Απο πρόσφατη κηδεία θυμάτων στο Πακιστάν απο αμερικάνικους πυραύλους
Το Πακιστάν ως ένας παραδοσιακός σύμμαχος και ορμητήριο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, από τον καιρό της ίδρυσής του διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο στην προώθηση των σχεδίων τους στην ευρύτερη περιοχή. Ιδιαίτερα δε στην ιστορία του Αφγανιστάν. Με δεδομένη τη στρατηγική θέση, με σύνορα με το Ιράν, το Αφγανιστάν, την Ινδία και την Κίνα, στο σταυροδρόμι της Νότιας Κεντρικής Ασίας είναι σήμερα κομβικής σημασίας για την εξέλιξη του ιμπεριαλιστικού πόλεμου στο Αφγανιστάν.
Εξαρχής το Πακιστάν τάχθηκε στο πλευρό των ΗΠΑ, βοηθώντας στην οργάνωση της ανατροπής της σοσιαλιστικής κυβέρνησης του Αφγανιστάν, στηρίζοντας τους Ταλιμπάν, τόσο οικονομικά και πολιτικά, όσο και μέσω των μυστικών του υπηρεσιών. Η επέκταση του πολέμου του Αφγανιστάν στο Πακιστάν έρχεται ως φυσικό επακόλουθο. Παράλληλα, η διαμόρφωση νέων δεδομένων στον ιμπεριαλιστικό ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών, μετά και την ισχυροποίηση και αναβαθμισμένη παρουσία της Ρωσίας, της Κίνας, της Ινδίας και των περιφερειακών ενώσεων, ενισχύουν ακόμα περισσότερο τον ανταγωνισμό για τη στρατιωτική παρουσία και πολιτική επιρροή από τα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Σε αυτό το πλαίσιο, στις 26 Σεπτέμβρη του 2008 δημιουργήθηκε η Ομάδα των «Φίλων του Δημοκρατικού Πακιστάν» (FODP), μετά και την τυπική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, που δήθεν πέρασε από τη δικτατορία του στρατηγού Περβέζ Μουσάραφ, στη «δημοκρατία» των σκανδάλων και των μονοπωλίων του Ασίφ Αλί Ζαρντάρι, αποτελούμενη από τη Βρετανία, τη Γαλλία, τη Γερμανία, τις ΗΠΑ, την Κίνα, τη Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τον Καναδά, την Αυστραλία, την Ιαπωνία, τον ΟΗΕ και την ΕΕ. Στόχος υποτίθεται ότι είναι η στήριξη της «δημοκρατικής κυβέρνησης του Πακιστάν», δεδομένης και της «τρομοκρατικής απειλής», που συμφέρει τους ιμπεριαλιστές να αντιμετωπίζει η πυρηνικά εξοπλισμένη χώρα.
Την Παρασκευή σε αυτή τη βάση πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο η πρώτη Συνεδρίαση Δωρητών για το Πακιστάν, με θέμα την οικονομική ενίσχυση της παραπαίουσας πακιστανικής οικονομίας και την κυβέρνηση του Ισλαμαμπάντ να προβάλλει την «ανάγκη» μίας γενναίας οικονομικής δωρεάς για να στηριχθεί τόσο το «δημοκρατικό της έργο», όσο και ο «αντιτρομοκρατικός πόλεμος», όπως αποκαλούν κατ' ευφημισμόν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στις βορειοδυτικές περιοχές των φυλών...
Εκπρόσωποι της πακιστανικής κυβέρνησης λίγο πριν τη συνάντηση δήλωναν ότι περίμεναν από τα μέλη της FODP, και τις άλλες χώρες που έλαβαν μέρος στη συνάντηση, να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη προκειμένου η χώρα να είναι σε θέση να επιβιώσει για κάποιο χρονικό διάστημα και να χτυπήσει σκληρότερα τους «μαχητές των Ταλιμπάν και την αλ Κάιντα»... Αναλυτές υποστηρίζουν ότι τα χρήματα θα πρέπει να διατεθούν για την ενίσχυση της ρευστότητας στη χώρα, που αντιμετωπίζει σοβαρότατα οικονομικά προβλήματα, δεδομένου ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού είναι άμεσα αντιμέτωπη με το φάσμα της πείνας, γεγονός που ενισχύει και την εσωτερική πολιτική κρίση, μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης, όπως εκφράστηκε και πρόσφατα με αφορμή τη στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων του ηγέτη της αντιπολίτευσης, Ναουάζ Σαρίφ.
Η Σύνοδος που πραγματοποιήθηκε στο Τόκιο είναι χαρακτηριστική του ιδιαίτερου ενδιαφέροντος των ΗΠΑ σχετικά με το Πακιστάν, που το συνδέουν κυρίως με τον πόλεμο στο Αφγανιστάν και τον έλεγχο της ευρύτερης περιοχής και αναμενόταν να βάλουν σκληρούς όρους για το χαρακτήρα της χρηματοδότησης, προκειμένου να έχει σαφή προσανατολισμό την πάταξη των «εξτρεμιστών»...
Αντίστοιχο ενδιαφέρον εκδήλωσε και η ΕΕ, που τάχθηκε στο πλευρό της κυβέρνησης Ζαρντάρι, συμμετέχοντας στις εργασίες της Συνάντησης με την Επίτροπο Εξωτερικών Σχέσεων Μπενίτα Φερέρο Βάλντνερ, που τάχθηκε υπέρ της στήριξης του Ισλαμαμπάντ, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα εσωτερικά προβλήματα αλλά και την «τρομοκρατική απειλή»...
Δεδομένο πρέπει να θεωρείται σε κάθε περίπτωση ότι τα χρήματα που θα δοθούν θα αποτελέσουν ακόμα ένα μέσο πίεσης στον πακιστανικό λαό, που θα κληθεί να αποπληρώσει τη «δωρεά» με αίμα, όσο μπαίνει όλο και πιο βαθιά στον πόλεμο κατά της «τρομοκρατίας»...
Αλεξάνδρα ΦΩΤΑΚΗ
Για το ενιαίο των εργατικών διεκδικήσεων
Είναι αναγκαία κι απαραίτητη η κρυστάλλινη διευκρίνιση ενός ζητήματος που η σημερινή του υπόσταση παίζει και θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αυριανή εξουσιαστική θέληση του εργατολαϊκού κινήματος. Πρόκειται για το ζήτημα των καθημερινών επιμέρους διεκδικήσεων και του ζητήματος της αλλαγής της αστικής εξουσίας από την εργατική εξουσία. Πρόκειται για το παλιό ζήτημα των «minimum» και «maximum» διεκδικήσεων του προλεταριάτου. Το ζήτημα αυτό επαναφέρεται συνεχώς εξαιτίας της πολιτικής κομμάτων που κατατάσσουν τον εαυτό τους στον εν γένει αριστερό χώρο όσο κι αν αυτός κατάντησε χώρος εξαγνισμού ποικίλων ανομημάτων.
Πηγαία η ερώτηση: Ποια είναι η σχέση μεταξύ των επιμέρους καθημερινών αιτημάτων και της συνολικής εξουσίας των εργατών; Τι σημαίνει πρακτικά το δίλημμα Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση; Ενα κόμμα φέρνει σχέδιο νόμου σε επιτροπή της Βουλής για συγκεκριμένες φιλολαϊκές αλλαγές εντός του αστικού συστήματος. Ερώτηση: Αυτό είναι ρεφορμισμός; Αντίθετα κάποιοι άλλοι συζητούν αποκλειστικά για την ιδεολογική ορθότητα της συνολικής αλλαγής του αστικού καθεστώτος από το σοσιαλιστικό σύστημα. Ερώτηση: Αυτό είναι σεχταρισμός; Εδώ η ιστορική αναδρομή έχει αξία. Αμέσως μετά το 1900 το ζήτημα αυτό μπήκε πρακτικά στην ημερήσια διάταξη στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα. Μια πλευρά που παγιώθηκε ως διεθνή σοσιαλδημοκρατία κατέληξε ότι το πρόβλημα του κοινωνικού μετασχηματισμού από το αστικό καθεστώς στο σοσιαλισμό θα λυθεί με συνεχείς μεταρρυθμιστικές αλλαγές εντός του καπιταλισμού που θα οδηγήσουν σε ένα ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Από τότε πέρασε πάνω από ένας αιώνας κι οι όποιες μεταρρυθμίσεις γίνονταν ανατρέπονταν είτε από αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις είτε από αστικοφασιστικά καθεστώτα. Αυτή η πλευρά έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος με το όνομα «ρεφορμιστική». «Αντίβαρο» προς αυτή υπήρξαν απόψεις που απορρίπτουν τις εργατολαϊκές διεκδικήσεις εντός του αστικού καθεστώτος ως συμβιβαστικές κι ατελέσφορες κι υιοθετούσαν σε κάθε περίπτωση τον καθολικό ανατρεπτικό αγώνα. Αυτή η πλευρά έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος με το όνομα «σεχταριστική».
Ως καταλυτική απάντηση των δυο αυτών πλευρών του εργατικού κινήματος ήρθε η ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 να αποδείξει με έναν πρακτικό καταλυτικό τρόπο το λαθεμένο αδιέξοδο της αντιπαράθεσης των δυο αυτών πλευρών. Η καταγεγραμμένη καταξιωμένη πορεία «από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη» έδειξε πως οι εργατολαϊκές διεκδικήσεις αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα κι είναι μια διαρκής επαναστατική διαδικασία. Το ζήτημα είναι πώς εκφράζεται την κάθε χρονική στιγμή και πώς ενσωματώνεται στη διάρκεια μιας επαναστατικής ριζοσπαστικοποίησης. Σήμερα το ζήτημα των «minimum» και των «maximum» στην πολιτική του εργατικού κινήματος ως ένα αδιαπέραστο τείχος δυο αντίθετων πλευρών του παρελθόντος μένει στα συρτάρια της σοσιαλδημοκρατίας παλαιού κλασικού και νεο-αριστερού προτύπου. Η καθημερινή φορεσιά των «minimum» κι η κυριακάτικη φορεσιά των «maximum» μένει στα αζήτητα της ρεφορμιστικής προσαρμογής ακόμη κι εκσυγχρονισμένης. Από την άλλη ο σεχταρισμός των «maximum» αγγίζει το όριο ενός συγκοινωνούντος δοχείου με τον τερορισμό. Αυτό είναι μια εμπειρία γνώσεων του διεθνούς εργατικού κινήματος βγαλμένη από τη θυσία εκατομμυρίων μαχητών του στρατού της γης των κολασμένων. Είναι τα πάθη κι η αναστάσιμη προσδοκία. Η σύγχρονη πολιτική του εργατικού, σοσιαλιστικού κι ευρύτερου ριζοσπαστικού προοδευτικού κινήματος είναι να μπορεί να συνδέει τις επιμέρους καθημερινές απαιτήσεις ως στοιχείο του συνολικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Είναι να επιβεβαιώνεται όταν ακούει να λένε οι αντίπαλοι ότι «η ικανοποίηση των αιτημάτων σας οδηγεί στην αλλαγή του αστικού καθεστώτος». Είναι να απαιτεί ότι η ικανοποίηση των εργατολαϊκών αναγκών δεν είναι μια γενική γλυκανάλατη ικανοποίηση «αγαθών», αλλά ένα επαναστατικό κοινωνικό δικαίωμα, ότι η παιδεία, η υγεία, η εργασία, η περίθαλψη, η ψυχαγωγία και άλλα δεν είναι τα αγαθά ενός καλού Σαμαρείτη, αλλά το δικαίωμα ενός σύγχρονου επαναστάτη.
Κυρίως φύλλο 
Feeds
