Χτες ο πρόεδρος του ΣΕΒ, κ. Οδυσσέας Κυριακόπουλος, ζήτησε ένα ακόμα πιο «ευρύ» πλαίσιο, ώστε να διευκολύνεται η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων. «Ανταγωνιστικότητα» είναι η νέα λέξη, που τα τελευταία χρόνια έχει μεγάλο σουξέ στο λεξιλόγιο της εργοδοσίας, της κυβέρνησης, της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στις οδηγίες της ΕΕ.

*

Ως συνήθως, η «γλώσσα» που χρησιμοποιούν οι αστοί, σε σχετικά ομαλές συνθήκες (δηλαδή, συνθήκες κοινοβουλευτικής δικτατορίας της τάξης τους), χρειάζεται «μετάφραση». Οταν, λοιπόν, μιλούν για ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των επιχειρήσεών τους, αυτό που, μεταξύ άλλων, λένε είναι ότι στην Ελλάδα (εν προκειμένω) οι εργάτες την περνάνε «φίνα», έχουν πολλά δικαιώματα, δε δουλεύουν όσο θα έπρεπε και ως εκ τούτου αυξάνει το «εργατικό κόστος» για τις επιχειρήσεις και συνολικά για την οικονομία.

*

Θα ήταν, βέβαια, τιμιότερο να πουν ότι η βουλιμία τους για κέρδη είναι ακόρεστη, ότι τα υπερκέρδη που έχουν δεν τους φτάνουν και συνεπώς θέλουν να κλέβουν ακόμα περισσότερο τον εργάτη, αφαιρώντας του ακόμα και τα στοιχειώδη. Αλλά η «τιμιότητα» είναι ένα μέγεθος που περισσεύει, όταν η άρχουσα τάξη ασχολείται με το πώς θα μειώσει την τιμή της εργατικής δύναμης.

***

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα στη σημερινή Ελλάδα; Ο ισχυρισμός για «πένητες» καπιταλιστές και «ευημερούντες» εργάτες δεν αντέχει ούτε για χαζοσκέτς σε φαρσοκωμωδία. Θα αρκούσε μια ματιά στο πώς ζουν τα εκατομμύρια των Ελλήνων εργαζομένων, μια ματιά στην ακρίβεια, στους μισθούς πείνας, στην ανασφάλεια, στην ανέχεια.

Αλλά το κόστος που πληρώνουν τα λαϊκά στρώματα για να θησαυρίζουν και να είναι «ανταγωνιστικοί» οι καπιταλιστές είναι τόσο μεγάλο, που πλέον δεν κρύβεται ούτε στα δικά τους στοιχεία, τα επίσημα στοιχεία (των αστών). Ενδεικτικά και σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία:

*

α) Το μέσο κόστος εργασίας στην Ελλάδα ήταν 10,74 ευρώ την ώρα, ενώ στην ΕΕ ήταν 22,19 ευρώ, δηλαδή το μισό!

β) Το κόστος εργασίας ανά μονάδα προϊόντος κινείται στην Ελλάδα κατά 15 μονάδες κάτω από το μέσο όρο της ΕΕ, είναι το χαμηλότερο μεταξύ των κρατών - μελών των «15» και, μάλιστα, μικρότερο κατά 10% από τις Ισπανία και Πορτογαλία, που έπονται.

γ) Η Ελλάδα είναι η χώρα με τις περισσότερες εργάσιμες ώρες ανά βδομάδα στην ΕΕ, δηλαδή 42,2 ώρες, όταν ο μέσος ευρωενωσιακός όρος των «25» είναι 37,5 ώρες.

δ) Στην Ελλάδα ο μέσος όρος ηλικίας συνταξιοδότησης αυξήθηκε μέσα σε μια διετία (2001 - 2003) κατά 4 χρόνια και από τα 59,4 πήγε στα 63,3 χρόνια, όταν ο μέσος όρος της ΕΕ των «25» είναι τα 61 χρόνια.

***

Ολα τα παραπάνω είναι απλοί αριθμοί, που, όμως, εξηγούν κάποιους άλλους αριθμούς. Για παράδειγμα:

• Τα πάνω από 5 τρισ. δραχμές κέρδη, που έχει μια χούφτα τραπεζιτών από το 1997 μέχρι σήμερα.
• Τα 30 εκατομμύρια δραχμές, που κερδίζει κάθε μέρα (!) που περνάει μια χούφτα εισηγμένων στο Χρηματιστήριο βιομηχάνων.
• Τα πάνω από 5 τρισ. δραχμές που κέρδισε μια χούφτα εφοπλιστών μόνο μέσα στο 2004.

***

Αυτή η κατάσταση δεν είναι άγνωστη. Ούτε στα λαϊκά στρώματα. Την ώρα που ζητούν από τους εργάτες να βγαίνουν στη σύνταξη στα 70, να δουλεύουν από το πρωί μέχρι το βράδυ, να μην πληρώνονται τις υπερωρίες τους, να κοροϊδεύουν την πείνα της ανεργίας με το ξεροκόμματο της μερικής απασχόλησης, οι αστοί φροντίζουν να διαδηλώνουν τη δική τους χλιδή, να την κάνουν φτηνό ανάγνωσμα των λαϊκών νοικοκυριών, να την επιδεικνύουν ξετσίπωτα στις κοσμικές στήλες των εντύπων λαϊκής καταναλωτικής αποβλάκωσης.

*

Δεν αρκεί, συνεπώς, να γνωρίζουμε πώς έχει η κατάσταση. Ποτέ δεν ήταν αρκετό. Και ποτέ δεν ήταν τόσο επίκαιρη η ρήση του Μαρξ: Δεν αρκεί να ερμηνεύουμε τον κόσμο. Το ζητούμενο είναι να τον αλλάξουμε. Αλλά αυτό είναι πολιτική. Μια πολιτική στον αντίποδα της σημερινής, δηλαδή της «γαλαζοπράσινης» πολιτικής, που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κάνει τα μέλη του ΣΕΒ πλουσιότερα και τα μέλη της εργατικής τάξης φτωχότερα. Μια «άλλη» πολιτική. Πολιτική για τους εργάτες.

Μπορούν να περιμένουν αυτήν την πολιτική οι εργάτες, στηρίζοντας τα ίδια κόμματα που στηρίζει και ο ΣΕΒ;