Πολλά κρίθηκαν στα δικαστήρια

Οι πολίτες της οικουμένης, αρχικά έκπληκτοι, κατόπιν ξεκαρδισμένοι και, τελικά, βαθιά προβληματισμένοι, εξακολουθούν να αναρωτιούνται αν οι Αμερικανοί πολίτες είναι παντελώς εξώκοσμοι που ζουν και διαβιούν σε μία χώρα που δεν τους επιτρέπεται, όχι να παίξουν, αλλά ούτε καν να παρακολουθήσουν μία παρτίδα σκάκι, που έτσι κι αλλιώς είναι από πριν στημένη. Μάλλον κατά το τελευταίο δίμηνο και οι ίδιοι οι Αμερικανοί έχουν αρχίσει να διερωτώνται το ίδιο, καθώς προσπαθούν να συνειδητοποιήσουν σε όλη της την έκταση την αλλόκοτη πολιτική κατάσταση, που προσγειώθηκε ανώμαλα στη χώρα τους και προκάλεσε σεισμούς μεγατόνων.

Η πρώτη ανώμαλη προσγείωση έγινε τη νύχτα της 7ης Νοεμβρίου, που οι περισσότεροι κάτοικοι της μεγάλης χώρα πήγαν για ύπνο, γνωρίζοντας ότι ο ρεπουμπλικανός υποψήφιος Τζορτζ Ουόκερ Μπους ήταν ο εκλεγμένος 43ος Πρόεδρος της χώρας. Οταν ξύπνησαν, η εικόνα είχε ανατραπεί, ενώ τμήμα αυτών πίστεψαν ότι ενδέχεται ο επόμενος Πρόεδρος να είναι ο δημοκρατικός υποψήφιος και νυν αντιπρόεδρος, Αλμπερτ Γκορ. Μέχρι το απόγευμα της επόμενης μέρας, όλοι γνώριζαν πάρα πολύ καλά ότι δεν εκλέχτηκε κανένας Πρόεδρος! Ακολούθησαν 36 μέρες απίστευτου νομικού, αλλά και υποχθόνιου νομικού πολέμου, 19 αποφάσεις σε περιφερειακό, πολιτικό, αλλά και ομοσπονδιακό επίπεδο, για να μπορέσει, τελικά, να λυθεί το αδιέξοδο, με μία νομική απόφαση, που, ουσιαστικά, δεν έκρινε τίποτα. Τη νύχτα της 11ης Δεκεμβρίου, το Ανώτατο Δικαστήριο εξέδωσε μία μη απόφαση σχετικά με την επανακαταμέτρηση διά χειρός, που παρέπεμπε το θέμα εκ νέου στο Ανώτατο Δικαστήριο της Φλόριντα, ως πιο αρμόδιο για να αποφασίσει. Ομως, ο χρόνος ήταν πια μηδαμινός και εξανέμισε τις ελπίδες του Γκορ, καθώς η 12η Δεκεμβρίου ήταν η καταληκτική ημερομηνία για την ανάδειξη των εκλεκτόρων, που θα ελάμβαναν μέρος στη Συνεδρίαση του Εκλεκτορικού Κολεγίου στις 18 Δεκεμβρίου, που ανέδειξε τελικά και Πρόεδρο, τον Μπους Τζούνιορ. Θα μπορούσε, άραγε, ο Γκορ να συνεχίσει τη νομική μάχη για τις «δεκάδες χιλιάδες χαμένες ψήφους» της Φλόριντα; Τυπικά, ναι. Ωστόσο, μία παράταση της κρίσης θα είχε ακόμη πιο ολέθριες συνέπειες στο σύστημα κατανομής της εξουσίας, που ήδη, εξαιτίας των εξελίξεων όλες αυτές τις 36 μέρες, απέδειξε ότι μάλλον δεν έχει τόσες αντοχές. Μία συνέχιση της μάχης θα σήμαινε αυτόματα, εκτός από την ήδη υπάρχουσα πολιτική κρίση, μία βαθύτατη συνταγματική κρίση, που θα έθετε το δυναμίτη, στα θεμέλια πια, της ομοσπονδιακής οντότητας.

Εξάλλου, έπρεπε να διασωθεί ό,τι μπορούσε, καθώς οι τριγμοί από το ωστικό κύμα της αλλόκοτης εκλογικής αναμέτρησης και του σιωπηρού, αλλά αδυσώπητου πολέμου, ήταν και είναι πολλαπλοί και εξαιρετικά επικίνδυνοι. Ορισμένες φορές η πραγματικότητα αυτή ήταν αρκούντως δύσκολο να αναγνωριστεί, καθώς η «σαπουνόπερα» της Φλόριντα είχε τόσα πολλά επεισόδια, που το μυαλό ημεδαπών και αλλοδαπών υπέστη ανήκεστο εγκεφαλική βλάβη, καθώς ένας «λαπάς» και ένας «ανίκανος» ξιφουλκούσαν.

Από τη μία πλευρά, ήταν ο Αλ Γκορ, δηλαδή ο Μπιλ Κλίντον χωρίς «λούστρο». (Πώς μπορούσε να απορεί κανείς, λοιπόν, γιατί συμπεριφερόταν εντελώς ξύλινα;). Χωρίς το επικοινωνιακό ταλέντο, τον ευφυή και χιουμοριστικό λόγο του Κλίντον, πώς θα μπορούσε ο Γκορ να πείσει ότι αυτά που δεν μπόρεσε ποτέ να κάνει ως αντιπρόεδρος θα μπορούσε να τα πραγματοποιήσει τώρα, που πια ξέφυγε από τη σκιά του απερχόμενου Προέδρου; Από την άλλη πλευρά, ήταν ένα πρόσωπο φιλικό, με φανερά πολλά ανθρώπινα ελαττώματα και ένα συμπαθέστατο σκυλάκι, που, όμως, μπορούσε να πείσει ότι θα είναι τόσο σκληρός, όσο χρειάζεται. Οπως όταν υπογράφει εκτελέσεις θανατικών καταδικών ή υποστηρίζει το δικαίωμα της Πολιτείας της Νότιας Καρολίνας να υιοθετήσει την ομοσπονδιακή σημαία του Εμφυλίου. Το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα έγινε το κόμμα της «χαράς και της πράξης» και κέρδισε. Ηταν και η ακόρεστη του δίψα του για εξουσία, αφού είχε παραμείνει σχεδόν μία δεκαετία εκτός «πολιτικού παιγνίου», που τον έκανε ακόμη περισσότερο αξιόμαχο και αποτελεσματικό.

Τόσο, για να μπορέσει να χρησιμοποιήσει όλους τους δυνατούς μηχανισμούς για να «φτιάξει» το αποτέλεσμα της Φλόριντα, με τη βοήθεια παλιών πρακτόρων της CIA, των Κουβανών μεταναστών, αλλά και του κυβερνήτη της Πολιτείας, του αδελφού του υποψηφίου Προέδρου, Τζεμπ Μπους. Χιλιάδες ψήφοι στο Παλμ Μπιτς πετάχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων, εξαιτίας ενός ηλεκτρονικού ψηφοδελτίου, που έμοιαζε με τον κύβο του ρούμπικ. Κλέβοντας το αναφαίρετο δικαίωμα του εκλέγειν χιλιάδων μαύρων ψηφοφόρων. Χρησιμοποιώντας όλες τις νόμιμες οδούς - διά των πολιτικών πιέσεων - για να έχει το επιθυμητό νομικό αποτέλεσμα.

Αποτέλεσμα: Ηλεκτροσόκ στο σύστημα. Εκλέχτηκε ένας Πρόεδρος που απέσπασε λιγότερους ψήφους σε παναμερικανικό επίπεδο. Θεσμοί κλονίστηκαν συθέμελα, όπως το Σύνταγμα, αλλά και το εκλογικό σύστημα. Ουδείς μπορεί πια να ρητορεύει υπέρ του, καθώς αποκαλύφθηκε πόσο αρχαϊκό και απολυταρχικό είναι. Το Ανώτατο Δικαστήριο των Ηνωμένων Πολιτειών, η ανώτατη νομική και δικαστική αρχή, δεν έχει πια την πειθώ και την αίγλη της, καθώς φάνηκε ότι μόνο ανεξάρτητη και δίκαιη δεν είναι. Ενδεικτικό είναι ότι και στις τρεις περιπτώσεις που οι «μνηστήρες» της εξουσίας κατέφυγαν σε αυτό να λύσει το αδιέξοδο δεν αποφάσισε, αλλά ξανάστειλε το μπαλάκι πίσω στην αρένα του Ανώτατου Δικαστηρίου της Φλόριντα, με τέτοιο τρόπο, όμως, που ευνοούσε τους Ρεπουμπλικανούς. Αντίθετα, το Δικαστήριο της Φλόριντα σε όλες τις προσφυγές ανεξαιρέτως εκδίκασε υπέρ των Δημοκρατικών!

Το κυριότερο, όμως, που αποκαλύφθηκε με το αδιέξοδο - που, όμως, παραδόξως αναμενόταν - είναι ότι η εκλογική διαδικασία είναι μία απολύτως νόμιμη, αναγκαία και απαραίτητη δημοκρατική διαδικασία, που, όμως,, τεχνηέντως έχει παραγκωνιστεί. Λιγότερο από το μισό του πληθυσμού συμμετέχει σε αυτήν, καθώς τούς προτιμούν εκτός των εκλογικών δρώμενων και όχι γιατί «αδιαφορούν», γενικά και αόριστα. Βέβαια, ακόμη και αυτοί που μπορούν να τους φανούν χρήσιμοι, καθώς θα ψηφίσουν τον ένα ή τον άλλο, εξαιτίας του εξοστρακισμού τους από το πραγματικό κοινωνικό γίγνεσθαι, τότε ούτε και αυτοί είναι σε θέση να ψηφίσουν. Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κλοπή της «μαύρης ψήφου». Τόσος λόγος έγινε, τόσο μελάνι χύθηκε, λεπτομέρειες ανατριχιαστικές και μη αποκαλύφθηκαν και αναλύθηκαν διεξοδικά, αλλά ουδείς έθεσε το δάκτυλο επί των τύπων των ήλων.

Ο Αλ Γκορ όντως «έχασε», εξαιτίας των ψήφων που ρίχτηκαν στον κάλαθο των αχρήστων. Και όχι αδίκως σε αρκετές περιπτώσεις, καθώς οι μαύροι ψηφοφόροι, που σε ποσοστό 10 προς 1 τον ψήφισαν, δεν κατόρθωσαν τελικά να ρίξουν έγκυρη την ψήφο υπέρ του, όχι εξαιτίας του κακού σχεδιασμού των ψηφοδελτίων, αλλά εξαιτίας ενός αναχρονιστικού κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που διέπει τις ΗΠΑ, που έχει σχεδιαστεί να κρατά τους μαύρους και τις μειονότητες με συνεχώς σκυφτό το κεφάλι και να βρίσκονταν ακόμη υπό ένα καθεστώς «σκλαβιάς». Οσους μήνες, χρόνια και αν έψαχναν ο Γκορ και οι δικηγόροι του να βρουν τις «χαμένες ψήφους», προκειμένου να αποδείξουν ότι κέρδισαν, ποτέ δε θα μπορούσαν να «διασώσουν» τα τσαπατσούλικα ψηφοδέλτια, όπως διαμορφώθηκαν από τους σχεδόν αναλφάβητους ψηφοφόρους ή δε θα μπορούσαν ποτέ να βρουν έναν τρόπο για να μετρήσουν τις ψήφους που ποτέ δε ρίχτηκαν στην κάλπη, από τις μειονότητες, στις οποίες απλά και ξερά αρνήθηκαν το δικαίωμα του εκλέγειν.

Μπροστά σε αυτήν την τραγική πραγματικότητα, που ποτέ δεν έπρεπε να επιβεβαιωθεί και γίνει κατανοητή και δεδομένου του ελάχιστου χρόνου που του απέμενε, τόσο του ίδιου, όσο και του συστήματος, ο Γκορ έπραξε αυτό που έμαθε μεγαλώνοντας στην Ουάσιγκτον: Να υπηρετήσει το σύστημα και την «ενότητα». Τώρα, χέρι - χέρι με τον συνυποψήφιό του, παραμερίζοντας με περισσή χάρη και κυρίως αξιοπρέπεια τα μίση και τα πάθη, παλεύουν από κοινού να αναστυλώσουν την εικόνα του απογυμνωμένου και ετοιμόρροπου «βασιλιά».