστόχαστο γέλιο. Αφού η ιστορία του είναι τόσο τετριμμένη και, κρίμα για το μέγεθός του, χιλιοειπωμένη. Δυο «αθώες» και ανοργασμικές Αμερικανίδες φτάνουν στη μεσογειακή και «θερμή» Βαρκελώνη έτοιμες για τα πάντα. Εκεί, τι πρωτοτυπία, πέφτουν πάνω σε «θερμό» και τσαχπίνη ζωγράφο, παρτουζιάρη από άποψη, και τα κορίτσια ρίχνονται στην αγκαλιά του, όπου βλέπουν το φως το μεσογειακό, κλπ., κλπ. Α, υπάρχει και η μεσογειακή γυναίκα, το ίδιο εκρηκτική όπως και ο μεσογειακός άντρας. Και αυτή, ζωγράφος και η ίδια, είναι «ελευθέρων ηθών», όπως και ο ζωγράφος που υπήρξε και άντρας της. Και την πέφτει και αυτή στα δυστυχισμένα «αθώα» και «άβγαλτα» κορίτσια! (Τον άστοχο και τελείως αδιάφορο και αψυχολόγητο ρόλο ερμηνεύει το καταπληκτικό ερμηνευτικό εργαλείο, η Πενέλοπε Κρουζ. Κρίμα!).

Τα τέσσερα αυτά άτομα, συν ο αρραβωνιαστικός της μιας Αμερικάνας, καθώς και μιας κάπως ηλικιωμένης κυρίας που δε νιώθει ευτυχισμένη με το γάμο της, σπαταλάνε 96 ολόκληρα πολύτιμα λεπτά για να καταλήξουν όλοι, μαζί και ο θεατής, από εκεί απ' όπου ξεκίνησαν. Τίποτα δεν πέρασε κάτω από την πέτσα. Μόλις πλύνουμε τα χέρια μας, δε θα υπάρχει ίχνος ταινίας.

Γιατί όλα αυτά, λοιπόν; Είναι φανερό, για το εισιτήριο, βέβαια! Το οποίο για να κοπεί κάπως αγόγγυστα στολίζεται με μερικές τουριστικές εικόνες της Ισπανίας, λίγο σεξ και πολλά σεξουαλικά υπονοούμενα για ανέραστους. Κάποιοι, βέβαια, θα πούνε πως η ταινία έχει έξυπνους διαλόγους. Είναι φανερό ότι κάνουν σύγχυση ανάμεσα στο έξυπνο και στο εξυπνακίστικο.

Διάλογοι και ταινία πάνε ασορτί. Μοιάζουν με κάποιους θαμώνες του «Φίλιον» και του «Καφέ Ντι Κάπο», όπου διαγωνίζονται σε προκλήσεις και κενές κουβέντες. Μοιάζουν με κάποιους αργόσχολους μικροαστούς που προσπαθούν να εντυπωσιάσουν. Ομως, σήμερα πια, κανένας δεν ασχολείται με αυτόν τον κόσμο. Ακόμα και οι μικροαστοί έχουν γίνει δραματικά πρόσωπα. Δεν προκαλούν, πια, γέλιο. Οσο για τις παρτούζες και τα σεξουαλικά τρίο πέρασαν πια ανεπιστρεπτί. Ο κόσμος έχει άλλα ενδιαφέροντα.

Παίζουν: Χαβιέρ Μπαρντέμ, Πενέπολε Κρουζ, Σκάρλετ Τζόχανσον, Ρεμπέκα Χολ. κ.ά.

Αφιέρωμα στον Γούντι Αλεν

Τέσσερις ταινίες («Μπανάνες», «Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ», «Μανχάταν» και «Νευρικός Εραστής») σε ένα καθημερινό πρόγραμμα (πρώτη προβολή στις 6.30 μ.μ. και τελευταία στις 11.30 μ.μ.). Το αφιέρωμα στον Γούντι Αλεν ξεκινάει σήμερα 9/10 και θα διαρκέσει μέχρι τις 15/10/08.

Η αλήθεια είναι πως φέτος το καλοκαίρι χορτάσαμε Γούντι Αλεν. Είδαμε αρκετές επαναλήψεις και μια δυο νέες ταινίες του. Η πιο φρέσκια του «Vicky, Cristina, Barcelona» παίζεται αυτή την εβδομάδα στις αίθουσες. Εχετε, λοιπόν, κουράγιο για Γούντι Αλεν; Αν ναι, κατεβείτε στην Καλλιθέα (κινηματογράφος «Αφαία»).

Από τις τέσσερις ταινίες του αφιερώματος η καλύτερη, το δίχως άλλο, είναι το περίφημο και πολυβραβευμένο «Μανχάταν». Είναι, με λίγα λόγια, μια μικρή κοινωνιολογική μελέτη των μικροαστών καλλιτεχνών και διανοουμένων της Νέας Υόρκης. Είναι ταινία αυτοβιογραφική! Γι' αυτό και βγάζει σαρκασμό, αλλά, την ίδια στιγμή, μεγάλη κατανόηση και αγάπη. Για πολλούς, και για μένα προσωπικά, το «Μανχάταν» είναι η καλύτερη ταινία του Γούντι Αλεν.

«Οι Μπανάνες» είναι μια πολύ γελαστική, αλλά άστοχη πολιτικά ταινία. Στην προσπάθειά του να σατιρίσει τους μικροαστούς αριστερούς Αμερικανούς, παρασύρεται και παρασύρει μαζί του και τον Φιντέλ Κάστρο και την κουβανική επανάσταση. Ενας μοναχικός άνθρωπος, θέλοντας να εντυπωσιάσει την κοπέλα που επιθυμεί (εκείνη τον απορρίπτει), φεύγει για τη Λατινική Αμερική, όπου από διάφορες συμπτώσεις γίνεται η καρικατούρα του Φιντέλ Κάστρο. Στο τέλος παίρνει το κορίτσι (και δίνει τα αντικομμουνιστικά του διαπιστευτήρια).

«Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ» είναι ταινία σπονδυλωτή. Οι πέντε ιστορίες της (που είναι τα πέντε κεφάλαια του ομότιτλου βιβλίου του Δρ. Ντέιβιντ Ρούμπεν) αναφέρονται σε πέντε σεξουαλικές... παρεκτροπές! Τα κεφάλαια του βιβλίου και της ταινίας είναι: Α) Εχουν αποτέλεσμα τα αφροδισιακά; Β) Τι είναι σοδομισμός; Γ) Γιατί κάποιες γυναίκες δυσκολεύονται να φτάσουν σε οργασμό; Δ) Οι τραβεστί είναι ομοφυλόφιλοι; Ε) Τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια της εκσπερμάτωσης;

Η ταινία, βέβαια, δεν είναι επιστημονική πραγματεία (το βιβλίο ήταν τέτοιο). Η ταινία είναι σάτιρα. Σε κάποιες στιγμές της άκομψη σάτιρα. Σε ένα μικρό, αλλά χαρακτηριστικό ρόλο εμφανίζεται και ο δικός μας Τίτος Βανδής.

«Ο Νευρικός Εραστής» θα ήταν η πιο καυστική και έξυπνη ταινία του Γούντι Αλεν, αν δεν υπήρχε το «Μανχάταν»! Νευρικός συγγραφέας και κωμικός ερωτεύεται την Ανι Χολ, ενώ ξυπνάει και κοιμάται με το φόβο του θανάτου. Αυτός ο φόβος, που είναι και το καταφύγιό του, στάθηκε η αφορμή να διαλύσει τη σχέση του. Η Ανι Χολ κουράστηκε μαζί του. Τον άφησε για κάποιον άλλον και μετακόμισε στην Καλιφόρνια. Ο Γούντι Αλεν προσπαθεί να τη μεταπείσει να γυρίσει!

ΜΠΕΝΤ ΧΑΜΕΡ
Η καινούρια ζωή του κ. Χόρτεν

Ολα τα «λεφτά» της ταινίας είναι η προσεγμένη κατασκευή της. Αυτό, ανάμεσα στα άλλα, δείχνει και το σεβασμό του δημιουργού της απέναντι στο θεατή του. Να σημειώσουμε πως τον ίδιο σεβασμό δείχνει και στους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας, με τους οποίους ασχολείται η ταινία του.

Ο κύριος Οντ Χόρτεν παίρνει σύνταξη, ύστερα από 40 ολόκληρα χρόνια εργασίας. Η δουλειά του, μηχανοδηγός σε γρήγορα μεγάλων αποστάσεων τρένα, τον είχε ολοκληρωτικά απορροφήσει. Τώρα, πια, δεν ξέρει πώς να διαθέσει το χρόνο του. Νιώθει ότι μπροστά του έχει ανοιχτεί μια μεγάλη καταπακτή που θα τον καταπιεί. Η ζωή, ωστόσο, έχει τα δικά της ...σχέδια. Ο κόσμος γύρω του εξακολουθεί να κινείται. Σιγά-σιγά και ο καλός μας συνταξιούχος θα παρασυρθεί μέσα σε αυτή την κίνηση. Θα ξαναβρεί λόγους για να υπάρχει! Τόσο που, γιατί όχι, να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Να ξαναβρεί σύντροφο...

Η ταινία - με τον τρόπο της - είναι αισιόδοξη. Ενας οδηγός γρήγορων και μεγάλων αποστάσεων τρένων δε γίνεται να μην μπορεί να οδηγήσει μέχρι το τέλος την πολύτιμη ζωή του. Αυτός που τα κατάφερε σε όλα αυτά τα μεγάλα ταξίδια, θα τα παρατήσει στο δικό του μοναδικό ταξίδι; Ποτέ! Τινάζει, λοιπόν, το κεφάλι του και πάμε μέχρι το τέλος! Σταθερά και σίγουρα. Οπως έκανε με τους επιβάτες, που τους πήγαινε με ασφάλεια στον προορισμό τους.

Γλυκιά, λοιπόν, τρυφερή και ανθρώπινη ταινία. Η οποία, βέβαια, δε βάζει ζητήματα επιβίωσης (γνωστά στους συνταξιούχους). Αυτή ασχολείται με το χρόνο και με τη μοναξιά. Τα θέματα που εξετάζει τα εξετάζει με σεβασμό.

Παίζουν: Μπαρντ Oουι, Εσπεν Σγχόνβεργκ, Χένι Μόαν, Μπγιορν Φλόμπεργκ κ.ά.

ΡΟΜΠ ΚΟΕΝ
Η Μούμια, η αυτοκρατορία του Δράκου

Στ' αλήθεια δεν πιστεύεις στα μάτια σου με αυτά που συμβαίνουν στην οθόνη! Η ταινία ξεκινάει σαν κινέζικη περιπέτεια, με στιλέτα, στρατούς και εξοντωτικές ξιφομαχίες. Στη συνέχεια, κάνει μια βόλτα στην Αγγλία (αν κατάλαβα καλά) και ξαναγυρίζει στην Κίνα για να κάνει φινάλε.

Σε όλη την παραπάνω διαδρομή συνέβησαν τέρατα και σημεία! Και τεράστια άλματα χρόνου! Αυτοκράτορας γίνεται μούμια, αφού πρώτα έφτιαξε το σινικό τείχος και τον περίφημο πήλινο στρατό. Σημερινοί Δυτικοί πράκτορες και διπλωμάτες (τόσο κοντινές οι ...αποστάσεις) φτάνουν στην Κίνα για να λύσουν κάποιο μυστήριο που περιβάλλει τον αυτοκράτορα. Εκεί πέφτουν πάνω σε Κινέζους και γίνεται «το έλα να δεις». Ενα «έλα να δεις» που ξεπερνάει τα όρια του αλαλούμ! Χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Η ταινία είναι η τρίτη στο είδος της στη σειρά!

Παίζουν: Μπρένταν Φρέιζερ, Τζε Λι, Μαρία Μπέλο, Μισέλ Γεό, Τζον Χάνα. Λιούκ Φορντ.

ΝΤΕΪΒ ΦΙΛΟΝΙ
Star wars, Ο πόλεμος των κλώνων

Ο,τι ισχύει για τη «Μούμια» ισχύει και για τους κλώνους! Η διαφορά είναι πως εδώ αντί για αληθινούς ανθρώπους (αληθινούς τρόπος του λέγειν), έχουμε κινούμενα σχέδια (ας τα πούμε κινούμενα σχέδια). Και εδώ υπάρχει σεναριακό αλαλούμ. Και εδώ έχουμε πολέμους και φασαρία. Εδώ μάλιστα η φασαρία είναι στη διαπασών, αφού όλα τα ... κινούμενα είναι λαμαρινένια!

«Ο γαλαξίας πλήττεται από τον πόλεμο των κλώνων, έναν εμφύλιο πόλεμο μεταξύ του στρατού των ανδροειδών, των μοχθηρών Αυτονομιστών, κατά της Γαλαξιακής Δημοκρατίας και των Τζεντάι υπερασπιστών της», γράφει εισαγωγικά η περίληψη της ταινίας. Ρωτάω, με όλο το σεβασμό στον ανθρώπινο κόπο των δημιουργών και του γραφείου διανομής στην πατρίδα μας, «τι χαζά παραμύθια είναι αυτά; Ποιον νοιάζουν αυτές οι ανοησίες»;

Ξέρω δεν υπάρχει απάντηση. Ο κινηματογράφος είναι διασκέδαση, το λέει και το νέο νομοσχέδιο για τον κινηματογράφο του ΥΠΠΟ. Καθώς αντιλαμβάνεστε, είναι βαθύ το ρήγμα ανάμεσα στην τέχνη, στους εμπόρους της τέχνης και το ΥΠΠΟ. Αυτοί τη δουλειά τους και εμείς τη δική μας!

Αυτοί χαρτονένιους πολέμους των άστρων και εμείς έφοδο στους ουρανούς!

Ακούγονται: Ματ Λάντερ, Ασλεϊ Εκστάιν, Τζέιμς Αρνολντ Τέιλορ, κ.ά. Θα υπάρξει και ελληνική μεταγλώττιση.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ