Το εργατικό κίνημα πρώτα και κύρια πρέπει να κάνει υπόθεσή του την Παιδεία (από κινητοποίηση της Συντονιστικής Επιτροπής Σωματείων της Αθήνας)

Και να πώς γίνεται αυτό, με τη συμβολή, βέβαια, και δημοτικών αρχών, που υπηρετούν την κυβερνητική πολιτική:

Το φαινόμενο παρατηρείται σε μεγάλη έκταση στα σχολεία του λεγόμενου «διευρυμένου ωραρίου», που είναι σχολεία όπως και τα «ολοήμερα» και λειτουργούν πέρα από το καθορισμένο ωράριο, διαφέρουν, όμως, στο ότι δεν έχουν καθορισμένο κεντρικά εκπαιδευτικό πρόγραμμα. Ετσι, η ΤΑ, σε συνεργασία με τους γονείς, δημιουργεί υποτυπωδώς προγράμματα «απασχόλησης» των μαθητών, ενώ προσλαμβάνει εκπαιδευτικούς με ελαστικούς όρους εργασίας, όπως, π.χ., στο Δήμο Αιγάλεω. Στα «ολοήμερα σχολεία» που σήμερα λειτουργούν οι γονείς επιβαρύνονται με τη σίτιση των παιδιών και είναι πολύ ενδεικτικό ότι ο Δήμος Ροδολείβου έχει προσθέσει στο λογαριασμό της ΔΕΗ ειδικό τέλος για να καλύπτει να έξοδα του τοπικού ολοήμερου σχολείου. Το ίδιο κάνουν και άλλοι δήμοι. Οταν, δε, θα καταργηθούν οι όποιες επιδοτήσεις δίνονται σήμερα, το βάρος τέτοιων προγραμμάτων θα επωμιστούν εξ ολοκλήρου οι γονείς - δημότες.

Διαφαίνεται ότι σταδιακά το σχολικό πρόγραμμα θα διαμορφωθεί σε δύο ζώνες: Μια υποχρεωτική, που θα αποτελείται από ένα βασικό κορμό μαθημάτων, ο οποίος καθορίζεται «κεντρικά», και μια συμπληρωματική και διαφοροποιημένη, που θα διαμορφώνεται «τοπικά» και σε ευθεία αντιστοιχία με την οικονομική δυνατότητα και την ταξική σύνθεση των οικογενειών των μαθητών. Με τη διαδικασία αξιολόγησης της σχολικής μονάδας, που προωθείται με το νόμο που πέρασε πρόσφατα, με τη σύνδεσή της με την κρατική χρηματοδότηση, θα ενισχυθεί η ταξική κατηγοριοποίηση των σχολείων. Παράλληλα, με το πρόσχημα της προσαρμογής του εκπαιδευτικού προγράμματος στις «τοπικές ιδιαιτερότητες», προετοιμάζεται η εισβολή ιδιωτικών επιχειρήσεων στο περιεχόμενο του σχολείου. Ηδη, μέσω επιδοτούμενων προγραμμάτων, κάνουν την εμφάνισή τους στα σχολεία σαν εισηγητές, π.χ., αγωγής καταναλωτή, εταιρίες τροφίμων και, αγωγής υγείας, εταιρίες οδοντόκρεμας.

Στη λογική, επίσης, της περικοπής του κόστους της Εκπαίδευσης και με την επίφαση της πρωινής λειτουργίας των σχολείων, δημοτικές και νομαρχιακές αρχές πρωτοστατούν σε συμπτύξεις τμημάτων και συγχωνεύσεις σχολείων, με αποτέλεσμα να δημιουργούνται πολλές φορές μεγάλα τμήματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στην επαρχία από τα 5.500 μονοθέσια σχολεία που υπήρχαν πριν μερικά χρόνια σήμερα έχουν απομείνει μόνο 2.000. Το επιχείρημα του δημογραφικού προβλήματος, που επικαλείται η κυβέρνηση, μπορεί να δίνει μια εξήγηση, ωστόσο χωρίς τη συνειδητή επιλογή της για υποβάθμιση της δημόσιας Εκπαίδευσης, για περικοπή των κοινωνικών δαπανών, δε θα υπήρχε αυτή η κατάσταση.

Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η λειτουργία των λεγόμενων σχολείων «δεύτερης ευκαιρίας», που έχει ανατεθεί στους δήμους. Αυτό το πρόγραμμα παρουσιάζεται ως βοήθεια για όσους δεν έχουν ολοκληρώσει τη στοιχειώδη Εκπαίδευση, ωστόσο στην ουσία του υπονομεύει ακόμη και τη βασική υποχρεωτική, 9χρονη εκπαίδευση, αφού το μόνο που κάνει είναι να δίνει κάποιες σκόρπιες γνώσεις καταρτισιακού χαρακτήρα, που βασίζονται στις ανάγκες της τοπικής αγοράς. Μάλιστα, ο Δήμος Περιστερίου που συμμετέχει σ' αυτό προβάλλει και την αυταπάτη σε πολλούς νέους ότι έτσι θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της ανεργίας.

• Στη μεταβίβαση στην ΤΑ της ευθύνης για εξεύρεση πόρων, ώστε να μην εξαναγκάζονται οι δημότες να διπλοπληρώνουν την Παιδεία.
• Στη μεταβίβαση της αρμοδιότητας για την πρόσληψη του εκπαιδευτικού προσωπικού, που συνεπάγεται ανατροπή των εργασιακών δικαιωμάτων και ομηρία των εκπαιδευτικών.
• Στη μεταβίβαση των αρμοδιοτήτων για το περιεχόμενο της Εκπαίδευσης και της αγωγής. Το πρόγραμμα και η λειτουργία των σχολείων πρέπει να είναι ενιαία σε όλα τα σχολεία με εσωτερική συνοχή και ενότητα, ώστε να εξυπηρετούν τον ενιαίο σκοπό της βασικής Εκπαίδευσης, που είναι η διαμόρφωση της κοινωνικής και σφαιρικά καλλιεργημένης προσωπικότητας του μαθητή.

Είναι, ωστόσο, ανάγκη να κατανοηθεί από τους εργαζόμενους ότι τα προβλήματα και στα ζητήματα της Εκπαίδευσης, που αντιμετωπίζουν σε τοπικό επίπεδο, δεν είναι τίποτε άλλο παρά εκδήλωση της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής. Τόσο τα προβλήματα υποδομής, όσο και η ενίσχυση των ταξικών φραγμών που εντάθηκαν με την αντιεκπαιδευτική μεταρρύθμιση, η διευρυνόμενη σχολική διαρροή από την υποχρεωτική Εκπαίδευση που δημιούργησε, οι εξελίξεις στην Ανώτατη Εκπαίδευση δείχνουν ότι απαιτούνται γενικότερες ριζικές αλλαγές, που θα εναρμονίσουν την Εκπαίδευση με τις σύγχρονες ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων. Η ΤΑ σε άλλη κατεύθυνση από τη σημερινή μπορεί να πρωτοστατήσει μαζί με το λαϊκό κίνημα για καθιέρωση δίχρονης υποχρεωτικής δημόσιας και δωρεάν προσχολικής αγωγής, ενιαίου 12χρονου βασικού υποχρεωτικού σχολείου, δημόσιας και δωρεάν επαγγελματικής εκπαίδευσης με το βασικό σχολείο, ενιαίας ανώτατης εκπαίδευσης. Οι νομαρχιακές και δημοτικές εκλογές του Οκτώβρη πρέπει να αποτελέσουν μια απάντηση καταδίκης της σημερινής πολιτικής και ενίσχυσης του πόλου του συνεπούς αγώνα για την ανατροπή της.