Το ένα μέτρο μετά το άλλο επιβεβαιώνουν το «να δεις τι σου 'χουν για μετά». Η πολιτική της αντιλαϊκής βαρβαρότητας δε σταματάει: Είτε με μνημόνια και δανειακές συμβάσεις που τα «έσκιζαν» οι κυβερνώντες ή θα «σκίσουν» οι επίδοξοι μελλοντικοί κυβερνήτες, είτε με «memorandum», δηλαδή μνημόνιο στα λατινικά, στο οποίο ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ θα κάθεται στο «πίσω κάθισμα» του αυτοκινήτου - οδοστρωτήρα που θα περάσει διά πυρός και σιδήρου σε ό,τι απέμεινε στα λαϊκά δικαιώματα και για τα επόμενα χρόνια.

Σε όλα τα κράτη - μέλη προωθείται η πλήρης κατάργηση των μειωμένων συνταξιοδοτικών ορίων για τις γυναίκες στο όνομα της ισότητας, η οποία γίνεται λάστιχο ανάλογα με τις κατά καιρούς ανάγκες αυτών που κατέχουν τον παραγόμενο πλούτο και την εξουσία. Στη χώρα μας, καταργήθηκε η πενταετία, μια ρύθμιση που αποτελούσε την ελάχιστη αναγνώριση στις γυναίκες, οι οποίες αναπληρώνουν την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής εφ' όρου ζωής, τις αρνητικές συνέπειες της ανισοτιμίας, την ιδιωτικοποίηση και εμπορευματοποίηση των κοινωνικών υπηρεσιών. Ετσι ένιωσαν την ισότητα οι γυναίκες της χώρας μας, δουλεύοντας μέχρι τα 65, 67, 71 και βλέπουμε.

Σήμερα, το υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας, στο πλαίσιο της διαβεβαίωσης των συγκυβερνώντων ότι «δε θα παρθούν άλλα μέτρα», προωθεί στο νέο Ασφαλιστικό κατάργηση της 15ετίας με 4.500 ένσημα, αύξηση του ελάχιστου χρόνου ασφάλισης στα 20 χρόνια με 6.000 ένσημα. Δεν θα υπάρχει πρόωρη πριν τα 62.

Ετσι ακυρώνεται η δυνατότητα σύνταξης για τις γυναίκες.

• Η ανεργία, διπλάσια από αυτήν των ανδρών, εξαιτίας της διπλής καταπίεσης που αυτές υφίστανται στον καπιταλισμό.
• Οι γυναίκες δουλεύουν με μεγαλύτερα ποσοστά, συγκριτικά με τους άνδρες, σε θέσεις μερικής απασχόλησης, οι οποίες είναι αναγκαστική επιλογή και όσο μεγαλύτερες σε ηλικία είναι και όσο οι ευθύνες στην οικογένεια (παιδιά, ηλικιωμένοι γονείς, φροντίδα ΑμεΑ) αυξάνουν, τόσο αυξάνεται η μερική απασχόληση.
• Η ανασφάλιστη εργασία ξέρουν οι φωστήρες ότι κάνει θραύση στις γυναίκες.
• Οι μισθοί και οι συντάξεις που λαμβάνουν οι γυναίκες είναι χαμηλότεροι απ' αυτούς των αντρών. Εκτός του ότι μειώνουν τα συνολικά επαγγελματικά έσοδα των γυναικών, περιορίζουν τα συνταξιοδοτικά τους δικαιώματα, προκαλώντας μεγάλη φτώχεια στη μετέπειτα ζωή τους. Σήμερα, σύμφωνα με τους υπολογισμούς της ΕΕ, της Ευρώπης των λαών, οι γυναίκες κερδίζουν κατά μέσον όρο 17,5% λιγότερα από τους άνδρες, σε όλα τα κράτη - μέλη με ή χωρίς μνημόνια.
• Η εργασιακή ζωή των γυναικών διακόπτεται συχνότερα και για μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα σε περιόδους ανεργίας, πράγμα που επιδρά ανάλογα και στη μισθολογική τους εξέλιξη. Σημαντική επίδραση ασκεί το γεγονός ότι η εργοδοσία αποφεύγει να τοποθετεί τις εργαζόμενες σε καλύτερα αμειβόμενες θέσεις εργασίας, ώστε να αποφεύγει το «κόστος» της μητρότητας, τις άδειες και την απουσία από την εργασία που αυτή συνεπάγεται.

Ολες οι εργαζόμενες γυναίκες σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, οι γυναίκες της εργατιάς, της αγροτιάς, οι γυναίκες του μικρομάγαζου, αυτές που βοηθούν στις οικογενειακές επιχειρήσεις, οι νέες, όλες αυτές που αποτελούν διαχρονικό καύσιμο για την κερδοφορία του κεφαλαίου, ήρθε η ώρα να ξεσηκωθούν.

Η επιταγή, με την οποία θα ξοφλήσουν τους λογαριασμούς τους με την ΕΕ και με τα κόμματα του ευρωμονόδρομου, που τις οδηγούν στην κόλαση της φτώχειας, της ανέχειας, της εξαθλίωσης, της αναξιοπρέπειας των συσσιτίων, είναι η ένταξή τους στο ταξικό σωματείο, στο γυναικείο σύλλογο της γειτονιάς, στο κάθε μετερίζι του εργατικού - λαϊκού κινήματος σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση, για να ανοίξει ο δρόμος για ανάπτυξη σε όφελος του λαού και των αναγκών του, για να καταργηθούν η ταξική εκμετάλλευση και η γυναικεία ανισοτιμία.

Της Κάλι Καρά στο portal 902.gr