Το έχουμε πει πολλές φορές και θα το ξαναπούμε μιαν ακόμη. Ο,τι καλύτερο έχουν να προσφέρουν τα κανάλια είναι τα ντοκιμαντέρ, που ενημερώνουν και ψυχαγωγούν και ταυτόχρονα μάς ταξιδεύουν. Ενα ταξίδι με πλοίο είναι ό,τι ωραιότερο μπορεί να χαρίσει στον έρημο κάτοικο της Αθήνας και των μεγάλων αστικών πόλεων η ΕΤ-2 στις 19.30, απόψε. Για να ακριβολογούμε, δεν πρόκειται να επιβιβαστούμε αλλά να ακολουθήσουμε τα, ενίοτε, υγρά ίχνη του Κωνσταντίνου Βολονάκη (1837 - 1907). Του μεγάλου Ελληνα ζωγράφου που άκουσε τη φωνή της θάλασσας και την έκανε έργο τέχνης, αμύθητης αξίας. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ο μεγάλος ζωγράφος γεννήθηκε στην Κρήτη το 1837. Ετσι ήρθε από νηπιακή ηλικία σε άμεση επαφή με το υγρό στοιχείο. Με τα κύματα, με τις παράξενες αλλά υπέροχες αποχρώσεις της απέραντης θάλασσας, με το σιγανό, αλλά το τόσο μελωδικό και αισθησιακό τραγούδι της. Λάτρεψε το υγρό στοιχείο που μέσα του ρίζωσε και έγινε υμνητής του. Το 1856 θα τον συναντήσουμε στην Τεργέστη. Τι κάνει άραγε ο καλλιτέχνης σ' αυτό το ναυτικό εμπορικό κέντρο; Είναι απλώς ένας λογιστής στον εμπορικό οίκο του θείου του Γιώργου Αφεντούλη. Ομως, το ταλέντο του είναι πιο δυνατό από τους αριθμούς, από το κλείσιμο των λογιστικών βιβλίων, από το εμπόριο, από το χρώμα και τη δύναμη του χρήματος. Ετσι, παίρνει την απόφαση και εγκαταλείπει όλα όσα του υπόσχονται μια σταθερότητα και ένα... λαμπρό μέλλον. Αφοσιώνεται στη μεγάλη του αγάπη, την Τέχνη. Με τη συνδρομή της οικογενείας του έρχεται στο Μόναχο και το 1864 γράφεται στην Ακαδημία Καλών Τεχνών. Και ποιον νομίζετε ότι είχε συμφοιτητή; Τον Νικόλαο Γύζη. Στο Μόναχο, "τας νέας Αθήνας", όπως ονομαζόταν την εποχή εκείνη η πόλη αυτή, λόγω των δεσμών της με το νεοσύστατο ελληνικό κράτος, οι σπουδές του Βολονάκη είναι γόνιμες και σύντομα θα βγάλουν καρπούς. Στο πρώτο στάδιο ασχολείται με την τοπογραφία και αργότερα, όπως είναι φυσικό, με τη θαλασσογραφία... Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είναι τραγικά. Ο Βολονάκης εργάζεται με ημερομίσθιο στο κορνιζοποιείο του Γλυτσού στον Πειραιά. Το διάστημα αυτό, δηλαδή από το 1903 μέχρι και το θάνατο του, πορεύεται καταρρέοντας. Ακολουθεί τη μοίρα πολλών, των περισσότερων μεγάλων. Είναι μόνος, είναι άρρωστος, είναι χωρίς χρήματα, χωρίς φίλους αλλά εξακολουθεί να ζωγραφίζει. Στις 29 Ιούνη του 1907, ο μεγάλος θαλασσογράφος πεθαίνει, ενώ ο Παύλος Νιρβάνας γράφει με πικρία: "Ησαν πέντε άνθρωποι στην κηδεία του. Η επιστημονική επιμέλεια είναι του Μάνου Στεφανίδη. Συνεργάτες: Νέλη Μισσιρλή, Μαρίνα Πλάκα - Λαμπράκη. Σκηνοθεσία: Σταμάτης Τσαρούχας.

• Ακόμη, σήμερα το πρωί, στις 10.30, μπορείτε να δείτε, πάντα από την ΕΤ-2, το ντοκιμαντέρ "Γάμος στο Ζαγόρι".Πρόκειται για ένα μουσικό λαογραφικό ντοκιμαντέρ που καταγράφει την πλούσια και ιδιότυπη μουσικοχορευτική παράδοση που επιβιώνει ακόμα με την τελετουργική μορφή στο σημαντικό αυτό σταθμό της ζωής του ανθρώπου. Με την παρουσίασή της επιχειρείται η προσέγγιση ενός ευαίσθητου μουσικού και ηθογραφικού θέματος, η οποία μπορεί να συντελέσει στην αξιοποίηση του πλούσιου μουσικογραφικού υλικού των Ζαγοροχωρίων. Τα ακούσματα της περιοχής θα αποδώσει ο θεματοφύλακας της ζαγορίσιας μουσικής παράδοσης Γρηγόρης Καψάλης και τα τραγούδια ο Γιάννης Παππακώστας με τη συνοδεία των γυναικών της περιοχής. Τους χορούς αναβιώνει το χορευτικό συγκρότημα του Πολιτιστικού Συνδέσμου Ζαγορισιών. Εθνογραφική έρευνα και επιμέλεια Παναγιώτης Τζόκας. Σκηνοθεσία Θάνος Χρυσοβέργης.

Το κύκνειο άσμα του "τρομερού παιδιού" του γαλλικού κινηματογράφου, του σημαντικού δημιουργού Λουί Μαλ θα παρουσιάσει την Πέμπτη στις 23.30 η ΕΤ - 2 στην ταινιοθήκη της Πέμπτης. Πρόκειται για μια τηλεοπτική προβολή της ταινίας: "Ο Θείος Βάνιας στο Μπροντγουέι",βασισμένο στο αριστούργημα του Αντον Τσέχοφ "Ο Θείος Βάνιας",σε διασκευή του Ντέβοντ Μάμετ. Ο Λουί Μαλ γεννήθηκε το 1932 και θεωρείται ως ένας από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της γενιάς του. Σπούδασε στο Ινστιτούτο Ανωτέρων Σπουδών Κινηματογράφου στο Παρίσι - IDEC . Εκείνη την εποχή, ο νεαρός Λουί έδειχνε τα πρώτα δείγματα της καλλιτεχνικής του ιδιοφυίας, κάτι που δεν πέρασε απαρατήρητο από τον Ζακ Υβ Κουστώ, ο οποίος και τον επέλεξε για βοηθό του στο υποβρύχιο φιλμ, "Ο κόσμος της σιωπής" - (1956). Το 1957, όταν η νουβέλ βαγκ, το νέο γαλλικό κύμα δηλαδή, έκανε προκλητικά την εμφάνιση της, ο Μαλ, γύρισε ένα ατμοσφαιρικό θρίλερ, το "Ασανσέρ για δολοφόνους",με ρεαλιστική φωτογράφιση των φυσικών χώρων του Παρισιού και με υποβλητική μοντέρνα μουσική του Μάικλ Ντέιβς. Από τότε, ο Μαλ έμεινε προσανατολισμένος προς το μοντερνισμό. Κάποιες φορές με μια επιφανειακή και επιπόλαιη, ίσως, έννοια των νέων τρόπων και της τρέχουσας κατάστασης που απαιτούσε η μόδα της εποχής και άλλοτε με μια οδυνηρή και συνειδητή διείσδυση των σημείων της κρίσης του ατόμου και της σύγχρονης κοινωνίας. Ετσι, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το έργο του Λουί Μαλ έχει για κύριο χαρακτηριστικό μια θεματική και μορφολογική ποικιλία. Ο βραβευμένος σκηνοθέτης αναζητούσε διαρκώς την αισθητική του πάθους, τις συνέπειες του απαγορευμένου έρωτα και τις παρεκκλίσεις των αισθήσεων. Ο Μαλ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον και εστίασε το φακό και την προσοχή του στην εσωτερικότητα των ηρώων του, δείχνοντας, όπως έλεγε ο ίδιος, "ενδιαφέρον στους χαρακτήρες που καλούνται να αντιμετωπίσουν καταστάσεις, οι οποίες έχουν να κάνουν με το νόημα της ύπαρξής τους".Ο Λουί Μαλ, που πέθανε το 1995 υπήρξε ερωτικός, αισθησιακός, τρυφερός, νοσταλγός της αθωότητας, σαρκαστής των φαντασμάτων του παρελθόντος, αφηγηματικός, ρομαντικός και ρεαλιστής, επικός και λυρικός την ίδια στιγμή. Καταπιάστηκε με καυτά θέματα, όπως είναι η αιμομειξία: "Το φύσημα της καρδιάς",με την παιδική πορνεία: "Η κουκλίτσα της Νέας Υόρκης",με το φαινόμενο του ναζισμού: "Επώνυμο Λακόμπ, όνομα Λουσιέν" με το Μάη του '68 "Ο Μιλού το Μάη" και άλλα θέματα που απασχόλησαν και συνεχίζουν να απασχολούν τον κόσμο. Από τα έργα του ξεχωριστό ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι ταινίες του: "Η φλόγα που τρεμοσβήνει",η "Ζαζί στο μετρό","Οι εραστές","Ατλάντικ Σίτι" και το προτελευταίο του έργο "Μοιραίο Πάθος" με τους Τζέρεμι Αϊρονς και Ζιλιέτ Μπινός.