Τουλάχιστον 15 εργάτες και εργάτριες στους ΟΤΑ έχουν χάσει τη ζωή τους από το καλοκαίρι του 2017 μέχρι σήμερα. Δέκα εργάζονταν στην καθαριότητα, οι τέσσερις ήταν συμβασιούχοι και δύο δούλευαν σε εργολάβο. Εκατοντάδες άλλοι έχουν τραυματιστεί, λιγότερο ή περισσότερο σοβαρά. Πολλοί ακόμα χτυπιούνται από επαγγελματικές ασθένειες, για τις οποίες δεν υπάρχει κανένας μηχανισμός καταγραφής ή πρόληψης.

Η πραγματικότητα αυτή δεν διαμορφώνεται τυχαία, ούτε είναι «αποκλειστικότητα» των ΟΤΑ. Οι εργαζόμενοι βρίσκονται καθημερινά αντιμέτωποι με την έλλειψη μέτρων για την Υγεία και την Ασφάλεια, που συνιστούν «κόστος» για την εργοδοσία και το κράτος, γι' αυτό τα αποφεύγουν. Οι ελλείψεις αυτές, σε συνδυασμό με την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και την εντατικοποίηση της δουλειάς, με τους αντεργατικούς νόμους της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια, ακόμα και τη ζωή των εργαζομένων.

Ο κλάδος των ΟΤΑ, όπου η «ευελιξία» χτυπάει «κόκκινο», το επιβεβαιώνει περίτρανα. Επιπλέον, η προσωρινότητα της απασχόλησης για έναν μεγάλο αριθμό εργαζομένων στην Τοπική Διοίκηση αυξάνει την εργασιακή ανασφάλεια και τους καθιστά περισσότερο ευάλωτους στις εργοδοτικές πιέσεις, διευκολύνει την εντατικοποίηση της εργασίας.

Εργαζόμενοι με αυτές τις μορφές αναλαμβάνουν δουλειές χωρίς εκπαίδευση, πολλές φορές όχι σε αντικείμενα για τα οποία προσλήφθηκαν. Επιβαρυντικοί παράγοντες είναι ακόμα η έλλειψη προσωπικού, η 24ωρη λειτουργία υπηρεσιών, η νυχτερινή εργασία, τα κυκλικά ωράρια. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο νεκρός εργαζόμενος στην καθαριότητα του δήμου Ασπρόπυργου. Παρά το γεγονός ότι ήταν κωφός, του ανατέθηκε εργασία σε πόστο με αυξημένους κινδύνους, καθώς απασχολούνταν σε δρόμο ταχείας κυκλοφορίας με πολλά ατυχήματα.

Η μετατροπή των χώρων δουλειάς σε «παγίδες θανάτου» είναι παράγωγο της αντεργατικής νομοθεσίας που διαμόρφωσαν οι προηγούμενες και η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με κριτήριο τα κέρδη του κεφαλαίου, αλλά και τη λειτουργία των δήμων με ιδιωτικοοικονομικά - ανταποδοτικά κριτήρια. Νόμοι του κράτους, όπως το χτύπημα της μόνιμης και σταθερής δουλειάς, η επέκταση των προσωρινών και ελαστικών μορφών απασχόλησης, το τσάκισμα του κατώτατου μισθού, η εντατικοποίηση, η διευκόλυνση των απολύσεων, που δίνουν αέρα στα πανιά της εργοδοσίας, είναι παράγοντες που συντελούν στην αύξηση των «ατυχημάτων».

Η συντριπτική πλειοψηφία των δημοτικών αρχών, οι δήμαρχοι των ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ και διάφοροι που δηλώνουν δήθεν «ανεξάρτητοι», είτε στηρίζουν είτε δεν αμφισβητούν αυτή την αντιλαϊκή πολιτική. Γι' αυτό τους βαραίνουν μεγάλες ευθύνες, που πρέπει να τους αποδοθούν από τους εργαζόμενους. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, όπως και οι προηγούμενες, κρατά υποβαθμισμένες και αποδυναμωμένες τις αρμόδιες κρατικές υπηρεσίες για τον έλεγχο των μέτρων Υγείας και Ασφάλειας, προωθεί την αντίληψη της ταξικής συνεργασίας, κουκουλώνει την ευθύνη των εργοδοτών.

Ακόμα πιο πέρα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ προσπαθεί να αφοπλίσει και να χειραγωγήσει το εργατικό κίνημα, για να θωρακίσει το κεφάλαιο από τις αντιδράσεις και τις δίκαιες διεκδικήσεις των εργαζομένων για καλύτερες συνθήκες δουλειάς, αυξήσεις στους μισθούς, μόνιμη και σταθερή εργασία. Χτύπησε παραπέρα το δικαίωμα στην απεργία, σε συνεργασία με τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, στέλνει το «συνδικαλιστικό» της Ασφάλειας και τις δυνάμεις καταστολής στα συνδικάτα. Την ίδια ώρα, η αστική Δικαιοσύνη βγάζει παράνομες τη μία μετά την άλλη τις απεργίες.

Δεν χωρούν επομένως εφησυχασμός και αυταπάτες. Αυτό που χρειάζεται σήμερα είναι να δυναμώσει ο αγώνας για δουλειά με σύγχρονα δικαιώματα και ανάκτηση των απωλειών, για την προστασία της υγείας και της ζωής στην εργασία, για μέτρα ασφάλειας. Να δυναμώσει η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες, ενάντια στους φορείς και τα όργανα της πολιτικής που θερίζει ζωές και σμπαραλιάζει την υγεία των εργαζομένων στους ΟΤΑ και σε κάθε άλλο χώρο δουλειάς.