Για τρεις ακόμα παραστάσεις (8, 15 και 22 Μάη) θα παίζεται στη σκηνή του Θεάτρου «Βικτώρια» (Μαγνησίας 5 και Αριστοτέλου) το ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου «Το Φως του Γκαζιού (Gaslight)», σε σκηνοθεσία Γιάννη Παπαδογιάννη και μετάφραση Αλέξανδρου Κοέν.

Το «Φως του Γκαζιού» είναι θεατρικό έργο γραμμένο το 1938 από τον Βρετανό συγγραφέα Πάτρικ Χάμιλτον. Πρόκειται για ένα «βικτωριανό θρίλερ σε τρεις πράξεις», που εκτυλίσσεται στο Λονδίνο το 1880.

Η ίδια η επιλογή του έργου από τον θίασο του Γιάννη Παπαδογιάννη, μετά την περσινή παράσταση των «Αρουραίων» του νατουραλιστή Γκέρχαρτ Χάουπτμαν, παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Ο χρόνος συγγραφής του έργου συμπίπτει με τη λεγόμενη «χρυσή εποχή» της αγγλικής αστυνομικής λογοτεχνίας (δεκαετίες 1920 και 1930), κατά την οποία ξεκίνησαν να δημοσιεύονται τα έργα της Αγκάθα Κρίστι. Την ίδια περίοδο, στο πεδίο του κινηματογράφου ο Αλφρεντ Χίτσκοκ σκηνοθετούσε τα πρώτα θρίλερ του. Τα δύο σημαντικότερα θεατρικά έργα του Πάτρικ Χάμιλτον (ο οποίος είναι αξιοσημείωτο ότι κατά τη δεκαετία του 1930 είχε προσεγγίσει τον μαρξισμό), η «Θηλιά» (1929) και το «Φως του Γκαζιού» (1938), εντάσσονται στο είδος του θρίλερ, ενώ και τα δύο μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο. Στο πρώτο βασίστηκε η ομώνυμη ταινία του Χίτσκοκ (1948), ενώ στο δεύτερο βασίστηκαν δύο ταινίες, μία αγγλικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Θόρολντ Ντίκινσον (1940), και μία αμερικανικής παραγωγής, σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κιούκορ (1944).

Στο «Φως του Γκαζιού», λοιπόν, ένα ευκατάστατο παντρεμένο ζευγάρι μετακομίζει σε ένα σπίτι στο οποίο χρόνια πριν συνέβη ένας ανεξιχνίαστος φόνος, ενώ η παράξενη συμπεριφορά της γυναίκας αρχίζει να τους οδηγεί σε προστριβές. Διακρίνονται οι συμβάσεις του θρίλερ (απεικόνιση του ταραγμένου ψυχισμού, σασπένς, ρόλος του αστυνομικού κ.λπ.) και η ευρηματική πλοκή του Χάμιλτον.

Η παράσταση στο Θέατρο «Βικτώρια», σε σκηνοθεσία Γιάννη Παπαδογιάννη, υπηρετεί με ουσιαστικό τρόπο την πλοκή και τις συμβάσεις του είδους, θέτοντας στο επίκεντρο τις ερμηνείες των ηθοποιών (Αθηνά Ασημάκη, Κική Δημητρακάκη, Φαίη Καραμάνου, Κυριάκος Μαρκάτος, Γιάννης Μουτζούρης, Γιάννης Παπαδογιάννης). Η δουλειά του θιάσου συνολικά είναι άξια και ισορροπημένη.

Το σκηνικό, οι φωτισμοί και τα κοστούμια είναι μελετημένα, λειτουργικά και ανταποκρίνονται με επάρκεια στις απαιτήσεις που θέτει το έργο. Ισως αν είχαν ένα σαφέστερο, πιο συνεκτικό αισθητικό στίγμα θα ενίσχυαν ακόμα περισσότερο το συνολικό αποτέλεσμα. Παρ' όλα αυτά, η δημιουργική δουλειά των σχετικών συντελεστών παραμένει αξιέπαινη (σχεδιασμός φώτων - μουσική επιμέλεια: Γιάννης Παπαδογιάννης, ενδυματολογική επιμέλεια: Αθηνά Ασημάκη, σκηνικά: «Pixel Forge Laserworks», κατασκευή κοσμημάτων: Χριστίνα Τριανταφυλλοπούλου).

Συνολικά η παράσταση γοητεύει τον θεατή. Μάλιστα, αν «ξύσει» την επιφάνεια των ευρημάτων της πλοκής, καταλαβαίνει ότι στην «καρδιά» του έργου βρίσκεται κάτι πιο ουσιαστικό: Η απεικόνιση της δύναμης που ανακαλύπτει ότι έχει ο άνθρωπος καθώς απεγκλωβίζεται από μια πνιγηρή κατάσταση, ξεδιαλύνοντας βήμα - βήμα την πλάνη του. Το απλό αυτό στοιχείο αναδεικνύεται εύστοχα, χάρη στις ειλικρινείς ερμηνείες των ηθοποιών υπό την καθοδήγηση του σκηνοθέτη. Αξίζει να τη δείτε!