Στην "ακρόπολη της κοινωνικής ευημερίας", όπως αποκαλούν την αποτρόπαια και ανθρωπόμορφη μάσκα της κοινωνικής σήψης, που φέρει από τη γένεσή του το αμερικάνικο σύστημα, ο κινηματογράφος αποτελεί έναν από τους κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς της αθλιότητας και της δουλικής ανέχειας. Παραμορφώνει την αλήθεια, οδηγώντας στην απόλυτη ταύτιση με το ψέμα. Πολύ μακριά από τα καλούπια των χολιγουντιανών συνταγών, στα μετόπισθεν της αμερικάνικης ενδοχώρας και στους προμαχώνες της κοινωνικής καταγγελίας, βρίσκεται ο ανεξάρτητος Αμερικανός σκηνοθέτης Χαλ Χάρτλεϊ.

Με την τελευταία του ταινία "Αματέρ",καταγράφει τις βίαιες διαδρομές ενός κόσμου που πασχίζει για επιβίωση μέσα στη σκοτεινή πόλη. Ο σκηνοθέτης με ντοκιμαντερίστικη ακρίβεια, πλουτίζει με ζωική ενέργεια μια "στεγνή" στην όψη της ιδέα. Οι χαρακτήρες του φέρουν τα συμπτώματα της ψυχαναγκαστικής νεύρωσης και της αυτοαποκαλούμενης καπιταλιστικής "ευδαιμονίας". Ο ίδιος πιστεύει ότι "οι άνθρωποι που κάνουν μεγάλα πράγματα είναι αυτοί που δεν αγοράζονται εύκολα".Ακριβώς για το λόγο αυτό, δε δημιουργεί μια ρετρό αναπαράσταση του κόσμου, αλλά εισχωρεί στις κατώτατες βαθμίδες της κοινωνικής πυραμίδας και συμμαχεί με τους άνεργους απόμαχους, τους απόκληρους και τους περιθωριακούς, για να βγάλει από εκεί την ενδόμυχη και ακατέργαστη, αλλά αληθινή επιθυμία της ελευθερίας. Η σεναριακή πλοκή της ταινίας αποδεσμεύει τους αντιήρωες του Χάρτλεϊ από τις νευρώσεις της κοινωνικής ανισότητας και τους υποβάλει σε μια θεραπεία από το ψυχικό νόσημα της χαμέρπειας. Καταγράφει τις υπόγειες εκρήξεις του χαρακτήρα τους, ακριβώς για να τονίσει τις συγκρούσεις με την κατεστημένη λογική. Στην ουσία ιδεολογικοποιεί τις κοινωνικές αντιθέσεις, χλευάζοντας το υποκριτικό και το απάνθρωπο των οικονομικά δυνατών, χωρίς να δημιουργεί μια μελό ατμόσφαιρα. Χρησιμοποιεί το χιούμορ για να αποτρέψει τα μελοδραματικά στοιχεία. Ο Χάρτλεϊ έχει αποδείξει και στο παρελθόν, την αυστηρά αρνητική θέση του για τον κόσμο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, όπως τον αποκαλεί. Μαζί με την ταινία "Αματέρ" προβάλλεται και η μικρού μήκους ταινία του Αρη Φατούρου"Μακιγιάζ".

• Η ταινία του Κέρτις Χάνσον"Αγριος ποταμός",φέρει ακέραια όλα εκείνα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν το χολιγουντιανό κινηματογράφο. Μια περιπέτεια, που συνδυάζει τη γοητεία της εικόνας, την αστραφτερή λάμψη των ηθοποιών - προτύπων, με το μυστήριο της αστυνομικής πλοκής, χωρίς να κατευθύνει το μυθοπλαστικό της περιεχόμενο στην ανάπλαση μιας αληθινής προβληματικής, που να έχει στο κέντρο της τον άνθρωπο και τα προβλήματά του. Στην ταινία του, συγκρούονται ο ευτελής αστικός καθωσπρεπισμός με την άλογη και αναίτια βία. Η κλεψιά και η εγκληματικότητα δεν αποτελούν γι' αυτό το είδος του κινηματογράφου στοιχεία μιας εγκληματικής και διεφθαρμένης κοινωνικής πραγματικότητας, αλλά αλήθειες που έχουν τσιμεντωθεί στη "λογική" της επιφανειακής προσέγγισης. Η ταινία δε στοχεύει πουθενά αλλού παρά, στον εθισμό στην πλάνη και στην αποδοχή ενός τρόπου και μιας στάσης ζωής που να μην απειλεί τη γαλήνη και την ηρεμία του συγκεκριμένου οικονομικοπολιτικού συστήματος.

Γεράσιμος ΒΑΚΡΟΣ