Η αυτοϋμνητική ρητορική στον αμερικανικό και τον ευρωπαϊκό Τύπο για τον υποτιθέμενο «εκδημοκρατισμό», ο οποίος εκφράζεται - και - με τις σημερινές εκλογές στο Αφγανιστάν δεν μπορεί να συγκαλύψει την πραγματικότητα: Η κατάκτηση και κατοχή της χώρας υπηρετεί σαφείς ιμπεριαλιστικές σκοπιμότητες, της Ουάσιγκτον καθώς και των Βρυξελλών. Η χώρα συνορεύει με την Κίνα, το Ιράν και τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, ενώ αποτελεί κλειδί για τον έλεγχο της διέλευσης των υδρογονανθράκων της Κασπίας. Ο στόχος της τεράστιας στρατιωτικής επιχείρησης, που συνεχίζεται εκεί και με πολιτικά μέσα σήμερα είναι η εμπέδωση της κατοχής.

Το απλό αυτό γεγονός καταδεικνύεται από τους τομείς στους οποίους ξοδεύουν οι κατοχικές δυνάμεις: Η κατασκευή στρατιωτικών βάσεων, οι στρατιωτικές επιχειρήσεις και η εκπαίδευση ενός εγχώριου στρατού δοσιλόγων είναι οι βασικές προτεραιότητες μιας κατοχικής δύναμης που ενδύεται τη μάσκα της «αποστολής ειρήνευσης» και διαθέτει, ως φύλλο συκής, την έγκριση του ΟΗΕ. Σε μια χώρα που κατατάσσεται 173η στις 176 όσον αφορά στο δείκτη ανθρώπινης ανάπτυξης από τον ΟΗΕ, όπου το προσδόκιμο ζωής δεν ξεπερνά τα 44,5 χρόνια, όπου τα 6,5 εκατ. από τα 21 - 26 εκατομμύρια των πολιτών εξαρτώνται απόλυτα από την ξένη βοήθεια, για να τραφούν, όπου το ένα πέμπτο των παιδιών πεθαίνουν πριν γίνουν 5 ετών, το 40% των παιδιών δεν έχουν εμβολιαστεί για βασικές ασθένειες, όπου υπάρχει 1 γιατρός για κάθε 6.000 κατοίκους και 1 νοσοκόμα για κάθε 2.500 ανθρώπους, όπου ξεσπούν συχνά επιδημίες χολέρας, αιμορραγικού πυρετού, μηνιγγίτιδας κ.ά., όπου κάθε μήνα 100 άνθρωποι πεθαίνουν ή μένουν ανάπηροι από νάρκες, τα 10 δισ. δολάρια από τα συνολικά περίπου 13 δισ. που δόθηκαν από τη «διεθνή κοινότητα» στο Αφγανιστάν ξοδεύτηκαν ή διατέθηκαν για την «ασφάλεια»: πέρα από τις βάσεις και τα στρατόπεδα, κατασκευάζονται και άφθονες φυλακές όπου οδηγούνται και βασανίζονται --πολλές φορές μέχρι θανάτου-- κυριολεκτικά χιλιάδες.

Ακόμα και στην Καμπούλ, την πρωτεύουσα όπου στρατωνίζονται κατά τη συντριπτική τους πλειοψηφία οι δυνάμεις της ISAF, υπάρχουν 500.000 άστεγοι, οι περισσότεροι από τους οποίους είναι πρόσφυγες, ανθρώπινα ποτάμια που επιστρέφουν από τις εσχατιές του Πακιστάν, του Ιράν και του υπόλοιπου κόσμου για να καταλήξουν στην απελπισία μιας μισοδιαλυμένης πόλης, όπου η μόνη συνοικία που διαθέτει τις βασικές υποδομές είναι αυτή των ξένων διπλωματών, αξιωματούχων και λοιπών κηνσόρων. Αν αυτό συμβαίνει στην «καλύτερα προστατευμένη» πόλη του Αφγανιστάν, εύκολα καταλαβαίνει κανείς τι συμβαίνει στην υπόλοιπη χώρα. Τα πράγματα κάνει χειρότερα η άτακτη υποχώρηση και αποχώρηση των οργανώσεων αρωγής: Ο ΟΗΕ συχνά αναστέλλει τη λειτουργία των οργανώσεών του σε μεγάλα τμήματα της χώρας, ενώ οι περισσότερες από τις ΜΚΟ έχουν σταματήσει κάθε κίνηση, ειδικά στο νότο. Υπήρξε χαρακτηριστική η καταγγελία από την οργάνωση Γιατροί Χωρίς Σύνορα εναντίον των κατοχικών δυνάμεων ότι χρησιμοποίησε την ανθρωπιστική βοήθεια ως πολιτικό εργαλείο, κάνοντας έτσι «στόχο» τους εργαζόμενους σε αυτές.

Στο Αφγανιστάν με τα μυριάδες προβλήματα, ο πόλεμος συνεχίζεται χωρίς σταματημό: Καθημερινές οι μάχες και επιθέσεις στο νότο και ένθεν κακείθεν της μεθορίου με το Πακιστάν, τη φυσική γεωγραφική και γεωστρατηγική συνέχεια του Αφγανιστάν που οι φλόγες του διπλού τζιχάντ, του ιμπεριαλιστικού πολέμου από τη μια και του ιερού πολέμου των φανατικών Ταλιμπάν που εξέθρεψαν οι δυτικές μυστικές υπηρεσίες από την άλλη, εγκολπώνονται. Η ερώτηση πού βρίσκεται ο Οσάμα μπιν Λάντεν έχει προ πολλού ξεχαστεί, δεν έχει καμία αξία πέραν της επίκλησής του, ως μπαμπούλα. Η βαρβαρότητα του πολέμου που διεξάγεται στην περιοχή είναι ανείπωτη, με τους αμάχους τα συνηθέστερα θύματα. Πάνω από 1.600 είναι οι νεκροί τους τελευταίους μήνες από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις των κατοχικών και τις επιθέσεις των Ταλιμπάν. Μέσα σε όλα αυτά, ακόμη και η συζήτηση περί «πολιτικής διαδικασίας» μοιάζει με κακόγουστο σουρεαλιστικό αστείο. Αδιάφορο: Η προεκλογική εκστρατεία «πήγε πολύ καλά», διαπίστωνε την περασμένη Πέμπτη ο Τζορτζ Μπους, για τις ανάγκες των πρωτοσέλιδων του δυτικού Τύπου και των τρέιλερ των δελτίων ειδήσεων. Είναι βέβαιο ότι στην ενημέρωση που του δόθηκε το πρωί από τις μυστικές υπηρεσίες είχε διαβάσει ότι η σφαγή στη χώρα συνεχιζόταν. Το πρωί της ίδιας μέρας, μια από τις ελάχιστες γυναίκες υποψηφίους δέχτηκε τρεις σφαίρες. Δεκάδες μετανοημένοι Ταλιμπάν, αιματοβαμμένοι πολέμαρχοι και έμποροι ναρκωτικών είναι υποψήφιοι για τις εκλογές, αλλά αυτοί διαθέτουν προστασία των οπλισμένων ως τα δόντια παλικαριών τους -- δεν κινδυνεύουν από τις σφαίρες, αλλά οι ψηφοφόροι, αν δεν τους τιμήσουν με την ψήφο τους. Οι ναρκέμποροι/ πολέμαρχοι διαθέτουν λεφτά και όπλα σε ανεξάντλητες ποσότητες: 4,5 δισ. δολάρια, κατά υπολογισμούς του ΟΗΕ. Η Asia Times σημείωνε προ ημερών (3.9) ότι το εμπόριο των ναρκωτικών «συνδέει» τους Ταλιμπάν, τους τοπικούς κυβερνητικούς αξιωματούχους, ακόμη και κατοχικούς.

Για το ηθικό θέμα που θέτει η συμμετοχή των δολοφόνων του Αφγανιστάν στις λεγόμενες εκλογές, ο νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ Ρόναλντ Νιούμαν δήλωσε ανερυθριάστως ότι «εάν συμβεί κάτι τέτοιο θα σημαίνει ότι ο λαός ήθελε να πάνε στη Βουλή. Ο αφγανικός λαός έχει την πλήρη ευθύνη της απόφασης για το ποιοι θα τον εκπροσωπούν». Το δίχως άλλο.

Οταν ο Μπους θα πάει στο Αφγανιστάν το Νοέμβρη, για να μιλήσει στη νέα Βουλή, αναμένεται να έχει προχωρήσει και η συζήτηση στους κόλπους του ΝΑΤΟ για την «ενίσχυση» της κατοχής. Η Γερμανία αναμένεται να αναλάβει πολύ πιο ενεργό ρόλο. Ηδη, γράφει το Der Spiegel, το υπουργείο Αμύνης αύξησε τον προϋπολογισμό του για «μεταφορά και ταφή νεκρών στρατιωτών» κατά 35%...

Το κίνημα ειρήνης είναι ένα κατεξοχήν κοινωνικό κίνημα αμφισβήτησης, κριτικής και παρέμβασης. Ως αντιπολεμικό κίνημα εξετάζει τις κοινωνικές διεργασίες, τις ταξικές αντιπαραθέσεις κι οξύτητες που τροφοδοτούνται από το βαθμό εκμετάλλευσης του λαού από την οικονομική ολιγαρχία. Γνωρίζει ότι η εκμετάλλευση των εργαζομένων από το κεφάλαιο σπάει τον κοινωνικό ιστό κι οδηγεί σε πολέμους.

Είναι π.χ. χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στους δυο γενικευμένους ιμπεριαλιστικούς πολέμους του εικοστού αιώνα, μαζί με το μοίρασμα των διεθνών αγορών από τις αντίπαλες καπιταλιστικές δυνάμεις ήταν κι η διοχέτευση της εσωτερικής κρίσης και της επαναστατικής απειλής στα μέτωπα της πολεμικής αλληλοεξόντωσης των λαών.

Το κίνημα ειρήνης απέναντι στο αντιδραστικό σύνθημα «λιγότερο κράτος» αντιλέγει με το σύνθημα «λαϊκό κράτος των εργαζομένων». Απέναντι στην υπαρκτή κρίση της «Ολυμπιακής», που δημιούργησαν και συσσώρευσαν οι διάφορες δοτές διοικήσεις των αστικών κυβερνήσεων, το κίνημα ειρήνης προτείνει κρατική δημόσια «Ολυμπιακή Αεροπορία».

Το κίνημα ειρήνης μένει σταθερό στις απόψεις του. Μαζί με τα προβλήματα των εξοπλισμών και των πολεμικών επεμβάσεων βλέπει την αντιλαϊκή, αντεργατική πολιτική ως αιτία πολέμου κι υποταγής σε ντόπια και ξένα συμφέροντα.