Είναι αναγκαία κι απαραίτητη η κρυστάλλινη διευκρίνιση ενός ζητήματος που η σημερινή του υπόσταση παίζει και θα παίξει αποφασιστικό ρόλο στην αυριανή εξουσιαστική θέληση του εργατολαϊκού κινήματος. Πρόκειται για το ζήτημα των καθημερινών επιμέρους διεκδικήσεων και του ζητήματος της αλλαγής της αστικής εξουσίας από την εργατική εξουσία. Πρόκειται για το παλιό ζήτημα των «minimum» και «maximum» διεκδικήσεων του προλεταριάτου. Το ζήτημα αυτό επαναφέρεται συνεχώς εξαιτίας της πολιτικής κομμάτων που κατατάσσουν τον εαυτό τους στον εν γένει αριστερό χώρο όσο κι αν αυτός κατάντησε χώρος εξαγνισμού ποικίλων ανομημάτων.

Πηγαία η ερώτηση: Ποια είναι η σχέση μεταξύ των επιμέρους καθημερινών αιτημάτων και της συνολικής εξουσίας των εργατών; Τι σημαίνει πρακτικά το δίλημμα Μεταρρύθμιση ή Επανάσταση; Ενα κόμμα φέρνει σχέδιο νόμου σε επιτροπή της Βουλής για συγκεκριμένες φιλολαϊκές αλλαγές εντός του αστικού συστήματος. Ερώτηση: Αυτό είναι ρεφορμισμός; Αντίθετα κάποιοι άλλοι συζητούν αποκλειστικά για την ιδεολογική ορθότητα της συνολικής αλλαγής του αστικού καθεστώτος από το σοσιαλιστικό σύστημα. Ερώτηση: Αυτό είναι σεχταρισμός; Εδώ η ιστορική αναδρομή έχει αξία. Αμέσως μετά το 1900 το ζήτημα αυτό μπήκε πρακτικά στην ημερήσια διάταξη στο διεθνές εργατικό και σοσιαλιστικό κίνημα. Μια πλευρά που παγιώθηκε ως διεθνή σοσιαλδημοκρατία κατέληξε ότι το πρόβλημα του κοινωνικού μετασχηματισμού από το αστικό καθεστώς στο σοσιαλισμό θα λυθεί με συνεχείς μεταρρυθμιστικές αλλαγές εντός του καπιταλισμού που θα οδηγήσουν σε ένα ειρηνικό πέρασμα στο σοσιαλισμό. Από τότε πέρασε πάνω από ένας αιώνας κι οι όποιες μεταρρυθμίσεις γίνονταν ανατρέπονταν είτε από αστικοδημοκρατικές κυβερνήσεις είτε από αστικοφασιστικά καθεστώτα. Αυτή η πλευρά έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος με το όνομα «ρεφορμιστική». «Αντίβαρο» προς αυτή υπήρξαν απόψεις που απορρίπτουν τις εργατολαϊκές διεκδικήσεις εντός του αστικού καθεστώτος ως συμβιβαστικές κι ατελέσφορες κι υιοθετούσαν σε κάθε περίπτωση τον καθολικό ανατρεπτικό αγώνα. Αυτή η πλευρά έμεινε στην ιστορία του εργατικού κινήματος με το όνομα «σεχταριστική».

Ως καταλυτική απάντηση των δυο αυτών πλευρών του εργατικού κινήματος ήρθε η ρωσική σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917 να αποδείξει με έναν πρακτικό καταλυτικό τρόπο το λαθεμένο αδιέξοδο της αντιπαράθεσης των δυο αυτών πλευρών. Η καταγεγραμμένη καταξιωμένη πορεία «από το Φλεβάρη στον Οκτώβρη» έδειξε πως οι εργατολαϊκές διεκδικήσεις αποτελούν αδιάσπαστη ενότητα κι είναι μια διαρκής επαναστατική διαδικασία. Το ζήτημα είναι πώς εκφράζεται την κάθε χρονική στιγμή και πώς ενσωματώνεται στη διάρκεια μιας επαναστατικής ριζοσπαστικοποίησης. Σήμερα το ζήτημα των «minimum» και των «maximum» στην πολιτική του εργατικού κινήματος ως ένα αδιαπέραστο τείχος δυο αντίθετων πλευρών του παρελθόντος μένει στα συρτάρια της σοσιαλδημοκρατίας παλαιού κλασικού και νεο-αριστερού προτύπου. Η καθημερινή φορεσιά των «minimum» κι η κυριακάτικη φορεσιά των «maximum» μένει στα αζήτητα της ρεφορμιστικής προσαρμογής ακόμη κι εκσυγχρονισμένης. Από την άλλη ο σεχταρισμός των «maximum» αγγίζει το όριο ενός συγκοινωνούντος δοχείου με τον τερορισμό. Αυτό είναι μια εμπειρία γνώσεων του διεθνούς εργατικού κινήματος βγαλμένη από τη θυσία εκατομμυρίων μαχητών του στρατού της γης των κολασμένων. Είναι τα πάθη κι η αναστάσιμη προσδοκία. Η σύγχρονη πολιτική του εργατικού, σοσιαλιστικού κι ευρύτερου ριζοσπαστικού προοδευτικού κινήματος είναι να μπορεί να συνδέει τις επιμέρους καθημερινές απαιτήσεις ως στοιχείο του συνολικού σοσιαλιστικού μετασχηματισμού. Είναι να επιβεβαιώνεται όταν ακούει να λένε οι αντίπαλοι ότι «η ικανοποίηση των αιτημάτων σας οδηγεί στην αλλαγή του αστικού καθεστώτος». Είναι να απαιτεί ότι η ικανοποίηση των εργατολαϊκών αναγκών δεν είναι μια γενική γλυκανάλατη ικανοποίηση «αγαθών», αλλά ένα επαναστατικό κοινωνικό δικαίωμα, ότι η παιδεία, η υγεία, η εργασία, η περίθαλψη, η ψυχαγωγία και άλλα δεν είναι τα αγαθά ενός καλού Σαμαρείτη, αλλά το δικαίωμα ενός σύγχρονου επαναστάτη.