Τώρα η κίνηση της ανθρωπότητας κανονίζεται μουλωχτά στα ανήλιαγα γραφεία ανεξέλεγκτων δυνάμεων του κεφαλαίου και του πολέμου. Δε θα είναι υπερβολή να χαρακτηριστεί η πρόσφατη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ως Σύνοδος απραξίας. Ομως, πίσω από την απραξία της βιτρίνας, υπήρξε το απόγειο μιας κατάπτυστης συναλλαγής μεταξύ των ισχυροτέρων ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών κρατών. Κύριο προϊόν στο τραπέζι της συναλλαγής το Ιράκ, με επόμενα όλα τα κράτη της περιοχής. Δεν είναι τωρινή η ιμπεριαλιστική παρουσία στη Μέση Ανατολή και στην αραβο-ισραηλινή διένεξη.

Η διένεξη δείχνει να περιόρισε όλο το βάρος της στη ματωμένη Παλαιστίνη και τον αντιστεκόμενο λαό της. Η ματωμένη αυτή πορεία εξελίσσεται στο φόντο της έλευσης της νεοταξίτικης πολιτικής. Τα μερίσματα της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας είναι δεδομένα ιστορικά από πολλού χρόνου με επικρατέστερα τα αγγλο-αμερικάνικα. Ισως τώρα να δοκιμάζεται καινούρια μοιρασιά. Αυτή, άλλωστε, υπήρξε πάντα η γενεσιουργός αιτία των καπιταλιστικών διενέξεων. Τώρα, στην εποχή των κοσμοϊστορικών αλλαγών που συνόδευσαν την ανατροπή του σοβιετικού πόλου ισχύος, αυτή η γενεσιουργός δύναμη μεταβάλλεται με τη σειρά της από αίτιο σε αιτιατό.

Στο ανεμπόδιστο ανελέητο αυτό κυνήγι οξύνεται η αστάθειά του. Το βαθύτερο νόημα της φύσης και του χαρακτήρα της Νέας Τάξης είναι η συνεχής ενδογενής της αστάθεια. Στην αχαλίνωτη πορεία της συμπαρασύρει ολόκληρη την ανθρωπότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα γι' αυτό είναι ο ισραηλίτικος βομβαρδισμός περιοχής τη Συρίας, με το πρόσχημα ενός ανύπαρκτου στρατοπέδου Παλαιστινίων. Πίσω από το πρόσχημα κρύβεται μια ανημπόρια (προσωρινή;) του αμερικανικού καπιταλισμού να «απλώσει» την πολεμική του επέμβαση μετά την κατοχή του Ιράκ. Αναγκαστικά φαίνεται το ρόλο αυτό να τον αναλαμβάνει ο πολιτικο-θρησκευτικο-μιλιταριστικός μηχανισμός εξουσίας του Ισραήλ.

Η πρακτική ολοκλήρωση αυτού του ρόλου θα περιπλέξει περισσότερο την κατάσταση, ακόμη και πέρα από τον έλεγχο των ΗΠΑ. Είναι, ακριβώς, το σημείο που η έλευση της Νέας Τάξης του ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου καθιστά τη «μοιρασιά» δικό της παράγωγο συνεχούς αστάθειας, που προκύπτει από μια συνεχή εγρήγορση. Είναι η νέα μορφή αντικειμενικής λειτουργίας του καπιταλισμού που προσδιορίζει τη θέληση συμφερόντων των κάθε λογής ολιγαρχικών ιερατείων της διεθνούς μετα-σοβιετικής κοινωνίας.