Καμιά φορά το παρελθόν μοιάζει να 'χει παγώσει. Ενα κομμάτι του μπορεί να 'χει φτιάξει το δικό του μυστικό χώρο στη διάρκεια μιας ζωής, όπου όλα παραμένουν ακλόνητα κι απαράλλαχτα όπως τότε που συνέβαιναν. Γεγονότα "από τα παλιά" που εξακολουθούν να βαραίνουν στο παρόν. Αλλοτε με τη νοσταλγία ενός χαμένου παράδεισου, άλλοτε βασανιστικά σαν δυνατότητες που δεν εκπληρώθηκαν κι άλλοτε εκκρεμή με μια αοριστία, σαν κάποιος να ταξιδεύει χωρίς να ξέρει τον προορισμό του. Ενα κομμάτι του χρόνου παγωμένο, αινιγματικό, ουσιαστικά απροσπέλαστο σε αναδρομές της μνήμης, αποκτά τη δική του ξεχωριστή οντότητα σαν προσωπικός μύθος, σαν ανεξόφλητο χρέος. Και ξαφνικά ένα "σημαδιακό" περιστατικό, μια συνάντηση, μια σύμπτωση, απελευθερώνει τη συσσωρευμένη ενέργεια, την αφήνει να ξεχυθεί στον παρόν, να ενωθεί στη ροή του σημερινού χρόνου. Για μια τέτοια ιστορία μιλά η ταινία του Μάικ Λι,μια ταινία για την εποχή που λιώνουν οι πάγοι, με όλη τη συναισθηματική αναταραχή που φέρνει μια τέτοια Ανοιξη. Θα την αδικούσε κανείς με μια αναφορά στον "μύθο" της, με μια περιληπτική παρουσίαση της υπόθεσης, αφού ίσως ένα τέτοιο εγχείρημα θα την αποστερούσε από την ουσία της, που δεν μπορεί να αποδοθεί με την εξωτερικότητα μιας περιγραφής: Δυο φίλες, γύρω στα τριάντα συναντιώνται ύστερα από καιρό, για να περάσουν μαζί λίγες μέρες στο Λονδίνο, για να θυμηθούν τα φοιτητικά χρόνια, τότε που μοιράζονταν το ίδιο μικρό διαμέρισμα, τις ίδιες μέρες και νύχτες. Για να θυμηθούν και κατά κάποιο τρόπο να ξαναγνωριστούν, αφού ζουν και οι δύο σε άλλη προσωπική εποχή, όπου τα παλιά φαντάζουν μακρινά και αποκομμένα από το σήμερα... Προσκρούει κανείς, όμως, στο τείχος των λέξεων, όταν προσπαθήσει να αποδώσει ό,τι εισπράττει μέσα στην κινηματογραφική αίθουσα. Αυτό που ξετυλίγεται υπόγεια μέσα από σχέσεις λεπτές, εύθραυστες στο άγγιγμα του αναλυτικού λόγου, αυτό που προβάλλει στους χαρακτήρες και στις ερμηνείες των δύο ηρωίδων (Κάτριν Κάρτλιτζ, Λίντα Στέντμαν),αυτό δηλαδή που συνθέτει την εικόνα δύο πραγματικών ανθρώπων σε ένα πραγματικό κόσμο. Κι ακόμη, αυτό που διαπερνά την εικόνα της πραγματικότητας με κάτι τόσο άπιαστο όσο κι ο χρόνος που περνά και συσσωρεύεται με την υλικότητα της μνήμης, και θάβεται. Χρόνος που μοιάζει χαμένος και ξαφνικά επανέρχεται, για να θυμίσει πως η ζωή δεν είναι τεμαχισμένη αλλά μία.

Ο Μελ Γκίμπσον, οδηγός ταξί, "πάσχει" από μανία καταδίωξης, σαν αποτέλεσμα της ερμηνείας του κόσμου μέσα από την υπόθεση μιας τεράστιας συνωμοσίας που κυβερνά τον κόσμο και καθορίζει την ιστορία του. Οταν ξαφνικά βρεθεί όμηρος στα χέρια κάποιων πρακτόρων της CIA, οι φόβοι και οι παρανοϊκές θεωρίες του μοιάζουν να επαληθεύονται. Κι όσο ο κλοιός σφίγγει γύρω του, τόσο περισσότερο φαίνεται πως πλησιάζει η στιγμή μιας ολοκληρωτικής, έστω και φανταστικά κατασκευασμένης αποκάλυψης. Ομως κάπου η ταινία χάνει το δρόμο της και μετατρέπεται σε συνηθισμένη ταινία καταδίωξης, ενώ η όλη ιδέα υποβαθμίζεται σε ένα έξυπνο σεναριακό εύρημα. Διασκεδαστικές αρκετές στιγμές και η Τζούλια Ρόμπερτς στο πλευρό του σαλεμένου ήρωα. Σκηνοθεσία Ρίτσαρντ Ντόνερ.

Υστερα από τριάντα χρόνια ο υπερπράκτορας της αγγλικής κατασκοπίας Austin Powers βγαίνει από την κατάψυξη, για να αντιμετωπίσει τον επίσης κρυογονικά διατηρημένο Δόκτορα Κακό. Η κακόγουστη εκδοχή της δεκαετίας του '60 επιστρέφει σε μια κωμωδία του '90 γεμάτη από ανέκδοτα, που ίσως σου επιτρέψουν να γελάσεις νευρικά. Σκηνοθεσία Τζέι Ρόατς.

Ενα είδος Ταρζάν καλοκάγαθου και γκαφατζή γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός πλουσιοκόριτσου από τη ζούγκλα της Νέας Υόρκης. Παιδική κωμωδία με νευρωτικό χιούμορ, που θυμίζει διάφορα καρτούν. Αλλά δεν είναι...

Αγης ΜΑΡΑΓΚΟΥΔΑΚΗΣ