Η σκηνή του θεάτρου «Νέος Ακάδημος» φιλοξενεί για δεύτερη χρονιά το αριστούργημα της Αγγλίδας συγγραφέα αστυνομικών βιβλίων, σε σκηνοθεσία και δραματουργική επεξεργασία Κίρκης Καραλή και θεατρική απόδοση Αντώνη Γαλέου. Παίρνοντας ένας σκηνοθέτης την απόφαση να ανεβάσει αστυνομικό έργο, αυτό που πρέπει πρωτίστως να αντιμετωπίσει είναι το πώς θα κατορθώσει να διατηρήσει το μυστήριο του έργου, βοηθώντας, έτσι, τους θεατές να μην χάσουν το ενδιαφέρον τους. Αυτό δεν είναι εύκολη υπόθεση, γιατί εξ ορισμού όταν γνωρίζεις ποιος είναι ο ένοχος, αυτόματα χάνεις κάτι από τη μαγεία της ανατροπής. Η Κίρκη Καραλή κατορθώνει να πάρει την διασημότερη ιστορία μυστηρίου και χωρίς να αφαιρέσει σπιθαμή από τον δραματουργικό πυρήνα του έργου, να συμπαρασύρει ακόμα και τους πιο μυημένους σε μια εκδοχή της «Ποντικοπαγίδας» που αναβιώνει τη δεκαετία του '90 με τον πιο απολαυστικό τρόπο. Καθ' όλη τη διάρκεια της παράστασης, και ενώ οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζαμε το τέλος, βρεθήκαμε συνένοχοι σε μια σκηνοθετική συνωμοσία, όπου η ένταση και το σασπένς μας σκουντούσαν συνεχώς, τοποθετώντας μας στο κάδρο της υπόθεσης. Το εύρημα με τα πραγματικά ονόματα των ηθοποιών δημιουργούσε μια σατανική συνενοχή που μας εξοικείωνε με τους ήρωες. Οι εκφωνήσεις του ραδιοφώνου με τον Πάνο Σόμπολο και άλλες - ιδιαίτερα - γνώριμες κι αγαπημένες φωνές (ανάμεσά τους και της Λιάνας Κανέλλη, του Γρηγόρη Βαλτινού κ.ά.) δημιουργούν μια δυνατή αλληλεπίδραση μεταξύ σκηνής και πλατείας. Η σκηνοθέτρια δεν προσπαθεί να στήσει ένα σκηνικό τρόμου με εύκολα τεχνάσματα, αλλά επενδύει σε ένα κρεσέντο ανατροπών, που ακροβατεί μεταξύ βιτριολικού χιούμορ και έντονου αφηγηματικού ρυθμού. Μην περιμένετε να δείτε αίματα και μαχαιρώματα, αλλά συναισθηματικές συγκρούσεις, χιούμορ και βαθιά ανθρώπινες στιγμές.

Το αφαιρετικό σκηνικό της Ασης Δημητρολοπούλου επιτρέπει στους οκτώ πρωταγωνιστές να κινούνται με ευκολία στη σκηνή, εκμεταλλευόμενοι έναν πολυμορφικό καναπέ, ενώ η δράση μεταφέρεται και στους διαδρόμους του θεάτρου. Τα κουστούμια ακολουθούν την μόδα των 90s, που νομίζω όλοι θέλουμε να αφήσουμε πίσω μας. Η μουσική του Αντώνη Παπακωνσταντίνου συμπορεύεται με τους φωτισμούς της Μελίνας Μάσχα, ενισχύοντας τον ρυθμό.

Η Ράνια Οικονομίδου είναι η ύποπτη που λατρεύεις να μισείς. Υπέροχη πάνω στη σκηνή, είναι η ιδανική ηρωίδα της Αγκαθα Κρίστι. Η Τζένη Μπότση ισορροπεί έξοχα ανάμεσα στην ανυποψίαστη ιδιοκτήτρια πανσιόν και την τρυφερή σύζυγο. Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης, άμεσος χωρίς υπερβολές και μανιέρες, καταφέρνει μια γήινη ερμηνεία. Ο Χάρης Τζωρτζάκης ελίσσεται με μαεστρία φτιάχνοντας μια περσόνα που τραβάει τα βλέμματα, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της επιθεωρησιακής ευκολίας. Ο Σήφης Πολυζωίδης έχει μια δυναμική παρουσία που λειτουργεί συνδετικά με όλους τους υπόλοιπους χαρακτήρες, αναπτύσσοντας πολύ καλή χημεία. Η Βαλέρια Κουρούπη καταφέρνει να κρατήσει αυτό που λέμε «εσωτερικό μονόλογο» με σωστές δόσεις έντασης. Είναι αυτή που καταφέρνει να ελιχθεί περισσότερο από τον οποιοδήποτε χαρακτήρα. Ο Νίκος Πολυδερόπουλος χαρίζει στιγμές γέλιου στην πλατεία, δημιουργώντας τις απαραίτητες παύσεις. Τέλος ο Στάθης Σταμουλακάτος σε ρόλο - έκπληξη δημιουργεί όλες τις αντιθέσεις και ανατροπές που χρειάζεται το έργο.

Η Κίρκη Καραλή ενορχηστρώνει αριστοτεχνικά και με τον πιο έξυπνο τρόπο ένα σκηνικό μυστηρίου, δημιουργώντας σκηνοθετική γέφυρα μεταξύ δύο εποχών και καταφέρνει να μεταφέρει ένα κλασικό έργο στο σήμερα, προσδίδοντας φινέτσα, αλλά και διατηρώντας το απαραίτητο σασπένς. Α! Και μη βιαστείτε να δεθείτε μαζί τους, μην ξεχνάτε πως είναι όλοι τους ύποπτοι...

• Η δημοσιογράφος Ειρήνη Δρίβα είδε την παράσταση και μας απέστειλε την κριτική.