Ο έντονος αντικομμουνισμός που διεξάγεται σε πολλές χώρες εκφράζεται με μεγάλη ποικιλομορφία. Εκτός από τα γνωστά, απαγορεύσεις συγκεκριμένων κομμουνιστικών κομμάτων, συμβόλων, ποινικοποίηση οργανώσεων και μεμονωμένων ανθρώπων, η άρχουσα τάξη ...εφευρίσκει συνεχώς νέους τρόπους επιβολής της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας ώστε να αμαυρωθεί ο σοσιαλισμός και όλες οι κατακτήσεις του.

Αυτή τη φορά, η «είδηση» έρχεται από την Πολωνία, μια χώρα - μέλος της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του ΝΑΤΟ που έχει συνταγματικά κατοχυρωμένο τον αντικομμουνισμό στο άρθρο 13 του Συντάγματος. Εκτός των άλλων, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι διαφόρων επαγγελμάτων που έχουν γεννηθεί μετά τον Αύγουστο του 1972 έχουν κληθεί να υποβάλουν γραπτώς δηλώσεις «φρονημάτων» ώστε να «αποκαλυφθεί οποιαδήποτε συνεργασία τους με τις μυστικές υπηρεσίες» την περίοδο του σοσιαλισμού. Οσοι τελικά κριθούν «ένοχοι», αντιμετωπίζουν την πιθανότητα απόλυσης, αλλά και τον αποκλεισμό τους από δημόσιες θέσεις για 10 χρόνια. «Δικαστής» έχει ανακηρυχθεί το λεγόμενο «Ινστιτούτο Εθνικής Μνήμης», ένα ίδρυμα που έχει δημιουργηθεί για το ξαναγράψιμο της Ιστορίας και την εμπέδωση του αντικομμουνισμού.

Το νέο εγχείρημα είναι η προκήρυξη ενός διεθνούς αρχιτεκτονικού διαγωνισμού για την κατασκευή μουσείου για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα μουσείο που θα ανεγερθεί στο Γκντανσκ της Πολωνίας και που στους «πρώτους νικητές» θα δοθεί και χρηματικό βραβείο συνολικής αξίας 200.000 ευρώ.

Οι διοργανωτές του συγκεκριμένου διαγωνισμού βάζουν ένα συγκεκριμένο πλαίσιο με γενικές αρχές, που, ούτε λίγο - ούτε πολύ, διαπνέονται από έναν άγριο αντικομμουνισμό, όπου επιχειρείται η εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, αλλά και η παραχάραξη της Ιστορίας.

Οπως υποστηρίζουν οι διοργανωτές χαρακτηριστικά, μετά τη γερμανική κατοχή υπήρξε η «διαίρεση της Ευρώπης και η σοβιετικοποίηση των περιοχών ανατολικά του ποταμού Ελμπε. Θα πρέπει να υπογραμμιστεί - ισχυρίζονται - πως κάποιοι λαοί κατάφεραν και μπήκαν στον κόσμο της ελευθερίας, της ευημερίας και της ολοκλήρωσης, ενώ οι λαοί της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης είχαν έναν καινούριο γύρο δυστυχίας - τη σοβιετική κατοχή». Δεν παραλείπουν, φυσικά, να κατηγορούν τον Στάλιν για διώκτη των κουλάκων, υποστηρίζοντας πως παρόμοιες ενέργειες έκανε ο Χίτλερ με τους Εβραίους, και να τον κατηγορούν πως προκάλεσε εσκεμμένα το λιμό της δεκαετίας του '30. Αναφέρονται στη ...συνεργασία των δύο «απολυταρχικών καθεστώτων» για το λεγόμενο «μοίρασμα των χωρών», αλλά και για την «καταστολή» τόσο εκ μέρους της Γερμανίας όσο και της Σοβιετικής Ενωσης των υπό «κατάληψη» λαών. Ιδιαίτερη θέση στην αντικομμουνιστική τους προπαγάνδα θεωρούν πως θα πρέπει να κατέχει το «τραύμα» που υπέστησαν οι λαοί από την «άφιξη του Κόκκινου Στρατού (με τους μαζικούς βιασμούς Γερμανίδων και λεηλασίες)», σημειώνουν απροκάλυπτα.

Και, φυσικά, γίνεται αναφορά στη λεγόμενη «πτώση του Σιδηρού Παραπετάσματος, που εν μέρει χάρη και στη δράση της "Αλληλεγγύης" (του γνωστού αντικομμουνιστή Λεχ Βαλέσα) ξεπεράστηκαν οι επιπτώσεις του πολέμου». Οπως σημειώνουν οι διοργανωτές, η συνέχεια της ιστορίας θα υπάρξει και στο λεγόμενο «Ευρωπαϊκό Κέντρο Αλληλεγγύης», που επίσης θα ανεγερθεί στο Γκντανσκ, στα ναυπηγεία, το οποίο, όπως υποστηρίζουν, θα αναδείξει όχι μόνο τη δράση της «Αλληλεγγύης», αλλά και τα «αντιπολιτευόμενα κινήματα» (δηλαδή τα αντεπαναστατικά) τόσο της Πολωνίας, όσο και των άλλων χωρών της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Πρόκειται για μια επιχείρηση με όλα τα μέσα για να αμαυρωθεί η προσφορά του σοσιαλιστικού συστήματος, ενός συστήματος που είχε εξασφαλισμένες - παρά τις όποιες αδυναμίες - τις βασικές ανάγκες του λαού. Σήμερα, είκοσι χρόνια μετά τις ανατροπές και την καπιταλιστική παλινόρθωση, είναι φανερές οι αρνητικές συνέπειες για το λαό. Φτώχεια, ανεργία, λιτότητα με σημαντικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, με περιορισμό των δικαιωμάτων των εργαζομένων, της συνδικαλιστικής δράσης, με ιδιωτικοποιήσεις, επέκταση των ορίων συνταξιοδότησης, αρνητικές αλλαγές στην υγειονομική περίθαλψη, στην εκπαίδευση.

Με αφορμή την πρόσφατη επίσκεψή μας στην Τσεχία και την Πράγα, είχαμε την ευκαιρία να συναντήσουμε τη Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ σε αυτήν την πόλη, σε μιαν όμορφη ζεστή εκδήλωση που διοργάνωσε με την ευκαιρία της επετείου ίδρυσης της ΕΠΟΝ. Εκεί συνομιλήσαμε και με τον πρόεδρο της Λέσχης, Γιάρομιρ Πέτελικ, έναν 27χρονο Ελληνοτσέχο, από μητέρα απόγονο πολιτικών προσφύγων. Η κουβέντα μας άρχισε ως εξής:

-- Πώς πήρατε την πρωτοβουλία να δημιουργήσετε τη Λέσχη Φίλων του ΚΚΕ;

-- Αυτό ξεκίνησε με την ανάγκη να συμβάλλουμε στον αγώνα που δίνει το ΚΚΕ στην Ελλάδα. Οι περισσότεροι είμαστε από οικογένειες πολιτικών προσφύγων. Η παλιότερη γενιά, τα παιδιά και τα εγγόνια τους. Εγώ είμαι απόγονος πολιτικών προσφύγων, που έφτασαν έφηβοι στη Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Τσεχοσλοβακίας, κυνηγημένοι από την Ελλάδα την περίοδο του Εμφυλίου και βρήκαν μια φιλόξενη αγκαλιά, σπούδασαν - ο παππούς μου Χρυσόστομος Γιώσης, που τώρα ζει στη Θεσσαλονίκη, σπούδασε γιατρός - και έκαναν οικογένεια. Η μητέρα μου γεννήθηκε εδώ και σπούδασε στο σοσιαλιστικό κράτος. Σήμερα, λοιπόν, όλοι εμείς που βρισκόμαστε πλέον στην καπιταλιστική Τσεχία, που κυριαρχεί η αντικομμουνιστική υστερία, προσπαθούμε να διαδώσουμε τις ιδέες και το Πρόγραμμα του Κόμματός μας, του ΚΚΕ, να βοηθήσουμε τη δράση του με τις οικονομικές εξορμήσεις και να επιδράσουμε και στην αρκετά μεγάλη Ελληνική Κοινότητα που ζει εδώ.

-- Μίλησέ μας για τις δραστηριότητες της Λέσχης.

-- Γίνονται εκδηλώσεις για την ένδοξη ιστορία του Κόμματός μας και του λαϊκού κινήματος, όπως για την Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων που πρωτοστάτησε στο πλευρό του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ενάντια στο φασισμό και αργότερα στην αντιιμπεριαλιστική πάλη του λαού μας. Γίνονται επίσης εκδηλώσεις για το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας, που ήταν ο κορυφαίος ταξικός πολιτικός αγώνας στην Ελλάδα και η αστική τάξη κινδύνευσε να χάσει την εξουσία της. Επίσης μέσα από εκδόσεις προσπαθούμε να καταγράψουμε την προσφορά των σοσιαλιστικών χωρών που απλόχερα βοήθησαν τους κυνηγημένους αγωνιστές που έφυγαν από την Ελλάδα μαχητές του ΔΣΕ, και πολλά παιδιά και έφηβους που διασώθηκαν από τις φλόγες του πολέμου και τις βόμβες των Αμερικανοβρετανών ιμπεριαλιστών. Είναι χαρακτηριστική περίπτωση, το βιβλίο που έγραψε η σημερινή πρόεδρος της Ελληνικής Κοινότητας Πράγας Τασούλα Ζησάκη - Χέλεϊ με τίτλο : «Ο Ελληνισμός της Τσεχίας». Επίσης τον επόμενο Μάη ετοιμάζουμε μια επίσκεψη στην Ουγγαρία και τη Βουδαπέστη με την ευκαιρία των 65χρονων της Αντιφασιστικής Νίκης, μαζί με άλλες Λέσχες Φίλων του ΚΚΕ. Εκτός από τη συνεργασία μας με το ΚΚΕ, είμαστε σε συνεργασία με το ντόπιο ΚΚ, το ΚΚ Βοημίας Μοραβίας, συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις του, κάποιοι είμαστε και μέλη του κόμματος αυτού, όπως και εγώ προσωπικά.

-- Τι σημαίνει να είσαι κομμουνιστής, να συμβάλλεις στον αγώνα του ΚΚΕ;

-- Καταρχήν είναι η σύνδεση με την ιστορία αυτού του κόμματος, όπως μου δόθηκε ως κληρονομιά από τους κομμουνιστές παππούδες μου. Από μικρός πηγαίνοντας στην Ελλάδα πάντα άκουγα ιστορίες, με έπαιρναν μαζί τους σε διαδηλώσεις και άλλες εκδηλώσεις. Αυτό με επηρέασε, αλλά και εγώ ο ίδιος μεγαλώνοντας και με βάση τη δική μου εμπειρία, ένιωσα την ανάγκη να γίνω κομμουνιστής. Τώρα εδώ στην Τσεχία όπου ζω, είμαι μέλος του ΚΚΒΜ και συμμετέχω ενεργά στην περιοχή που μένω, στο 8ο Διαμέρισμα της Πράγας. Στις επόμενες βουλευτικές και δημοτικές εκλογές συμμετέχω ως υποψήφιος στο ψηφοδέλτιο αυτού του κόμματος, και δίνω τη μάχη για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα, στις αντικομμουνιστικές επιθέσεις, για να ανοίξει ξανά ο δρόμος για τον σοσιαλισμό, ο μόνος δρόμος για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.