Ενταγμένο πλήρως στους «πολιτιστικούς» προσανατολισμούς της κυβέρνησης - η οποία πριμοδοτεί με κάθε τρόπο τις «καλλιτεχνικές ανησυχίες» του μεγάλου κεφαλαίου, αφήνοντας τη λαϊκή δημιουργία στο «απυρόβλητο» των χρηματοδοτήσεων - είναι το Μέγαρο Μουσικής της Αθήνας, όπου χτες παρουσιάστηκαν οι νέοι χώροι του.

Η διαπίστωση προκύπτει από τους σχεδιασμούς χρήσης των επεκτάσεων του Μεγάρου και από την ομιλία του υπουργού Πολιτισμού, Ε. Βενιζέλου, ο οποίος δεν παρέλειψε... να ευχαριστήσει τον πρόεδρο του «Συλλόγου Φίλων της Μουσικής» και μεγαλοεκδότη, Χρήστο Λαμπράκη, «στο όνομα του κράτους»! Πρόκειται για το κράτος, και όλες τις κυβερνήσεις, που παρέδωσε (λες και ήταν «τσιφλίκι» του) μεγάλο μέρος του Πάρκου Ελευθερίας - έναν από τους ελάχιστους ελεύθερους και δημόσιους χώρους του κέντρου της Αθήνας - σε έναν ιδιωτικό φορέα όπως οι «Φίλοι της Μουσικής» για την κατασκευή του Μεγάρου. Για το κράτος που χρηματοδότησε αφειδώς την κατασκευή του Μεγάρου με χρήματα του ελληνικού λαού και με κοινοτικά κονδύλια που μοιράστηκαν επίσης με «κοσμοπολιτικά» κριτήρια. Για το κράτος που μετά από όλα αυτά και παρ' όλα αυτά «νιώθει» την «ανάγκη» να ευχαριστήσει τους διαχειριστές του Μεγάρου.

Σύμφωνα με τον υπουργό, το ελληνικό δημόσιο κατέβαλε 60 δισεκατομμύρια δραχμές για τις επεκτάσεις του Μεγάρου, οι οποίες «μεταφράζονται» σε 700.000 κυβικά μέτρα όγκου (900.000 μαζί με το υπάρχον) και 125.000 τ.μ. εμβαδό στεγασμένων χώρων (143.000 με το υπάρχον κτίριο). Ο ίδιος προσπάθησε να πείσει πως πρόκειται για έναν «δημόσιο χώρο» που «ανήκει σε όλους τους πολίτες». Κι όμως, η ίδια η προγραμματισμένη χρήση του κτιρίου που θα παραδοθεί σταδιακά μέχρι την ερχόμενη άνοιξη τον διαψεύδει: αίθουσα δεξιώσεων, «banqueting» (χώρος συμποσίων (!)), συνεδριακές αίθουσες, αίθουσα πολλαπλών χρήσεων, αίθουσες δοκιμών (για τα καλλιτεχνικά σύνολα) και εκθεσιακός χώρος. Φυσικά, δε θα λείπουν τα εστιατόρια, οι καφετερίες, τα εμπορικά καταστήματα και τα μπαρ. Δηλαδή, πρόκειται για ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο με καλλιτεχνικό «περιτύλιγμα», προσανατολισμένο σαφώς σε «εναλλακτικές» μορφές τουρισμού, όπως ο συνεδριακός τουρισμός. Αλλωστε, όπως σημείωσε ο υπουργός, το κράτος επένδυσε και περιμένει την «υπεραξία» αυτής της επένδυσης, η οποία δε θα είναι μόνο καλλιτεχνική, αλλά - πρωτίστως λέμε εμείς - οικονομική. Η ανάδειξη του «συνεδριακού τουρισμού» ως κυρίαρχου στόχου των εγκαταστάσεων υπογραμμίζεται και από τη σύνδεση που έκανε ο υπουργός μεταξύ του Μεγάρου και των ανακαινίσεων μεγάλων ξενοδοχείων του κέντρου, τα οποία θα «φιλοξενούν» τους συνέδρους.

Ο υπουργός αναφέρθηκε και στη χρήση των νέων χώρων του Μεγάρου από τη Λυρική Σκηνή μέσω συμπαραγωγών με αυτό. Τι θα γίνει όμως αν η άστεγη Λυρική αποφασίσει να ανεβάσει μια δική της παραγωγή; Θα πληρώσει το κατά τα άλλα «δημόσιο» Μέγαρο Μουσικής, όπως συμβαίνει με την Ορχήστρα των Χρωμάτων, η οποία για κάθε συναυλία της εκεί καταβάλλει ενοίκιο περίπου 7 εκατ. δραχμών;

Οσο για την «ανάπλαση» του Πάρκου Ελευθερίας, που τόσο διαφημίζεται από τον ΟΜΜΑ, αυτό που θα γίνει θα είναι ένας «κήπος» του Μεγάρου, ο οποίος μάλιστα θα λειτουργεί κάτω από τον πλέον σημειολογικό τίτλο που θα μπορούσαν να βρουν οι εμπνευστές του: «Πολιτισμικός Χώρος "Αριστοτέλης Ωνάσης"»! Ο οποίος «θα αποδοθεί ολοκληρωμένος στο κοινό και ιδιαίτερα στα παιδιά της πόλης», σύμφωνα με τη σχετική ανακοίνωση του ΟΜΜΑ. Ετσι ώστε τα παιδιά να μαθαίνουν για τους «ευεργέτες» - κεφαλαιοκράτες από νωρίς...

Η γιορτή μιας δυνατής αγάπης που κρατάει τριάντα ολόκληρα χρόνια ανάμεσα στον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και στις χιλιάδες φίλους των τραγουδιών του, ξεδιπλώθηκε προχτές το βράδυ, στο Θέατρο Πέτρας. Σε μια μεγάλη συναυλία, που διοργανώθηκε από την Πολιτιστική Παρέμβαση στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Πέτρας, γεμάτη αμέτρητα τραγούδια, χιλιάδες κόσμου, ξεχωριστές συμμετοχές, παλμό, χρώμα, ηλεκτρισμό, συναίσθημα.

Ηταν περασμένες 9.30 μ.μ., όταν ο δημοφιλής καλλιτέχνης ανέβηκε στη σκηνή για να δεχτεί και να ευχηθεί με τη σειρά του «χρόνια πολλά» στα «παιδιά που ονειρεύονται, στα παιδιά που δεν τρώνε τη φόλα, στα παιδιά που τα θέλουνε όλα». «Τα πιάσαμε τα τριάντα και νομίζω ότι είναι μια καλή αρχή για να συνεχίσουμε» ήταν τα λόγια του Βασίλη που συνοδεύτηκαν από την υπόσχεσή του: «θα τραγουδάω και στα εγγόνια σας». Για να ξεκινήσει αμέσως να προσφέρει απλόχερα τις μοναδικές ερμηνείες τραγουδιών των Μικρούτσικου, Ασιμου, Κροκίδη κ.ά.: «Ενοχος χωρίς αιτία», «Θάλασσα στη σκάλα», «Ο Εγγλέζος θερμαστής», «Ασπρη καμπαρτίνα», «Πόρτο Ρίκο»... Τα «Εφηβα γεράκια» να υψώνουν τα χέρια και ενώνουν τις φωνές για να τραγουδήσουν, να καταγγείλουν, να ονειρευτούν. Γιατί «αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει...». Και μαζί με την παραίνεση «κράτα ρε φίλε γερά», η διαπίστωση «είναι όμορφα απόψε που ξανανταμώσαμε... Μ' αρέσει ν' αρμενίζουμε παρέα». Και ήταν ο ηλεκτρισμός, το πάθος, ο παλμός αυτής της μεγαλειώδους, πολύωρης υπαίθριας σύναξης, που δονούσαν την ατμόσφαιρα και πυρπολούσαν τις καρδιές. Οι οποίες χτύπησαν πιο δυνατά στο άκουσμα των τραγουδιών, που ο Β. Παπακωνσταντίνου αφιέρωσε «στα θύματα των προηγούμενων και επόμενων πολέμων», καταδικάζοντας αυτούς που «έχουν αποφασίσει να τρέφονται με αίμα και πετρέλαιο». Ενώ η συγκίνηση κορυφώθηκε στις ιδιαίτερες αναφορές του σε δύο μεγάλους απόντες, τον Μάνο Λοΐζο και τον Νίκο Ξυλούρη.

Παρόντες στη γιορτινή βραδιά πολλοί καλλιτέχνες, που από σκηνής αφιέρωσαν την ερμηνεία τους στον Βασίλη: ο συνθέτης - κιθαρίστας Χριστόφορος Κροκίδης (που ο Β. Παπακωνσταντίνου τον «σύστησε» ως «το άλλο μουσικό μου μισό και παντοτινός μου φίλος», ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μάνος Ξυδούς από τους «Πυξ Λαξ», ο Διονύσης Τσακνής, ο Κώστας Θωμαΐδης, ο Κώστας Μακεδόνας, ο Χρήστος Θηβαίος, ο Μίλτος Πασχαλίδης, οι «Οναρ», η Ελένη Πέτα, ο Λαυρέντης Μαχαιρίτσας και η Ευρυδίκη.