Το μοντέλο του καλοζωισμένου «Ζορό» που αφήνει τη χλιδή του αρχοντικού του για να πάρει εκδίκηση για τους δούλους που... διατηρεί στις φυτείες του, είναι μια εξευγενισμένη μυθιστορηματική και κινηματογραφική φιγούρα. Πλην, όμως, σε συνθήκες πραγματικής ζωής αποτελεί ένα βαθύτατα αντιδραστικό κατασκεύασμα.

Η πραγματική ζωή δεν κινείται με βάση τους κανόνες της εικονικής πραγματικότητας. «Ζορό» στην πραγματική ζωή δεν υπάρχουν. Κι όσοι τους υποδύονται υπάρχουν μόνο ως τάγματα εφόδου αλητών του υποκόσμου ή προβοκατόρων με κουμπούρια.

*

Η δράση τους - κι αυτό δεν είναι «σενάριο» - στοχεύει σε πολλά επίπεδα:

Λειτουργούν ως προβοκατόρικη καρικατούρα της οργανωμένης πάλης με σκοπό την υπονόμευση του λαϊκού κινήματος.

Υπηρετούν την επιλογή του συστήματος να συκοφαντηθεί κάθε εστία πολιτικής ριζοσπαστικοποίησης και κοινωνικής αφύπνισης μέσα από τον ορυμαγδό της τρομο-υστερίας.

Εξυπηρετούν, είτε ως κατευθυνόμενα αθύρματα «κέντρων» και «παράκεντρων», είτε ως εξ αντικειμένου αξιοποιήσιμα θρασίμια, τη στρατηγική του βασικού κατασταλτικού κέντρου, του αστικού κράτους, για ένταση και «δικαιολόγηση» μέτρων «νόμου και τάξης».

Ρίχνουν λίπασμα στον παραληρηματικό λόγο που με «λαγό» την κάθε λογής ακροδεξιά υστερία αποθεώνει την αυθαιρεσία, τη στρατοκρατική λογική, την αστυνομοκρατία.

Καλλιεργούν το έδαφος για ακόμα πιο απροσχημάτιστες επεμβάσεις εξωτερικής και εσωτερικής έμπνευσης.

«Νομιμοποιούν» το πλαστό δίλημμα «ελευθερίες ή ασφάλεια», με θύμα τις προσωπικές και κοινωνικές ελευθερίες, τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και με μια «ασφάλεια» κομμένη και ραμμένη στα μέτρα των «προστατών» που ως άλλοι «λύκοι» θα κληθούν να φυλάξουν τα πρόβατα...

*

Εν κατακλείδι, η χρονική στιγμή και η ρευστότητα της περιόδου κατά την οποία επανεμφανίστηκαν οι εγκληματίες χτες στο κέντρο της Αθήνας, είναι μια ακόμα πιστοποίηση των ήδη γνωστών:

Εχουμε να κάνουμε με δολοφόνους, με κατασκευασμένους και εντεταλμένους εγκληματίες, με ενεργούμενα που η λεγόμενη «επιχειρησιακή τους ετοιμότητα» και η «άνεση των κινήσεών τους» ξεφωνίζουν για το ρόλο που τους έχει ανατεθεί εκ των «υπηρεσιών».

Χτες τα κανάλια βρήκαν πολύ ενδιαφέρουσα την «αντιπαράθεση» που είχαν στη Βουλή ο Ε. Βενιζέλος με τον υπουργό Τουρισμού Κ. Μαρκόπουλο, με αφορμή ότι ο πρώτος χαρακτήρισε «κόλαφο» για την κυβέρνηση τα όσα είπε σε συνέντευξή του ο επίτροπος Αλμούνια.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι πως τα όσα είπε ο (σοσιαλιστής) επίτροπος είναι «κόλαφος», αλλά όχι για την κυβέρνηση. Είναι «κόλαφος» για τον ελληνικό λαό, ο οποίος καλείται να επωμιστεί νέα καταιγίδα αντιλαϊκών μέτρων στο όνομα της μείωσης των ελλειμμάτων.

Ομως, το αξιοσημείωτο όσον αφορά τα κανάλια είναι ότι, ενώ βρήκαν χρόνο για να «παίξουν» τις δηλώσεις του κ. Βενιζέλου, ώστε να καλλιεργήσουν μια εικόνα «σύγκρουσης» μεταξύ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, απέφυγαν επιμελώς να «παίξουν» έστω και μια ατάκα από τις δηλώσεις - για το ίδιο θέμα - του εκπροσώπου Τύπου του ΠΑΣΟΚ, του κ. Παπακωνσταντίνου.

Μιλάμε, φυσικά, για τη δήλωση του κ. Παπακωνσταντίνου, που όταν ρωτήθηκε την Τρίτη για τη συνέντευξη Αλμούνια, απάντησε σε άπταιστη ευρωενωσιακή διάλεκτο: «Το ΠΑΣΟΚ λαμβάνει πολύ σοβαρά υπόψη τις όποιες συστάσεις της ΕΕ»!

Τη μια μέρα, δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ έκανε γονυκλισίες στον Αλμούνια, και την άλλη κατήγγειλε τον «κόλαφο». Πώς άραγε διέλαθε της προσοχής των ΜΜΕ μια τέτοια οβιδιακή μετάλλαξη; Ισως, πάλι, να πρόκειται για... αβλεψία των καναλαρχών που δεν υποκρύπτει κάποια σκοπιμότητα. Ως εκ τούτου διορθώνεται. Ιδού πώς: Ας προβάλουν τη δήλωση Παπακωνσταντίνου και δίπλα - δίπλα να μεταδώσουν και τις δηλώσεις Βενιζέλου. Δε θα ήταν αυτό μια υπέροχη προσφορά προς τους τηλεθεατές τους, που έτσι θα έβλεπαν να αναδεικνύεται μπροστά στα μάτια τους η αβυσσαλέα υποκρισία του ΠΑΣΟΚ;

Θα περιμένουμε λοιπόν - στο πλαίσιο της αντικειμενικής και πλουραλιστικής ενημέρωσης που παρέχουν τα ΜΜΕ - το σχετικό βιντεάκι για τη διγλωσσία του ΠΑΣΟΚ (σ.σ.: κι αν το δείτε σφυρίχτε μας «κλέφτικα»)...

Απίθανη η προχτεσινή εμφάνιση του κ. Χυτήρη στο δελτίο ειδήσεων του MEGA. Και αναφερόμαστε ειδικά στο σημείο όπου ο πρώην υπουργός, για να δείξει την υπεροχή του ΠΑΣΟΚ έναντι της ΝΔ, έφερε ως απόδειξη ότι, σε αντίθεση με τον Καραμανλή, ο κ. Σημίτης, όπως είπε, όταν πήγαινε στην ΕΕ «χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι»! Πράγμα, το οποίο, άλλωστε, γνωρίζει θαυμάσια ο ελληνικός λαός...

Αλλωστε, πώς να ξεχαστούν εκείνα τα άνευ προηγουμένου γλοιώδη, όταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας πιάστηκε από το φακό της κάμερας να παρακαλάει τον Μπλερ - μέχρι βαθμού ικεσίας - να του στείλει κανένα από τα κλεμμένα Μάρμαρα του Παρθενώνα. Μόνο για λίγες μέρες τα ήθελε στην Αθήνα, γιατί, όπως του εξηγούσε του Μπλερ, «έχουμε και εκλογές στην Ελλάδα» (!)... Και ένεκα των εκλογών, ήθελε με αυτόν τον ιταμό τρόπο να «θαμπώσει» τους «ιθαγενείς» ψηφοφόρους. Ψηφοθηρία, δηλαδή, με φόντο την πολιτιστική κληρονομιά του τόπου (και μάλιστα την κλεμμένη κληρονομιά!).

Αλήθεια, μήπως θυμάται ο κ. Χυτήρης ποιος ήταν ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, που διέπραξε αυτό το απερίγραπτο «ανδραγάθημα»;..

Η φαρσοκωμωδία με τον βουλευτή της ΝΔ, τον Γιάννη Μανώλη, συνεχίζεται. Τίποτα το περίεργο. Αλλωστε, όταν έχουν προηγηθεί υποθέσεις τύπου Δαϊλάκη ή Παυλίδη (για να θυμηθούμε μερικές μόνο), τίποτα δεν μπορεί να προξενεί πλέον έκπληξη για το επίπεδο της σοβαρότητας, στο οποίο κινείται το πολιτικό προσωπικό της Ρηγίλλης.

Εν προκειμένω, πάντως, και δεδομένου ότι η «Μανωλειάδα» εκδηλώθηκε μόλις λίγες μέρες μετά τις «αυστηρές» τοποθετήσεις του πρωθυπουργού στο υπουργικό συμβούλιο με αφορμή το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών (όπου και απορρίφθηκαν τα περί συνεργασίας με το ΛΑ.Ο.Σ.), για ένα είμαστε πλέον βέβαιοι: Για το πόσο «μετράει» ο λόγος του κ. Καραμανλή στο εσωτερικό του κόμματός του...

«(...) Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα (...) δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων(...)».

(Φρ. Ενγκελς, επιστολή του προς τον Πάμπλο Ιγκλέσιας στη Μαδρίτη, Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ, «Απαντα», τόμ. 39, σελ. 223).