Ο υπουργός Εξωτερικών της Αργεντινής ανακοίνωσε, την 1η Οκτώβρη, ότι αναβάλλεται η στρατιωτική άσκηση «Ακίλα 3», προγραμματισμένη για το τέλος Οκτώβρη στην Αργεντινή υπό βορειοαμερικανική διοίκηση, η οποία είχε προκαλέσει έντονες συζητήσεις, λόγω του αιτήματος ασυλίας από τις ΗΠΑ για τα στρατεύματά τους.

Στην παραπάνω άσκηση, που έχει αναβληθεί τρεις φορές φέτος, θα συμμετείχαν στρατιωτικές δυνάμεις από τη Βραζιλία, την Παραγουάη, την Ουρουγουάη, τη Χιλή και τη Βολιβία.

Οπως τόνισε ο υπουργός Μπιέλσα, η «Ακίλα 3» είναι μία αεροπορική στρατιωτική άσκηση, «που είχε προγραμματιστεί εδώ και πάνω από ένα χρόνο και προοριζόταν να πραγματοποιηθεί στην Αργεντινή. Ωστόσο, υπάρχει ένα σχέδιο νόμου, η ψήφιση του οποίου εκκρεμεί στη Βουλή και έως ότου δεν ψηφιστεί, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε στην πραγματοποίηση της στρατιωτικής άσκησης».

«Η "Ακίλα 3" θα αναβληθεί και θα οριστεί νέα ημερομηνία για την πραγματοποίησή της», υποστήριξε ο Μπιέλσα, ο οποίος πρόσφατα, μαζί με τον υπουργό Αμυνας, παρουσίασε στη Βουλή ένα σχέδιο νόμου για μερική ασυλία των στρατευμάτων, δηλαδή για όσο διαρκεί η άσκηση και μόνο στα πλαίσια αυτής, στη θέση της ολοκληρωτικής ασυλίας που ζητούν οι ΗΠΑ.

Αυτή η πρόταση συνιστά μία εναλλακτική λύση στη γενικευμένη απόρριψη εκ μέρους της πλειοψηφίας των βουλευτών, πολλοί εκ των οποίων δεν αντιτίθενται στην πραγματοποίηση της εν λόγω στρατιωτικής άσκησης, απορρίπτουν, όμως, το αίτημα των ΗΠΑ για ασυλία των στρατευμάτων τους.

Το θέμα αυτό είναι ιδιαίτερα λεπτό σε μία χώρα, όπου η ατιμωρησία που επιβλήθηκε στη δεκαετία του '80 με τους νόμους «Πούντο Φινάλ» και «Ομπεντιένσια Ντέμπιντα», την οποία ακύρωσε τον περασμένο Αύγουστο η Βουλή, άφησε ατιμώρητους πολλούς στρατιωτικούς, που ευθύνονται για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, στη διάρκεια της περασμένης στρατιωτικής δικτατορίας στην Αργεντινή (1976-1983).

Στην παρουσίαση του σχεδίου νόμου στη Βουλή για μερική ασυλία των βορειοαμερικανικών στρατευμάτων και σε μία προσπάθεια επίδειξης καλής αγωγής προς τις ΗΠΑ, ο υπουργός Εξωτερικών δήλωσε πως θα εργαστεί, «ώστε να αποφευχθούν τριβές στις σχέσεις με τις Ηνωμένες Πολιτείες» και τόνισε ότι η κυβέρνηση του Προέδρου Κίρχνερ επιθυμεί να διατηρήσει με την Ουάσιγκτον μία σχέση «σοβαρή, ώριμη και αμοιβαίου σεβασμού», αφού οι ΗΠΑ είναι μία χώρα, της οποίας η φωνή είναι «σεβαστή» σε διεθνείς χρηματιστηριακούς οργανισμούς και με την οποία «έχουμε σημαντικές εμπορικές ανταλλαγές»(!). Ακόμα, δεν παρέλειψε να υπενθυμίσει ότι βορειοαμερικανικά στρατεύματα θα συμμετάσχουν στην «Επιχείρηση Ουνίτας», που πραγματοποιείται κάθε χρόνο, αφού οι στρατιώτες δε «θα πατήσουν αργεντινό έδαφος».

Οι παραπάνω ναυτικές στρατιωτικές ασκήσεις είναι μέρος του σχεδίου των ΗΠΑ για στρατιωτικοποίηση της περιοχής, τις οποίες πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις χαρακτηρίζουν ως «μεγάλο κίνδυνο για τη Λατινική Αμερική».

Στο μεταξύ, δεν είναι δυνατόν να ψηφιστεί από τη Βουλή ο εν λόγω νόμος πριν από τις 27 Οκτώβρη, ενώ η Ουάσιγκτον αυξάνει τις πιέσεις της σε διάφορες χώρες, ώστε να πετύχει την παροχή ασυλίας για τους στρατιώτες της.

Ετσι, στις 2 Οκτώβρη, οι ΗΠΑ ανακοίνωσαν ότι αναβάλλουν την παροχή στρατιωτικής βοήθειας προς την Παραγουάη, επειδή αυτή η χώρα δεν απάντησε στην απαίτηση της Ουάσιγκτον να υπογράψει συμφωνία ασυλίας για τα στρατεύματά της και τους πολίτες της. Η απόφαση ελήφθη, καθώς την ίδια μέρα έληγε η προθεσμία που είχαν ορίσει οι ΗΠΑ για 35 χώρες να υπογράψουν διμερείς συμφωνίες παροχής ασυλίας.

Φαίνεται πως οι πιέσεις απέδωσαν καρπούς, αφού, λίγες μέρες αργότερα, ο Πρόεδρος της Παραγουάης, Νικανόρ Ντουάρτε, έσπευσε να διευκρινίσει ότι υπάρχει διυπουργική επιτροπή, που αναλύει το θέμα και σύντομα θα παρουσιάσει πρόταση στον ίδιο, ώστε να πάρει μία απόφαση. Επισήμανε, ακόμα, ότι είχε συνομιλήσει και με τον ίδιο τον Πρόεδρο Μπους για την πιθανή επίτευξη διμερούς συμφωνίας, που θα παρέχει ασυλία στους Βορειοαμερικανούς στρατιωτικούς και πολίτες.

Ωστόσο, τα παραπάνω προκάλεσαν αντιδράσεις και ανησυχίες. Ετσι, η Συντονιστική των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Παραγουάης (Codehupy) υπενθύμισε, σε ανακοίνωση Τύπου, ότι η Παραγουάη δεσμεύτηκε να διατηρεί διεθνείς σχέσεις υπό τις αρχές της διεθνούς προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της νομικής ισότητας μεταξύ των κρατών, ενώ κάνει έκκληση στον Πρόεδρο Ντουάρτε να μη διαπραγματευτεί και ούτε να προωθήσει, για κανένα λόγο, την αλλαγή θέσης της χώρας, όσον αφορά στη σύσταση και ισχύ του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου.

Ακόμα, η Codehupy «ελπίζει και εύχεται, οι αντιπρόσωποι του λαού στη Βουλή να παραμείνουν σταθεροί στην άρνησή τους απέναντι σε μία συμφωνία που θα παρέχει ασυλία σε όσους καταπατούν τα ανθρώπινα δικαιώματα, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, και να μη δεσμευτούν στην παροχή στήριξης της συμφωνίας αυτής, με αντάλλαγμα την, οποιασδήποτε μορφής, οικονομική ή στρατιωτική βοήθεια». Και η ανακοίνωση Τύπου της (Codehupy) καταλήγει: «Δεν πρέπει να παίζουν με την αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού».

Να επισημάνουμε, ακόμα, ότι ο υπουργός Εξωτερικών της Αργεντινής, ανακοινώνοντας, την 1η Οκτώβρη, την πιθανή αναβολή της στρατιωτικής άσκησης «Ακίλα 3», διευκρίνισε ότι υπάρχει το ενδεχόμενο αυτή να πραγματοποιηθεί τελικά στην Ουρουγουάη και όχι στην Αργεντινή.

Οι μαζικές, αγωνιστικές κινητοποιήσεις πάνω από εκατό κοινωνικών, συνδικαλιστικών, φοιτητικών οργανώσεων, οργανώσεων των ανέργων κλπ., στις πόλεις Μενδόσα και Σαν Λουίς, όπου προβλεπόταν να γίνει η «Ακίλα 3», καθώς και οι δυναμικές διαδηλώσεις στην πρωτεύουσα Μπουένος Αϊρες, οι οποίες δε σταμάτησαν από τότε που είχε εξαγγελθεί η πραγματοποίηση της εν λόγω στρατιωτικής άσκησης, ενώ αναμένεται να κορυφωθούν στις 27 Οκτώβρη με κινητοποιήσεις σε ολόκληρη τη χώρα, φαίνεται ότι θέτουν φρένο στους πολεμόχαρους σχεδιασμούς. Οπως καταγγέλλουν οι λαϊκές, αντιιμπεριαλιστικές δυνάμεις της Αργεντινής, η στρατιωτική άσκηση «Ακίλα 3» έχει επεμβατικό στόχο, αφού «η κυβέρνηση Μπους σχεδιάζει επιθέσεις κατά της Κούβας και της Βενεζουέλας και συμμετέχει στον πόλεμο από αέρος ενάντια στον κολομβιανό λαό».

Αν και η μη πραγματοποίηση της «Ακίλα 3» στην Αργεντινή θα συνιστούσε, σαφώς, νίκη της λαϊκής κινητοποίησης, ωστόσο το ενδεχόμενο να μεταφερθεί στην Ουρουγουάη αποτελεί τον ίδιο κίνδυνο για τη Λατινική Αμερική.

Ο λαός της Ουρουγουάης θα έχει πλέον το λόγο. Και όπως επισημαίνεται στην εναλλακτική ηλεκτρονική λατινοαμερικάνικη εφημερίδα «Πασιφικάρ»: «Θα πρέπει να διαδηλώσει την αντίθεσή του και να αγωνιστεί ενάντια στην αιώνια συνήθεια του Προέδρου της χώρας, Χόρχε Μπάτλε, να θέλει να ευχαριστεί, πάντα και με όλα τα μέσα, την κυβέρνηση των ΗΠΑ».

Τώρα η κίνηση της ανθρωπότητας κανονίζεται μουλωχτά στα ανήλιαγα γραφεία ανεξέλεγκτων δυνάμεων του κεφαλαίου και του πολέμου. Δε θα είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί η πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως Σύνοδος απραξίας. Ομως, πίσω από την απραξία της βιτρίνας, υπήρξε το απόγειο μιας κατάπτυστης συναλλαγής μεταξύ των ισχυροτέρων ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών. Κύριο προϊόν στο τραπέζι της συναλλαγής το Ιράκ, με επόμενα όλα τα κράτη της περιοχής. Δεν είναι τωρινή η ιμπεριαλιστική παρουσία στη Μέση Ανατολή και στην αραβο-ισραηλινή διένεξη.

Η διένεξη δείχνει να περιόρισε όλο το βάρος της στη ματωμένη Παλαιστίνη και τον αντιστεκόμενο λαό της. Η ματωμένη αυτή πορεία εξελίσσεται στο φόντο της έλευσης της νεοταξίτικης πολιτικής. Τα μερίσματα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας είναι δεδομένα ιστορικά από πολλού χρόνου με επικρατέστερα τα αγγλο-αμερικάνικα. Ισως τώρα να δοκιμάζεται καινούρια μοιρασιά. Αυτή, άλλωστε, υπήρξε πάντα η γενεσιουργός αιτία των καπιταλιστικών διενέξεων. Τώρα, στην εποχή των κοσμοϊστορικών αλλαγών που συνόδευσαν την ανατροπή του σοβιετικού πόλου ισχύος, αυτή η γενεσιουργός δύναμη μεταβάλλεται με τη σειρά της από αίτιο σε αιτιατό.

Στο ανεμπόδιστο ανελέητο αυτό κυνήγι οξύνεται η αστάθειά του. Το βαθύτερο νόημα της φύσης και του χαρακτήρα της Νέας Τάξης είναι η συνεχής ενδογενής της αστάθεια. Στην αχαλίνωτη πορεία της συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό είναι ο ισραηλίτικος βομβαρδισμός περιοχής τη Συρίας, με το πρόσχημα ενός ανύπαρκτου στρατοπέδου Παλαιστινίων. Πίσω από το πρόσχημα κρύβεται μια ανημπόρια (προσωρινή;) του αμερικανικού καπιταλισμού να «απλώσει» την πολεμική του επέμβαση μετά την κατοχή του Ιράκ. Αναγκαστικά φαίνεται το ρόλο αυτό να τον αναλαμβάνει ο πολιτικο-θρησκευτικο-μιλιταριστικός μηχανισμός εξουσίας του Ισραήλ.

Η πρακτική ολοκλήρωση αυτού του ρόλου θα περιπλέξει περισσότερο την κατάσταση, ακόμη και πέρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Είναι, ακριβώς, το σημείο που η έλευση της Νέας Τάξης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου καθιστά τη «μοιρασιά» δικό της παράγωγο συνεχούς αστάθειας, που προκύπτει από μια συνεχή εγρήγορση. Είναι η νέα μορφή αντικειμενικής λειτουργίας του καπιταλισμού που προσδιορίζει τη θέληση συμφερόντων των κάθε λογής ολιγαρχικών ιερατείων της διεθνούς μετα-σοβιετικής κοινωνίας.