Εχετε κάνει αρκετά αλλά δεν αρκούν. Απαιτείται να κάνετε πολλά περισσότερα, προκειμένου να μπείτε στην ΟΝΕ. Χρειάζεται να διαλυθούν πλήρως οι εργασιακές σχέσεις, με την κατάργηση του ορίου των ομαδικών απολύσεων και του κατώτατου μισθού, καθώς και τη μείωση του κόστους των απολύσεων. Στα δημοσιονομικά τα μέτρα που πήρατε μετά την υποτίμηση της δραχμής, κινούνται βέβαια σε σωστή κατεύθυνση, αλλά δεν είναι αρκετά. Χρειάζεται να γίνουν άμεσα πολύ μεγαλύτερες περικοπές κοινωνικών δαπανών. Θετικά είναι και τα μέτρα για ιδιωτικοποιήσεις τραπεζών και ΔΕΚΟ, αλλά... λίγα. Το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων χρειάζεται... να ενισχυθεί. Στο ασφαλιστικό καλά τα πάτε αλλά οι αγορές αδημονούν. Περιμένουμε μέσα στο 1998 να ανακοινώσετε το δεύτερο πακέτο μέτρων (προβλέπει αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση συντάξεων κλπ). Η σύγκλιση με την υπόλοιπη Ευρώπη καθυστερεί απελπιστικά λόγω του μεγάλου και σπάταλου κράτους που θα πρέπει να μειωθεί δραστικά. Πάρτε, επίσης, άμεσα μέτρα για τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ, οι οποίες αποτελούν ανοιχτή πληγή για την ελληνική οικονομία. Και προσέχτε. Αν δεν υλοποιήσετε κατά γράμμα τις "υποδείξεις", οι αγορές μπορεί να αποδειχτούν πολύ σκληρές. Αυτά, μεταξύ άλλων, επισημαίνουν οι συντάκτες της έκθεσης του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου - που επισκέφτηκαν τις προηγούμενες μέρες την Αθήνα - το προκαταρκτικό σχέδιο της οποίας έδωσε χθες στη δημοσιότητα η ελληνική κυβέρνηση. Οι εμπειρογνώμονες του ΔΝΤ καλούν την κυβέρνηση να ακολουθήσει με συνέπεια τις "υποδείξεις τους", αν θέλει να εξασφαλίσει την ένταξη της Ελλάδας στην ΟΝΕ, ενώ στην πραγματικότητα γνωρίζουν πως αυτός ο δρόμος οδηγεί τους λαούς στην κόλαση του πολυεθνικού κεφαλαίου. Ανάλογες υποδείξεις του υπερφιλελεύθερου οικονομικού οργανισμού, γίνονται προς όλες τις χώρες του πλανήτη. Πλούσιες και φτωχές, μικρές και μεγάλες. Πρόκειται για παρεμφερείς υποδείξεις οι οποίες έγιναν πρόσφατα από το ΔΝΤ και προς την Ινδονησία του αιμοσταγούς δικτάτορα Σουχάρτο. Υποδείξεις βουτηγμένες στο αίμα. Γι' αυτό δίκαια έχει χαρακτηριστεί το ΔΝΤ συνδικάτο πληρωμένων δολοφόνων του διεθνούς κεφαλαίου.

Το αποτελούμενο από 19 σημεία πόρισμα επισημαίνει στην αρχή ότι "η Ελλάδα πραγματοποίησε τα τελευταία χρόνια, μεγάλα βήματα προσέγγισης των στόχων", αλλά, βέβαια, αυτό δεν αρκεί. Μας προειδοποιούν όμως ότι "δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη, επειδή η συμμετοχή στην ΟΝΕ είναι απαιτητικός στόχος...", καθώς και ότι "... τους επόμενους 12 - 18 μήνες θα είναι αποφασιστικής σημασίας", για να οδηγηθεί η Ελλάδα στην ΟΝΕ, ενώ, όπως αναφέρουν, "η επίτευξη του ιστορικού στόχου θα γίνει πιο εύκολη αν υπάρξει εθνική συμφωνία" για την εφαρμογή του βραχύβιου προγράμματος λιτότητας.

Οι συντάκτες του κειμένου απονέμουν τα εύσημα στους φιλοκυβερνητικούς συνδικαλιστές της ΓΣΕΕ για τη διετή καθήλωση των εργατικών μισθών, αναφέροντας ότι "η πρόσφατη συμφωνία για τους μισθούς περιλαμβάνει μια σειρά από θετικά μέτρα", καθώς "οι αυξήσεις που συμφωνήθηκαν δεν επηρεάστηκαν υπέρμετρα από την υποτίμηση και μπορούν να χαρακτηριστούν μετριοπαθείς... ". Προειδοποιούν, όμως, ότι οι στρόφιγγες σύνθλιψης των μισθών εργασίας πρέπει να κλείσουν ακόμη περισσότερο δεδομένου ότι "... η αύξηση στο μοναδιαίο κόστος εργασίας πρέπει να περιοριστεί μέσα στα όρια του μετριοπαθούς ποσοστού που κυριαρχεί στην ΕΕ (περίπου 0,5% έναντι του προβλεπόμενου 3,5% για την Ελλάδα το 1998".

Αναφερόμενοι στον Κρατικό Προϋπολογισμό του 1998, χαρακτηρίζουν "ανεπαρκή" τα μέτρα περικοπής 300 δισ. δαπανών που ανακοινώθηκαν αμέσως μετά την υποτίμηση και προτείνουν "... προκειμένου να συνεχιστεί η φιλόδοξη πορεία προς την ΟΝΕ, μια περαιτέρω προσαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής, με μια προδιάθεση προς την κατεύθυνση της αυστηρότητας θα ήταν σκόπιμη". Ζητούν, δηλαδή, πιο άγριες περικοπές και δηλώνουν ότι "θα ενθαρρύνουμε την ενεργό επιδίωξη ενός μικρότερου από το προϋπολογισμένο έλλειμμα, το οποίο πιστεύουμε πως είναι εφικτό, με έμφανση στη μείωση των δαπανών!". Χαρακτηρίζουν μάλιστα "δικαιολογημένη μια μεσοπρόθεσμη πολιτική που αντιστοιχεί σε μηδενικό σχεδόν έλλειμμα", κάνοντας μάλιστα αναφορά και στο σύμφωνο σταθερότητας που υιοθέτησε η ΕΕ, το οποίο και εγγυάται την εφαρμογή της λιτότητας στο διηνεκές.

Σαν περισπούδαστοι καθηγητές σε προγράμματα λιτότητας και με ύφος αποικιοκράτη αναφέρουν ότι "... κατά την επεξεργασία του προϋπολογισμού του 1999, θα ενθαρρύνουμε τις αρχές να ακολουθήσουν τις οδηγίες του "Κώδικα Ορθής Πρακτικής για τη Δημοσιονομική Διαφάνεια"", που έχει εκπονηθεί από το ΔΝΤ.

Κατά το ΔΝΤ "οι απογοητευτικές επιδόσεις" στην προσπάθεια πραγματικής σύγκλισης της Ελλάδας με την ΕΕ, οφείλονται "στην επιρροή του μεγάλου και αναποτελεσματικού δημόσιου τομέα" και από την άποψη αυτή χαιρετίζει την απόφαση της κυβέρνησης να "μεταρρυθμίσει" τη δημόσια διοίκηση. Χαρακτηρίζουν, επίσης, "ανοιχτή πληγή" τις ζημιογόνες ΔΕΚΟ και προειδοποιούν ότι "το κυβερνητικό σχέδιο δράσης σε αυτόν τον τομέα έχει κρίσιμο χαρακτήρα", καθώς "οι αγορές είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες σε σημάδια οπισθοδρομήσεων η καθυστερήσεων... ".

Ευπρόσδεκτο, αλλά... ανεπαρκές το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων που εξάγγειλε η κυβέρνηση και επισημαίνουν ότι "... τα υπάρχοντα σχέδια αφήνουν ακόμα μια μεγάλη κρατική περιουσία - για παράδειγμα το κύριο τμήμα του τραπεζικού συστήματος πρόκειται να παραμείνει σε δημόσιο έλεγχο και η εισαγωγή στο Χρηματιστήριο των επιχειρήσεων κοινής ωφέλειας περιορίζεται σε μειοψηφικά πακέτα... ". Απροκάλυπτα αναφέρουν ότι "στον καθορισμό της ημερήσιας διάταξης των μεταρρυθμίσεων θα θέλαμε να ενθαρρύνουμε την υιοθέτηση μίας πιο φιλόδοξης προοπτικής στον τομέα αυτό" και "συνιστούν" να περιοριστεί η ανάμειξη του δημοσίου σε καθαρά εμπορικές δραστηριότητες...

Η κατακλείδα βέβαια είναι στις εργασιακές σχέσεις, όπου, αφού δηλώνουν την ικανοποίησή τους για το ευέλικτο ωράριο και τη μερική απασχόληση, απαιτούν, πριν από τη συμμετοχή της Ελλάδας στην ΟΝΕ άρση όλων των ασφαλιστικών δικλίδων για τους εργαζόμενους. Στα πλαίσια αυτά "προτείνουν" να μειωθεί το υψηλό κόστος των απολύσεων, να καταργηθούν τα όρια ομαδικών απολύσεων, να καταργηθούν οι κατώτατοι μισθοί, ώστε να υπάρχει "η δυνατότητα χαμηλότερων ελάχιστων μισθών" σε νέους και σε εργαζόμενους με λιγότερες δεξιότητες.

Αβέβαιο παραμένει το μέλλον της ΣΟΦΤΕΞ, 1,5 χρόνο μετά την απόφαση για ιδιωτικοποίηση. Κι αυτό γιατί από τη μια οι υποψήφιοι αγοραστές προβάλλουν στην κυβέρνηση εξωφρενικές και έξω από την ελληνική νομοθεσία απαιτήσεις, ενώ από την άλλη ο πρώην ιδιοκτήτης Κεφάλας - μετά και την απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου που του δίνεικατ' αρχήν το δικαίωμα να διεκδικήσει την εταιρία από τα ελληνικά δικαστήρια - επανέρχεται στο προσκήνιο δημοσιοποιώντας το ενδιαφέρον του για την εταιρία. Πρόκειται για παρέμβαση η οποία περιπλέκει ακόμη περισσότερο τις ήδη δύσκολες διαπραγματεύσεις για την πώληση της εταιρίας.

Και ενώ όλα αυτά τρέχουν, η θέση της μεγαλύτερης χαρτοποιίας στην εγχώρια αγορά συνεχώς χειροτερεύει, τα χρέη της αυξάνονται και οι εργαζόμενοι ζούνε το δικό τους δράμα, καθώς κανείς από τους αρμόδιους δε συμμερίζεται την αγωνία τους για το μέλλον της εταιρίας και της δουλιάς τους, αλλά αντίθετα προτιμούν να τους εμπαίζουν με υποσχέσεις και ελλιπή έως και παραπλανητική πληροφόρηση σχετικά με την εξέλιξη του διαγωνισμού.

Χτες, αναμενόταν στο υπουργείο Ανάπτυξης η τελική εισήγηση της ΝΙΚΚΟ για το τελικό στάδιο των διαπραγματεύσεων, ενώ την προσεχή βδομάδα αναμένεται συνεδρίαση της Διυπουργικής Επιτροπής η οποία θα εκτιμήσει τα πράγματα και θα αποφασίσει αναλόγως. Πάντως ανώτατα κυβερνητικά στελέχη, δεν κρύβουν τις ανησυχίες τους περί άγονου διαγωνισμού και υποβολής της εταιρίας σε καθεστώς εκκαθάρισης. Αυτό γιατί εκτιμούν ότι τουλάχιστον τρεις απαιτήσεις των υποψηφίων αγοραστών που σχετίζονται με εγγυήσεις του δημοσίου, με τη διαγραφή χρεών και την ένταξη της περιοχής του Μεγάλου Πεύκου στο ευνοϊκό καθεστώς επιδοτήσεων του αναπτυξιακού νόμου, είναι δύσκολο να ικανοποιηθούν.

Οσον αφορά την πρώτη από τις τρεις παραπάνω απαιτήσεις, οι υποψήφιοι ζητάνε εγγύηση του δημοσίου ότι σε περίπτωση που ο Κεφάλας δικαιωθεί στα Δικαστήρια, το Δημόσιο να επαναγοράσει τις μετοχές της επιχείρησης και μάλιστα σε τιμή που θα καθοριστεί τη χρονική εκείνη περίοδο από τους ίδιους! Το αίτημα για τη διαγραφή χρεών, οι τράπεζες αρνούνται ακόμη και να το συζητήσουν, ενώ η αξίωση για υπαγωγή του Μεγάλου Πεύκου στον αναπτυξιακό νόμο, επίσης θεωρείται παράλογη και έξω από την υφιστάμενη ελληνική νομοθεσία. Οι ίδιοι παράγοντες εκτιμούν ότι η υπόθεση του διαγωνισμού θα τραβήξει χρονικά, καθώς μόνο η αξιολόγηση των προσφορών από τη ΝΙΚΚΟ θα διαρκέσει τουλάχιστον 15 μέρες.

Από τη χτεσινή συγκέντρωση στην ΙΟΝΙΚΗ