Eurokinissi

Το «σταθερό και μόνιμο» βέβαια στην πολιτική των ΗΠΑ, όπως ο ίδιος και αστικά επιτελεία επισημαίνουν, δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια διατήρησης της πρωτοκαθεδρίας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, απέναντι στην Κίνα, την ανάσχεση της «ρωσικής απειλής» σε όλη την περιοχή, το «πρόβλημα ασφαλείας που δημιουργεί η δράση του Ιράν» για τον σχεδιασμό τους και τους συμμάχους τους, όπως το Ισραήλ, και - υπό το πρίσμα των αποκλινόντων συμφερόντων γύρω από τα παραπάνω - τα ζητήματα της συνοχής του ΝΑΤΟ και της σχέσης ΗΠΑ - ΕΕ.

Με επίκεντρο αυτά, τα αστικά επιτελεία επισημαίνουν πως η αμερικανική πολιτική (οι «τάσεις» γύρω από όλα τα βασικά ζητήματα) έχει διαμορφωθεί - με τις όποιες διαφοροποιήσεις - από την εποχή Ομπάμα, ενισχύθηκε επί προεδρίας Τραμπ και «ακόμη και αν επιβραδυνθεί με την προεδρία Μπάιντεν, δεν πρόκειται να αναστραφεί, δεδομένου πως έχει μεγάλο κοινωνικό και πολιτικό βάθος».

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο άλλωστε γίνεται και η σχετική «προετοιμασία εδάφους» για τις επικίνδυνες διευθετήσεις που είναι μπροστά, με τα αστικά επιτελεία να σημειώνουν πως «η Τουρκία είναι μια μεγάλη χώρα που κανείς στην Ουάσιγκτον δεν θέλει να "χάσει" (...) Η κυβέρνηση Μπάιντεν θα επανεξετάσει πιθανότατα τη σχέση ΗΠΑ - Τουρκίας. Μην περιμένουμε, όμως, άμεσα κάτι θεαματικό. Η προτροπή θα είναι πάντοτε "καθίστε και βρείτε τα", "αποφύγετε τις εντάσεις και τη στρατιωτικοποίηση της κρίσης". Η Ελλάδα θα έχει πολλούς γνωστούς και πολλούς φίλους, όμως, όπως όλοι ξέρουμε, καλές οι φιλίες, αλλά στη διπλωματία τα συμφέροντα υπερτερούν όταν έρχεται η ώρα των αποφάσεων» (Αλ. Παπαχελάς, «Καθημερινή»).

Η όποια «επανεξέταση» λοιπόν των αμερικανοτουρκικών σχέσεων δεν γράφεται σε «λευκή κόλλα» αλλά με δεδομένο πως «η Τουρκία, είτε μας αρέσει είτε όχι, είναι μια ισχυρή περιφερειακή δύναμη, σε μια κρίσιμη και στρατηγικά ευαίσθητη περιοχή. Μια γεωπολιτική έκλειψη της Τουρκίας θα δημιουργήσει κενό ισχύος, το οποίο δεν πρόκειται να καλυφθεί από κάποιον σύμμαχο των ΗΠΑ, αλλά από τη Ρωσία και το Ιράν», όπως έγραψε ο Αλ. Διακόπουλος, εκτιμώντας ταυτόχρονα πως «η νέα αμερικανική διοίκηση μάλλον θα επιδιώξει την ανάσχεση της Τουρκίας, προσπαθώντας όμως να μην τραυματίσει θανάσιμα τις αμερικανοτουρκικές σχέσεις. Σε αυτό το πλαίσιο, η πολιτική της διοίκησης Μπάιντεν θα αποτελεί μάλλον τη συνέχεια της πολιτικής της διοίκησης Τραμπ».

Ενώ δεν είναι τυχαία και η παρέμβαση του Αμερικανού πρέσβη, Τζ. Πάιατ, που ερωτηθείς προ ημερών σχετικά με την κυβερνητική εναλλαγή στις ΗΠΑ τόνισε πως η Ελλάδα και οι ΗΠΑ, ως σύμμαχοι του ΝΑΤΟ, είναι «έντονα ευθυγραμμισμένοι στην αρχή πως, ανεξάρτητα από οτιδήποτε, πρέπει να κρατήσουμε την Τουρκία αγκυροβολημένη στη Δύση. Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο να προσεγγίσουμε την τουρκική κυβέρνηση και την τουρκική κοινωνία για να χτίσουμε ευκαιρίες συνεργασίας και να εργαστούμε από κοινού ως εταίροι του ΝΑΤΟ».

Μέσα άλλωστε σε αυτό το πλαίσιο συνεχίζονται και οι διάφορες εκτιμήσεις, για το πόσο «επικίνδυνο» είναι το διάστημα μέχρι την ορκωμοσία του νέου Αμερικανού Προέδρου, για το αν η Τουρκία θα το αξιοποιήσει προκειμένου να δημιουργήσει παραπέρα «τετελεσμένα» για το τραπέζι του ιμπεριαλιστικού παζαριού.

Επί της ουσίας και εδώ πρόκειται για το γνωστό εκβιαστικό δίλημμα που επιστρατεύεται σταθερά για να «τρέξουν» οι επικίνδυνες διευθετήσεις - «πολεμική εμπλοκή ή συνεκμετάλλευση» - ενώ για την αξία του για το λαό ενδεικτικές είναι και εκτιμήσεις όπως ότι «η πρώτη συνέπεια των αμερικανικών εκλογών είναι ότι αποφεύγουμε κατά πάσα πιθανότητα το θερμό επεισόδιο. Δεν θα αποφύγουμε όμως το μεγάλο τραπέζι του διαλόγου και σε βάθος χρόνου τον επώδυνο συμβιβασμό» αφού «οι Τούρκοι αναπροσαρμόζουν ταχύτατα την τακτική τους έως ότου ιχνηλατήσουν το νέο τοπίο. Τακτική όχι όμως στρατηγική αλλάζει και το State Department, που διακρίνει τη χρυσή ευκαιρία να επιστρέψει τον Ερντογάν στο μαντρί της Δύσης» (Μ. Κοττάκης, «Δημοκρατία»).

Οπως λένε, τώρα είναι η ώρα να παράσχει η Ελλάδα ακόμα περισσότερα δείγματα γραφής για τη σταθερή προσήλωσή της στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ και στις ελληνοαμερικανικές συμφωνίες, με κορωνίδα τη Συμφωνία για τις βάσεις, προκειμένου να επιβεβαιωθεί ο ρόλος της ως του πλέον αξιόπιστου και χρήσιμου συμμάχου των ΗΠΑ στην περιοχή.

Αξιοποιούν δηλαδή την «αλλαγή σκυτάλης» στις ΗΠΑ για να επιταχύνουν και να διευρύνουν τις δεσμεύσεις που έχουν ήδη αναλάβει η προηγούμενη και η σημερινή κυβέρνηση στο πλαίσιο του ελληνοαμερικανικού «Στρατηγικού Διαλόγου».

Και στο πλαίσιο αυτό επανέρχονται προτάσεις για να ανανεωθεί για πολλά χρόνια (και να μη χρειάζεται ούτε καν ετήσια ανανέωση) η Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας (MDCA) με τις ΗΠΑ. Ακόμα και επισημάνσεις για την ανάγκη «να απαλλαγούμε από ταμπού του παρελθόντος» και «να συμβάλουμε διαθέτοντας μονάδες μας οργανικά, ως συνοδεία της αμερικανικής ναυτικής δύναμης» του 6ου αμερικανικού Στόλου στην Ανατολική Μεσόγειο, όπως και την εμβάθυνση της στρατηγικής συνεργασίας με ισχυρούς συμμάχους των Αμερικανών στην περιοχή.

Και εδώ, «αμερικανοΝΑΤΟικότερος των ΑμερικανοΝΑΤΟικών» εμφανίζεται πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ που πρωτοστάτησε τις προηγούμενες μέρες στην καλλιέργεια προσδοκιών από την εκλογή Μπάιντεν σε όλα τα μέτωπα και στα Ελληνοτουρκικά. Χαρακτηριστική άλλωστε είναι τόσο η επιστολή - «αγιογραφία» Τσίπρα στον Μπάιντεν όσο και όσα έγραψε την περασμένη Κυριακή ο τομεάρχης Εξωτερικών του κόμματος, Γ. Κατρούγκαλος, στην «Αυγή»: «Ενδέχεται συνεπώς μια Προεδρία Μπάιντεν να δώσει πιο αποφασιστικά μηνύματα σε σχέση με τους "S-400", τις τουρκορωσικές σχέσεις ή τον ρόλο της Τουρκίας στη Μέση Ανατολή, αλλά είναι ασαφές ποια στάση θα πάρει στην Ανατολική Μεσόγειο, πέραν της φραστικής καταδίκης και των συμβολικών κινήσεων που έχουμε ήδη δει από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Γι' αυτόν τον λόγο η κυβέρνηση πρέπει να αξιοποιήσει τα κεκτημένα που εξασφάλισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (τον στρατηγικό διάλογο, το πλαίσιο 3+1 με το Ισραήλ, την EastMed Act και γενικότερα την υποστήριξη του Κογκρέσου) πολύ καλύτερα απ' ό,τι αξιοποίησε την αναθεώρηση της Συμφωνίας Στρατιωτικής Συνεργασίας, ούτως ώστε να διεκδικήσει μια πολύ πιο αποφασιστική στάση από την Ουάσιγκτον απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα, με στόχο να καθίσει η Τουρκία στο τραπέζι χωρίς εκβιασμούς», για να «τρέξουν» δηλαδή τα ιμπεριαλιστικά παζάρια και οι επικίνδυνες διευθετήσεις.

Τα παραπάνω δείχνουν πως ο λαός μας όχι μόνο δεν πρέπει να τρέφει καμιά προσδοκία σε σχέση με την κυβερνητική αλλαγή στις ΗΠΑ, αλλά πως τώρα πρέπει να δυναμώσει την πάλη ενάντια στην εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, ενάντια στην κυβέρνηση, στην αστική τάξη και τους συμμάχους της, που για τα δικά τους συμφέροντα τον μπλέκουν όλο και πιο βαθιά σε κινδύνους και περιπέτειες.

Φωτιά παίρνει το Πεδίο Βολής Κρήτης, καθώς οι Αμερικανοί ξεκινούν εκεί νέα πολυήμερη άσκηση, με το βλέμμα στη Ρωσία, σε υλοποίηση και των διευκολύνσεων που τους παρέχει η νέα Συμφωνία για τις Βάσεις.

Θυμίζουμε ότι το ΠΒΚ, γνωστό διεθνώς ως NAMFI (NATO Missile Firing Installation), είναι άλλη μια ΝΑΤΟική υποδομή που λειτουργεί στη χώρα μας και, όπως λέγεται επισήμως, είναι το μοναδικό Πεδίο Βολής στην Ευρώπη που λειτουργεί υπό τη σκέπη του Ανώτατου Στρατηγείου Συμμαχικών Δυνάμεων στην Ευρώπη - SHAPE (Supreme Headquarters Allied Powers Europe). Βρίσκεται στο Ακρωτήρι Χανίων, σε στενή διασύνδεση με την αμερικανική βάση και το Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής του ΝΑΤΟ στη Σούδα. Στο Πεδίο Βολής περιλαμβάνεται μια τεράστια περιοχή που απλώνεται βόρεια της Κρήτης, νότια της Θήρας και Αστυπάλαιας, δυτικά της Κάσου και Καρπάθου.

Πρόσφατα το επιθεώρησε ο Αμερικανός ταξίαρχος Γκ. Μπράντι, διοικητής της 10ης Διοίκησης Αντιαεροπορικής και Αντιπυραυλικής Αμυνας του Στρατού των ΗΠΑ (10th Army Air and Missile Defense Command). Σκοπός του, να διερευνήσει επιπλέον δυνατότητες για τη διμερή στρατιωτική συνεργασία, μεταξύ των οποίων νέες «ευκαιρίες» για τις χερσαίες δυνάμεις τους που εδρεύουν στην Ευρώπη (US Army Europe) να απλώσουν συστήματά τους και να ασκηθούν στο NAMFI, στο οποίο αναγνωρίζουν «μοναδικές δυνατότητες».

Σε υλοποίηση των παραπάνω, από 12 έως και 27 Νοέμβρη υλοποιείται εκεί άσκηση με βολές αεράμυνας και την εμπλοκή συστημάτων «Patriot», με τη συμμετοχή 250 στελεχών από ΗΠΑ (από την 10 ΑΑΜDC και την 678 Air Defense Artillery Brigade), Ελλάδα, Γερμανία και Ολλανδία.

Σύμφωνα με ανακοίνωση της διοίκησης των αμερικανικών χερσαίων δυνάμεων που σταθμεύουν στην Ευρώπη, «η άσκηση θα ενισχύσει τη συνδυασμένη ικανότητα των ΗΠΑ και της Ευρώπης να ελέγχουν αμυντικά πυρά στην Ανατολική Ευρώπη (σ.σ. στη συνοριογραμμή με τη Ρωσία), ενώ θα τελειοποιεί τις τακτικές, τις τεχνικές και τις διαδικασίες. Ο σκοπός αυτής της άσκησης είναι να βελτιώσει τη διαλειτουργικότητα με τις συμμαχικές δυνάμεις και τις δυνάμεις των εταίρων, και να αυξήσει την ετοιμότητα μέσω της ενσωμάτωσης των δυνατοτήτων αεροπορικής και πυραυλικής άμυνας».