Από την Τετάρτη το βράδυ ο χρόνος μετρά αντίστροφα για τους δύο Γάλλους δημοσιογράφους, τον Ζορζ Μαλμπρουνό και τον Κριστιάν Σεσνό, που μέχρι τη στιγμή που γράφονταν αυτές οι γραμμές κρατούνταν όμηροι από την οργάνωση «Ισλαμικός Στρατός του Ιράκ». Τα ίχνη των δύο ανδρών είχαν χαθεί από τις 19 Αυγούστου και χρειάστηκε περισσότερο από μία εβδομάδα για να γνωστοποιηθεί η ομηρία τους από τους απαγωγείς τους. Εκτοτε, χρειάστηκαν και μερικά ακόμη 24ωρα, μέχρι να διατυπωθεί το αίτημα των απαγωγέων.

Ο «Ισλαμικός Στρατός του Ιράκ» έθεσε ως όρο για την απελευθέρωση τους την άρση του νομοσχεδίου που απαγορεύει τα θρησκευτικά σύμβολα, συμπεριλαμβανομένης της ισλαμικής μαντίλας, μέσα στα γαλλικά δημόσια σχολεία. Είναι η πρώτη φορά που μια ιρακινή οργάνωση, από όσες έχουν εμφανιστεί τους τελευταίους μήνες και έχουν προχωρήσει σε απαγωγές, θέτει ένα αίτημα που δε σχετίζεται με την κατοχή στο Ιράκ, γεγονός που πυροδότησε σειρά αντιδράσεων, αλλά και πλήθος ερωτημάτων.

Η αντίδραση του Παρισιού ήταν άμεση και, όπως σχολιάζουν τα περισσότερα ΜΜΕ, άκρως εντυπωσιακή. Η γαλλική ηγεσία κίνησε γη και ουρανό, σε αντίθεση με άλλες κυβερνήσεις που σε ανάλογες περιπτώσεις έδειξαν ενδιαφέρον, αλλά όχι τέτοια εγρήγορση. Ο υπουργός Εξωτερικών, Μισέλ Μπαρνιέ, ξεκίνησε μια μαραθώνια περιοδεία σε όλες τις αραβικές χώρες. Μαζί με τον Μπαρνιέ, σειρά διπλωματών και ειδικών αποδύθηκαν σε μαραθώνιες επαφές με ισλαμικές οργανώσεις και παρατάξεις. Το αποτέλεσμα ήταν ότι, μέσα σε λίγα 24ωρα, σύσσωμος ο αραβικός και μουσουλμανικός κόσμος, τόσο διά στόματος των κυβερνήσεών του όσο και διά στόματος των γνωστότερων οργανώσεών του, ακόμη και των πλέων εξτρεμιστικών, όπως είναι η παλαιστινιακή «Χαμάς» και η λιβανική «Χεζμπολάχ», στάθηκε στο πλευρό των ομήρων, ζητώντας την άμεση απελευθέρωσή τους.

Ανάλογη «δράση» ανέλαβαν οι Γάλλοι διπλωμάτες και εντός Ιράκ, όπου όλες ανεξαιρέτως οι εθνοτικές και θρησκευτικές παρατάξεις προχώρησαν σε καταδικαστικές ανακοινώσεις και σε παροτρύνσεις προς τους απαγωγείς. Στο Ιράκ βρίσκεται, σύμφωνα με πληροφορίες, και ειδική ομάδα των μυστικών υπηρεσιών, με επικεφαλής τον στρατηγό Φιλίπ Ροντό, ο οποίος θεωρείται ένας από τους πλέον αρμόδιους σε ζητήματα ομηριών (υπήρξε επικεφαλής της επιχείρησης σύλληψης του Κάρλος στο Σουδάν). Κοινός τόπος στις δεκάδες εκκλήσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας ήταν η αναγνώριση της στάσης της Γαλλίας απέναντι στον αραβικό κόσμο, με συγκεκριμένες αναφορές στην αντίθεσή της στον πόλεμο στο Ιράκ και στη συμπαράσταση που έχει εκφράσει στους Παλαιστινίους.

Μάλιστα, οι απαγωγείς πέτυχαν και κάτι που δεν είχε καταφέρει η γαλλική κυβέρνηση εδώ και ένα χρόνο. Κατάφεραν να συσπειρώσουν τη γαλλική κοινή γνώμη που είχε βαθιά διχαστεί μετά την υιοθέτηση της απαγορευτικής νομοθεσίας. Το Συμβούλιο Μουσουλμανικής Πίστης και η Ενωση Ισλαμικών Οργανώσεων Γαλλίας, που εκπροσωπούν τη γαλλική μουσουλμανική κοινότητα, καταδίκασαν την απαγωγή, έκαναν διαδηλώσεις ζητώντας την απελευθέρωση των 2 δημοσιογράφων και μάλιστα έστειλαν αντιπροσωπεία στο Ιράκ να έρθει σε επαφή με τους απαγωγείς.

Την Πέμπτη, που ήταν η πρώτη ημέρα του σχολικού έτους στη Γαλλία, αντί για ένταση και επεισόδια που αναμένονταν, οι ίδιες οι μουσουλμάνες σε ένδειξη συμπαράστασης έβγαλαν τις μαντίλες τους, καθώς, όπως διαμήνυσαν οι εκπρόσωποί τους, «πρώτα είμαστε πολίτες και μετά θρησκευτικά όντα. Τα προβλήματά μας θα τα λύσουμε μόνοι μας».

«Παραφωνία» στην ομόθυμη και ομόφωνη στάση που τήρησε απέναντι στο θέμα ο μουσουλμανικός και αραβικός κόσμος αποτέλεσε ο δοτός πρωθυπουργός του Ιράκ, Ιγιάντ Αλάουι, και τα ιρακινά ΜΜΕ που ελέγχει. Ο Αλάουι επέρριψε την ευθύνη της απαγωγής στη γαλλική ηγεσία, ενισχύοντας τα υπάρχοντα ερωτήματα και προκαλώντας ειρωνικά χαμόγελα.

«Στο Ιράκ δεν μπορεί κανείς να είναι ουδέτερος: είτε στηρίζει την ιρακινή κυβέρνηση και τον αγώνα της κατά των τρομοκρατών είτε είναι μαζί τους. Οι Γάλλοι είχαν την ψευδαίσθηση ότι τηρώντας, δήθεν, ουδέτερη στάση, δεν τους αφορά η τρομοκρατία. Τώρα συνειδητοποιούν ότι δεν είναι έτσι», είπε ο δοτός πρωθυπουργός, θυμίζοντας πολύ το ύφος του Τζορτζ Μπους. Λίγες μέρες αργότερα, η εφημερίδα «Βαγδάτη», που ελέγχει ο ίδιος, μην τηρώντας καν τα προσχήματα, δε βρήκε χώρο ούτε για τη διατύπωση μιας ευχής για θετική κατάληξη της ομηρίας, αλλά αρκέστηκε να εκτιμήσει ότι «η απαγωγή είναι απόρροια της άρνησης της Γαλλίας να βοηθήσει την ιρακινή κυβέρνηση».

Ενα από τα πρώτα σημεία που τράβηξε τη διεθνή προσοχή περισσότερο από όσο γίνεται συνήθως με τις ομηρίες που λαμβάνουν χώρα τους τελευταίους μήνες στο Ιράκ, είναι το ίδιο το αίτημα των απαγωγέων. Για πρώτη φορά, μια ιρακινή οργάνωση παρεμβαίνει στα εσωτερικά μιας άλλης χώρας και δεν κάνει καμία νύξη για το θέμα της κατοχής αιτιολογώντας την απαγωγή.

Το ενδιαφέρον τράβηξε και το ποιόν των ίδιων των ομήρων. Ο 41χρονος Ζορζ Μαλμπρουνό και ο 37χρονος Κριστιάν Σεσνό δεν έχουν πολλά κοινά στοιχεία με τους περισσότερους από τους ομήρους που έχουμε δει. Ο Σεσνό είναι ανταποκριτής του κρατικού γαλλικού ραδιοφώνου RFI και του «Radio France», ενώ δίνει ανταποκρίσεις και στην ελβετική «La Tribune de Geneve». Τα τελευταία χρόνια ζει μόνιμα στο Αμμάν. Μαζί με τον Μαλμπρουνό βρίσκονται στο Ιράκ από την έναρξη της αμερικανικής εισβολής, ενώ έχουν γράψει μαζί 2 βιβλία για το Ιράκ, καθώς συνεργάζονται χρόνια. Μόνος του έχει γράψει βιβλία για το Παλαιστινιακό και για το πρόβλημα του νερού στη Μέση Ανατολή.

Ο Μαλμπρουνό, σήμερα ανταποκριτής της «Figaro», των τοπικών εφημερίδων «Ouest France» και «L' Est Republicain», αλλά και του ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού RTL, θεωρείται ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής και αραβικού κόσμου. Είναι ένας από τους καλύτερους γνώστες της παλαιστινιακής Ιντιφάντα, γνωρίζει αραβικά και είναι εγκαταστημένος σχεδόν μόνιμα στην Ιερουσαλήμ. Εχει, επίσης, γράψει βιβλίο για την Ιντιφάντα. Οπως φροντίζει να μας ενημερώσει ο Ισραηλινός δημοσιογράφος Ζερόμ Κουρσάντ, στη γαλλόφωνη ηλεκτρονική σελίδα του εβραϊκού και αυτοπροσδιοριζόμενου ως «ανεξάρτητου» ειδησεογραφικού πρακτορείου «Metula», ο Μαλμπρουνό «υπήρξε πάντα ένας ταγμένος πολιτικός ακτιβιστής, υιοθετώντας πλήρως τις θέσεις των Παλαιστινίων και των Αράβων, ασκώντας δριμεία κριτική στο Ισραήλ και επιλέγοντας να ζει και να συγχρωτίζεται στην αραβική πλευρά της Ιερουσαλήμ».

Ο Κουρσάντ χαρακτηρίζει «αναμενόμενη» την έκκληση για την απελευθέρωσή του που απηύθυναν μια σειρά από ισλαμικές οργανώσεις και ηγεσίες, καθώς, όπως λέει, «είναι ο καλύτερος σύμμαχός τους». Θέτει, επίσης, και το ερώτημα «γιατί να απαχθεί ένας τέτοιος καλός προπαγανδιστής των αραβικών στόχων από ισλαμιστές», για να δώσει μόνος του την απάντηση μέσα από τη γνωστή επωδό της «τυφλής και παγκόσμιας τρομοκρατίας».

Το ερώτημα, όμως, του Κουρσάντ φαίνεται ότι έθεσε και η γαλλική ηγεσία. Και σε μια προσπάθεια να απαντήσει, χρησιμοποίησε την πλάγια διπλωματική οδό, την οποία γνωρίζει πολύ καλά. Μέσα από το μαραθώνιο των επαφών της, η γαλλική διπλωματία έφερε στο προσκήνιο μια κατηγορηματική καταδίκη της απαγωγής από το σύνολο των αραβικών κυβερνήσεων και όλων των μουσουλμανικών οργανώσεων, όλων των δογμάτων. Εθεσε με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο το πλαίσιο για το ερώτημα που πλανάται στο μυαλό όλων: Αν όλοι αυτοί επιθυμούν την άμεση απελευθέρωση των 2 ομήρων και δεν έχουν καμία σχέση με την ομηρία τους, τότε ποιος έχει; Ποιος κρύβεται πίσω από τον «Ισλαμικό Στρατό του Ιράκ», τις επιλογές και τα αιτήματά του;

Πόσο μάλιστα που μια αναδρομή στη σύντομη, χρονικά, δράση του «Ισλαμικού Στρατού του Ιράκ» τον διαφοροποιεί από μια σειρά από άλλες νεοεμφανιζόμενες ιρακινές οργανώσεις. Από τα μέσα Ιουλίου έχει απαγάγει 2 Πακιστανούς εργαζόμενους, τους οποίους εκτέλεσε, μετά τη ρητή ανακοίνωση του Πακιστάν ότι δεν προτίθεται να αποστείλει στρατεύματα στο Ιράκ. Διεκδίκησε την απαγωγή ενός Φιλιππινέζου εργαζόμενου, που κατέληξε στην απόσυρση της ολιγομελούς φιλιππινέζικης στρατιωτικής εκπροσώπησης. Στη συνέχεια, απήγαγε τον Ιρανό πρόξενο στην Καρμπάλα, κατηγορώντας τον «για ανάμειξη στα εσωτερικά του Ιράκ». Η τύχη του Φερεϊντούν Τζαχάνι αγνοείται από τα μέσα Ιουλίου.

Λίγες μέρες αργότερα, τους ισχυρισμούς του «Ισλαμικού Στρατού του Ιράκ», περί ιρανικής ανάμειξης στα εσωτερικά της χώρας, υιοθέτησε και η δοτή κυβέρνηση Αλάουι, η οποία συνέλαβε 4 Ιρανούς με την κατηγορία της κατασκοπίας και 2 Ιρανούς δημοσιογράφους, εκ των οποίων ο ένας απελάθηκε πριν από λίγες ημέρες. Τελευταίο «επεισόδιο» ήταν η απαγωγή και εκτέλεση του Ιταλού δημοσιογράφου φιλειρηνιστή Εντζο Μπαλντόνι, καθώς το αίτημα για άμεση αποχώρηση των ιταλικών στρατευμάτων δεν ικανοποιήθηκε. Εντούτοις, άλλες ιρακινές οργανώσεις έχουν απελευθερώσει όσους ομήρους έχουν πειστεί ότι δε σχετίζονται με τον κατοχικό μηχανισμό, ακόμη και αν οι χώρες τους διατηρούν κατοχικά στρατεύματα.

Εχοντας κανείς υπόψη του όλες αυτές τις περίεργες συμπτώσεις, τις «ατυχείς» δηλώσεις, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο επέλεξε η γαλλική ηγεσία να χειριστεί το θέμα, αναγκάζοντας, ουσιαστικά, το σύνολο του αραβικού μουσουλμανικού κόσμου να διαχωρίσει τη θέση του από την απαγωγή, δεν μπορεί παρά να καταλήξει σε σειρά ερωτημάτων. Ακόμη και αν κάποιος δε θελήσει να υιοθετήσει την άποψη που προωθείται, εμμέσως, από τους γαλλικούς χειρισμούς, δηλαδή ότι κάποιος θέλει να πιέσει, να τιμωρήσει και να εκβιάσει τη Γαλλία για την αρνητική θέση που κράτησε όσον αφορά στην εισβολή στο Ιράκ, σίγουρα δεν του είναι εύκολο να αγνοήσει τα «κενά» που παρουσιάζει η συγκεκριμένη υπόθεση.

Το βέβαιο είναι ότι η απαγωγή των Μαλμπρουνό και Σεσνό, όποια και να είναι η κατάληξή της, άνοιξε την πόρτα σε μια «θολή ζώνη», όπου όλα μπορούν να θεωρούνται πιθανά.