Η πρόσφατη εξέγερση στη Γαλλία - που ορισμένοι αναλυτές τη θεώρησαν τη σοβαρότερη εξέγερση των τελευταίων 40 χρόνων και άλλοι τη χαρακτήρισαν «Ιντιφάντα» των περιφρονημένων, μπορεί προς το παρόν να έσβησε μέσα στα αποκαΐδια και τη σκληρή καταστολή. Η οργή όμως δεν έσβησε, σιγοβράζει.

Μέχρι την επόμενη φορά...! Και μπορεί να μην είναι μόνο στη Γαλλία, γιατί τα ίδια προβλήματα αντιμετωπίζουν οι εργαζόμενοι και σε πολλές άλλες μεγάλες, ευρωπαϊκές πόλεις.

Οι νέοι της Γαλλίας που ξεσηκώθηκαν περίμεναν αλλαγές μετά το ΟΧΙ στο «ευρωσύνταγμα», που σε πολλά προάστια είχε φτάσει το 80%. Η άρχουσα τάξη της Γαλλίας το έσβησε το ΟΧΙ (δε μιλάνε πλέον). Αναρωτιέται κανείς: Δε θα μπορούσε αυτό το ΟΧΙ να αποτελέσει κινητήρια δύναμη, να πάει μπροστά το κίνημα;

Ο ξεσηκωμός των εργατικών συνοικιών του Παρισιού και άλλων πόλεων είναι από εκείνα τα φαινόμενα, που επιβεβαιώνουν ότι ο καπιταλισμός δεν μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα. Γι' αυτό, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης της ταξικής πάλης στη Γαλλία, τις μορφές πάλης που χρησιμοποίησαν οι αγανακτισμένοι νέοι των γκέτο, ένα είναι σίγουρο, ΟΤΙ Η ΤΑΞΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ.

Και έπαιξαν ύποπτο παιχνίδι όσοι προσπάθησαν να ερμηνεύσουν την κοινωνική διαμαρτυρία των Γάλλων (όσο κι αν οι μορφές δράσης τους μύριζαν απόγνωση, θυμό και αυθορμητισμό) με θρησκευτικά, φυλετικά και ξενοφοβικά κίνητρα, κρύβοντας τις πραγματικές αιτίες της κοινωνικής έκρηξης, που είναι, η κοινωνική αδικία, η εκμετάλλευση, οι ταξικοί φραγμοί, η φτώχεια.

Οι σημερινοί νέοι της Γαλλίας που ξεσηκώθηκαν και οι επόμενες γενιές, στην πλειοψηφία τους παιδιά της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, προετοιμάζονται και εκπαιδεύονται από το σημερινό σύστημα ως η νέα βάρδια της εργατικής τάξης χωρίς το παραμικρό δικαίωμα.

Αυτή είναι η υλική δύναμη που θα δώσει σάρκα και οστά στο σύνθημα: «Το μέλλον μας δεν είναι ο καπιταλισμός, αλλά ο νέος κόσμος ο σοσιαλισμός». Με μια όμως προϋπόθεση. Για να γίνει αυτός ο στόχος πράξη, χρειάζεται εκείνη η πρωτοπόρα δύναμη, που με αφοσίωση και αυτοθυσία θα ηγηθεί στον αγώνα, για να γίνει η εργατική τάξη δύναμη επαναστατικής ανατροπής και ηγέτιδα δύναμη στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Τι συμβαίνει όμως στη Γαλλία;

To ΓΚΚ, μέλος του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), εγκατέλειψε την πάλη για το σοσιαλισμό (τον θεωρεί ουτοπία), προπαγανδίζει και παλεύει για μια άλλη Ευρώπη εφικτή! Βέβαια, αυτή η άλλη Ευρώπη που προβάλλουν δεν έχει ουσιαστικές διαφορές από τη σημερινή Ευρώπη της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης.

Τέτοιες αντιλήψεις νοθεύουν το ριζοσπαστισμό της νεολαίας. Αλλωστε, το ΚΕΑ συνειδητά παίζει αυτό το ρόλο της υπονόμευσης ενός ριζοσπαστισμού που υπάρχει, ενισχύεται και μπορεί να ενισχυθεί ακόμα περισσότερο αύριο.

Η απάντηση για τους νέους της Γαλλίας που ξεσηκώθηκαν (και όχι μόνον γι' αυτούς) δεν μπορεί να είναι «ολίγον» πιο προοδευτικό σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα ή σοσιαλδημοκρατικό πρόγραμμα με κάποιες αριστερές αποχρώσεις, αλλά η σταθερή πάλη σε αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιοτική κατεύθυνση, που η έκβασή της πρέπει να είναι η ανατροπή της πολιτικής εξουσίας της πλουτοκρατίας.

Αυτή η προοπτική δεν είναι καμία προφητεία. Είναι η αληθινή πραγματικότητα που εξελίσσεται μπροστά στα μάτια μας. Είναι η επιστημονική πρόβλεψη της κοινωνικής εξέλιξης.

Ας προβληματιστούμε και να απαντήσουμε στα καυτά ερωτήματα, που είναι βέβαιο ότι προβληματίζουν όλους.

Γιατί η ανασφάλεια για το αύριο μεγαλώνει και αγκαλιάζει όλους τους νέους, τις νέες, τους εργαζόμενους, τις εργατικές και λαϊκές οικογένειες μέχρι και τους γέροντες; Ανασφάλεια ακόμα και για το τι τρώμε.

Ποιο είναι το μέλλον των νέων, ακόμα και αυτών που καταφέρνουν να πάρουν πτυχίο, τραβώντας οι γονείς τους έναν οικονομικό γολγοθά κοντά στα 20 χρόνια; Να παρακαλούν στους δήμους, στις νομαρχίες, στα σούπερ - μάρκετ, κ.λπ. για μια οποιαδήποτε εργασία και να δεσμεύονται με τις ατομικές συμφωνίες που επιβάλλουν οι εργοδότες.

Αυτή είναι η ελευθερία του καπιταλισμού;

- Γιατί μεγαλώνει η φτώχεια;

- Γιατί η ανεργία γίνεται αληθινή μάστιγα;

- Γιατί αναγκάζονται να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ;

- Γιατί τα ναρκωτικά εξαπλώνονται και δεν αντιμετωπίζονται;

- Γιατί η πορνεία παίρνει μαζικό χαρακτήρα και μάλιστα ανηλίκων;

- Γιατί οι εργαζόμενοι δυσκολεύονται να φροντίζουν την υγεία τους;

Τι φταίει για όλα αυτά, ποια είναι η απάντηση;

• Φταίνε οι κακοί υπουργοί Οικονομίας;
• Φταίει ότι βρισκόμαστε σε μεταβατική περίοδο και θα ξεπεραστούν αργότερα;

Ποια είναι η αληθινά επιστημονική απάντηση;

Η απάντηση βρίσκεται μόνο στην ταξική προσέγγιση των εξελίξεων και στη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Ακριβώς γι' αυτό οι εξελίξεις που ζούμε έχουν προβλεφθεί από τη θεωρία μας και αποδείχνουν την ορθότητά της. Επομένως, δεν είναι ξεπερασμένη η θεωρία μας, ξεπερασμένος είναι ο καπιταλισμός. Ο καπιταλισμός πρέπει να καθίσει στο σκαμνί.

Το σύστημα του καπιταλισμού γέρασε, είναι σε παρακμή, γι' αυτό γίνεται πιο επιθετικό, πιο αντιδραστικό σε όλους τους τομείς, στην οικονομία, στην ιδεολογία, στην πολιτική, έχει φθάσει στο τέλος του. Δεν μπορεί να δώσει τίποτα άλλο, έξω από τον πόλεμο και τη βαρβαρότητα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα. Αυτή είναι η αιτία όλων των προβλημάτων της ανθρωπότητας. Τον τεράστιο πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι τον καρπώνεται μια μικρή ομάδα ανθρώπων, γιατί έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής (οι πολλοί προσφέρουν, οι λίγοι απολαμβάνουν).

Η αντίφαση αυτή λύνεται μόνον με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, με τη σοσιαλιστική επανάσταση που θα καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Οσοι λένε πως μπορεί ο καπιταλισμός να ικανοποιήσει τις ανθρώπινες ανάγκες είναι οπορτουνιστές και συνειδητοί ψεύτες.

Κλείνουν τα μάτια στα δισεκατομμύρια φτωχούς, νηστικούς, εξαθλιωμένους, άνεργους, περιθωριακούς ανθρώπους στις χώρες τους, σε όλον τον κόσμο.

Ο καπιταλισμός δε γίνεται ανθρώπινος. Ας σταματήσουν να εξαπατούν την εργατική τάξη, τη νεολαία. Τους πήρανε χαμπάρι, γι' αυτό μηχανεύονται καινούρια κόλπα.

Στην Ευρώπη, σκαρώνουν «αναχώματα» που τα ονομάζουν «κόμματα της Αριστεράς».

• «Αριστερό Κόμμα» (Μπίσκι - Γκίζι - Λαφοντέν)
• «Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς» στο θερμοκήπιο της ΕΕ.
• «Κέντρο - Αριστερά», με πρωθυπουργό τον «κομμουνιστή» Ντ' Αλέμα, που ανέλαβε εργολαβικά το βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας.
• Τα μορφώματα με τα φανταχτερά ονόματα «Ευρωπαϊκά Φόρουμ», «Κοινωνικά Δίκτυα» και εκατοντάδες «Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις» που χρηματοδοτούνται από ύποπτες «υπηρεσίες» κι αναλαμβάνουν εργολαβικά τις «έγχρωμες επαναστάσεις» και άλλες βρώμικες δουλιές.

Στη Γερμανία, οι Σοσιαλδημοκράτες ξαναστήνουν την «Grosse Coalition» («Μεγάλη Συμμαχία») με τα κόμματα των «πάλαι ποτέ» αντιπάλων τους (Κολ - Στράους).

Στην Αυστρία, οι Συντηρητικοί συνεργάζονται με τους Σοσιαλιστές αιώνιους «εχθρούς τους».

Η αστική τάξη της Γαλλίας και των άλλων χωρών δούλεψαν και δουλεύουν με προοπτική, προκειμένου να «τσαλακώσουν» και να υποτάξουν τους νέους.

Γνωρίζουν καλά ότι οι νέοι και οι νέες θα αποτελέσουν τον κορμό της εργατικής τάξης και επιδιώκουν να τους κόψουν τα πόδια και τα φτερά από τη νεαρή ηλικία.

Γι' αυτό και αφορίζουν την ταξική πάλη που είναι η κινητήρια δύναμη της εξέλιξης της προόδου.

Το γεγονός ότι ο αγώνας των νέων της Γαλλίας δεν ολοκληρώθηκε, δεν αναιρεί σε τίποτα την προσφορά του και την αξία του.

Οι λαϊκές εξεγέρσεις στο μέλλον είναι αναπόφευκτες. Οι αντιθέσεις του συστήματος οξύνονται.

Είναι ανάγκη, λοιπόν, να μετατραπεί η οργή και η αγανάκτηση σε ταξική συνείδηση και σε οργανωμένη ταξική πάλη. Κάτι που λείπει από μεγάλες μάζες της εργατικής τάξης, των εξεγερμένων, εξαθλιωμένων Γάλλων προλετάριων, στα προάστια του Παρισιού και αλλού.

Λείπει η συνείδηση της ταξικής τους θέσης, της πολιτικής διεξόδου που θα τους βγάλει από το σύστημα, το οποίο τους καταδικάζει στη φτώχεια, στην εξαθλίωση και το περιθώριο.

Απέναντι σε αυτήν την κατάσταση, οι κομμουνιστές πρέπει να παλέψουν για την κατάκτηση νέων συνειδήσεων με την ιδεολογία του Μαρξισμού - Λενινισμού, με τα ιδανικά και τις αξίες του κομμουνιστικού εργατικού κινήματος. Αυτό θα δώσει ώθηση στην πάλη του κομμουνιστικού κινήματος, θα συμβάλει καθοριστικά στην ισχυροποίησή του.

Ετσι ώστε, τα κόμματα της εργατικής τάξης να ανταποκριθούν επάξια στις απαιτήσεις της επαναστατικής πάλης.

Η πάλη αυτή έχει αρχίσει, παρά το πισωγύρισμα, θα αποκτήσει νέο δυναμισμό και όσο πιο γρήγορα αυτό συνειδητοποιηθεί, τόσο πιο γρήγορα θα απαλλαγούν οι λαοί, οι νέες γενιές, τα παιδιά μας από τα προβλήματα που τους δημιουργεί το καπιταλιστικό σύστημα.

Να γιατί η νεολαία πρέπει να μπει στον αγώνα με αυτό το στόχο και προοπτική.