Από τους αγώνες των εργαζομένων στη σιδηρουργία Σιδόρ το 2008

Ο νέος νόμος βρίσκεται εδώ και αρκετό καιρό στο Κοινοβούλιο χωρίς ωστόσο οι κοινοβουλευτικές διαδικασίες για την έγκρισή του να έχουν ξεκινήσει, τονίζουν στελέχη του PCV, του Patria Para Todos και του συνδικαλιστικού κινήματος που πρωτοστάτησαν στις κινητοποιήσεις, όπως και στελέχη από δεκάδες συνδικάτα και ομοσπονδίες, όπως το Ενωτικό Ταξικό Ρεύμα των Εργαζομένων «Cruz Villegas» (CCUT), η Εθνική Ενωση Εργαζομένων - (UNETE), Κολεκτίβα Εργατών για την Επανάσταση -(CRT), Marea Socialista (MR), Εργάτες για την Πατρίδα κ.ά.

«Η ψήφιση του νέου νόμου αποτελεί αναγκαιότητα», τονίζουν συνδικαλιστικά στελέχη, ώστε να αντικατασταθεί ο υφιστάμενος αναχρονιστικός νόμος, όπως χαρακτηρίζεται, που παρά τις τροποποιήσεις του με την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1999, η κύρια δομή του έχει σχεδιαστεί στο παρελθόν με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετεί τα συμφέροντα της ολιγαρχίας και το σύστημα καταπίεσης και εκμετάλλευσης των εργαζομένων. «Ο διάλογος για το νέο νόμο πρέπει να ανοίξει σε όλη τη χώρα, σε όλους τους τόπους δουλειάς και μάλιστα πολύ σύντομα ακόμη και αύριο» τόνισαν στελέχη του συνδικαλιστικού κινήματος καταλήγοντας ότι το ζήτημα του χρόνου είναι εξαιρετικά κρίσιμο.

Ο νέος νόμος που ουσιαστικά αποτελούσε και μέρος της συνταγματικής αναθεώρησης που είχε προταθεί από την κυβέρνηση του Προέδρου Τσάβες - τελικά για ελάχιστους ψήφους δεν εγκρίθηκε κατά τη διενέργεια του δημοψηφίσματος της 2ας Δεκεμβρίου 2007 - θα πρέπει να έχει εγκριθεί μέχρι το τέλος του τρέχοντος έτους καθώς θεωρείται δεδομένο ότι η επόμενη χρονιά, το 2010, που είναι εκλογική χρονιά, υπό την πίεση του προεκλογικού αγώνα αλλά και των πιέσεων και αντιθέσεων εκ μέρους της ολιγαρχίας, θα κορυφωθούν με άμεσο κίνδυνο ο νόμος είτε να τροποποιηθεί με τέτοιο τρόπο που δε θα εξυπηρετεί πραγματικά τα συμφέροντα των εργαζομένων, είτε θα μεταφερθεί σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος χρόνου ή θα κινδυνεύσει να μείνει ακόμη και στα χαρτιά και να μην γίνει ποτέ πραγματικότητα.

Επιτακτική είναι η ανάγκη ψήφισης του νόμου μέχρι το τέλος του χρόνου τόνισαν κατά τη διάρκεια της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν τα μέλη του Πολιτικού Γραφείου του PCV, οι ΓΓ Οσκαρ Φιγκέρα, Ντάγκλας Γκόμες και Πέδρο Εουσέ, διευκρινίζοντας ότι οι πιέσεις εκ μέρους των ολιγαρχικών κύκλων για απεμπόλησή του, αφού «θα κατοχυρώσει περισσότερα δικαιώματα και εξουσίες στην εργατική τάξη», είναι τεράστιες. Συνάμα, όπως τόνισαν, «η έγκριση του νέου νόμου αυτή τη στιγμή είναι σημείο σύγκρουσης των συμφερόντων των εργαζομένων από τη μία και διαφορετικών τομέων της αστικής τάξης, τόσο αυτής που έχει δημιουργηθεί τελευταία και υποτίθεται είναι μέρος της μπολιβαριανής συμμαχίας, όσο και αυτής που έχει καθαρά φιλοϊμπεριαλιστικές θέσεις και είναι με το πλευρό της αντεπανάστασης».

Μάλιστα, το ΚΚ Βενεζουέλας αφού τόνισε ότι οι κινητοποιήσεις της Πέμπτης αποτέλεσαν μόλις ένα βήμα για να ανοίξει ο διάλογος και κάλεσε την εργατική τάξη και γενικότερα όλους τους εργαζόμενους «να κάνουν δική τους υπόθεση τη δημιουργία ενός εργαλείου όπως ο νέος νόμος, που θα ενσαρκώσει όλους τους αγώνες του ταξικού εργατικού κινήματος και θα τους χρησιμεύσει ώστε να κατακτηθούν και νέα δικαιώματα και να αναδειχθεί ο ρόλος τους στην εμβάθυνση των κοινωνικών, οικονομικών, πολιτικών και πολιτιστικών αλλαγών που ζει η χώρα στην προοπτική της πάλης για τον σοσιαλισμό».

Ο νέος οργανικός νόμος για τις εργασιακές σχέσεις όπως αναφέρει η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του PCV, θα πρέπει να περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τις ακόλουθες διεκδικήσεις:

• Τα εργασιακά δικαιώματα θα πρέπει να αρθούν στο ίδιο επίπεδο με τα ανθρώπινα δικαιώματα.
• Οι εργαζόμενοι πρέπει να χαίρουν γενικής και απόλυτης εργασιακής σταθερότητας.
• Να διευρυνθούν τα συλλογικά και ατομικά δικαιώματα για κάθε εργαζόμενο, περιλαμβανομένων και των εργαζομένων που απασχολούνται στα σώματα ασφαλείας, όπως αστυνομικοί, πυροσβέστες κ.ά.
• Να κατοχυρωθούν κυρώσεις και ποινές ακόμη και στέρησης της ελευθερίας για εργοδότες που παραβιάζουν τα εργασιακά δικαιώματα.
• Να αναγνωριστεί το δικαίωμα των εργαζομένων να είναι πρωταγωνιστές στους χώρους δουλειάς, και να συσταθούν οι αναγκαίοι μηχανισμοί για την άσκηση του δικαιώματος της συμμετοχής, όπως τα Σοσιαλιστικά Συμβούλια Εργαζομένων.
• Εξάλειψη του «δοκιμαστικού χρόνου» στην εργασία, της μερικής απασχόλησης και της εργασιακής επισφάλειας.
• Μείωση του χρόνου εργασίας χωρίς τη μείωση των αποδοχών και στο πλαίσιο της δημιουργίας περισσότερων θέσεων εργασίας.
• Ενίσχυση του νόμου για τη μητρότητα.
• Ριζικό μετασχηματισμό του υφιστάμενου υπουργείου Εργασίας ώστε να γίνει αποτελεσματικό και να καθιερωθεί το δικαίωμα των εργαζομένων να ασκούν έλεγχο σε όλο το φάσμα των κρατικών υπηρεσιών.
• Ενίσχυση της ενότητας του συνδικαλιστικού κινήματος καθώς αποτελεί την κύρια δύναμη των συνδικάτων στο βιομηχανικό ή ιδιωτικό τομέα.

Η καπιταλιστική κρίση φοβίζει τους εξουσιαστές που προσπαθούν να σκορπίσουν το φόβο πάνω στο λαό. Οι κεφαλαιοκράτες μιλούν για την ανάγκη μιας νέας αστικής Ελλάδας, ενός νέου αστικού έθνους. Η εργατική τάξη με την πολιτική της πρωτοπορία μιλά για μία νέα εργατική Ελλάδα, ένα νέο εργατικό έθνος. Απέναντι στα κλαψουρίσματα της αστικής οικονομικής κρίσης απαντά με το πρόγραμμα της εργατικής οικονομικής ανάπτυξης. Απέναντι στις ψεύτικες οικονομικές δυσκολίες του αστικού νεοπλουτισμού απαντά με το αίτημα της φορολόγησης του μεγάλου κεφαλαίου και την ενίσχυση του λαϊκού εισοδήματος.

Η εργατοϋπαλληλική τάξη, η τάξη της μισθωτής εργασίας του χεριού και του πνεύματος, η πολιτική της πρωτοπορίας αποτελούν ενιαία τάξη ανεξαρτήτως φυλής, θρησκείας και χρώματος. Ανεξαρτήτως θέσεως στην παραγωγική λειτουργία, στην αμοιβή και στο χρόνο εργασίας. Εργαζόμενοι, υπο-απασχολούμενοι κι άνεργοι αποτελούν ενιαίο σώμα ταξικής θέλησης και δράσης. Ο αγώνας της αναφέρεται και στηρίζεται στην ταξική ολότητα. Ως ενιαίο σύνολο αναφέρεται στην κοινωνία κι ως τέτοιο αναλαμβάνει τις τύχες της ως η «νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη».

Η ώρα της εργατικής κι εργατολαϊκής σκέψης και προγράμματος είναι εδώ ως η εναλλακτική δύναμη εθνικής λαϊκής σωτηρίας. Ξεκινά από τις λαϊκές καθημερινές διεκδικήσεις, δεμένες με τα συνολικά του κοινωνικού μετασχηματισμού της σχεδιασμένης λαϊκής οικονομίας. Απέναντι στις αστικές μεταρρυθμίσεις το εργατικό - λαϊκό κίνημα προβάλλει τις εργατικές μεταρρυθμίσεις στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνίας.