Σοσιαλιστικός ρεαλισμός με τα όλα του. «Είμαι η Κούβα» (1964), του Μιχαήλ Καλατόζοφ. Κινηματογραφικά μαθήματα για την ιστορία της Κούβας, για την επανάσταση του Φιντέλ. Μοναδική διαλεκτική σκέψη από ένα μεγάλο δημιουργό («Οταν Περνούν οι Γερανοί», «Το Γράμμα που δεν Εστάλη ποτέ», «Κοντά στον Κόκκινο Ηλιο», κ.ά.). Οποιος δε δει την ταινία θα αδικήσει πρώτα τον εαυτό του, μετά τον καλό Σοβιετικό κινηματογράφο και, βεβαίως, την ίδια την Κούβα. Η ταινία απ' όπου και να την κοιτάξεις, με όποια μάτια και αν τη δεις, σε αποζημιώνει!

Οι υπόλοιπες ταινίες της εβδομάδας ...ατύχησαν. Επεσαν πάνω σε ογκόλιθο («Είμαι η Κούβα»). Ακόμα και ο πολύς Γούντι Αλεν με την τελευταία του - και πολύ αδύνατη - ταινία του, σηκώνει τα χέρια. Οι συγκρίσεις είναι καταλυτικές και γι' αυτόν. «Vicky, Cristina Barcelona». Καλά τώρα!.. Πάντως, αν επιμένετε σε ανάλαφρο Γούντι Αλεν, καλύτερα ρίξτε μια ματιά στο αφιέρωμά του στον κινηματογράφο «Αφαία». Το «Μανχάταν», για παράδειγμα, ανήκει στα έργα τέχνης. Παίζονται, επίσης, «Οι Μπανάνες», που κακότροπα προσπαθούν να σατιρίσουν τον Φιντέλ Κάστρο, το «σεξουαλικό» «Τα Πάντα Γύρω από το Σεξ», και ο γνωστός και εμπορικά πετυχημένος «Νευρικός Εραστής».

Ενδιαφέρουσα, αλλά τίποτα περισσότερο, είναι η ταινία του Νορβηγού Μπεντ Χάμερ, «Η Καινούρια Ζωή του κ. Χόρτεν». Μια τρυφερή ιστορία για την τρίτη ηλικία. Καλός (φορμαλιστικός) κινηματογράφος. Μετά τις νορβηγικές ...τρυφερότητες περνάμε στην αμερικάνικη σκληρή «δόση» της βδομάδας! «Η Μούμια, Η Αυτοκρατορία του Δράκου». Ανεκδιήγητη ταινία - σαλάτα. Κινέζοι αυτοκράτορες ζωντανεύουν για να ξαναπεθάνουν (σκοτωθούν) από Δυτικούς πράκτορες!

Αφήσαμε τελευταίο το καρτούν «Star Wars, Ο Πόλεμος των Κλώνων», του Μάτι Λάντερ. Για παιδιά δεν κάνει, γιατί έχει βία και φασαρία. Για μεγάλους δεν κάνει, γιατί έχει φασαρία και ξεκουφαίνει (πόλεμος, ξιφομαχίες, ηλεκτρονικοί ήχοι). Σε ποιον απευθύνεται, άραγε;