Θα μιλήσει ο Λουκάς Αναστασόπουλος, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.
Οπως σημειώνεται στο κάλεσμα:
«Ο Σοστακόβιτς υπήρξε ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες του 20ού αιώνα, με πολύ μεγάλη εργογραφία. Υπήρξε πραγματικά ηγετική προσωπικότητα στον χώρο της μουσικής. Εγραψε 15 συμφωνίες, όπερες, μουσική για μπαλέτο, κινηματογράφο, θέατρο κ.λπ.
Ξεχωρίζει τόσο για την αισθητική υπεροχή της γραφής του, όσο και για την αγωνιστική στάση ζωής. Οπως έλεγε ο ίδιος, "ο δεσμός του καλλιτέχνη με τον λαό και με την εποχή που ζει είναι η ραχοκοκαλιά κάθε πραγματικού έργου τέχνης". Παιδί της Οκτωβριανής Επανάστασης, εμπνεύστηκε από τα ιδανικά της, θέτοντας τη δημιουργία του στην υπηρεσία του λαού που έχτιζε τη σοσιαλιστική κοινωνία. Ο Σοστακόβιτς είχε πλούσια κοινωνική δραστηριότητα και ενεργή συμμετοχή στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού, πέρα από τη μουσική του δημιουργία.
Τα αστικά επιτελεία μπροστά σε αυτήν την επέτειο επανέφεραν ξανά τη γνωστή αντικομμουνιστική λασπολογία περί ανελευθερίας στην Τέχνη στη Σοβιετική Ενωση, επιχειρώντας να αμαυρώσουν τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε.
Την απάντηση την δίνει η ίδια η κομμουνιστική στάση με την καλλιτεχνική διάνοια διαχρονικά του μεγάλου Σοβιετικού συνθέτη, γιατί και η μουσική του με τη σειρά της δείχνει την ανωτερότητα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης».
Elina Giounanli/nophoto.gr |
Θα παρουσιαστούν για έξι παραστάσεις από τις 7 έως τις 11 Μάη στο Metropolitan Urban Theater (Αλ. Φλέμινγκ 2).
Το πρωτότυπο θεατρικό έργο της Νεφέλης Μαϊστράλη είναι εμπνευσμένο από την ιστορία της Σπυριδούλας, μιας υπηρέτριας που σιδερώθηκε από τα αφεντικά της, σε μια υπόθεση που προκάλεσε φρίκη στην κοινή γνώμη της χώρας πριν από περίπου 70 χρόνια.
Με κεντρική αναφορά στην 12χρονη Σπυριδούλα, το έργο μιλάει για μια όχι τόσο μακρινή εποχή, όταν πλήθος ανήλικα άπορα κορίτσια υιοθετούνταν από επιφανείς οικογένειες με την ιδιότητα της «ψυχοκόρης», για να εργαστούν ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί σε μια ιδιάζουσα κατάσταση σύγχρονης δουλείας.
«Η ιστορία της, που φέρει όλα εκείνα τα στοιχεία ενός μύθου του αρχαίου δράματος - με την τεράστια διαφορά ότι συνέβη στ' αλήθεια - είναι το κλειδί για να συναντηθούμε με χιλιάδες νεαρά κορίτσια του πρόσφατου παρελθόντος αλλά και του σήμερα, τα οποία έτυχε να γεννηθούν σε ένα αφιλόξενο περιβάλλον, χωρίς τα απαραίτητα μέσα, για να αντεπεξέλθουν "στον κόσμο όπως τον φτιάξαμε ή όπως τον αφήσαμε να γίνει"», σημειώνει ανάμεσα σε άλλα η Ν. Μαϊστράλη.
Για τη δημιουργία του έργου η Νεφέλη Μαϊστράλη άντλησε στοιχεία από ιστορικά ντοκουμέντα και γυναικείες αφηγήσεις της εποχής, αλλά και από συνεντεύξεις γυναικών που εργάζονται σήμερα ως εσωτερικές οικιακές βοηθοί. Η συγγραφέας, με αφορμή τη συγκλονιστική ιστορία της 12χρονης Σπυριδούλας, μιλάει και για άλλες γυναίκες που υπήρξαν ψυχοκόρες και υπηρέτριες τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70, ακόμα και από την ηλικία των 7 ετών.
Με όχημα το έργο αυτό και υπό τους ελληνικούς και πανκ ήχους των Θραξ Πανκc επτά ηθοποιοί (Ελένη Βλάχου, Σταύρος Γιαννουλάδης, Τάσος Δημητρόπουλος, Αργυρώ Θεοδωράκη, Κατερίνα Λάττα, Αριστέα Σταφυλαράκη, Ελένη Τσιμπρικίδου) δίνουν με συγκλονιστικό τρόπο σάρκα και οστά στην ιστορία.
Προπώληση: more.com.
Το έργο «Σπυριδούλες» της Νεφέλης Μαϊστράλη κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».
Οπως αναφέρεται στο κείμενο της Ερώτησης, «στο νησί της Λέρου βρίσκεται ένα σύγχρονο εκκλησιαστικό μνημείο στοιχείο της ιστορικής μνήμης της περιόδου 1967-'74. Πρόκειται για την εκκλησία Αγία Ματρώνα - Κιουρά, χτισμένη πίσω από τον κόλπο του Παρθενίου. Η εκκλησία έχει χαρακτηριστεί ως διατηρητέο μνημείο και έργο τέχνης από το υπουργείο Πολιτισμού. Αγιογραφήθηκε κατά τη διάρκεια της χούντας των συνταγματαρχών, στα χρόνια 1969 - 1970. Οι μορφές των αγιογραφιών είναι ιδιαίτερες, καθώς είναι πρόσωπα απλών ανθρώπων από τα γύρω χωριά.
Οι αγιογραφίες παρουσιάζουν εκτεταμένες φθορές, για τις οποίες είχαμε καταθέσει κοινοβουλευτική Ερώτηση το 2022, ωστόσο έκτοτε η κατάσταση έχει επιδεινωθεί με αποκόλληση ολόκληρων κομματιών και πλήρη καταστροφή μέρους των αγιογραφιών. Ενώ υποτίθεται ότι έχει ενταχθεί σε κάποιο πρόγραμμα, πέρα από κάποιες γάζες, δεν έχει προχωρήσει καμιά ουσιαστική εργασία, με αποτέλεσμα κάθε μέρα που περνά να οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην ολοκληρωτική καταστροφή του μνημείου».
Οι βουλευτές του ΚΚΕ που υπογράφουν την Ερώτηση, Μαρία Κομνηνάκα, Σεμίνα Διγενή, Λιάνα Κανέλλη, Διαμάντω Μανωλάκου και Μανώλης Συντυχάκης, ρωτούν την υπουργό τι μέτρα θα πάρει άμεσα η κυβέρνηση για τη συντήρηση και προστασία της Αγίας Ματρώνας - Κιουράς στη Λέρο.
Για τρεις ακόμα παραστάσεις (8, 15 και 22 Μάη) θα παίζεται στη σκηνή του Θεάτρου «Βικτώρια» (Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλου) το ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου «Το Φως του Γκαζιού (Gaslight)», σε σκηνοθεσία Γιάννη Παπαδογιάννη και μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν.
Το «Φως του Γκαζιού» είναι θεατρικό έργο γραμμένο το 1938 από τον Βρετανό συγγραφέα Πάτρικ Χάμιλτον. Πρόκειται για ένα «βικτωριανό θρίλερ σε τρεις πράξεις», που εκτυλίσσεται στο Λονδίνο το 1880.
Η ίδια η επιλογή του έργου από τον θίασο του Γιάννη Παπαδογιάννη, μετά την περσινή παράσταση των «Αρουραίων» του νατουραλιστή Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο χρόνος συγγραφής του έργου συμπίπτει με τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας (δεκαετίες 1920 και 1930), κατά την οποία ξεκίνησαν να δημοσιεύονται τα έργα της Αγκάθα Κρίστι. Την ίδια περίοδο, στο πεδίο του κινηματογράφου ο Αλφρεντ Χίτσκοκ σκηνοθετούσε τα πρώτα θρίλερ του. Τα δύο σημαντικότερα θεατρικά έργα του Πάτρικ Χάμιλτον (ο οποίος είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τη δεκαετία του 1930 είχε προσεγγίσει τον μαρξισμό), η «Θηλιά» (1929) και το «Φως του Γκαζιού» (1938), εντάσσονται στο είδος του θρίλερ, ενώ και τα δύο μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Στο πρώτο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ (1948), ενώ στο δεύτερο βασίστηκαν δύο ταινίες, μία αγγλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον (1940), και μία αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ (1944).
Στο «Φως του Γκαζιού», λοιπόν, ένα ευκατάστατο παντρεμένο ζευγάρι μετακομίζει σε ένα σπίτι στο οποίο χρόνια πριν συνέβη ένας ανεξιχνίαστος φόνος, ενώ η παράξενη συμπεριφορά της γυναίκας αρχίζει να τους οδηγεί σε προστριβές. Διακρίνονται οι συμβάσεις του θρίλερ (απεικόνιση του ταραγμένου ψυχισμού, σασπένς, ρόλος του αστυνομικού κ.λπ.) και η ευρηματική πλοκή του Χάμιλτον.
Η παράσταση στο Θέατρο «Βικτώρια», σε σκηνοθεσία Γιάννη Παπαδογιάννη, υπηρετεί με ουσιαστικό τρόπο την πλοκή και τις συμβάσεις του είδους, θέτοντας στο επίκεντρο τις ερμηνείες των ηθοποιών (Αθηνά Ασημάκη, Κική Δημητρακάκη, Φαίη Καραμάνου, Κυριάκος Μαρκάτος, Γιάννης Μουτζούρης, Γιάννης Παπαδογιάννης). Η δουλειά του θιάσου συνολικά είναι άξια και ισορροπημένη.
Το σκηνικό, οι φωτισμοί και τα κοστούμια είναι μελετημένα, λειτουργικά και ανταποκρίνονται με επάρκεια στις απαιτήσεις που θέτει το έργο. Ισως αν είχαν ένα σαφέστερο, πιο συνεκτικό αισθητικό στίγμα θα ενίσχυαν ακόμα περισσότερο το συνολικό αποτέλεσμα. Παρ' όλα αυτά, η δημιουργική δουλειά των σχετικών συντελεστών παραμένει αξιέπαινη (σχεδιασμός φώτων - μουσική επιμέλεια: Γιάννης Παπαδογιάννης, ενδυματολογική επιμέλεια: Αθηνά Ασημάκη, σκηνικά: «Pixel Forge Laserworks», κατασκευή κοσμημάτων: Χριστίνα Τριανταφυλλοπούλου).
Συνολικά η παράσταση γοητεύει τον θεατή. Μάλιστα, αν «ξύσει» την επιφάνεια των ευρημάτων της πλοκής, καταλαβαίνει ότι στην «καρδιά» του έργου βρίσκεται κάτι πιο ουσιαστικό: Η απεικόνιση της δύναμης που ανακαλύπτει ότι έχει ο άνθρωπος καθώς απεγκλωβίζεται από μια πνιγηρή κατάσταση, ξεδιαλύνοντας βήμα - βήμα την πλάνη του. Το απλό αυτό στοιχείο αναδεικνύεται εύστοχα, χάρη στις ειλικρινείς ερμηνείες των ηθοποιών υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Αξίζει να τη δείτε!