Η εκδικητική μανία που έχει καταλάβει - χρόνια τώρα - τους κυβερνώντες για την εξόντωση των καλλιτεχνών, η κήρυξη ενός πολέμου και μάλιστα χωρίς προσχήματα, εναντίον των εργαζομένων στον πολιτισμό, η επιμονή για ιδρυματοποίηση της τέχνης, η απαξίωση των δημιουργών και όλων των μορφών έμπνευσης και δημιουργίας, που μέσα στους αιώνες βοήθησαν τον άνθρωπο να είναι λιγότερο υποδουλωμένος, είναι όσα δεν χωράει ανθρώπου νους (και) αυτήν την εποχή.

Οσοι και όσες έβαλαν την υπογραφή τους στο κατάπτυστο ΠΔ85, που υποβιβάζει τις σπουδές των Ανώτερων Καλλιτεχνικών Σχολών σε επίπεδο τελειοφοίτων Λυκείου, ΕΠΑΛ, ΙΕΚ και που στέλνει τόσους επαγγελματίες στο πυρ το εξώτερο, θα μπορούσαν άραγε να απαντήσουν, με επιχειρήματα, στο ερώτημα, γιατί άραγε ένα καθεστώς αντιμετωπίζει τους καλλιτέχνες με τόσο μένος, σαν να πρόκειται για επικίνδυνους εχθρούς που το επιβουλεύονται και γιατί τους έχει συνεχώς υπό διωγμό;

Θα μπορούσαν να μας πουν, γιατί προσβάλλουν επαγγελματικά και πνευματικά δικαιώματα δεκαετιών, γιατί επιστρέφουν σε λογικές του Μεσαίωνα, γιατί υποβαθμίζουν την καλλιτεχνική δημιουργία, για ποιον ακριβώς λόγο τα βάζουν με την τέχνη, που από την αρχή της ανθρωπότητας υπήρχε για να βοηθάει τους ανθρώπους να εκφράζονται και να επικοινωνούν, για να τους κάνει πιο ευαίσθητους, για να τους κάνει να ονειρεύονται, να συγκινούνται, να χαμογελούν, να σκέφτονται, να προβληματίζονται, να ημερεύουν;

Θα μου πείτε, βέβαια, πως πολύ συχνά τους έκανε και να επαναστατούν! Ωχ ...ναι, εδώ κάπως τα χαλάμε ε; Κακό πράγμα η επανάσταση και η ανατροπή του συστήματος. Εδώ που τα λέμε, είναι πολύ μεγάλη δύναμη ο πολιτισμός απέναντι στη βαρβαρότητα και ιδιαίτερα κάτω από τις σημερινές άδικες, εκμεταλλευτικές και απάνθρωπες συνθήκες.

Πράγματι, δεν είναι καθόλου χρήσιμος στο δικό τους σκοτεινό σύμπαν, όπου μόνο το κέρδος μετράει και που τα τελευταία πράγματα που έχουν θέση σ' αυτό, είναι η μουσική, το σινεμά, η ζωγραφική, το θέατρο, ο χορός, η ποίηση, η γλυπτική, τα βιβλία, όλα αυτά δηλαδή που δεν καταλαβαίνουν οι κατά καιρούς «αρμόδιοι».

Στον δικό τους κόσμο αυτά θεωρούνται είδη πολυτελείας, ενώ οι καλλιτέχνες που είναι «ψωνάρες», δεν χρειάζεται να πληρώνονται κιόλας, αφού «παίζουν» και δεν δουλεύουν. Βέβαια, από το ρίξιμο στον Καιάδα εξαιρούνται τα καλά παιδιά του συστήματος, αυτά που τα βλέπουμε παντού και πάντα, τα προβεβλημένα, τα χρυσοπληρωμένα και τα περιζήτητα ακόμη και σε Μέγαρα και Επιδαύρους.

Κανένα πρόβλημα με το ότι δεν σπούδασαν, δεν εξετάστηκαν, δεν ξενύχτησαν, δεν μάτωσαν δουλεύοντας σε 2 και 3 δουλειές για να πληρώσουν δίδακτρα, βιβλία, σεμινάρια. Τα «καλά παιδιά» έχουν άλλα, πολλά προσόντα. Εχουν ισχυρούς φίλους και προστάτες, οι οποίοι αξιοποιούν το ταλέντο τους να είναι - και μάλιστα χωρίς σπουδές - ταυτόχρονα ηθοποιοί, τραγουδιστές, παρουσιαστές, πρωταγωνιστές κρατικών διαφημίσεων, events κ.λπ. κ.λπ.

Στον δικό τους κόσμο, τον κόσμο των «αρμοδίων του πολιτισμού», δηλαδή της διαφθοράς, της ρεμούλας, των παραμάγαζων και της οικογενειοκρατίας, δεν γίνεται αντιληπτό ότι ο πολιτισμός είναι είδος πρώτης ανάγκης, δεν περνάει από το μυαλό τους ότι μπορεί να είναι η επικράτηση του δικαίου πάνω στη δύναμη, της πειθούς πάνω στη βία, του διαλόγου στον μονόλογο και του πνεύματος στην ύλη.

Αυτό ούτε μπορούν κι ούτε τους συμφέρει να το χωνέψουν. Αν ήξεραν λίγη ιστορία, θα γνώριζαν πως ο άνθρωπος στηριζόταν ανέκαθεν σε όλες τις μορφές της τέχνης, από τον καιρό που κατάλαβε τον εαυτό του πάνω σ' αυτόν τον πλανήτη. Γιατί; Γιατί τις χρειαζόταν. Κρατώντας το χέρι της τέχνης για αιώνες, ο άνθρωπος μπουσούλησε σ' εκείνους τους δρόμους που διδάχτηκε το νόημα της ζωής.

Οπως και να 'χει, ο 21ος είναι ο αιώνας των λαών και δεν μπορεί παρά να αλλάξουν όλα. Η έφοδος στους ουρανούς θα γίνει! Κάθε μέρα φαίνεται όλο και πιο ξεκάθαρα. Ολοι οι καλλιτέχνες, δημιουργοί, εργάτες της Τέχνης και φοιτητές είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν τον πολιτισμό αυτής της χώρας με ενότητα και δύναμη, για να καταργηθεί το Προεδρικό Διάταγμα και για να κατοχυρωθούν πλήρως όλα τα δικαιώματα που απορρέουν από την εργασία τους, υπερασπιζόμενοι ταυτόχρονα τα δικαιώματα των φοιτητών και αποφοίτων στην κατεύθυνση μιας δωρεάν και δημόσιας καλλιτεχνικής Παιδείας.

Και για κάτι ακόμη: «Για να διαμορφώσουν τη δική τους ανθρώπινη αισθαντικότητα», όπως έλεγε ο Μαρξ. Καλή χρονιά σε όλους μας και κυρίως στους «ανειδίκευτους και αδιαβάθμητους», σε όλα τα «λυκειόπαιδα» που βρέθηκαν μαχητικά στους δρόμους, αυτές τις μέρες.

Από τις μαζικές κινητοποιήσεις καλλιτεχνών και σπουδαστών καλλιτεχνικών σχολών σημαδεύτηκε μεταξύ άλλων η βδομάδα που μας πέρασε, αναδεικνύοντας το πάγιο αίτημα του κλάδου τους για ουσιαστική αναβάθμιση της καλλιτεχνικής εκπαίδευσης και πανεπιστημιακού επιπέδου Καλλιτεχνικές Σχολές.

Αφορμή στάθηκε το Προεδρικό Διάταγμα 85/2022, που αφορά το νέο προσοντολόγιο και τις ειδικότητες που αναγνωρίζονται για πρόσληψη στο Δημόσιο, το οποίο κατατάσσει στην κατηγορία της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης (ΔΕ), δηλαδή ισότιμα με το απολυτήριο Λυκείου, όλους τους αποφοίτους των σχολών μεταδευτεροβάθμιας εκπαίδευσης (ΙΕΚ και Ανώτερες Σχολές). Ετσι, απόφοιτοι που έχουν σπουδάσει δυο και τρία χρόνια μετά το Λύκειο, εξισώνονται σε μια ενδεχόμενη πρόσληψή τους στο Δημόσιο με τους αποφοίτους Λυκείου, χωρίς να αναγνωρίζονται οι επιπλέον σπουδές τους.

Για τις αναγνωρισμένες ως Ανώτερες καλλιτεχνικές σχολές, όσοι είχαν αποφοιτήσει μέχρι το 2003, προσλαμβάνονταν στο Δημόσιο ως ΤΕ, δηλαδή τα πτυχία τους αναγνωρίζονταν ως ισότιμα των ΤΕΙ, που κι αυτά μέχρι το 2003 ήταν Ανώτερα (μετά εντάχθηκαν στην Ανώτατη Εκπαίδευση). Οι απόφοιτοι όμως μετά το 2003 ήταν στον «αέρα» (χωρίς να έχει αλλάξει τίποτα στις σπουδές τους με τους προηγούμενους αποφοίτους) και τώρα εντάσσονται στην κατηγορία ΔΕ για το Δημόσιο, προκαλώντας την έντονη αγανάκτηση σπουδαστών και αποφοίτων για τη μη αναγνώριση ουσιαστικά των σπουδών τους.

Απέναντι σε αυτά η κυβέρνηση προσπαθεί να καθησυχάσει ότι το ΠΔ «δεν αφορά προσλήψεις καλλιτεχνών στο Δημόσιο» και ότι δεν αλλάζει τίποτα σε σχέση με όσα ισχύουν μέχρι τώρα. Ομως η ουσία είναι ότι διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις φέρουν σοβαρές ευθύνες για τις καλλιτεχνικές σπουδές, που πλην κάποιων εξαιρέσεων, πραγματοποιούνται σε σχολές διαφόρων ειδών, ανομοιόμορφες μεταξύ τους, χωρίς συγκροτημένο πρόγραμμα σπουδών, χωρίς να διασφαλίζουν την απρόσκοπτη πρόσβαση στο επάγγελμα ή τη δυνατότητα συνέχισης των σπουδών σε επόμενο επίπεδο.

Αυτό που αναδεικνύεται, λοιπόν, όπως σημείωσε και σε ανακοίνωσή του το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ, είναι ότι οι καλλιτέχνες και οι σπουδαστές των καλλιτεχνικών σχολών χρειάζεται «τώρα πιο μαζικά, πιο αποφασιστικά, πιο δυναμικά να συνεχίσουν τον συλλογικό αγώνα τους διεκδικώντας:

• Αμεση απόσυρση του κατάπτυστου Προεδρικού Διατάγματος 85/22. Καμία χειροτέρευση των εργασιακών δικαιωμάτων των αποφοίτων καλλιτεχνικών σχολών σε κατηγορία ΔΕ από την ΤΕ που είναι σήμερα.
• Ουσιαστικά μέτρα για την αναβάθμιση των καλλιτεχνικών σπουδών και της αξίας των πτυχίων τους, όπως και των καλλιτεχνικών μαθημάτων στο σχολείο. Ανάπτυξη συστήματος δημόσιας και δωρεάν Καλλιτεχνικής Εκπαίδευσης από τα σχολικά χρόνια έως και το πανεπιστήμιο.
• Συγκρότηση δημόσιων και δωρεάν Ανώτατων Καλλιτεχνικών Σχολών στα πανεπιστήμια, που να καλύπτουν τα αντικείμενα των ηθοποιών, των χορευτών, των σκηνοθετών, των μουσικών. Η μεταδευτεροβάθμια καλλιτεχνική εκπαίδευση δεν μπορεί να υπάγεται ούτε στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση ούτε στα ΙΕΚ. Σύγχρονη και υπερώριμη απαίτηση είναι να γίνει αποκλειστικά Ανώτατη».