Τα γαλλικά στρατεύματα, που εισέβαλαν στην «καρδιά» της Αφρικής, υπερασπίζονται τα συμφέροντα των Γάλλων καπιταλιστών

Ωστόσο, διαφαίνεται πως η Γαλλία (δηλαδή η αστική της τάξης) απλώνει τα πόδια της πέρα από το πάπλωμα. Μετά από την πρώτη ιμπεριαλιστική επέμβαση που πραγματοποίησε στο Μάλι στις αρχές Γενάρη 2013, με πρόσχημα την εγκληματική δράση εξτρεμιστών ισλαμιστών της «Αλ Κάιντα Για Το Ισλαμικό Μαγκρέμπ» (AQMI), η Γαλλία εξαπέλυσε πριν δύο βδομάδες στρατιωτική επέμβαση και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, τάχα για να ...«σταματήσει τις σφαγές αμάχων». Λες και η πρώην «αποικιοκράτειρα» αγνοούσε τα δεινά που θα επέρχονταν στον ταλαιπωρημένο λαό της Κεντροαφρικανικής Δημοκρατίας. Οχι απλώς από την άνοδο μιας ακόμη χούντας στην εξουσία (γεγονός μάλλον τετριμμένο για τη νεότερη ιστορία της συγκεκριμένης χώρας), αλλά από την εγκαθίδρυση της άτακτης στρατιάς μερικών χιλιάδων ισλαμιστών ξένων μισθοφόρων της οργάνωσης «ΣΕΛΕΚΑ» στη θέση των δυνάμεων επιβολής της «έννομης τάξης», μιας που συνέβαλαν ενεργά στην ανατροπή του πρώην προέδρου Φρανσουά Μποζιζέ (όταν διαπιστώθηκε πως οι επιλογές του απειλούσαν τις μπίζνες των γαλλικών μονοπωλίων και έκανε ανοίγματα προς την Κίνα).

Το Παρίσι, λοιπόν, ανέμενε εκ των προτέρων τις επερχόμενες σφαγές και το πλιάτσικο σε βάρος εκατοντάδων χιλιάδων αθώων αμάχων από τους μισθοφόρους της οργάνωσης «ΣΕΛΕΚΑ». Και ανέμενε υπομονετικά έχοντας τους λόγους του, αφού η δημιουργία της αναμενόμενα έκρυθμης κατάστασης σε μία χώρα με σημαντικά κοιτάσματα ουρανίου, διαμαντιών, πετρελαίου θα επέσειε την ανάγκη μίας «λύσης» και μίας έξωθεν «σωτηρίας». Κοινώς μίας επέμβασης, από την τάχα «φιλεύσπλαχνη» Γαλλία, η οποία και έσπευσε βεβαίως να αναλάβει το ρόλο μίας ακόμη επικίνδυνης αποστολής.

Ο ίδιος ο πρόεδρος Ολάντ, όταν έσκυβε την περασμένη Τρίτη πάνω από τα φέρετρα των πρώτων δύο Γάλλων αλεξιπτωτιστών που έχασαν τη ζωή τους, μία μέρα νωρίτερα, από τα πυρά των ενόπλων της οργάνωσης «ΣΕΛΕΚΑ» κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο της πρωτεύουσας, Μπανγκί, δήλωσε: «Η Γαλλία ήξερε ότι η αποστολή αυτή θα είναι επικίνδυνη, αλλά την αναλαμβάνει γιατί είναι απαραίτητο για να σταματήσει η σφαγή».

«Ηξερε», αλλά με τα πρώτα ζόρια άρχισαν (στην αρχή διακριτικά, στη συνέχεια έντονα) οι γαλλικές εκκλήσεις (που στη συνέχεια έγιναν απαιτήσεις) για βοήθεια. Οι πρώτοι που ανταποκρίθηκαν ήταν οι ΗΠΑ του «ειρηνιστή» Μπαράκ Ομπάμα, που έσπευσαν να δώσουν έκτακτη οικονομική βοήθεια για υποστήριξη της επέμβασης συνολικού ύψους περίπου 100.000.000 δολαρίων, αλλά και επιμελητειακή βοήθεια, αναλαμβάνοντας την αερομεταφορά εκατοντάδων Μπουρουντιανών στρατιωτών που θα μεταβούν στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία για την ενίσχυση της ένοπλης αποστολής της Αφρικανικής Ενωσης, η οποία από τους 2.500 άνδρες (όπως ανακοινώθηκε προχτές) θα ανέλθει σε τουλάχιστον 6.000 στρατιώτες.

Το πράσινο φως για «διακριτική βοήθεια» της Ουάσιγκτον στη γαλλική στρατιωτική επέμβαση φαίνεται μάλιστα πως δόθηκε την περασμένη Κυριακή κατά τη συνάντηση του Αμερικανού υπουργού Αμυνας Τσακ Χέιγκελ με το Γάλλο ομόλογό του Ζαν Ιβ Λε Ντριάν στο Αφγανιστάν.

Ομως η αμερικανική βοήθεια δεν ήταν αρκετή. Γι' αυτό και την Πέμπτη εμφανίστηκε στο προσκήνιο ο πρώην υπουργός Εξωτερικών (και φανατικός υπέρμαχος της ΝΑΤΟικής επέμβασης στο Κοσσυφοπέδιο το 1999) Μπερνάρ Κουσνέρ.

Ο Κουσνέρ λοιπόν απαίτησε την άμεση και δραστήρια συμμετοχή της ΕΕ στη γαλλική επέμβαση στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία, χαρακτηρίζοντας τους ηγέτες χωρών της ΕΕ «σκανδαλωδώς δειλούς και σκανδαλωδώς λίγο Ευρωπαίους». Δεν παρέλειψε να δηλώσει «υπερήφανος που η Γαλλία δημιούργησε προκεχωρημένα φυλάκια για να εμποδίσει μια σφαγή, που θα άρχιζε όπως στη Ρουάντα, αν δεν επεμβαίναμε...». Προκάλεσε έτσι τις Βρυξέλλες να «βοηθήσουν» την ένοπλη αποστολή των 1.600 Γάλλων στρατιωτών, λέγοντας ότι πρόκειται για «μείζον πολιτικό διακύβευμα».

Επειδή όμως οι περισσότεροι ηγέτες των χωρών-μελών της ΕΕ σφύριξαν αδιάφορα, κάνοντας πως δεν κατανοούν ή δεν άκουσαν το «μήνυμα» του Κουσνέρ, ο Ολάντ επανήλθε! Λίγες ώρες πριν ολοκληρώσει προχτές τη διήμερη επίσκεψή του στη Βραζιλία, ο Γάλλος πρόεδρος ανακοίνωσε πως θα προτείνει τη συγκρότηση ενός «μόνιμου και όχι προσωρινού» ταμείου της ΕΕ, με σκοπό τη χρηματοδότηση ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων σε τρίτες χώρες. Ο Ολάντ σημείωσε πως θα προωθήσει τη συγκεκριμένη πρόταση στη διάρκεια της συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της ΕΕ που θα πραγματοποιηθεί την ερχόμενη Πέμπτη και Παρασκευή στις Βρυξέλλες.

Εάν αγνοηθεί και πάλι, το Παρίσι θα νιώσει την ψύχρα του «μοναχικού ιμπεριαλιστή καουμπόι» αντί για τη ζεστασιά της ευρω-ενωσιακής λυκοσυμμαχίας, αυτο-εγκλωβιζόμενο στη μέγγενη της διπλής αιματηρής επέμβασης σε Μάλι και Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Με τους λαούς αμφοτέρων των χωρών να παραμένουν, βεβαίως, παγιδευμένοι στον εφιάλτη της απόλυτης ένδειας και τις εγχώριες αστικές τάξεις να θησαυρίζουν κάνοντας μπίζνες με τις πολυεθνικές.

Ας μην έχουν λοιπόν αυταπάτες όσοι χάφτουν πρόθυμα το γαλλικό «σοσιαλιστικό» παραμύθι της «αλτρουιστικής» επέμβασης στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία. Ο πραγματικός στόχος της επέμβασης δεν είναι βεβαίως το σταμάτημα της σφαγής χιλιάδων αθώων, αλλά η συνέχιση της εκμετάλλευσης του λαού και της εργατικής τάξης, όπως επίσης και του πλιάτσικου σε βάρος του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας από τα μονοπώλια των ιμπεριαλιστών.

Προσηλωμένος στο στόχο για επίτευξη μιας «τελικής συμφωνίας» έστω και στα βασικά της σημεία, ως τον ερχόμενο Απρίλη, εμφανίστηκε την περασμένη Πέμπτη και Παρασκευή σε Ραμάλα και Ιερουσαλήμ ο Αμερικανός υπουργός Εξωτερικών Τζον Κέρι, πραγματοποιώντας μία ακόμη επίσκεψη-αστραπή στην περιοχή και διαδοχικές συναντήσεις με τον Παλαιστίνιο πρόεδρο Μαχμούτ Αμπάς και τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Μπέντζαμιν Νετανιάχου.

Μετά την ολοκλήρωση των επαφών του με τις ηγεσίες αμφοτέρων των πλευρών, ο Κέρι είπε ότι είχε «πολύ σημαντικές, αλλά περίπλοκες» συνομιλίες, αν και στη συνέχεια εμφανίστηκε «αισιόδοξος» για την εκπλήρωση του χρονοδιαγράμματος των εννιά μηνών που έχει δοθεί από το περασμένο καλοκαίρι, προεξοφλώντας ως σχεδόν σίγουρη όχι μόνον την επίτευξη «συνολικής» συμφωνίας για το Παλαιστινιακό πριν το Μάη, αλλά και την απελευθέρωση του τρίτου κύματος Παλαιστινίων πολιτικών κρατουμένων από τις ισραηλινές αρχές, γεγονός που προσδιόρισε χρονικά για τις 29 τρέχοντος μηνός.

Η «αισιοδοξία» του Κέρι ωστόσο συνδυάστηκε με την επιμονή του στρατηγού Τζον Αλεν (πρώην διοικητή των αμερικανικών δυνάμεων στο Αφγανιστάν), που τον συνόδευσε στη συνάντησή του με τον Παλαιστίνιο ηγέτη Μ. Αμπάς στη Ραμάλα, που έθεσε το ζήτημα να συμπεριλαμβάνεται σε μία «τελική ειρηνευτική» συμφωνία για το Παλαιστινιακό και όρος για ...10ετή ή και 15ετή ανάπτυξη ισραηλινών στρατιωτικών δυνάμεων κατοχής στην κοιλάδα του Ιορδάνη κατά μήκος των συνόρων που θα αποκτήσει προς ανατολάς ένα ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος!

Η συγκεκριμένη πρόταση Αλεν φέρεται (σύμφωνα με καλά ενημερωμένες παλαιστινιακές πηγές που επικαλείται η ισραηλινή εφημερίδα «Τζερούσαλεμ Ποστ») πως απορρίφθηκε ασυζητητί από τον Παλαιστίνιο ηγέτη, ο οποίος εντούτοις την επόμενη στιγμή εμφανίστηκε θετικός στο ενδεχόμενο ανάπτυξης Αμερικανών στρατιωτών στην παραπάνω περιοχή. Οι ίδιες πηγές σημείωσαν τις επιφυλάξεις του προέδρου Αμπάς στην έμμεση πρόταση Κέρι για μία «κατ' αρχήν» γενική συμφωνία, επισημαίνοντας πως κάτι τέτοιο θα λειτουργούσε ανασταλτικά στην ευόδωση του βασικού στόχου της παλαιστινιακής πλευράς που είναι ο καθορισμός των νέων συνόρων ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους.

Μάλιστα, η παναραβική εφημερίδα «Αλ Κουντς Αλ Αραμπί» αναφέρει πως το σχέδιο του Κέρι προβλέπει επίσης τη δημιουργία φυλακίων παρατήρησης των Ισραηλινών στους λόφους της Δυτικής Οχθης, αναγνωρίζει το δικαίωμα στο Ισραήλ να αρνηθεί την είσοδο ταξιδιωτών στα σύνορα Παλαιστίνης - Ιορδανίας, καθώς και κοινές ισραηλινοπαλαιστινιακές περιπολίες κατά μήκος του Ιορδάνη.

Σε κάθε περίπτωση, στην καρδιά της διαπραγμάτευσης παραμένουν και άλλα ζητήματα του Παλαιστινιακού, όπως το θέμα των χιλιάδων Παλαιστίνιων προσφύγων και το μελλοντικό καθεστώς της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, για τα οποία δεν υπήρξαν καινούριες προτάσεις. Ετσι είναι φανερό ότι η παρέμβαση των ΗΠΑ για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους στην περιοχή δεν έχει καμία σχέση με το δίκιο του παλαιστινιακού λαού να αποκτήσει ένα βιώσιμο, ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος στα σύνορα του 1967 με πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ.