Η Ινδοκίνα,η ίδια η χώρα, οι κάτοικοι, η φυσική καλλονή της και η καλλονή της πρωταγωνίστριας, της Κατρίν Ντενέβ, θα παρουσιαστούν απόψε στην ΕΤ-1 στις 21.00. Πρόκειται για την ταινία του Ρεζί Βαρνιέ "Ινδοκίνα" σε σενάριο Ερικ Αρσενά, Λουί Γκαντέλ, Κατρίν Κοέν και Ρεζί Βαρνιέ. Η ιστορία δεν είναι καθόλου ασυνήθιστη. Αντίθετα, είναι μια κοινή ιστορία μιας όμορφης γυναίκας που είναι άδεια από πάθη. Εκείνο, όμως, που την κάνει να διαφέρει είναι ότι αυτή τη συγκεκριμένη γυναίκα ερμηνεύει η Κατρίν Ντενέβ, που τώρα στην ωριμότητά της είναι πιο όμορφη, πιο απρόσιτη, πιο ψυχρή και πιο κομψή από ποτέ. Η Ελιάν Ντενβρί, η ηρωίδα, γεννήθηκε και μεγάλωσε σ' έναν, καταπράσινο, εξωτικό, παραμυθένιο και ονειρικό παράδεισο. Στην Ινδοκίνα. Εζησε μέσα στις τεράστιες φυτείες του Γάλλου πατέρα της και έτσι έμαθε από πολύ μικρή να είναι το "αφεντικό", να εξασκεί γοητεία, να ασκεί τη δύναμή της, την ισχύ της. Είναι μόνη. Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει κάποιος ανάλογός της, κάποιος που να έχει την ικανότητα να ανάψει μια φωτιά στην απέραντη ξηρασία που απλώνεται στην καρδιά της. Δεν είναι κακιά, αλλά ούτε και καλή, απλά δεν έχει αισθήματα ή δεν τα έχει ανακαλύψει ακόμα. Μια μέρα, ένα δυστύχημα θα αλλάξει τη ζωή της. Δυο φίλοι της θα σκοτωθούν σε αεροπορικό δυστύχημα και η δεκαεξάχρονη κόρη τους θα μείνει ορφανή. Η Ελιάν θα την υιοθετήσει και θα την αγαπήσει. Μα η σχέση θα προχωρήσει πολύ και θα γίνουν κάτι περισσότερο από μια μάνα και κόρη. Θα γίνουν φίλες αχώριστες. Είμαστε πια στα 1930, τότε που ιδρύεται το Βιετναμέζικο Κομμουνιστικό Κόμμα και αρχίζουν οι εξεγέρσεις ενάντια στους Γάλλους και τους υποστηρικτές τους, τους μανδαρίνους. Ενας Γάλλος αξιωματικός του Ναυτικού φτάνει στη Σαϊγκόν, για να πολεμήσει. Αθελά του, το ερωτικό πεπρωμένο του, τον οδηγεί να μπει ανάμεσα στις δυο γυναίκες. Ο έρωτας έχει λαβώσει την καρδιά τής μέχρι τότε άτρωτης Ελιάν. Και, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με μια ερωτική ταινία, έχουμε να κάνουμε με έναν έρωτα που είναι άμεσα συνδεδεμένος με τα δρώμενα της χώρας, σε εκείνη την κρίσιμη ιστορική της καμπή. Είναι ακόμη μια κριτική στη γαλλική αποικιοκρατία, είναι ένα νοσταλγικό ρετρό, που ο καθένας νοσταλγεί και αναπολεί διαφορετικά πράγματα. Η ταινία βραβεύτηκε με πέντε Σεζάρ και Οσκαρ καλύτερης ταινίας το 1992.