Ανατροπή της κυβέρνησης του Προέδρου της Ν. Αφρικής, Θάμπο Μπέκι. Εκτελέσεις υπουργών και (λευκών Νοτιοαφρικανών) Αφρικάνερς «προδοτών». Κατάληψη αεροδρομίων, χρυσωρυχείων, σφαγείων (!), ραδιοφωνικών σταθμών, γενικευμένα μπλακ άουτ σε ηλεκτρικό ρεύμα και τηλεπικοινωνίες. Εξαπόλυση μαζικών πολύνεκρων εκρήξεων σε αστικά κέντρα της μαύρης κοινότητας από έναν κινητοποιημένο στρατό εθελοντών - «ανταρτών» θεωρητικής δύναμης 4.500 μελών (περίπου το 0,01% του συνολικού πληθυσμού της Ν. Αφρικής). Εξώθηση του μαύρου πληθυσμού απ' το βορρά και το κέντρο προς τις νοτιοδυτικές ακτές της χώρας και από κει ...στη θάλασσα. Μεταβατικό στάδιο: Εγκαθίδρυση στρατιωτικής κυβέρνησης με σκοπό τη σύσταση ενός αμιγώς λευκού νοτιοαφρικανικού κράτους, ενώ παράλληλα συσφίγγονται οι σχέσεις με την Ουάσιγκτον. Τελικό στάδιο: Παραίτηση της στρατιωτικής κυβέρνησης και εκλογές. Τότε θα «γεννιόταν» ένα νέο αμιγώς λευκό νοτιοαφρικανικό κράτος ή, καλύτερα, η χώρα των Μπόερς (όπως λέγονταν οι πρώτοι Ολλανδοί αγρότες που αποίκισαν τη χώρα)...

Αυτό ήταν στα βασικά του σημεία το «στρατηγικό σχέδιο», όχι απλώς παλινόρθωσης, αλλά «προώθησης» ενός «εξελιγμένου» τύπου ρατσιστικού καθεστώτος απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική απ' την οργάνωση «BOEREMAG» («Δύναμη των Μπόερς»), με επικεφαλής τον πρώην ανώτερο αξιωματικό του στρατού της Ν. Αφρικής, Τομ Βόστερ. Ο ίδιος ο Βόστερ και το βασικό δεκαμελές επιτελείο ρατσιστών ομοϊδεατών του δεν πρόλαβε να βάλει το σχέδιο σε εφαρμογή. Στις αρχές Νοεμβρίου εμφανίστηκε στο δικαστήριο (αφού συνελήφθη, ενώ καταζητούνταν τουλάχιστον ένα εξάμηνο), ακούγοντας να του απαγγέλλονται κατηγορίες τρομοκρατίας, υψίστης προδοσίας και σαμποτάζ...

Τόσο ο Βόστερ, όσο και το 10μελές επιτελείο του, είχαν συλληφθεί από τις ειδικές αντιτρομοκρατικές δυνάμεις της Ν. Αφρικής, οι οποίες και ανακάλυψαν πλούσιο έγγραφο υλικό (εκεί εντοπίστηκε και το 200σέλιδο «στρατηγικό» σχέδιο ανατροπής της κυβέρνησης Μπέκι με τον τίτλο ...«Push and Suck») και σημαντικό αριθμό σε όπλα, πυρομαχικά, χειροβομβίδες, αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς, που θα μπορούσαν να προκαλέσουν πολλά θύματα. Ομως, ο Βόστερ και η συμμορία του δεν είναι οι μόνοι...

Απ' τον περασμένο Απρίλιο, οπότε έχει μπει σε εφαρμογή η «Επιχείρηση Ζηλωτής» των ειδικών αντιτρομοκρατικών νοτιοαφρικανικών δυνάμεων, έχουν βρεθεί σε αγροκτήματα μεγαλογαιοκτημόνων κρυφά οπλοστάσια ολκής (π.χ., όπως αυτό που βρέθηκε τον Οκτώβριο σε αγρόκτημα της βόρειας επαρχίας Λιμπόκο) και έχουν συλληφθεί σποραδικά περίπου άλλα 20 μέλη ακροδεξιών ρατσιστικών σπειρών. Ωστόσο, τέτοια βραχυπρόθεσμα μέτρα και οι σπασμωδικές, αλλά όχι ευκαταφρόνητες, επιτυχίες της «Επιχείρησης Ζηλωτής» μοιάζουν ανεπαρκείς για να εξουδετερώσουν τους εναπομείναντες σκληρούς πυρήνες, που γέννησε, έθρεψε και στήριξε επί δεκαετίες το στυγερό και απάνθρωπο ρατσιστικό καθεστώς απαρτχάιντ (με την αγαστή, εννοείται, συνεργασία της Βρετανίας, των ΗΠΑ και μεγάλων πολυεθνικών εταιριών και μεγαλοτραπεζών)...

Ηδη, και μετά τη σύλληψη του Βόστερ, στις 30 Οκτωβρίου, το Σοβέτο δέχτηκε μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων σε εμπορικό κέντρο, μουσουλμανικό τζαμί και βουδιστικό ναό, με αποτέλεσμα μία γυναίκα νεκρή και αρκετούς τραυματίες...

Στις 11 Νοεμβρίου, πρωτοεμφανιζόμενη ομάδα ακροδεξιών ρατσιστών Αφρικάνερς, οι «Μαχητές του έθνους των Μπόερς», ανέλαβε την ευθύνη και, απειλώντας με νέες φονικότερες εκρήξεις, απαίτησε, μεταξύ άλλων, την απελευθέρωση του Τομ Βόστερ και του Γιουτζίν Ντε Κοκ, γνωστού ακροδεξιού Αφρικάνερ, πρώην στρατιωτικού αξιωματούχου (ομοϊδεάτης του Γιουτζίν Τερεμπλάνς, που ηγείτο του γνωστού νοτιοαφρικανικού νεοναζιστικού «Κινήματος Αντίστασης των Αφρικάνερς»). Η προκήρυξη του «Εθνους των Μαχητών των Μπόερς» δείχνει πως η «Επιχείρηση Ζηλωτής» απέχει πολύ ακόμη απ' την επιτυχή ολοκλήρωσή της, όσο και εάν οι κομάντος των ειδικών δυνάμεων υπερηφανεύονται πως έχουν διεισδύσει στις «φωλιές» νοσταλγών του απαρτχάιντ...

Απ' την άλλη πλευρά, η επανεμφάνιση της δράσης τέτοιων οργανώσεων στη - μετά την εποχή του απαρτχάιντ - Ν. Αφρική μοιάζει - αρχικά τουλάχιστον... - να προβληματίζει, για τη χρονική συγκυρία κατά την οποία εμφανίζεται.

Επί της ουσίας, και με δεδομένα τα μύρια προβλήματα που δημιούργησε στη χώρα το ρατσιστικό καθεστώς του παρελθόντος, ελάχιστα έχουν γίνει για να δικαιολογούν - έστω και στο ελάχιστο - τους αρχικούς φόβους της λευκής μειοψηφίας στη Ν. Αφρική για ανατροπή του βασικού προνομιακού καθεστώτος που απολάμβαναν απ' το 1948 έως τις εκλογές της άνοιξης του 1994, οπότε ανέλαβε η κυβέρνηση του πρώτου μαύρου Νοτιοαφρικανού Προέδρου, Νέλσον Μαντέλα...

Εάν υπάρχει κάτι το οποίο νοσταλγούν οι πιο σκληροί, αλλά και εύκαμπτοι πυρήνες των Αφρικάνερς, είναι ο δικός τους λόγος στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας... Η μετονομασία του παλιού Εθνικού Κόμματος σε Νέο Εθνικό Κόμμα δε φαίνεται, εκ των πραγμάτων, να τους οδηγεί να αξιώσουν με δυνατότητες, σε ένα (μάλλον πολύ μεγάλο...) βάθος χρόνου, την εξουσία...

Ομως, η έξαρση ακροδεξιών ρατσιστικών ομάδων στη Ν. Αφρική μοιάζει, αλλά δεν είναι παραφωνία στο γενικότερο κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό πλαίσιο δρώμενων της χώρας.

Για παράδειγμα, η μικρή μειοψηφία των μεγαλογαιοκτημόνων Αφρικάνερς εξακολουθεί να νέμεται το 80% επί του συνόλου της καλλιεργήσιμης γης στη Ν. Αφρική. Παράλληλα, οκτώ χρόνια μετά την άρση του απαρτχάιντ, η κυβέρνηση του Προέδρου Θάμπο Μπέκι εξακολουθεί να μην έχει, σε μείζονα βαθμό, ανταποκριθεί στα αγωνιώδη καλέσματα μεγάλου αριθμού φτωχών, και δίχως δική τους γη, μικροκαλλιεργητών για αναδιανομή της αρόσιμης γης... Η εκκρεμότητα αυτή φορτίζει αρνητικά, κατά διαστήματα, και τις δύο πλευρές: Και τους μεγαλογαιοκτήμονες, που έχουν εγκλωβιστεί στα απέραντα - τύπου απόρθητου φρουρίου - αγροκτήματά τους γεμίζοντας κρυφά τα κελάρια με εκρηκτικά και όπλα «για παν ενδεχόμενο», και τους δίχως γη μικροκαλλιεργητές, που έχουν συσπειρωθεί συγκροτώντας κίνημα (αντίστοιχο με αυτό της Βραζιλίας) και διαδηλώνοντας συχνά κατά της κυβέρνησης, πιέζοντάς τη για άμεση επίλυση του θέματος....

Ολα αυτά διαδραματίζονται υπό το βάρος των εξελίξεων, που παρατηρούνται τα τελευταία δύο χρόνια σε μία άλλη αφρικανική χώρα, τη Ζιμπάμπουε, όπου το κίνημα βετεράνων του πολέμου για την ανεξαρτησία της χώρας απ' τους αποικιοκράτες - υπό την προτροπή της κυβέρνησης του Προέδρου Μουγκάμπε - παλεύει για αναδιανομή της καλλιεργήσιμης γης με τη μέθοδο - συχνά βίαιων... - καταλήψεων. Ομως, η μέθοδος με την οποία γίνεται το εγχείρημα αναδιανομής γης στη Ζιμπάμπουε δε μοιάζει για την κυβέρνηση του Κέιπ Τάουν με υπόδειγμα, δεδομένης της αλυσίδας προβλημάτων και έξωθεν ισχυρότατων οικονομικών ασφυκτικών πιέσεων που δέχεται η ηγεσία και ο λαός της Ζιμπάμπουε... Η περίπτωση της Ζιμπάμπουε, δίχως άλλο, κάνει την κυβέρνηση του Προέδρου της Ν. Αφρικής να εξακολουθεί να μη θέλει να βγάλει τα κάστανα απ' τη φωτιά (δηλαδή να αναδιανείμει την καλλιεργήσιμη γη στις ευρύτερες μάζες πληθυσμού), όμως, η μη αντιμετώπιση του συγκεκριμένου ζητήματος - αλλά και άλλων οικονομικο-κοινωνικών προβλημάτων... - αν μη τι άλλο, παρατείνει την αβεβαιότητα και τη σύγχυση... Με αιχμή του δόρατος τις εκκρεμότητες γύρω απ' το μείζον ζήτημα αναδιανομής - κάποια στιγμή... - της καλλιεργήσιμης γης στη Ν. Αφρική, σκληροί πυρήνες νοσταλγών του απαρτχάιντ, όπως οι ακροδεξιές παραστρατιωτικές οργανώσεις, τύπου «Δύναμη των Μπόερς» και «Μαχητές του Εθνους των Μπόερς», ξεφυτρώνουν σε ένα μάλλον γόνιμο έδαφος...

Ομως, τέτοιου είδους οργανώσεις, αν μη τι άλλο, δεν είναι σε θέση να υλοποιήσουν τα φαντασιακά σενάριά τους για ανατροπή της νόμιμης κυβέρνησης της χώρας, για εκδίωξη των δεκάδων εκατομμυρίων κατοίκων της, με στόχο τη δημιουργία ενός φυλετικώς «καθαρού» κράτος σε μία χώρα τέτοιας έκτασης... Το μόνο που είναι σε θέση να κάνουν, είναι να πυροδοτούν και να τροφοδοτούν ένα κλίμα αστάθειας σε μία χώρα, που (κατά τα φαινόμενα και τα γεγονότα) μοιάζει με καζάνι που κοχλάζει....Και κοχλάζει, γιατί, μέσα στα λίγα, αλλά όχι ελάχιστα χρόνια ανόδου κυβερνήσεων υπό την ηγεσία του ANC στην εξουσία, δεν έχουν γίνει πολλά για να αντιμετωπιστούν εφιάλτες. Εφιάλτες, όπως εκείνος της φτώχειας (που πλήττει το 60 με 70% του συνολικού πληθυσμού), της ανεργίας (που μαστίζει το 40% του ενεργού εργατικού δυναμικού), της ανεπαρκούς κρατικής κοινωνικής πρόνοιας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης (το 80% των παιδιών έως έξι ετών δε χαίρει άκρας υγείας, το 1/4 αυτών υποφέρει από μακροχρόνιο υποσιτισμό, ενώ η μάστιγα του ΑΙDS θερίζει τις παραγωγικότερες τάξεις του πληθυσμού, με έναν στους οκτώ Νοτιοαφρικανούς να είναι φορέας του HIV), των κοινωνικών και οικονομικών ανισοτήτων, που εξακολουθεί να θρέφει το πλουσιότερο 8% του πληθυσμού (που απολαμβάνει το 70% του συνολικού παραγόμενου πλούτου της χώρας) και πέντε έξι τεράστιων επιχειρηματικών ντόπιων και πολυεθνικών κολοσσών, που ελέγχουν τα 3/4 των μετοχών όλων των επιχειρήσεων της χώρας. Πλάι σ' όλα αυτά, η μάλλον εμφανής αδυναμία της κυβέρνησης Μπέκι, να αντισταθεί με αξιώσεις στα κελεύσματα των μονοπωλίων για ακόμη περισσότερο «άνοιγμα» των αγορών, μπαράζ ιδιωτικοποιήσεων (έως το 2004 το υπουργείο Δημοσίων Επιχειρήσεων ευελπιστεί να έχει ιδιωτικοποιήσει κρατικές επιχειρήσεις αξίας άνω των 27 δισ. δολαρίων!) και ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, δεν εξομαλύνει τις αντιθέσεις, ούτε αποκλιμακώνει την κοινωνικο-οικονομική φουρτούνα. Οπως σημείωνε σε προ ενός μηνός ανακοίνωσή του το Νοτιοαφρικανικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με αφορμή τη φετινή εμπειρία των εργατικών και πολιτικών δραστηριοτήτων με την ονομασία «Κόκκινος Οκτώβρης», στη δεδομένη συγκυρία, «το πιο σημαντικό είναι η ανάγκη εντατικοποίησης του αγώνα για αναστροφή της καπιταλιστικής αγοράς, στην προοπτική παροχής βασικών υπηρεσιών στη χώρα... Το να βασιστεί κανείς στην καπιταλιστική αγορά, και η απροθυμία να την αντιμετωπίσει, είτε αφορά τις τιμές στα τρόφιμα, είτε την αγορά εργασίας, είτε την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών και ασφάλισης, ή δημιουργία θέσεων εργασίας, μπορεί μόνον να οδηγήσει στην επιδείνωση της φτώχειας... Το να βασιστεί κανείς ή να αποτύχει να αντιμετωπίσει την καπιταλιστική αγορά, θα οδηγήσει στην αναπαραγωγή των ίδιων ακριβώς αντιθέσεων που δημιούργησε το απαρτχάιντ, και τις οποίες προσπαθούμε να ξεπεράσουμε»...

Με την ευκαιρία της 85ης επετείου του Μεγάλου Οκτώβρη ο «Ρ» παρουσιάζει τις τοποθετήσεις ηγετών του κομμουνιστικού κινήματος στη Ρωσία, στους οποίους απευθύνθηκε με το ερώτημα: «Πώς εκτιμάτε σήμερα - με γνώμονα τα γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας - τον Οκτώβρη του 1917;»...

-- Ρίτσαρντ Κοσολάποφ, καθηγητής, γραμματέας του Συμβουλίου της ΕΚΚ-ΚΚΣΕ, μέλος της ΚΕ του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ενωσης:

«Ο Οκτώβρης είναι για μας πάντα μια ιερή υπόθεση. Τώρα τον αντικρίζουμε ευρύτερα, πιο σφαιρικά, από ποτέ άλλοτε. Εκτιμώντας όμως κατ' αξίαν τις υπηρεσίες των προκατόχων μας, πρέπει τώρα, φυσικά, να σκεφτόμαστε με νέο τρόπο, ποια θα είναι η δεύτερη έκδοση της σοσιαλιστικής επανάστασης στη Ρωσία. Και όχι μόνο στη Ρωσία, αλλά και σε άλλες χώρες του κόσμου, ίσως, ακόμα και αναπάντεχες για ένα σύγχρονο παρατηρητή. Η επανάσταση, αναμφίβολα, ωριμάζει. Και όχι μόνο στο έδαφός μας. Ισως, η Ρωσία να μην είναι η πρώτη μεταξύ τους. Αυτή η επανάσταση θα ετοιμαστεί και θα διαμορφωθεί σε εντελώς διαφορετικές οικονομικές συνθήκες, διαφορετικές παραγωγικές δυνάμεις και - είναι πολύ σημαντικό να επισημανθεί - σε διαφορετικό σύστημα μαζικής πληροφόρησης, το οποίο αλλάζει εντελώς τις γενικές νομοτέλειες της ιστορικής εξέλιξης. Αλλάζει τις σχέσεις των ανθρώπων, δημιουργώντας νέες πραγματικότητες που δεν υπήρχαν το 1917. Από τη σκοπιά αυτή σκεφτόμαστε μια επανάσταση με αλλαγή στην κοινωνική συνείδηση. Αυτή η επανάσταση θα πρέπει να είναι επανάσταση μορφωμένων ανθρώπων. Η Δύση όχι τυχαία ακολουθεί τη γραμμή της αποβλάκωσης του πληθυσμού. Συντελείται η διαδικασία παρακμής του πολιτισμού, υποβαθμίζεται το επίπεδο της μόρφωσης. Η Ρωσία υποβάλλεται στην αποβιομηχάνιση, την αποϊδεολογικοποίηση, η κουλτούρα καταστρέφεται με την κυριολεκτική σημασία αυτής της λέξης. Χάνουμε ανθρώπους. Συνάμα σκεφτόμαστε πώς να ανακόψουμε αυτή τη διαδικασία. Θα είναι επανάσταση του επιστημονικά σκεπτόμενου ανθρώπου. Το καθήκον της προετοιμασίας της είναι τεράστιο και απίστευτα δύσκολο, γιατί, χάρη στις προσπάθειες της αντίδρασης, η πολιτική δραστηριότητα των ανθρώπων μειώθηκε. Αναγκάζονται να ασχολούνται μόνο με την επιβίωσή τους και δεν είναι για υψηλά "πετάγματα" που ήταν επί σοσιαλιστικής εποχής. Συχνά δεν ενδιαφέρονται για την τέχνη, που η σοβιετική εξουσία εισήγαγε άμεσα στις μάζες. Συχνά δεν ενδιαφέρονται για τις γνώσεις, αλλά ενίοτε απλώς για το δουλικό κομμάτι ψωμί. Είναι δύσκολο για μας τώρα να το συγκρίνουμε αυτό με το παρελθόν. Το κυριότερο όμως πρόβλημα, που συνδέεται με το γενικό αποπροσανατολισμό του πληθυσμού, είναι η οργάνωση της διαφώτισης. Εως ότου δεν υπάρχει επαναστατική κατάσταση, έως ότου δεν υπάρχει η άνοδος των μαζών, οι κομμουνιστές θα πρέπει να καταγίνονται καθημερινά με τη διαφώτιση των εργαζομένων. Πάση θυσία, προς όλες τις κατευθύνσεις. Αυτή η περίοδος είναι περίοδος ηθικής και πολιτικής ύφεσης - οι κομμουνιστές οφείλουν να την αξιοποιήσουν για την επεξεργασία νέων ζητημάτων της θεωρίας και, επαναλαμβάνω, για την εκλαΐκευση και τη διάδοση των γνώσεων και την κινητοποίηση των ανθρώπων, για το συνειδητό μετασχηματισμό της ίδιας της ζωής».

-- Βίκτορ Τιούλκιν, συμπρόεδρος της ΚΕ του ΚΕΚΡ-ΚΚΡ:

«Θεωρούμε σήμερα τον Οκτώβρη του 1917 ως το μεγαλύτερο γεγονός όχι μόνο του 20ού αιώνα, αλλά και όλης της Ιστορίας της ανθρωπότητας. Είναι η πρώτη επιτυχής προσπάθεια άλματος της ανθρωπότητας σε μια νέα ποιότητα ύπαρξης, ακριβώς στο επίπεδο της συνετής ανθρωπότητας, όταν οι άνθρωποι προσπάθησαν να οικοδομήσουν μια κοινωνία χωρίς χωρισμό σε κατηγορίες, χωρίς το χωρισμό σε αφέντες και υπηρέτες, καταπιεστές και καταπιεσμένους, σε εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενους. Και όσα πέτυχε η σοβιετική κοινωνία στα χρόνια της ύπαρξής της, εκείνα τα ύψη όχι μόνο της επιστήμης και της τεχνικής, το επίπεδο κατανάλωσης και ποιότητας ζωής και τα ύψη του πνεύματος και της κατάστασης της κοινωνίας δείχνουν ότι δεν υπάρχει για την ανθρωπότητα άλλος δρόμος ανάπτυξης, εκτός από το σοσιαλιστικό και κομμουνιστικό δρόμο. Και το γεγονός ότι ο σοσιαλισμός στη χώρα μας υπέστη προσωρινά ήττα και η Σοβιετική Ενωση διασπάστηκε στις συνιστώσες της, δεν αποδεικνύει διόλου ότι ήταν λάθος δρόμος. Αντίθετα, αποδείχνει ότι η παρέκκλιση από τις αρχές του επιστημονικού σοσιαλισμού, η παρέκκλιση από τη θεωρία για την εξέλιξη της κοινωνίας σύμφωνα με τις αρχές του μαρξισμού - λενινισμού συνεπάγεται τα δεινά που περνούμε σήμερα.

Τα 70 χρόνια ανάπτυξης της ανθρωπότητας κάτω από τη σημαία του σοσιαλισμού και σε διαστάσεις χιλιετιών, που η ανθρωπότητα εξελίσσεται γενικά ως συνετή, είναι ένα πάρα πολύ μικρό χρονικό διάστημα. Και το μέλλον, ανήκει, οπωσδήποτε στο σοσιαλισμό. Απλώς δεν υπάρχει κάτι άλλο. Οπως έλεγε ο Βλαντίμιρ Ιλίτς, ανεβαίνουμε σαν τους ορειβάτες προς τα πάνω σε απότομο τείχος. Φτάσαμε σε κάποιο δυσδιάβατο σημείο και αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε πίσω. Κάποιος κοιτάζει από κάτω και χαίρεται: "Ω, πώς υποχωρούν και επιστρέφουν"... Εμείς όμως γυρίσαμε πίσω απλώς για να διορθώσουμε το δρόμο μας και να ξαναπροχωρήσουμε μπροστά προς την κορυφή, που οπωσδήποτε θα φτάσουμε. Αυτή είναι η θέση μας».

-- Ολέγκ Σένιν, πρόεδρος του Συμβουλίου της ΕΚΚ-ΚΚΣΕ:

«Ο Μεγάλος Οκτώβρης, την 85η επέτειο του οποίου γιορτάζουμε σήμερα, μπήκε για πάντα στην ιστορία σαν κύριο, κοσμοϊστορικό γεγονός στη ζωή ολόκληρης της ανθρωπότητας. Δεν είναι περιττό να επαναλάβουμε αυτό το αξίωμα, διότι σήμερα η ιστορία ρίχτηκε τουλάχιστον 200 χρόνια πίσω. Η βασική επωδός είναι: τι καλά ζούσε η κοινωνία στην εποχή του πατερούλη τσάρου και τι φρικαλεότητες άρχισαν μετά το "Οκτωβριανό πραξικόπημα", επί σοβιετικής εξουσίας. Στα μυαλά της νέας γενιάς βάζουν την ιδέα του "τέλους της σοβιετικής ιστορίας" και του ακλόνητου της καπιταλιστικής τάξης πραγμάτων. Και τον τόνο δίνει εδώ ο πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας.

Στην τηλεταινία με την ευκαιρία των 50 χρόνων του, ο Βλαντίμιρ Πούτιν εκμυστηρεύτηκε στο κοινό ότι στο βαθμό που ωρίμαζε γινόταν γι' αυτόν ολοφάνερη η αλήθεια πως η διδασκαλία του μαρξισμού - λενινισμού είναι ένα ωραίο και επιζήμιο παραμύθι... Εμείς όμως ξέρουμε ότι πριν από 85 χρόνια δεν υπήρξε κάποια συνωμοσία, κανείς τυχοδιωκτισμός μιας χούφτας σεκταριστών, αλλά ένα ισχυρό κίνημα τεράστιας μάζας ανθρώπων, οι οποίοι καταπιέζονταν επί αιώνες από τους τσάρους, τους τσιφλικάδες και τους καπιταλιστές και κρατούνταν σε υπακοή με το λόγο του Θεού. Και το κίνημα αυτό κατήγαγε νίκη, η κοσμοϊστορική σημασία της οποίας δεν είναι εύκολο να εκτιμηθεί. Τι πρέπει όμως να κάνουμε σήμερα για να επανακτήσουμε τις κατακτήσεις του Οκτώβρη 1917; Χρειάζεται να ωριμάσει ο υποκειμενικός παράγοντας, πριν απ' όλα, να αφυπνιστεί η εργατική τάξη, να οργανωθεί και να εισαχθεί η επαναστατική συνείδηση, πράγμα που μπορεί να το κάνει μόνο το ενιαίο Κομμουνιστικό Κόμμα. Ακριβώς, το σύγχρονο προλεταριάτο είναι εκείνη η βάση, στην οποία στηρίζονται οι κομμουνιστές. Η τάξη που τα συμφέροντά της αποτελούν τον κύριο στόχο της πάλης για το σοσιαλισμό, διότι αυτά συμπίπτουν με τα συμφέροντα της τεράστιας πλειονότητας της εργαζόμενης ανθρωπότητας. Με τη δράση μας οφείλουμε να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοι συνεχιστές του έργου του Λένιν και του Στάλιν. Προλετάριοι όλων των χωρών, ενωθείτε!».