Οπως όλες οι Κομματικές Οργανώσεις του ΚΚΕ, έτσι και η Οργάνωση Βιομηχανίας της ΚΟ Αττικής όλο αυτό το διάστημα έχει μπει «στα γεμάτα» σε μια σειρά από μεγάλες μάχες.

Ενδεικτικά αναφέρουμε σημαντικές πρωτοβουλίες και δραστηριότητα σε πολιτικό και μαζικό επίπεδο, όπως για το Ασφαλιστικό και ενάντια στα νέα αντεργατικά σχέδια κυβέρνησης και εργοδοσίας, για το προσφυγικό ζήτημα, ενάντια στην «ευέλικτη» εργασία, για σταθερή δουλειά με δικαιώματα, αποκαλύπτοντας τι παίζεται πίσω από την «απελευθέρωση» της Ενέργειας, παρεμβαίνοντας στους εργάτες των Ναυπηγείων για τον μόνο δρόμο που είναι ο ρεαλιστικός και ο φιλολαϊκός, στον αντίποδα των σχεδίων των ιμπεριαλιστικών κρατών και των μεγάλων μονοπωλίων, ενάντια στην επέκταση του ωραρίου των φαρμακαποθηκών.

Στη μάχη για την επιτυχία της Οικονομικής Εξόρμησης, της ισχυροποίησης του Κόμματος, της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος. Στην προσπάθεια προβολής της Ιστορίας του Κόμματος, μέσα από το Δοκίμιο και άλλες σημαντικές εκδόσεις.

Σε διαρκή εγρήγορση για οξυμένα προβλήματα των εργατών, που ειδικά σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν πράγματι στο «αμήν», λόγω της εκμετάλλευσης και της ασίγαστης επιθυμίας των κεφαλαιοκρατών για όλο και μεγαλύτερο κέρδος. Γι' αυτό και συχνά δεν τηρούνται ούτε οι στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής και ασφάλειας και θρηνούμε θύματα και σακατεμένους εργάτες κάθε τρεις και λίγο, όπως στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη και αλλού, ή φτάνουμε στο σημείο να βγάζουν μετανάστες εργάτες στον ιματισμό «τρελούς», λέγοντας «εσύ δεν δούλεψες ποτέ σε εμένα», «μη συνεχίζεις, υπάρχει και η διαδικασία απέλασης», για να τους κλέψουν έτσι ολόκληρα μηνιάτικα.

Πρόκειται για μια διαρκή, ασταμάτητη μάχη, για ταξική πάλη που ανεξάρτητα από το αν το εργατικό κίνημα βρίσκεται σε υποχώρηση απαιτεί καθημερινή αφοσίωση από τα στελέχη και τα μέλη του Κόμματος, για να μπορέσουν να ανταποκριθούν ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης μέσα στο «καμίνι» των εργοστασίων, σε κλάδους στρατηγικής σημασίας.

Εκεί που και ο αντίπαλος, δηλαδή η αστική τάξη με τους συμμάχους της, όπως ο εργοδοτικός συνδικαλισμός, ρίχνει τα καλύτερα όπλα της, όχι πλέον απλώς «για να μην κουνηθεί τίποτα», αλλά για να στρατεύονται οι εργάτες με τις επιθυμίες, τις προσδοκίες και τις απαιτήσεις του κεφαλαίου.

Είναι φανερό πως οι απαιτήσεις από την ιδεολογική, πολιτική και μαζική πάλη μεγαλώνουν. Πως τα οργανωτικά μέτρα που κάθε φορά παίρνουμε χρειάζεται να αντιστοιχούνται σε αυτές τις αυξημένες απαιτήσεις, να μην περιορίζονται στην καταγραφή μόνο ή στη διεκπεραίωση ενεργειών και δράσης, που όσο καλές και απαραίτητες κι αν είναι δεν αρκούν για να αντιμετωπίσουν την ενορχηστρωμένη προσπάθεια των υπερασπιστών του καπιταλιστικού μονόδρομου με όλες τις παραλλαγές τους.

Εχουμε σημαντικά όπλα στη φαρέτρα μας. Είναι το Πρόγραμμα του Κόμματός μας, οι σημαντικές επεξεργασίες που έχουμε καταφέρει, η αταλάντευτη στάση μας όλα αυτά τα χρόνια, που έχει εκτιμηθεί από τους εργάτες, ανεξάρτητα αν αυτό τους οδηγεί σε πιο ενεργητική τοποθέτηση, σε αυτήν τουλάχιστον τη φάση.

Χρειάζεται όμως να κατανοηθεί πιο ουσιαστικά το εξής θέμα: Η έκταση και το βάθος της πολιτικής και ιδεολογικής παρέμβασης του Κόμματος μέσα στους εργάτες δεν εξαντλούνται ή δεν κρίνονται μόνο από τον αριθμό των εκδηλώσεων, των πρωτοβουλιών, των συγκεντρώσεων όπου θα προβάλουμε την πολιτική πρόταση του Κόμματος, διανθισμένη και με τα παραδείγματα και τις επιπλέον «αποδείξεις» που αφορούν τους ξεχωριστούς κλάδους. Βεβαίως υπάρχει και αυτή η πλευρά, γι' αυτό άλλωστε και αυτό το διάστημα οργανώθηκε πετυχημένο άνοιγμα με αντίστοιχες πρωτοβουλίες σε δύο κρίσιμους κλάδους (Ενέργεια και Μέταλλο), με αυτήν ακριβώς την επιδίωξη.

Το κύριο θέμα όμως είναι αν καταφέρνουμε πειστικά και εύστοχα κάθε μας παρέμβαση και συνολικά τελικά όλη μας η δράση να είναι καλά προετοιμασμένη και μελετημένη, να βοηθά και να στηρίζει τη γενική μας επιδίωξη, την προβολή του άλλου δρόμου ανάπτυξης, δηλαδή του δρόμου συγκέντρωσης δυνάμεων σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, για τη νίκη των εργατών και την οικοδόμηση της δικής τους εξουσίας. Κάτι που θέλουμε να μην αποτελεί μια «ακαδημαϊκή» συζήτηση μέσα στους εργάτες, αλλά μια διαρκή ζωντανή επαφή και διαφώτιση, που και θα επιδρά στον προσανατολισμό του κινήματος και θα αναπτύσσει τη διαπάλη με όλες τις θεωρίες της «παντοδυναμίας του καπιταλισμού», του «ανθρώπινου καπιταλισμού», των «σταδιακών μεταρρυθμίσεων», του «καλού εργοδότη» και τόσες άλλες...

Ας πάρουμε το παράδειγμα της πρωτοβουλίας που ανέπτυξαν κλαδικά και επιχειρησιακά συνδικάτα ενάντια στην «ευέλικτη» εργασία και όλες τις μορφές που αυτή έχει πάρει, με ολοκληρωμένο διεκδικητικό πλαίσιο και αιχμή το ζήτημα της κατάργησης των «δουλεμπορικών» γραφείων, για σταθερή δουλειά για όλους με δικαιώματα. Παράλληλα αναπτύχθηκε η αυτοτελής δουλειά του Κόμματος για το ίδιο θέμα, με διάφορες μορφές παρέμβασης, ενημέρωσης και συζήτησης.

Η επιδίωξή μας δεν ήταν να πραγματοποιήσουμε μία ακόμη καμπάνια, ας το πούμε έτσι να καταγράψουμε μία ακόμη ενέργεια, όσο απαραίτητη κι αν ήταν αυτή. Επίσης γνωρίζουμε ότι αυτό που μπορεί να πετύχει μια πρωτοβουλία δεν είναι προφανώς η επίλυση όλων των κενών και αδυναμιών που έχουμε, αλλά να δώσει το κίνητρο, το ερέθισμα να γίνουμε πιο ικανοί στη δουλειά μας, το μέτωπο που ανοίγουμε να αποτελεί πλέον μια «σταθερά» στις προτεραιότητές μας.

Οπως άλλωστε έχουμε επιβεβαιώσει, η ελαστικοποίηση των σχέσεων εργασίας, η «ευελιξία», αποτελεί συστατικό στοιχείο στρατηγικής κατεύθυνσης για το κεφάλαιο. Πηγάζει εδώ και χρόνια από κατευθύνσεις της ΕΕ, τις οποίες εξειδικεύουν και συγκεκριμενοποιούν οι εκάστοτε κυβερνήσεις. Ποιοτικό - αρνητικό για τη ζωή των εργατών στοιχείο είναι η πρόσληψη όχι απλώς για ορισμένο χρόνο, αλλά και μέσω των περιβόητων «δουλεμπορικών» γραφείων.

Εχουμε να κάνουμε δηλαδή με μια πιο συνολική και περισσότερο «μόνιμη» επιδίωξη του κεφαλαίου, που στηρίζεται και από όλο το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που έχουν οικοδομήσει οι αστικές κυβερνήσεις: Διεύρυνση του εργατικού δυναμικού που δουλεύει χωρίς δικαιώματα, μία εδώ και μία εκεί, συχνά ανειδίκευτος ή που τον ονομάζουν «γενικών καθηκόντων», αλλά και επιστημονικό δυναμικό σε μόνιμη αβεβαιότητα, εύκολη λεία για να απολύεται και να μη θεωρείται ούτε καν απόλυση το σταμάτημα επίσης της εργασίας του. Περισσότερα κέρδη για το κεφάλαιο, περισσότερα εμπόδια στην οργάνωση της πάλης, εμπέδωση μιας κατάστασης και μιας συνείδησης σε αυτό το τμήμα των εργαζομένων για το ότι είναι μονίμως «ευέλικτοι», ότι είναι κάτι άλλο από τους υπόλοιπους εργάτες, ότι «δεν έχουν στον ήλιο μοίρα», ότι π.χ. η Κοινωνική Ασφάλιση είναι - για αυτούς ειδικά - κάποιο μακρινό όνειρο.

Εδώ, επιπρόσθετα, είναι χαρακτηριστική η απόφαση που είχε πάρει το δικαστήριο ενάντια στην απεργία στο εργοστάσιο «Αφοί Βλάχου», με θέμα την επαναπρόσληψη πρωτοπόρου κομμουνιστή εργάτη ο οποίος εργαζόταν στο εργοστάσιο μέσω «δουλεμπορικού» γραφείου: «Η απεργία των εργατών στην επιχείρηση Αφοί Βλάχου κρίνεται μη νόμιμη διότι με το αίτημα για επαναπρόσληψη του συναδέλφου τους επιδιώκεται στην πραγματικότητα να εξαναγκασθεί η εργοδοσία να συνάψει σύμβαση αορίστου χρόνου ως άμεση εργοδότρια. Αυτό περιορίζει επίσης εξουσίες του εργοδότη που προκύπτουν από το διευθυντικό του δικαίωμα, το οποίο περιλαμβάνει και την ελευθερία του να επιλέγει τα πρόσωπα που θα προσλαμβάνει και αποτελεί επιχειρηματική απόφαση, στο πλαίσιο επίσης συνταγματικά κατοχυρωμένης επιχειρηματικής και οικονομικής ελευθερίας». Τα σχόλια φυσικά περιττεύουν για το είδος της «ελευθερίας» που παραδέχεται το αστικό σύστημα...

Αρα, τι επιδιώκαμε εμείς; Να ανοίξουμε πλατιά τη συζήτηση μέσα στους κλάδους για την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης. Για το ότι η επικράτηση αυτών των μορφών απασχόλησης αποτελεί αληθινό εργασιακό μεσαίωνα, που δεν πρέπει να τον δεχτούν οι εργάτες, ότι αφορά τους πάντες και όχι μόνο αυτούς που υφίστανται πιο άμεσα αυτό το αίσχος. Οτι χρειάζεται σύγκρουση με το νομοθετικό πλαίσιο και τις στρατηγικές επιδιώξεις του κεφαλαίου. Οτι το πλαίσιο συσπείρωσης και διεκδίκησης του ταξικού κινήματος πρέπει σταθερά να παίρνει υπόψη του τα ιδιαίτερα αιτήματα και τις διεκδικήσεις αυτών των εργατών. Οτι θα χρειαστούν σκληρός αγώνας και πάλη για να καταφέρουμε να αποσπάμε, έστω προσωρινά, καλύτερους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, κάτι στο οποίο οι κομμουνιστές πρωτοστατούν κάθε μέρα, και ότι ταυτόχρονα ετοιμαζόμαστε μέσα στη μάχη για τον μεγάλο πόλεμο απέναντι στον έμπειρο αντίπαλο που έχουμε απέναντί μας.

Αρα την αξιολόγηση της πολιτικής και συνδικαλιστικής παρέμβασής μας χρειάζεται να την κάνουμε όχι απλώς από τη σκοπιά του όγκου της δουλειάς που πραγματοποιήσαμε και ο οποίος πράγματι ήταν αξιόλογος. Αλλά και από το αν γίναμε πιο ικανοί να γνωρίσουμε πιο διεισδυτικά αυτόν τον μηχανισμό εκμετάλλευσης, να παρεμβαίνουμε αποφασιστικά απέναντί του. Αν συμβάλαμε να γίνουν βήματα ώστε όλοι οι εργάτες, μόνιμοι ή «ευέλικτοι», να συνειδητοποιούν το κοινό παρόν και μέλλον τους, να μην πιάνουν τόπο οι δηλητηριώδεις διαχωρισμοί μεταξύ τους που διοχετεύει ύπουλα η εργοδοσία. Να αντιμετωπίζονται οι συντεχνιακές απόψεις που επίσης καλλιεργούνται, από άλλη αφετηρία - «εμείς είμαστε ευέλικτοι, οι μόνιμοι δεν νοιάζονται για εμάς, μόνοι μας ό,τι καταφέρουμε». Να μη δημιουργεί προφανώς αμηχανία, αλλά να ερμηνεύεται αντικειμενικά η επιλεκτική στάση του κεφαλαίου, ειδικά σε ορισμένους κλάδους, να «μονιμοποιεί» και μερικούς «εργολαβικούς» εργάτες, προφανώς διότι δεν θα σταματήσει ποτέ η ανάγκη να έχει και ένα πιο σταθερό και κυρίως εξειδικευμένο τμήμα για να αυγατίζει πιο σίγουρα τα κέρδη του. Αν αντιμετωπίσαμε πιο ενεργητικά την απαράδεκτη στάση του εργοδοτικού συνδικαλισμού, που σε σειρά σωματείων, μετά τα κροκοδείλια δάκρυα «συμπόνιας» που ρίχνει, αρνείται προκλητικά να γραφτούν οι εργάτες αυτοί στα σωματεία. Αν μπορέσαμε να μπολιάσουμε ειδικά τέτοια τμήματα εργατών με τα μεγάλα ιδανικά της ταξικής πάλης, καθώς μη λησμονούμε πως σε σημαντικό βαθμό είναι νέοι άνθρωποι, με μικρή πείρα αγώνων και συνολικά οργάνωσης. Ειδικά δε αν δουλεύουν σε χώρους όπου η δική μας δράση είναι για διάφορους λόγους πιο αδύνατη, ακόμη και στοιχειώδεις γνώσεις για το πώς λειτουργεί το σωματείο, πώς υπογράφεται η Συλλογική Σύμβαση, τι δικαιώματα έχουν κ.λπ., φαντάζουν «πολυτέλεια». Παράλληλα, αν κάναμε βήματα ώστε να ωριμάζει σε εργάτες που όλο το προηγούμενο διάστημα βρέθηκαν σε σημαντικούς αγώνες για το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά (στο Φυσικό Αέριο και αλλού) η ανάγκη πιο επίμονου, σταθερού, αταλάντευτου ταξικού αγώνα ενάντια στις αιτίες των προβλημάτων τους. Πιο καθολικής στράτευσης μαζί με τους κομμουνιστές στον αγώνα, που είναι «μαραθώνιος» και όχι «κούρσα μιας ανάσας».

Μια τέτοια, πιο ολοκληρωμένη αξιολόγηση, που μπορεί να διεξαχθεί μέσα και στα όργανα του ταξικού εργατικού κινήματος με κατάλληλο τρόπο, μπορεί να μας βοηθήσει να γινόμαστε πιο αντικειμενικοί, πιο ώριμοι και ψύχραιμοι, πιο εύστοχοι στην κρίση μας. Να μας βοηθήσει ώστε από κάθε μας ενέργεια και πρωτοβουλία να ενθαρρύνεται το χτίσιμο υποδομής, που θα είναι το υπόβαθρο για την πιο αποφασιστική συνέχεια.

Με λίγα λόγια, ό,τι χτες μπορεί να ήταν ή να φάνταζε αρκετό, πλέον δεν αρκεί. Το απαραίτητο καθημερινό «τρέξιμο» οφείλουμε να συνδυάζεται πιο αρμονικά με τη μεγαλύτερη γνώση των εξελίξεων, με τη μεγαλύτερη μεθοδικότητα στη δουλειά μας, με αντιμετώπιση της αποσπασματικότητας, του εμπειρισμού. Εχουμε τις προϋποθέσεις να τα καταφέρουμε.