Ο Μ. Φούνες παρουσιάζεται ως λαοπρόβλητος ηγέτης, ωστόσο, ορισμένες δεσμεύσεις του τον καταγράφουν ως διαχειριστή του συστήματος

Σύμφωνα και με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το FMLN έχει πραγματικές πιθανότητες να φτάσει στην Προεδρία της χώρας μετά από τέσσερις συνεχείς αποτυχημένες προσπάθειες από το 1994. Να θυμίσουμε ότι το FMLN είχε κερδίσει στις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές της 18ης του Γενάρη, 93 από τα 262 δημοτικά συμβούλια της χώρας και παρότι έχασε το δήμο της πρωτεύουσας για μόλις 3 ποσοστιαίες μονάδες, πήρε τη νίκη σε άλλους σημαντικούς δήμους, όπως στην Ουνιόν και Σάντα Ανα, που παραδοσιακά βρίσκονταν στα χέρια της αντίδρασης. Το FMLN αύξησε, επίσης, τις έδρες του στο Κοινοβούλιο σε σχέση με το 2006, ωστόσο δεν κατέχει την απόλυτη πλειοψηφία, που σημαίνει ότι οι όποιες αποφάσεις παρθούν στο Σώμα θα πρέπει να συγκαταθέσει τόσο το FMLN όσο η ARENA, γεγονός που απαιτεί συνεννόηση μεταξύ τους.

Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις καταγράφουν προβάδισμα του υποψηφίου του FMLN, Μαουρίσιο Φούνες έναντι του υποψηφίου της ARENA, Ροντρίγκο Αβιλα, κάποιες μάλιστα με ποσοστό 17%, όπως η δημοσκόπηση του Κεντροαμερικάνικου Πανεπιστημίου (UCA) που έγινε στα τέλη του Φλεβάρη. Αλλη, πάλι, της διεθνούς εταιρείας CID-Gallup δείχνει να προηγείται ο Φούνες με 39,7% έναντι 31,6% υπέρ του Αβιλα, καθώς και η εταιρεία Vox Latina δίνει προβάδισμα στον Φούνες. Ταυτόχρονα, μια άλλη δημοσκόπηση, της εταιρείας Borje & Σια που δημοσίευσε η εφημερίδα El Diario de Hoy και διεξήχθηκε την ίδια περίοδο, δίνει πολύ ελαφρύ προβάδισμα (0,9%) στον Αβιλα. Για τα αντιφατικά αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, βουλευτής του FMLN δήλωσε ότι, μέσα στον πανικό ενόψει της πιθανής ήττας στις σημερινές εκλογές, το κυβερνών κόμμα ARENA βρίσκεται επί ποδός πολέμου, επιστρατεύοντας όλα τα μέσα για να πλαστογραφήσει την πραγματικότητα και να δώσει την εντύπωση ότι το κυβερνών κόμμα κερδίζει έδαφος.

«Η απόφαση των ψηφοφόρων αφορά στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής, που σημαίνει περαιτέρω όξυνση της κρίσης και το αποκορύφωμα της εγκληματικότητας ή μία σίγουρη αλλαγή που θα επιφέρει καλύτερη ποιότητα ζωής για όλους τους Σαλβαδοριανούς», τόνιζε πρόσφατα ο Μαουρίσιο Φούνες στο Μανιφέστο προς το Εθνος. Από την άλλη πλευρά το κυβερνών κόμμα, ARENA, διά στόματος του σημερινού Προέδρου Αντόνιο Σάκα έκανε έκκληση στο λαό να αποφασίσει ανάμεσα «στη δημοκρατία και τη δικτατορία», καθώς όπως τόνισε κινδυνεύει το σύστημα των ελευθεριών που επικρατεί στη χώρα (!) Οι ελευθερίες στις οποίες αναφέρεται ο σημερινός Πρόεδρος είναι για παράδειγμα το 48% του πληθυσμού να υποαπασχολείται και το κόστος για το καλάθι της νοικοκυράς να έχει εκτιναχθεί στα 750 δολάρια, όταν οι κατώτατοι μισθοί στους κυριότερους τομείς της βιομηχανίας και γεωργίας είναι της τάξης των 160 και 100 δολαρίων, αντίστοιχα.

Ο υποψήφιος του FMLN, Μαουρίσιο Φούνες, υπόσχεται θεσμούς που θα λειτουργούν, την επανενεργοποίηση του αγροτικού τομέα, αύξηση των κοινωνικών δαπανών και μια ανεξάρτηση εξωτερική πολιτική. Ωστόσο, ο Φούνες έχει ήδη δώσει δείγματα γραφής των προθέσεών του ως προς την «ανεξάρτητη» εξωτερική πολιτική που προτίθεται να ακολουθήσει, όταν ακόμα πριν τις δημοτικές και βουλευτικές εκλογές της 18ης του Γενάρη εμφανιζόταν, σε συνεντεύξεις Τύπου, αρνητικός στο θέμα της επαναδιαπραγμάτευσης του Συμφώνου Ελευθέρου Εμπορίου με τις ΗΠΑ, ενώ δήλωνε σε όλους τους τόνους ότι δεν πρόκειται να προβεί σε καμία απολύτως ενέργεια που θα έθετε σε κίνδυνο τις άριστες σχέσεις της χώρας με τις ΗΠΑ. Κατά συνέπεια, αρνείται και την είσοδο της χώρας σε οποιοδήποτε περιφερειακό μπλοκ, όπως η Εναλλακτική Μπολιβαριανή Λύση για την Αμερική (ALBA).

Ακόμα, και σε ζητήματα της εσωτερικής πολιτικής ο Φούνες εκφράζει απόψεις που δε συνάδουν ακριβώς με την «σίγουρη αλλαγή» που θα επέλθει, όπως ισχυρίζεται, εφόσον εκλεγεί στην προεδρία της χώρας. Ετσι, δε σκοπεύει να ακυρώσει το Νόμο για την Αμνηστία, καθώς όπως τονίζει «για να μαθευτεί η αλήθεια για τους χαλεπούς καιρούς του εμφυλίου πολέμου (1980 - 1992) δε χρειάζεται να αποδοθούν ποινικές ευθύνες». Ταυτόχρονα, δεν προτίθεται να προχωρήσει στην αποδολαριοποίηση της οικονομίας, αφού θεωρεί ότι δεν το επιτρέπουν η εθνική και διεθνής συγκυρία. Να πούμε ακόμα, ότι παρά το γεγονός ότι το Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα (PDC) και το Κόμμα της Εθνικής Συμφιλίωσης (PCN) στηρίζουν τον υποψήφιο Αβιλα, του κυβερνώντος κόμματος ARENA, ταυτόχρονα ηγετικά στελέχη και των δύο παραπάνω κομμάτων θεωρούν ότι ο Φούνες χαίρει «αξιοπιστίας και ικανότητας», οπότε αποφάσισαν να τον στηρίξουν. Ακόμα τον στηρίζουν πολιτικοί από διάφορους χώρους και επιχειρηματίες καπιταλιστές. Ετσι η πιθανή αλλαγή φρουράς στην Προεδρία της χώρας μάλλον είναι μια πορεία άλλης διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος και όχι η αλλαγή πολιτικής που προσδοκά η πλειοψηφία του σαλβαδοριανού λαού.

«Μέχρι ότι η Ελλάδα έχει ανάγκη από πάτρωνες και προστάτες έφτασα στο σημείο ν' ακούσω εδώ μέσα». Αυτή δεν είναι κουβέντα του πεζοδρομίου μεταξύ δυο αντιτιθέμενων πολιτικά. Είναι της εφιαλτικής Ελληνίδας ΥΠΕΞ Ντόρας Μπακογιάννη κατά την κοινοβουλευτική συζήτηση για την εξωτερική πολιτική στις 12/3/09. Ειπώθηκε μεταξύ άλλων αλαζονικών εκφράσεων στην αγχώδη προσπάθειά της να πείσει ότι «η Ελλάδα είναι παρούσα σε μια σειρά χώρες». Πράγματι είναι παρούσα. Το ζήτημα είναι ως τι είναι παρούσα. Δεν είναι ως δύναμη βοήθειας και ειρήνης όπως ισχυρίστηκε η αγχωτική Ελληνίδα ΥΠΕΞ. Είναι ως δύναμη οικονομικού και μιλιταριστικού ιμπεριαλισμού με το διάφανο πέπλο του καλού Σαμαρείτη. Είναι η αλαζονική μαρτυρία ενός ψωφοδεούς υποτακτικού καπιταλιστή που βρήκε την ευκαιρία να σκυλέψει σαν ύαινα σε πτώματα που άφησαν ισχυρά αρπακτικά. Είναι ο κομπραδόρος εταίρος επιτηρητής των ισχυρών ευρωατλαντιστών που του δόθηκε η ευκαιρία να γευτεί τα υπολείμματα της ιμπεριαλιστικής λείας. Είναι το δαρμένο σκυλί που είδε ότι μπορεί να γαβγίσει με τους πολιτικούς του εκπροσώπους στο ρυθμό του «διεισδυτικού» σύγχρονου εφιάλτη. Είναι η αστική Ελλάδα των ψιθύρων, της υποκρισίας και του αλαζονικού διχασμού. Αυτή την Ελλάδα εκπροσωπεί και γι' αυτήν απολογείται η εφιαλτική Ελληνίδα ΥΠΕΞ Ντόρα Μπακογιάννη. Απέναντι στον αστικό εφιάλτη υπάρχει η άλλη Ελλάδα.

Είναι η Ελλάδα της εργασίας, του χεριού και του πνεύματος, η εργαζόμενη Ελλάδα. Η Ελλάδα που σε πείσμα των καιρών ομολογεί φωναχτά και υπεύθυνα την ανάγκη της κοινωνικής αλλαγής, του κοινωνικού μετασχηματισμού. Είναι η φωνή του εργατικού έθνους των Ελλήνων, η φωνή που αμφισβητεί ανοιχτά και στα ίσια την αστική κυριαρχία της φτώχειας και της ανασφάλειας. Είναι η εργατική δύναμη της εναλλακτικής λύσης και διεξόδου από την καπιταλιστική κρίση. Η δύναμη που αναλαμβάνει την επίλυση των λαϊκών προβλημάτων με αίσθημα ευθύνης ως η «νέα εθνικά ιθύνουσα τάξη» στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνίας. Σ' αυτή την κοινοβουλευτική συζήτηση για την εξωτερική πολιτική ακούστηκαν πολλά πανομοιότυπα. Κοινό τους μοτίβο, ποιες πρωτοβουλίες πήρε ή πρέπει να πάρει η Ελλάδα του καπιταλισμού και της λαϊκής στέρησης για να... θριαμβεύσει στους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς.

Περίσσεψε η πολεμική κριτική για τη μεγαλύτερη ανύψωσή της στο κογκλάβιο των ιμπεριαλιστικών εταίρων. Περίσσεψαν οι... καυτοί λόγοι προτίμησης του από δω ή από πέρα ευρωατλαντισμού, του ευρωεταιρικού ή του γιάνκικου. Ολα συνηγορούν σ' ένα κοινωνικό, εθνικό και λαϊκό κατήφορο. Ολα επισημαίνουν την ανάγκη μιας κοινωνικής αλλαγής, ενός κοινωνικού μετασχηματισμού. Η εσωτερική υπερεκμετάλλευση και διάλυση του λαϊκού κοινωνικού ιστού σε συνδυασμό με τη συμμετοχή στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, απειλές και «διεισδύσεις» υπονομεύουν την εσωτερική κι εξωτερική ασφάλεια της χώρας και τη μεταβάλλουν ανοιχτά σε εχθρό των λαών και σε πιθανό στόχο τρομοκρατικών ενεργειών. Γι' αυτό η κοινωνική αλλαγή παίρνει διάσταση ιστορικής ανάγκης σωτηρίας.