«Δε γνωρίζω εάν θα μάθουμε ποτέ τις γενεσιουργές αιτίες του τρομοκρατικού χτυπήματος της 11ης Σεπτεμβρίου 2001», δήλωσε ο υποψήφιος υπερνομάρχης του ΣΥΝ Γ. Πανούσης. Πέντε χρόνια μετά, ακόμα αναρωτιέται για το τι και κυρίως γιατί έγινε ό,τι έγινε εκείνη τη μέρα. Φυσικά, μια εκ βαθέων εξομολόγηση όσων γνωρίζουν την αλήθεια δεν πρόκειται να υπάρξει. Αλλά καμία σημασία δεν έχει πια. Αντ' αυτών μιλούν και ομολογούν οι εξελίξεις.

«Οπως και να 'χουν όμως τα πράγματα, η ανθρωπότητα ξαναμπήκε σε περίοδο πόλωσης. Η παγκοσμιοποίηση της προσδοκίας μετουσιώθηκε σε παγκοσμιοποίηση του φόβου και της ανασφάλειας με προαναγγελίες παγκόσμιας καταστολής, ολοκληρωτικών ελέγχων και αναστολής του κράτους δικαίου», συνεχίζει ο Γ. Πανούσης. Βεβαίως, η «πόλωση» στην ανθρωπότητα ήταν υπαρκτή, πριν την 11η Σεπτέμβρη. Τα μονοπώλια πάντα τσακίζουν τους λαούς. Αυτός ο κόσμος ο ιμπεριαλιστικός δεν ήταν ποτέ αγγελικά πλασμένος, αλλά φαίνεται πως έτσι τον έβλεπε ο υποψήφιος «αριστερός» υπερνομάρχης. Και, βεβαίως, η ανθρωπότητα μπήκε σε περίοδο ακόμη πιο οξυμένης ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας, αναμενόμενης για όσους δεν εθελοτυφλούσαν και δεν καλλιεργούσαν αυταπάτες για τη φύση του ιμπεριαλισμού. Ισως, ο κ. Πανούσης να ήλπιζε, αφελώς σκεπτόμενος, στην «παγκοσμιοποίηση της προσδοκίας». Αν ναι, τότε είναι αυτός και οι ομοϊδεάτες του στον κόσμο της ιμπεριαλιστικής νέας τάξης, άντε της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Αλλά ποια προσδοκία γεννούσε αυτή η πραγματικότητα για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα απανταχού της Γης πριν από την 11η Σεπτέμβρη; Ποια, πέραν αυτής για συνειδητοποίηση από μέρους τους της ανάγκης οργάνωσης της πάλης τους για ανατροπή της καπιταλιστικής «παγκοσμιοποίησης»;