Associated Press

Ουδείς το περίμενε ότι οι περίπου 1.000 μαζικές και συνδικαλιστικές οργανώσεις που διοργάνωναν τις διαδηλώσεις θα κατόρθωναν να αφυπνίσουν και να συσπειρώσουν πάνω από 100.000 διαδηλωτές και, το κυριότερο, να μετατρέψουν ένα «σημαντικό» και προβεβλημένο γεγονός σε ένα πραγματικό «καρναβάλι κατά της παγκοσμιοποίησης», που διήρκεσε πάνω από τρεις μέρες και οδήγησε τις συνομιλίες της Συνόδου σε πλήρη κατάρρευση.

Τα γεγονότα του Σιάτλ, αναντίρρητα, άλλαξαν την πολιτική και στρατηγική του παγκόσμιου εμπορίου. Είναι ενδεικτικό ότι κατά τις συναντήσεις για την επόμενη συνάντηση του ΠΟΕ ουδεμία χώρα θέλει να φιλοξενήσει τη Σύνοδο, ενώ η Χιλή και το Κατάρ εμφανίζονται να είναι έτοιμες να ρισκάρουν αλλά... Ωστόσο, εκείνο που πραγματικά λειτούργησε ως καταλύτης, είναι ότι, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, το ουσιαστικό ζήτημα, δηλαδή οι κανόνες και οι όροι που διέπουν το παγκόσμιο εμπόριο, εκπορεύονται αποκλειστικά από τα κέντρα του παγκόσμιου καπιταλιστικού συστήματος, και το ζήτημα αυτό δεν είναι κάτι που «αιωρείται» πάνω από τα κεφάλια των πληθυσμών όλων των χωρών, αλλά είναι ένα ζήτημα που τους αφορά άμεσα και έχουν το δικαίωμα να θέτουν μία απολύτως νόμιμη και προς απάντηση ερώτηση. Και όχι μόνο αυτό. Να διατυπώνουν, επίσης, και τις διαφωνίες και τις αντιρρήσεις τους ακόμη και την αντίθεσή τους.

Associated Press

Εξάλλου, τα εκρηκτικά χαρακτηριστικά που έχει αποκτήσει συνολικά αυτό το κίνημα, αλλά και η αντίδραση εκ μέρους των εξουσιών των χωρών αποκαλύπτουν το βαθύτερο πολιτικό και μερικές φορές ανατρεπτικό χαρακτήρα αυτού του κινήματος που αναπτύσσεται. Ενας χαρακτήρας πλούσιος, που αντανακλά και τα συναισθήματα που διακατέχουν τους συμμετέχοντες, που δεν είναι μία απλή «έχθρα» γενική και αόριστη κατά του διεθνούς εμπορίου, αλλά μία βαθύτερη αμφισβήτηση προς την παγκοσμιοποίηση της οικονομίας, που βρίσκεται υπό τον έλεγχο ορισμένων γιγαντιαίων πολυεθνικών, καθώς επίσης και ο φόβος για τις συνέπειες που αυτή έχει, όσον αφορά, όχι μόνο γενικά και αόριστα τα «ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα», αλλά και για την ίδια την εργασία, τις συνθήκες διαβίωσης, τις εργασιακές συνθήκες, την ανισότητα και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Ζητήματα, που δε δόθηκαν απλά εξαιτίας των «καλών προθέσεων» των κυβερνώντων, αλλά κατακτημένα δικαιώματα μετά από μακρόχρονους και αιματηρούς αγώνες.

Αυτός ακριβώς ο υπό διαμόρφωση χαρακτήρας του κινήματος κατά της παγκοσμιοποίησης, καθώς και οι κοινωνικές και οικονομικές αντιθέσεις εγχωρίως και παγκοσμίως, που εντείνονται, δημιουργούν τις βάσεις και υπόσχονται μία πορεία σε βάθος χρόνου. Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία και τα τεκταινόμενα αυτής της χρονιάς, που πέρασε, μάλλον θα πρέπει να θεωρείται σίγουρο ότι οποιαδήποτε συνάντηση, αλλά και σύνοδος χρηματοπιστωτικών οργανισμών, ινστιτούτων κλπ. Θα βρίσκονται αντιμέτωπες με τη σφοδρή και εκδηλωμένη πια αντίθεση των ανθρώπων σε όποια γωνιά της υφηλίου και αν είναι.

Πολλά κρίθηκαν στα δικαστήρια

Οι πολίτες της οικουμένης, αρχικά έκπληκτοι, κατόπιν ξεκαρδισμένοι και, τελικά, βαθιά προβληματισμένοι, εξακολουθούν να αναρωτιούνται αν οι Αμερικανοί πολίτες είναι παντελώς εξώκοσμοι που ζουν και διαβιούν σε μία χώρα που δεν τους επιτρέπεται, όχι να παίξουν, αλλά ούτε καν να παρακολουθήσουν μία παρτίδα σκάκι, που έτσι κι αλλιώς είναι από πριν στημένη. Μάλλον κατά το τελευταίο δίμηνο και οι ίδιοι οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να διερωτώνται το ίδιο, καθώς προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση την αλλόκοτη πολιτική κατάσταση, που προσγειώθηκε ανώμαλα στη χώρα τους και προκάλεσε σεισμούς μεγατόνων.

Η πρώτη ανώμαλη προσγείωση έγινε τη νύχτα της 7ης Νοεμβρίου, που οι περισσότεροι κάτοικοι της μεγάλης χώρα πήγαν για ύπνο, γνωρίζοντας ότι ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος Τζορτζ Ουόκερ Μπους ήταν ο εκλεγμένος 43ος Πρόεδρος της χώρας. Οταν ξύπνησαν, η εικόνα είχε ανατραπεί, ενώ τμήμα αυτών πίστεψαν ότι ενδέχεται ο επόμενος Πρόεδρος να είναι ο δημοκρατικός υποψήφιος και νυν αντιπρόεδρος, Αλμπερτ Γκορ. Μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας, όλοι γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι δεν εκλέχτηκε κανένας Πρόεδρος! Ακολούθησαν 36 μέρες απίστευτου νομικού, αλλά και υποχθόνιου νομικού πολέμου, 19 αποφάσεις σε περιφερειακό, πολιτικό, αλλά και ομοσπονδιακό επίπεδο, για να μπορέσει, τελικά, να λυθεί το αδιέξοδο, με μία νομική απόφαση, που, ουσιαστικά, δεν έκρινε τίποτα. Τη νύχτα της 11ης Δεκεμβρίου, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε μία μη απόφαση σχετικά με την επανακαταμέτρηση διά χειρός, που παρέπεμπε το θέμα εκ νέου στο Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα, ως πιο αρμόδιο για να αποφασίσει. Ομως, ο χρόνος ήταν πια μηδαμινός και εξανέμισε τις ελπίδες του Γκορ, καθώς η 12η Δεκεμβρίου ήταν η καταληκτική ημερομηνία για την ανάδειξη των εκλεκτόρων, που θα ελάμβαναν μέρος στη Συνεδρίαση του Εκλεκτορικού Κολεγίου στις 18 Δεκεμβρίου, που ανέδειξε τελικά και Πρόεδρο, τον Μπους Τζούνιορ. Θα μπορούσε, άραγε, ο Γκορ να συνεχίσει τη νομική μάχη για τις «δεκάδες χιλιάδες χαμένες ψήφους» της Φλόριντα; Τυπικά, ναι. Ωστόσο, μία παράταση της κρίσης θα είχε ακόμη πιο ολέθριες συνέπειες στο σύστημα κατανομής της εξουσίας, που ήδη, εξαιτίας των εξελίξεων όλες αυτές τις 36 μέρες, απέδειξε ότι μάλλον δεν έχει τόσες αντοχές. Μία συνέχιση της μάχης θα σήμαινε αυτόματα, εκτός από την ήδη υπάρχουσα πολιτική κρίση, μία βαθύτατη συνταγματική κρίση, που θα έθετε το δυναμίτη, στα θεμέλια πια, της ομοσπονδιακής οντότητας.

Εξάλλου, έπρεπε να διασωθεί ό,τι μπορούσε, καθώς οι τριγμοί από το ωστικό κύμα της αλλόκοτης εκλογικής αναμέτρησης και του σιωπηρού, αλλά αδυσώπητου πολέμου, ήταν και είναι πολλαπλοί και εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ορισμένες φορές η πραγματικότητα αυτή ήταν αρκούντως δύσκολο να αναγνωριστεί, καθώς η «σαπουνόπερα» της Φλόριντα είχε τόσα πολλά επεισόδια, που το μυαλό ημεδαπών και αλλοδαπών υπέστη ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη, καθώς ένας «λαπάς» και ένας «ανίκανος» ξιφουλκούσαν.

Από τη μία πλευρά, ήταν ο Αλ Γκορ, δηλαδή ο Μπιλ Κλίντον χωρίς «λούστρο». (Πώς μπορούσε να απορεί κανείς, λοιπόν, γιατί συμπεριφερόταν εντελώς ξύλινα;). Χωρίς το επικοινωνιακό ταλέντο, τον ευφυή και χιουμοριστικό λόγο του Κλίντον, πώς θα μπορούσε ο Γκορ να πείσει ότι αυτά που δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει ως αντιπρόεδρος θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει τώρα, που πια ξέφυγε από τη σκιά του απερχόμενου Προέδρου; Από την άλλη πλευρά, ήταν ένα πρόσωπο φιλικό, με φανερά πολλά ανθρώπινα ελαττώματα και ένα συμπαθέστατο σκυλάκι, που, όμως, μπορούσε να πείσει ότι θα είναι τόσο σκληρός, όσο χρειάζεται. Οπως όταν υπογράφει εκτελέσεις θανατικών καταδικών ή υποστηρίζει το δικαίωμα της Πολιτείας της Νότιας Καρολίνας να υιοθετήσει την ομοσπονδιακή σημαία του Εμφυλίου. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έγινε το κόμμα της «χαράς και της πράξης» και κέρδισε. Ηταν και η ακόρεστη του δίψα του για εξουσία, αφού είχε παραμείνει σχεδόν μία δεκαετία εκτός «πολιτικού παιγνίου», που τον έκανε ακόμη περισσότερο αξιόμαχο και αποτελεσματικό.

Τόσο, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλους τους δυνατούς μηχανισμούς για να «φτιάξει» το αποτέλεσμα της Φλόριντα, με τη βοήθεια παλιών πρακτόρων της CIA, των Κουβανών μεταναστών, αλλά και του κυβερνήτη της Πολιτείας, του αδελφού του υποψηφίου Προέδρου, Τζεμπ Μπους. Χιλιάδες ψήφοι στο Παλμ Μπιτς πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, εξαιτίας ενός ηλεκτρονικού ψηφοδελτίου, που έμοιαζε με τον κύβο του ρούμπικ. Κλέβοντας το αναφαίρετο δικαίωμα του εκλέγειν χιλιάδων μαύρων ψηφοφόρων. Χρησιμοποιώντας όλες τις νόμιμες οδούς - διά των πολιτικών πιέσεων - για να έχει το επιθυμητό νομικό αποτέλεσμα.

Αποτέλεσμα: Ηλεκτροσόκ στο σύστημα. Εκλέχτηκε ένας Πρόεδρος που απέσπασε λιγότερους ψήφους σε παναμερικανικό επίπεδο. Θεσμοί κλονίστηκαν συθέμελα, όπως το Σύνταγμα, αλλά και το εκλογικό σύστημα. Ουδείς μπορεί πια να ρητορεύει υπέρ του, καθώς αποκαλύφθηκε πόσο αρχαϊκό και απολυταρχικό είναι. Το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, η ανώτατη νομική και δικαστική αρχή, δεν έχει πια την πειθώ και την αίγλη της, καθώς φάνηκε ότι μόνο ανεξάρτητη και δίκαιη δεν είναι. Ενδεικτικό είναι ότι και στις τρεις περιπτώσεις που οι «μνηστήρες» της εξουσίας κατέφυγαν σε αυτό να λύσει το αδιέξοδο δεν αποφάσισε, αλλά ξανάστειλε το μπαλάκι πίσω στην αρένα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Φλόριντα, με τέτοιο τρόπο, όμως, που ευνοούσε τους Ρεπουμπλικανούς. Αντίθετα, το Δικαστήριο της Φλόριντα σε όλες τις προσφυγές ανεξαιρέτως εκδίκασε υπέρ των Δημοκρατικών!

Το κυριότερο, όμως, που αποκαλύφθηκε με το αδιέξοδο - που, όμως, παραδόξως αναμενόταν - είναι ότι η εκλογική διαδικασία είναι μία απολύτως νόμιμη, αναγκαία και απαραίτητη δημοκρατική διαδικασία, που, όμως,, τεχνηέντως έχει παραγκωνιστεί. Λιγότερο από το μισό του πληθυσμού συμμετέχει σε αυτήν, καθώς τούς προτιμούν εκτός των εκλογικών δρώμενων και όχι γιατί «αδιαφορούν», γενικά και αόριστα. Βέβαια, ακόμη και αυτοί που μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι, καθώς θα ψηφίσουν τον ένα ή τον άλλο, εξαιτίας του εξοστρακισμού τους από το πραγματικό κοινωνικό γίγνεσθαι, τότε ούτε και αυτοί είναι σε θέση να ψηφίσουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κλοπή της «μαύρης ψήφου». Τόσος λόγος έγινε, τόσο μελάνι χύθηκε, λεπτομέρειες ανατριχιαστικές και μη αποκαλύφθηκαν και αναλύθηκαν διεξοδικά, αλλά ουδείς έθεσε το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων.

Ο Αλ Γκορ όντως «έχασε», εξαιτίας των ψήφων που ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Και όχι αδίκως σε αρκετές περιπτώσεις, καθώς οι μαύροι ψηφοφόροι, που σε ποσοστό 10 προς 1 τον ψήφισαν, δεν κατόρθωσαν τελικά να ρίξουν έγκυρη την ψήφο υπέρ του, όχι εξαιτίας του κακού σχεδιασμού των ψηφοδελτίων, αλλά εξαιτίας ενός αναχρονιστικού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που διέπει τις ΗΠΑ, που έχει σχεδιαστεί να κρατά τους μαύρους και τις μειονότητες με συνεχώς σκυφτό το κεφάλι και να βρίσκονταν ακόμη υπό ένα καθεστώς «σκλαβιάς». Οσους μήνες, χρόνια και αν έψαχναν ο Γκορ και οι δικηγόροι του να βρουν τις «χαμένες ψήφους», προκειμένου να αποδείξουν ότι κέρδισαν, ποτέ δε θα μπορούσαν να «διασώσουν» τα τσαπατσούλικα ψηφοδέλτια, όπως διαμορφώθηκαν από τους σχεδόν αναλφάβητους ψηφοφόρους ή δε θα μπορούσαν ποτέ να βρουν έναν τρόπο για να μετρήσουν τις ψήφους που ποτέ δε ρίχτηκαν στην κάλπη, από τις μειονότητες, στις οποίες απλά και ξερά αρνήθηκαν το δικαίωμα του εκλέγειν.

Μπροστά σε αυτήν την τραγική πραγματικότητα, που ποτέ δεν έπρεπε να επιβεβαιωθεί και γίνει κατανοητή και δεδομένου του ελάχιστου χρόνου που του απέμενε, τόσο του ίδιου, όσο και του συστήματος, ο Γκορ έπραξε αυτό που έμαθε μεγαλώνοντας στην Ουάσιγκτον: Να υπηρετήσει το σύστημα και την «ενότητα». Τώρα, χέρι - χέρι με τον συνυποψήφιό του, παραμερίζοντας με περισσή χάρη και κυρίως αξιοπρέπεια τα μίση και τα πάθη, παλεύουν από κοινού να αναστυλώσουν την εικόνα του απογυμνωμένου και ετοιμόρροπου «βασιλιά».

30 Νοεμβρίου έως 3 Δεκέμβρη 1999: Πάνω από 100.000 διαδηλωτές πλημμύρισαν την πόλη του Σιάτλ ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα των αμερικανικών Συνδικάτων και της Γενικής Συνομοσπονδίας AFL-CIO, καθώς και άλλων 1.000 οικολογικών και ανθρωπιστικών οργανώσεων, για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στη Σύνοδο του ΠΟΕ, τη Σύνοδο της Χιλιετίας.

Για τρεις μέρες το κέντρο της πόλης του Σιάτλ καταλήφθηκε από τους πολύμορφους και πολύχρωμους διαδηλωτές, που ανακήρυξαν τον ΠΟΕ «παράνομο» και απαίτησαν την άμεση διάλυσή του. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία αλλά και με την εθνοφρουρά που κλήθηκε για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 40 χρόνια -όπως και κατά τη δεκαετία του '60 με το κίνημα κατά του πολέμου του Βιετνάμ- προσέδωσαν έντονα «πολεμικό κλίμα» στα τεκταινόμενα και οδήγησαν τις συνομιλίες μεταξύ των 135 συμμετεχόντων κρατών σε πλήρη κατάρρευση. Ηταν το πρώτο δείγμα πολιτικής ανυπακοής και δράσης, που οδήγησε 600 διαδηλωτές στις φυλακές, ενώ μερικοί διώκονται ακόμη. Είναι το γεγονός που θα ξαφνιάσει την οικουμένη, αλλά που σηματοδοτεί τη νέα σελίδα που θα ανοίξει: Το κίνημα κατά της παγκοσμιοποίησης.

16-17 Απρίλη 2000: Αυτή τη φορά είναι η αμερικανική πρωτεύουσα που θα «δεινοπαθήσει». Η Ουάσιγκτον φιλοξενεί η Σύνοδο του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Χιλιάδες διαδηλωτές ή μάλλον σε όσους επέτρεψαν να φτάσουν συμμετείχαν στις πολύμορφες διαδηλώσεις. Αυτή τη φορά τα φώτα της δημοσιότητας έπεσαν πάνω στην αστυνομία, καθώς μετά το «πάθημα» του Σιάτλ τα μέτρα ασφαλείας ήταν κάτι παραπάνω από δρακόντεια. Το κέντρο της πόλης είχε αποκλειστεί με συρματοπλέγματα, οι σταθμοί του μετρό, αλλά και των τρένων είχαν κλείσει, προκειμένου να αποτρέψουν τους διαδηλωτές να πάνε στις προγραμματισμένες διαδηλώσεις. Μπορεί να μην ήταν το μέγα πλήθος που συνέρρευσε στο Σιάτλ, ωστόσο το «παρών» ήταν και πάλι πολύ δυναμικό και έφεραν για πρώτη φορά στην ατζέντα του κινήματος το θέμα του χρέους των χωρών του Τρίτου Κόσμου.

Τέλη Ιούνη: Στη γηραιά ήπειρο και συγκεκριμένα στη Γαλλία η δίκη του αγρότη Ζοζέ Μποβέ έγινε η αφορμή για μία γαλλική έκδοση του «καρναβαλιού κατά της παγκοσμιοποίησης». Η μικρή νότια πόλη όπου πραγματοποιείτο η δίκη για επίθεση κατά των Μακ Ντόναλντς έγινε το επίκεντρο των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας πάνω από 30 χιλιάδων που συνέρρευσαν, για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους στους διωκόμενους αγροτιστές, αλλά και να εκδηλώσουν την αντίθεσή τους στην «παγκοσμιοποίηση». Εξάλλου, στο στόχαστρο του Μποβέ πάντα βρίσκεται η παγκοσμιοποίηση και για το λόγο αυτό είχε βρεθεί και το Δεκέμβρη του 1999 στο Σιάτλ, για να πάρει μέρος στις διαμαρτυρίες κατά της Συνόδου του ΠΟΕ.

30 Ιούλη- 2 Αυγούστου: Χρειάστηκε να συλληφθούν σχεδόν 300 διαδηλωτές, να γίνει το κέντρο της πόλης της Φιλαδέλφειας που φιλοξενούσε το Συνέδριο των Ρεπουμπλικανών μια μάζα από διαδηλωτές, πανό, αστυνομικούς και δακρυγόνα, για να μπορέσουν οι 15.000 δημοσιογράφοι που καλύπτουν τη διεξαγωγή του Συνεδρίου από όλα τα ειδησεογραφικά πρακτορεία να «δουν» και να καταγράψουν ό,τι πραγματικά συμβαίνει εδώ και τρεις μέρες στους δρόμους της Φιλαδέλφειας, εκτός από τα τεκταινόμενα στα λίγα τετραγωνικά μέτρα του Συνεδριακού Κέντρου με τα γνώριμα και χαριτωμένα «ελεφαντάκια» των Ρεπουμπλικανών, τις βραβεύσεις των πρώην Προέδρων και τα συνολάκια της κυρίας Λόρα Μπους!

14-17 Αυγούστου: Η αμερικανική σημαία με τη στάμπα «ξεπουλημένη» και στη θέση των πενήντα άστρων, που συμβολίζουν τις Πολιτείες των ΗΠΑ, ήταν πενήντα λογότυποι, της Nike, των Mc Donald's, της Κάμελ, της Occidental Petroleum και δεκάδων άλλων πολυεθνικών εταιριών. Αυτό είναι το σκηνικό που έστησαν οι διαδηλωτές από πλείστες οργανώσεις, οι οποίοι θα συμμετάσχουν στο «σκιώδες συνέδριο» που θα διεξαχθεί παράλληλα με το συνέδριο των Δημοκρατικών, στο Λος Αντζελες. Για άλλη μια φορά οι αθρόες συλλήψεις και η κατασταλτική βία έκαναν την «Πόλη των Αγγέλων» εξαιρετικά αφιλόξενη για τους διαδηλωτές.

11 Σεπτέμβρη: Στη μακρινή Αυστραλία και στη σκιά των πιο πλούσιων, αλλά και ξεπουλημένων Ολυμπιακών Αγώνων, χιλιάδες εργαζόμενοι, νέοι και φοιτητές διαδήλωσαν την αντίθεσή τους στην παγκοσμιοποίηση, με αφορμή τη Σύνοδο των χωρών της Ασίας και του Ειρηνικού στο πλαίσιο του «Παγκόσμιου Οικονομικού Φόρουμ». Η καμπάνια εκ μέρους της κυβέρνησης, για να πείσει τους διαδηλωτές να απόσχουν των διαδηλώσεων ήταν τεράστια. Ομως απέτυχαν. Οι συνθήκες που οδήγησαν χιλιάδες να λάβουν μέρος σε ένα «καρναβάλι κατά της παγκοσμιοποίησης» ήταν οι ίδιες στη Μελβούρνη, όπως και στο Σιάτλ και την Ουάσιγκτον. Οι αντιθέσεις. Ετσι, όταν η δημαγωγία απέτυχε κλήθηκαν και σε αυτή την περίπτωση οι μονάδες ασφαλείας να αντιμετωπίσουν τους διαδηλωτές.

24 έως 27 Σεπτέμβρη: Το κίνημα πέρασε τον Ατλαντικό και προσγειώθηκε στην τσέχικη πρωτεύουσα. Χιλιάδες διαδηλωτές από δεκάδες χώρες του κόσμου, κι από τις πέντε ηπείρους της Γης, κατέκλυσαν σχεδόν μια εβδομάδα τους δρόμους της Πράγας, για να διαδηλώσουν την αντίθεσή τους στο μοντέλο παγκοσμιοποίησης που προωθούν οι πολυεθνικές με τη βοήθεια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), της Παγκόσμιας Τράπεζας (ΠΤ) και άλλων ιμπεριαλιστικών οργανισμών και ιδρυμάτων. Και εδώ η Αστυνομία έκανε το «θαύμα της» και δεκάδες συνελήφθησαν για «διατάραξη». Ανάμεσά τους και Ελληνες διαδηλωτές...

6 έως 10 Δεκέμβρη: Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ. Οι διαδηλώσεις της Νίκαιας κατά γενική ομολογία ήταν οι μεγαλύτερες και πιο μαχητικές. Πήραν μέρος σ' αυτές πάνω από 100.000 άτομα από τη Γαλλία και τις άλλες χώρες- μέλη της ΕΕ. Τις δυο πρώτες μέρες της Συνόδου συνέρεαν συνεχώς διαδηλωτές που έφθαναν στην πόλη με κάθε μέσο. Και να σκεφθεί κανείς ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός έμειναν στα γαλλο-ιταλικά σύνορα, αφού η αστυνομία απαγόρευσε την είσοδό τους. Ενα χαρακτηριστικό αυτών των διαδηλώσεων είναι η «πολυχρωμία» τους, δηλαδή οι διαφορετικές αφετηρίες από τις οποίες ξεκινούν οι συμμετέχοντες για να καταλήξουν στην κοινή πορεία.