Το φέρετρο της Σόσα είναι σκεπασμένο με τη σημαία της χώρας, ενώ πολλοί είναι οι άνθρωποι που την αποχαιρετούν με ένα λουλούδι και τραγουδώντας τα τραγούδια της.
Η «Negra» - έτσι την αποκαλούσαν οι συμπατριώτες της - γεννήθηκε στο Σαν Μιγκέλ ντε Τουκουμάν της Αργεντινής στις 9 Ιούλη του 1935. Πρωτοστάτησε μαζί με άλλους καλλιτέχνες το '60 και '70 για τη δημιουργία του Κινήματος «Νueva Cancion» (Νέο τραγούδι), του μουσικο-λογοτεχνικού πολιτικού κινήματος με στοιχεία της λαϊκής αργεντίνικης παράδοσης.
Για τη δράση της κυνηγήθηκε από τη χούντα του 1976 υπό τον Χόρχε Βιντέλα, το 1979 συλλαμβάνεται σε συναυλία και καταφεύγει αυτοεξόριστη στο Παρίσι και τη Μαδρίτη, όπου μένει μέχρι το 1982, οπότε επιστρέφει στην πατρίδα της. Εκτοτε ηχογράφησε πολλούς δίσκους, διευρύνοντας το ρεπερτόριό της. Ενωσε το φολκλόρ με τις μπαλάντες, το ροκ, τη μουσική της πόλης.
Η Σόσα κατάφερε να κάνει γνωστούς σε όλη τη Γη τους μοναδικούς ήχους της παραδοσιακής μουσικής της Αργεντινής, αλλά και όλης της Νοτίου Αμερικής: τσακαρέρας και σάμπας, όπως και οι ήχοι του tango και της milonga. H ίδια στήριζε με θέρμη τους νεότερους καλλιτέχνες της πατρίδας της, ενώ ήταν πάντα πρόθυμη να τους «δανείζει» τα δικά της τραγούδια (ηχογράφησε συνολικά 40 άλμπουμ), ώστε το αργεντίνικο φολκόρ να φτάσει και στις νεότερες γενιές μέσα από πιο σύγχρονα ακούσματα. Είναι χαρακτηριστικό ότι στο τελευταίο της διπλό άλμπουμ με τίτλο Cantora, συνεργάστηκε με ονόματα, όπως η Σακίρα, ο Φίτο Πάες, ο διάσημος στην Αργεντινή Τσάρλι Γκαρσία, ο Χόρχε Ντρέξλερ, ο Ισπανός Χοακίν Σαβίνα και πολλοί ακόμα.
Συνεργάστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες, όπως οι Κουβανοί Σίλβιο Ροντρίγκες και Πάμπλο Μιλανές και πολλούς άλλους.
Τη δεκαετία '80 είχε εμφανιστεί στα Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του «Οδηγητή» και συνεργαστεί με Ελληνες καλλιτέχνες και τελευταία με το συγκρότημα «Απουριμάκ», που αποτελείται από Λατινοαμερικάνους και Ελληνες μουσικούς.
Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ έχει εξαγγείλει το ακόμη μεγαλύτερο «δέσιμο» του κεφαλαίου με τον πολιτισμό, έχει υπογραμμίσει το «επιχειρηματικό» μοντέλο στην πολιτιστική διαχείριση, ενώ «πρόλαβε» να δείξει και πώς θα αντιμετωπίσει τους εργαζόμενους στο υπουργείο Πολιτισμού! Δεν πέρασαν άλλωστε πολλές μέρες από τη συνέντευξη Τύπου των συμβασιούχων αρχαιολόγων του ΥΠΠΟ, όπου έγινε ακόμη μία φορά καθαρό ότι το ΠΑΣΟΚ θα συνεχίσει στην ίδια αντιδραστική ρότα, τόσο στο ζήτημα των εργασιακών σχέσεων στο υπουργείο, όσο και στην εφαρμογή της αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ με στρατηγικό στόχο την πλήρη εμπορευματοποίηση του πολιτισμού.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ΠΑΣΟΚ «χαιρέτισε» το νέο Μουσείο Ακρόπολης υποβαθμίζοντας το νομικό καθεστώς του, που το αποκόβει από την Αρχαιολογική Υπηρεσία, ακριβώς επειδή πρόκειται και για δική του επιλογή το πέρασμα όλων των κρατικών μουσείων - τουλάχιστον των μεγάλων, τα οποία αποτελούν και το οικονομικό «φιλέτο» - σε καθεστώς «οικονομικής ευελιξίας» και διοικητικής «αυτοτέλειας», δηλαδή σε καθεστώς πλήρους ασυδοσίας των «χορηγών» και των «Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων». Αυτή την πολιτική εφάρμοσε και το 2003 με το νέο Οργανισμό του ΥΠΠΟ με τον οποίο επήλθε η πρώτη «φουρνιά» μουσείων που αποκόπηκαν από την κεντρική Υπηρεσία.
Είναι χαρακτηριστικό ότι υπερψήφισε το νόμο περί «πολιτιστικής χορηγίας» - με το ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ να συμφωνεί επίσης επί της ουσίας - ενώ ουδέποτε στήριξε τους αγώνες των εργαζομένων στο ΥΠΠΟ, «εγκαλώντας» μόνο την κυβέρνηση της ΝΔ... επειδή οι τουρίστες έβρισκαν κλειστούς τους αρχαιολογικούς χώρους λόγω έλλειψης αρχαιοφυλάκων! Είναι επίσης χαρακτηριστικό ότι υπερψήφισε, μαζί με το ΛΑ.Ο.Σ, το ξεπούλημα του Φαληρικού Δέλτα «πακέτο» με τη Λυρική Σκηνή και την Εθνική Βιβλιοθήκη στο «Ιδρυμα Νιάρχου». Είναι χαρακτηριστική και η «κριτική» του για την πολιτική της ΝΔ στον κινηματογράφο, τη στιγμή που μόλις το 2006 έκανε λόγο για «αυτοχρηματοδοτούμενη κινηματογραφική παραγωγή» και πιο πρόσφατα συμπλήρωνε: «Παράλληλα, δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για την υγιή συνεργασία ανάμεσα στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα για τη συγχρηματοδότηση πολιτιστικών δράσεων (...)».
Οσο για τις «κραυγές» του ΠΑΣΟΚ για τη δήθεν «απουσία» του πολιτισμού από το ΕΣΠΑ (4ο ΚΠΣ) αποτελούν «καραμπινάτη» διαστρέβλωση της πραγματικότητας, αφού το μόνο που αλλάζει είναι η ενεργότερη εμπλοκή των περιφερειακών δομών του αστικού κράτους στη διαχείριση των «πολιτιστικών» κονδυλίων και όχι η ουσία τους, δηλαδή η στήριξη του κεφαλαίου. Ακριβώς με τον ίδιο τρόπο που το ΠΑΣΟΚ χρηματοδοτούσε τα διάφορα «Μέγαρα» από το Γ' ΚΠΣ...
Ο θίασος «Πόλις» θα επαναλάβει τη βραβευμένη από την Ενωση Θεατρικών - Μουσικών Κριτικών περσινή της παράσταση «Κοραή 4 - Προσβάσιμος χώρος Ιστορικής Μνήμης 1941 - 1944», τα κρατητήρια της Κομαντατούρ, στο Μέγαρο της Εθνικής Ασφαλιστικής (Κοραή 4). Οι παραστάσεις θα πραγματοποιηθούν από τις 9 - 31/10, κάθε Παρασκευή, Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα (9 μ.μ., με ελεύθερη είσοδο. Κράτηση θέσεων στα τηλ. 210 3243.581, 697.4713.655, 10 π.μ. - 2 μ.μ., 6 - 9 μ.μ.). Το έργο της Αιμιλίας Βάλβη μιλά για τους σύγχρονους τόπους και τρόπους βασανιστηρίων, που αφήνουν σημάδια, δεν αποδεικνύονται, γιατί η βία ασκείται με πιο ύπουλους, πιο επιστημονικούς τρόπους. Σκηνοθεσία: Ελένη Γεωργοπούλου, κίνηση : Νικολέτα Ξεναρίου, φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης, φωτογραφίες: Σοφία Καλαμπάκα. Παίζουν: Μαρία Τσιμά, Αιμιλία Βάλβη, Κωσταντής Μιζάρας.