Από τις πρόσφατες διαδηλώσεις στην Αθήνα, που διοργάνωσαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ ενάντια στον αντικομμουνισμό, με αφορμή την επίσκεψη του Τσέχου Προέδρου

Τα κόμματα που συμμετείχαν είναι:

ΚΚ Αυστρίας, Εργατικό Κόμμα Βελγίου, ΚΚ Βιετνάμ, Εργατικό ΚΚ Βοσνίας - Ερζεγοβίνης, ΚΚ Βρετανίας, ΚΚ Μεγάλης Βρετανίας (Μ-Λ), Γαλλικό ΚΚ, ΚΟΔΗΣΟ Γερμανίας, Γερμανικό ΚΚ, ΚΚ Δανίας, ΚΚ στη Δανία, ΚΚ ΗΠΑ, Ιαπωνικό ΚΚ, ΚΚ Ινδίας (Μαρξιστικό), Κόμμα των λαών της Ισπανίας, Κόμμα των Κομμουνιστών της Καταλονίας, ΤΟΥΝΤΕΧ (Ιράν), ΚΚ Ισραήλ, Κόμμα Ιταλών Κομμουνιστών, Κομμουνιστική Επανίδρυση (Ιταλίας), ΚΚ Κίνας, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας, ΚΚ Κούβας, ΑΚΕΛ, Σοσιαλιστικό Κόμμα Λετονίας, Κόμμα Κομμουνιστών Λευκορωσίας, ΝΚΚ Ολλανδίας, ΚΚ Ουκρανίας, Πορτογαλικό ΚΚ, ΚΚ Μακεδονίας (ΠΓΔΜ), Κόμμα Σοσιαλιστικής Συμμαχίας (Ρουμανίας), ΚΚ Ρωσικής Ομοσπονδίας, Νέο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, ΚΚ Σλοβακίας, Σουδανέζικο ΚΚ, ΚΚ Σουηδίας Μ-Λ (R), ΚΚ Συρίας, Συριακό ΚΚ, ΚΚ Τουρκίας, ΚΚ Βοημίας - Μοραβίας.

Το ΚΚΕ εκπροσώπησε στη Συνάντηση αυτή ο Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ και του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος, οποίος και υπογράφει το παρακάτω άρθρο, που εκτός από τη Συνάντηση αναφέρεται στη γενικότερη αντικομμουνιστική επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Πρόσφατα οι αντιδραστικές δυνάμεις της Εσθονίας (μιας «δημοκρατικής» χώρας - μέλους της ΕΕ όπου το 30% των κατοίκων δεν έχει καν δικαίωμα ψήφου), αποφάσισαν να ξηλώσουν τα αντιφασιστικά μνημεία. Λίγα 24ωρα αργότερα, η κυβέρνηση της χώρας, για να κάμψει τη διεθνή κατακραυγή πέρασε στην αντεπίθεση και κατέθεσε ένα ακόμη νέο νομοσχέδιο, που προβλέπει την ποινή φυλάκισης έως 3 χρόνων για όσους τολμήσουν να κάνουν χρήση του σφυροδρέπανου. Ποιοι είναι όμως αυτοί που φοβούνται τόσο πολύ το σφυροδρέπανο;

Τον περασμένο Σεπτέμβρη νέος Πρόεδρος στην Εσθονία εκλέχτηκε από το Κοινοβούλιο ο Τόμας Χέντρικ Ιλβες, που γεννήθηκε στη Σουηδία το 1953, όπου είχε μεταναστεύσει η οικογένειά του στα τέλη του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Το μεγαλύτερο κομμάτι της ζωής του το βίωσε στην Αμερική. Στη δεκαετία του '80 επέστρεψε στην Ευρώπη, στο Μόναχο, όπου δούλεψε στον αντικομμουνιστικό ραδιοσταθμό «Ελεύθερη Ευρώπη». Γύρισε στην Εσθονία μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού, το 1991. Υστερα από δύο χρόνια επίσημα παραιτήθηκε από την αμερικανική υπηκοότητα, για να πάρει την εσθονική. Ο Ιλβες εκλέχτηκε Πρόεδρος παρά τις κατηγορίες των πολιτικών του αντιπάλων ότι διατηρεί μυστικά την αμερικανική υπηκοότητα κι είναι συνεργάτης της CIA.

Ανάλογες αντικομμουνιστικές απαγορεύσεις με αυτές στην Εσθονία υπάρχουν στη Λιθουανία και τη Λετονία. Ο σημερινός Πρόεδρος της Λιθουανίας Β. Αντάμκους πολέμησε στο πλευρό των ναζί, μέσα από τις γραμμές του «Στρατού άμυνας της Πατρίδας», που συγκρότησαν οι φασιστικές κατοχικές δυνάμεις με επικεφαλής Γερμανό συνταγματάρχη. Μετά την ήττα των ναζί, μαζί με τους γονείς του, έφυγε από τη χώρα για να γλιτώσουν. Το ίδιο έκαναν και οι γονείς της σημερινής Προέδρου της Λετονίας, Βαϊρα Βίκε - Φραϊεμπέργκε, που διατηρούσαν στενές επαφές με τους ναζί, την περίοδο της κατοχής της χώρας της. Δεν είναι τυχαίο ότι αυτοί οι άνθρωποι αναδείχτηκαν στα προεδρικά αξιώματα.

Οπωσδήποτε, λοιπόν, είναι ισχυρές και οι ρεβανσιστικές τάσεις, που υπάρχουν σε μια σειρά χώρες, από αυτούς που κυριάρχησαν μετά τα αντεπαναστατικά γεγονότα του 1989 - 91. Αυτές οι τάσεις συνδέονται και με την επιχείρηση συνολικής επανεξέτασης της ιστορίας, τόσο της σοβιετικής περιόδου, όσο και του Β` Παγκοσμίου Πολέμου.

Οι προσπάθειες αυτές από χώρα σε χώρα ποικλίλουν, αλλά την ίδια ώρα διατηρούν όλες τους σαν κοινό στοιχείο το συνδυασμό τους με την τεράστια επίθεση σε βάρος των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων που δέχτηκε και δέχεται η εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα σ' αυτές τις χώρες, μετά από μια πρωτοφανή για την ανθρωπότητα οπισθοδρόμηση προς τον καπιταλισμό. Οχι τυχαία, όπως δήλωσε στην Πράγα ο Χ. Σάρφο, υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του ΚΚΒΜ, 15 χρόνια μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού σε όλες τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, συμπεριλαμβανομένων των χωρών της Βαλτικής, παρά τους τόνους λάσπης κατά του σοσιαλισμού, είναι υψηλά τα ποσοστά των ανθρώπων που στις δημοσκοπήσεις αποτιμούν θετικά τη σοσιαλιστική περίοδο! Από εδώ και η έντονη επίθεση στους κομμουνιστές και στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, αφού αν ήταν τόσο άσχημος, όπως θέλουν να τον παρουσιάσουν, αυτή η επίθεση θα ήταν χωρίς περιεχόμενο!

Ομως η νέα αντικομμουνιστική επίθεση δεν περιορίζεται μόνον στις χώρες της Κεντρικής κι Ανατολικής Ευρώπης. Γενικεύεται, αφού συνδέεται με ευρύτερες στοχεύσεις, όπως φάνηκε και με το Αντικομμουνιστικό μνημόνιο στο Συμβούλιο της Ευρώπης.

Η έκταση που πήρε το πλατύ λαϊκό κύμα διαμαρτυρίας, στην Ελλάδα και άλλες χώρες, ήταν ο βασικός παράγοντας που το «αντικομμουνιστικό μνημόνιο» με τον τίτλο «για την ανάγκη διεθνούς καταδίκης των εγκλημάτων των ολοκληρωτικών κομμουνιστικών καθεστώτων», δεν κατόρθωσε τον περασμένο Γενάρη να συγκεντρώσει την απαραίτητη πλειοψηφία στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, ώστε να γίνουν υποχρεωτικά για τα κράτη - μέλη του τα αντίστοιχα μέτρα που το συνοδεύουν. Ομως, όπως σημείωνε τον περασμένο Φλεβάρη η ΚΕ του ΚΚΕ: «Το "μνημόνιο" σηματοδοτεί την αρχή νέας αντικομμουνιστικής υστερίας. Αποτελεί ποιοτικά νέο βήμα της». Κι αυτή η εκτίμηση ήδη επιβεβαιώθηκε, αν κρίνουμε και από το Ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τα 50χρονα των αντεπαναστατικών γεγονότων στην Ουγγαρία (το 1956), που εγκρίθηκε τον περασμένο Οκτώβρη, όπου καλείται «η δημοκρατική κοινότητα να απορρίψει απερίφραστα την καταπιεστική και αντιδημοκρατική κομμουνιστική ιδεολογία».

Η αντικομμουνιστική επίθεση βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και θα συνεχιστεί το επόμενο διάστημα. Πρόκειται, όμως για μια επίθεση που λαμβάνει υπόψη της τα ιστορικά και πολιτικά βιώματα της κάθε χώρας. Σε άλλες παίρνει «κραυγαλέο» και χυδαίο χαρακτήρα, όπως στην Ουκρανία, όπου το Νοέμβρη ψηφίστηκε νέος νόμος, που θεωρεί το λιμό του 1932 - 33 ως «γενοκτονία» του λαού της Ουκρανίας από τους μπολσεβίκους και μάλιστα επιβάλλει χρηματικά πρόστιμα σε όσους δημόσια διαφωνήσουν με αυτήν την άποψη. Σε άλλες χώρες, όπως στη χώρα μας, αυτή η επιχείρηση έχει πιο «εκλεπτυσμένο» χαρακτήρα και διεξάγεται μέσα π.χ. από τα «ιστορικά» ντοκιμαντέρ της ΕΤ-3 ή τα σχολικά βιβλία, όπου ο σοσιαλισμός που γνωρίσαμε παρουσιάζεται σαν εγκληματικό σύστημα, ως ένα καθεστώς ανελευθερίας, τριγυρισμένο από συρματοπλέγματα.

Αυτή η διαφορά δεν μπορεί να κρύψει τον «κοινό παρονομαστή» αυτής της επίθεσης. Κι αυτός δεν είναι άλλος από την αναγόρευση σε έγκλημα της κομμουνιστικής ιδεολογίας και της ταξικής πάλης. Μια εξέλιξη που, όπως έχει δείξει η ιστορία, δεν έχει στόχο μόνο τους κομμουνιστές. Εχει όλους τους λαούς και τα κινήματά τους. Αυτή η επίθεση «πατά» στο «έδαφος» της γενικότερης ιμπεριαλιστικής στρατηγικής, κι αποτελεί προπομπό νέου κύκλου αντιδραστικών μέτρων κατά των κοινωνικών και δημοκρατικών δικαιωμάτων των λαών και της εξαπόλυσης νέου γύρου πολέμων! Οχι τυχαία π.χ. στην Τσεχία και την Αλβανία (όπου ο εθνικο - απελευθερωτικός αγώνας [1942 - 1945], με επικεφαλής το ΚΚ Αλβανίας, χαρακτηρίστηκε πρόσφατα από το κοινοβούλιο ως «εμφύλιος πόλεμος») οι τελευταίες αντικομμουνιστικές επιθέσεις «έσκασαν» σχεδόν τις ίδιες ώρες που ανακοινωνόταν η αύξηση της στρατιωτικής συμμετοχής αυτών των χωρών στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

Οπως είπε στην Πράγα ο Αλφρεντ Ρούμπιξ, Πρόεδρος του Σοσιαλιστικού Κόμματος Λετονίας, «ο αντικομμουνισμός γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε μαζί με το εργατικό κίνημα. Εως τη Μεγάλη Οχτωβριανή Σοσιαλιστική Επανάσταση ο αντικομμουνισμός προσπαθούσε να παρουσιάσει τον κομμουνισμό και τη διδασκαλία του Μαρξ ως ουτοπία, ενώ στη συνέχεια το κύριο περιεχόμενο του αντικομμουνισμού ήταν κι εξακολουθεί να είναι η αμαύρωση κάθε τι σοβιετικού, σοσιαλιστικού και κομμουνιστικού, η διαστρέβλωση της πολιτικής και των στόχων των κομμουνιστικών κομμάτων, ολόκληρης της κοσμοθεωρίας του μαρξισμού - λενινισμού».

Ηγετικό ρόλο στην αντικομμουνιστική επίθεση παίζουν δεξιές κι εθνικιστικές δυνάμεις. Πίσω τους «σέρνονται», αλλά και συχνά τους συναγωνίζονται στην αντικομμουνιστική επίθεση διάφοροι σοσιαλδημοκράτες και «νεοαριστεροί». Οι τελευταίοι δηλώνουν με κάθε τρόπο την υποταγή τους στην αστική δημοκρατία και προσπαθούν να πείσουν ότι αυτό που προτείνουν δεν αντιβαίνει στους κανόνες της και δε θα ταράξει τα «νερά» του συστήματος. Ετσι, αποκηρύσσουν την ταξική πάλη, την επαναστατική βία και εξορκίζουν τον Στάλιν και τον «σταλινισμό». Σ' αυτήν την κατεύθυνση κινήθηκε και στη Διεθνή Συνάντηση της Πράγας ο εκπρόσωπος του Γαλλικού ΚΚ, που επανέλαβε τις συκοφαντίες περί «σταλινισμού».

Την αντίθεσή του με μια τέτοια αντιιστορική προσέγγιση της ιστορίας της Σοβιετικής Ενωσης, εξέφρασε όχι μόνο το ΚΚΕ, αλλά και άλλα Κομμουνιστικά κι Εργατικά κόμματα! Μάλιστα, ένα στέλεχος της διωκόμενης ΚΝ Τσεχίας, που πήρε το λόγο, σημείωσε πως κανείς δεν μπορεί να κρίνει την ηγεσία της ΕΣΣΔ εκείνης της εποχής, χωρίς να παίρνει υπόψη του τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες βρέθηκε τότε η ΕΣΣΔ κι ο Στάλιν, όταν οι δυνάμεις του κεφαλαίου επέλεξαν να στρέψουν ενάντια στην ΕΣΣΔ τον ναζισμό και τον ιαπωνικό μιλιταρισμό. Ο ίδιος σημείωσε ότι ο «αντισταλινισμός» είναι ένα σχέδιο δυσφήμισης του σοσιαλισμού και των κομμουνιστών της ΕΣΣΔ και ρίχνει «νερό» στο «μύλο» του αντικομμουνισμού.

Ο εκπρόσωπος του Συριακού ΚΚ αναφέρθηκε στις αποκαλύψεις ενός εκ των πρωτεργατών της «περεστρόικα», Α. Γιάκοβλεφ, για το πώς χρησιμοποιήθηκε ο «αντισταλινισμός» για να λαβωθεί ιδεολογικό - πολιτικά κι «από τα μέσα» το κομμουνιστικό κίνημα.

Τα «παραμύθια», που μας πουλάει η αστική τάξη για τον υπαρκτό σοσιαλισμό μπορούμε να τα ακούμε, αλλά όχι και να τα πιστεύουμε, είπε χαρακτηριστικά ο εκπρόσωπος του Ιρανικού κόμματος ΤΟΥΝΤΕΧ.

Στην Ανακοίνωση Τύπου που εξέδωσε το ΚΚΒΜ σημειώνεται σχετικά πως: «Οι κομμουνιστές δεν αποδέχονται την ανιστόρητη προσέγγιση των γεγονότων του παρελθόντος, που δε βοηθά την πραγματική κατανόησή τους, πολύ περισσότερο δε δέχονται τις προσπάθειες να παρουσιαστούν ως "έγκλημα" όσα ο σοσιαλισμός σε μεγάλο βαθμό συνεισέφερε στην πρόοδο όλου του ανθρώπινου πολιτισμού».

Ενα ακόμη σημαντικό ζήτημα, στο οποίο στράφηκε η προσοχή, κατά τη διάρκεια της συνάντησης της Πράγας, ήταν αυτό της αντιμετώπισης των δημοκρατικών δικαιωμάτων, που ενώ καταπατούνται από τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και τους «προληπτικούς» πολέμους, από τη λεγόμενη «αντιτρομοκρατική» νομοθεσία των ΗΠΑ και της ΕΕ, από την ίδια την εκμεταλλευτική φύση του ιμπεριαλισμού, την ίδια ώρα χρησιμοποιούνται ως πρόσχημα από τους ιμπεριαλιστές, με στόχο την επέμβαση στις εσωτερικές εξελίξεις σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, τάχα για την «προώθηση της δημοκρατίας».

Το θέμα ήρθε στην επιφάνεια μέσα κι από μια άλλη «διάσταση». Οι τσέχικες αρχές αρνήθηκαν να χορηγήσουν βίζα στον εκπρόσωπο του Κομμουνιστικού Κόμματος Λευκορωσίας, (που στηρίζει τον Πρόεδρο Αλ. Λουκασένκο), ενώ χορήγησαν βίζα στον εκπρόσωπο του Κόμματος των Κομμουνιστών της Λευκορωσίας (ΚκΛ), που έχει ενσωματωθεί πλήρως στα σχέδια των ιμπεριαλιστών για την ανατροπή του προέδρου Λουκασένκο. Μάλιστα, ο ηγέτης αυτού του κόμματος είχε αναλάβει και επικεφαλής του προεκλογικού επιτελείου του υποστηριζόμενου από ΗΠΑ - ΕΕ υποψηφίου της «ενιαίας αντιπολίτευσης», Αλ. Μιλινκέβιτς. Να σημειωθεί ότι ο τελευταίος εκείνες τις ώρες, που γινόταν η συνάντηση της Πράγας, συναντιόταν με τον Τζ. Μπους στη Ρίγα, στο περιθώριο της Συνάντησης Κορυφής του ΝΑΤΟ.

Ποια όμως είναι αυτή η «διεθνής κοινότητα» που καλείται να κάνει εκδημοκρατισμό στη Λευκορωσία; Αυτοί που πετσοκόβουν τα δημοκρατικά δικαιώματα στην έτσι κι αλλιώς περιορισμένη αστική δημοκρατία, που εγκρίνουν τρομονόμους, που βάζουν παντού κάμερες, που παρακολουθούν εκατομμύρια τηλεφωνικές συνδιαλέξεις, που έφτιαξαν το Γκουαντανάμο, που δίνουν εντολές στις μυστικές υπηρεσίες του να εξοντώνουν πολιτικούς αντιπάλους, που στηρίζονται σε καλπονοθευτικά συστήματα και στην πλύση εγκεφάλου των ΜΜΕ! Αλήθεια, πώς βιώνει αυτόν τον ιμπεριαλιστικό «εκδημοκρατισμό» ο λαός του Ιράκ;

Κι εδώ αξίζει να αναφέρουμε ότι ο εκπρόσωπος του κόμματος ΤΟΥΝΤΕΧ, από το Ιράν, σημείωσε ότι στη χώρα του υπάρχει ένα σκοταδιστικό ισλαμικό καθεστώς κι ο λαός πράγματι χρειάζεται τη δημοκρατία και τα δημοκρατικά δικαιώματα, αλλά όχι όμως αυτά που «εξάγονται» με τα όπλα και τους βομβαρδισμούς. Μια τέτοια «δημοκρατία» να μας λείπει!, είπε χαρακτηριστικά.

Για άλλη μια φορά, λοιπόν, και από τη συζήτηση στη Συνάντηση της Πράγας φάνηκε πως το ζήτημα της δημοκρατίας, όπως και τα ζητήματα των άλλων δικαιωμάτων στα πλαίσια του καπιταλισμού δεν μπορούν να εξετάζονται αποκομμένα από το συνολικότερο αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την ανατροπή του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος. Οταν αποκόβονται από τον αγώνα για το σοσιαλισμό μπορεί να γίνουν «εργαλείο» στα χέρια των ιμπεριαλιστών.

Η στάση αυτή επακολουθεί τη μετατροπή, ως λέγεται, της διένεξης μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας σε ευρω-τουρκική διένεξη. Είναι η επαναλαμβανόμενη απαίτηση συμμόρφωσης της Τουρκίας στις απαιτήσεις του πρωτοκόλλου σύνδεσής της με την ΕΕ. Κύρια αιχμή είναι το άνοιγμα των τουρκικών λιμανιών και αεροδρομίων για τα πλοία κι αεροπλάνα της Κύπρου. Ομως υπάρχει κι η συνέχεια υποχρεώσεων της Τουρκίας που αφορούν την Ελλάδα. Η ελληνική κυβέρνηση υποκρινόμενη ή μη στην υποστήριξη της πλήρους εισόδου της Τουρκίας στην ΕΕ γαντζώθηκε στα σημεία υποχρεώσεών της που κάνουν την είσοδό της ανέφικτη και την ελληνική υποστήριξη χωρίς αντίκρισμα. Πρόσφατα η ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη στην ενημέρωση του Προέδρου Κ. Παπούλια δήλωσε ότι μια πιθανή διακοπή των ευρω-τουρκικών διαπραγματεύσεων θα αποβεί σε βάρος της Ελλάδας. Ανεξάρτητα από το εάν αυτό είναι μείγμα φόβου και ευθύνης, δείχνει την ελληνική κυβέρνηση να γαντζώνεται αποκλειστικά από τις εξελίξεις του ιερατείου των Βρυξελλών.

Ο αδύναμος κρίκος του καυτού συμπλέγματος, η Κύπρος, κάνει το μόνο που μπορεί. Στυλώνει γερά τα πόδια της να αντισταθεί στους πολλαπλούς κινδύνους αυτής της λυκομαχίας. Τελικά είναι εύλογη η ερώτηση του πόση ειλικρίνεια κι υποκρισία βρίσκεται πίσω από το επί σκηνής διπλωματικό παιχνίδι για την κατεχόμενη Κύπρο και τις τουρκικές μιλιταριστικές αξιώσεις στο Αιγαίο. Ολοι δείχνουν να διαλέγουν το δρόμο της συνεργασίας για την τελική ευόδωση της τουρκικής εισόδου στην ΕΕ κι όλοι μένουν στη μέση αυτού του δρόμου με μερική ευόδωση και κατ' ουσία ικανοποιημένοι. Αλλωστε γίνεται λόγος για μια ιστορία πιθανής εισδοχής της Τουρκίας στην ΕΕ μετά δεκαπέντε με είκοσι χρόνια τουλάχιστον.